Het midden van het Strand

Olivia knikte toen ze naar de woorden van Bradley luisterde. Ze was het met hem eens, maar haatte het dat hij het aan haar toevertrouwde. Ze was iemand die voor zichzelf zorgde, niet voor anderen. Dat liet ze echter niet merken en ze knikte nogmaals maar nu vastbeslotener. 'Ik ga hem zoeken, hoe ziet hij er uit?' En ondertussen kon ze ook haar eigen koffer vinden. Dat was een goede deal.

Nika wilde zich om zijn wond bekommeren, maar hij stond al op voor ze iets kon doen. Dus ze probeerde met al haar kennis het gesprek van de twee te volgen. Het ontging haar niet dat Bradley naar haar keek en dat ze het over een ernstige kwestie hadden. Ze hoopte alleen maar dat het niet om haar ging. Nika zuchtte en liet nog eens haar blik over het strand glijden. Iedereen leek al wat tot rust te zijn gekomen, op wat mensen na, maar het was kalmer dan toen ze net bij was gekomen. Misschien kwam dat ook omdat ze zichzelf nu rustiger voelde.

Aiden had na een wanhopige zoektocht de omgevallen trolley gevonden. Eén la zat vol met gebroken flessen. Een andere zat potdicht en kreeg hij pas open na grof geweld. To zijn teleurstelling was daardoor nog meer kapot gegaan dan heel was gebleven, maar hij had tenminste wat alcohol gevonden. Een verdwaalde tas met boeken gooide hij leeg en hierin stopte hij de kostbare alcohol voorzichtig in. Hij wilde verder zoeken, maar was zo slim om eerst de gewonde man op te zoeken en vervolgens de dokter. Die hadden deze alcohol harder nodig dan hij zijn eigen spullen. De vrouw trof hij al snel aan toen ze uitviel tegen een man. Aiden keek naar hen en voegde zich toen tussen beiden. 'Hé, hé, niet zo aggressief. Er zijn hier al genoeg gewonden.'

'Het is een witte, harde koffer. Er zit een label met mijn naam op.' Hij vertelde maar niet dat er een slot op zat en vertelde de code ook niet. Hij hoopte echt dat hij haar kon vertrouwen. Hij boog zich weer over Nika en streek een pluk uit haar gezicht. 'Gaat het al wat beter? Waar kom je eigenlijk vandaan? Europa?' Hij bekeek de wond nog eens goed en bedacht zich alvast hoe hij dit goed en snel kon hechten.

Clark keek de vrouw aan. 'Dan doe je het toch zelf, maar ik ga die man niet onnodig pijn laten lijden.' Het was enkel tijdverdrijf om die man te helpen en daarbij martelde ze hem onnodig. Hij keek op naar de jonge man die aan kwam lopen en knikte. Hij was zijn verstand in ieder geval nog niet verloren.

Olivia nam zijn beschrijving in zich op en begon toen haar zoektocht. Ze startte vanzelfsprekend in de laadruimt van het vliegtuig. Dat alleen nog maar herkenbaar was omdat daar de meeste mensen en koffers te vinden waren. Meerdere mensen hadden het idee gekregen hun spullen terug te vinden of die van anderen. Liv nam de niet conventionele manier en klom over wrakstukken heen om vervolgens tussen de berg koffers te zoeken naar haar eigen knalrode sporttas en de witte koffer van Bradley.

Ze keek de man nog even aan en haalde toen haar schouders. 'Je wil hem dus niet onnodig laten lijden? Oké dan.' Ze pakte een grote steen van de grond en hield deze voor de man. 'Dood jij hem dan maar, meneer ik-weet-alles-zo-goed. Dood hem vooral, zodat hij nooit meer pijn lijdt. O wacht, ik heb ook een pistool in mijn koffer, wil je die gebruiken? Of de mesjes van dokter? Of wurg hem! Wauw, dat is ook een goed idee, daar ben je sterk genoeg voor.' Ze duwde de steen tegen zijn buik en hield haar gezicht dicht bij de zijne. 'Doe het!'

Daniëlle had een goede vonst gedaan. Een witte koffer met een slot erop, haar eigen koffer en nog wat kleine hebbedingetjes die ze in een andere tas had gegooid. Koffers met sloten waren bijna altijd waardevol: iemand had er de moeite voor gedaan om hem op slot te doen zodat andere mensen niet konden zien wat erin zat. De drie koffers sleepte ze mee naar de rand van het strand waar ze erop ging zitten. Haar taak voor vandaag zat erop.

Nika keek op toen Bradley een pluk haar uit haar gezicht streek. Ze dacht na over zijn vragen en besloot dat hij naar haar nationaliteit had gevraagd. Dat was een logische vraag en eentje die ze kon beantwoorden. 'Rusland.' vertelde ze en volgde zijn blik naar haar been. Ze legde haar hand op zijn schouder opdat hij haar weer aankeek en vroeg toen serieus; 'Slecht?' Ze wilde weten of het ernstig was, haar verwonding, of dat het wel goed zou komen. Ze had niet aan valse hoop.

Clark vernauwde zijn ogen en keek de vrouw aan. De steen legde hij weer terug op de grond. 'Laten we wachten tot er reddingswerkers zijn, hij is nu buiten bewustzijn, dus waarschijnlijk voelt hij er niets van, als de medewerkers niet komen kunnen we altijd nog beslissen wat we gaan doen.' zei hij kalm. Hij kon niet tegen dat opgehitste gedoe van haar. Hij werd er nerveus van en een moordenaar was hij absoluut niet.

Robert had enkele kleine koffers op zijn schouder gelegd en trok zijn eigen erachteraan. Er zaten weinig dingen in, maar wel echt belangrijke. Hij zat in het vliegtuig, omdat hij zou verhuizen, dus enkel de belangrijke dingen zaten in zijn koffer. Hij plofte neer naast Danielle en grijnste. 'We moeten ze wel verbergen. Mensen gaan snel hun koffers opzoeken. En de beste plekken reserveren om te overnachten is ook zo slecht nog niet.'

Aiden voelde zich niet erg nuttig zo tussen de twee ruziënde personen. 'Relax, ik heb drank, dan kunnen we hem in een roes houden. En als de reddingswerkers komen dan kom het allemaal goed.' Aiden knielde neer en zocht de sterkste drank uit om die aan de vrouw te geven. 'Hier, jij weet vast wel wat je er mee moet doen.' Hij vertelde maar niet dat de dokter het net zo somber had ingezien.

Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. 'Een lange sneed. Niet dodelijk. Ik moet het hechten.' Hij maakte een hechtbeweging en ging toen naast haar zitten. 'Olivia haalt mijn koffer, daar zitten allemaal spullen in waarmee ik je ga helpen.' Hij legde zijn hand op de hare en zuchtte. 'Wat denk jij? Komen de hulpverleners snel? Ik heb er zo mijn twijfels bij.' Het begon al langzaam donker te worden.

Nina trok gefrustreerd aan haar haren en keek de mannen aan. 'Er komen geen reddingswerkers! Niet binnen een dag. De reddingsorganisaties van Amerika zijn zo slecht als maar kan, ze zijn niet geregeld. Eerst moeten allemaal mensen van over het hele land bij elkaar komen. Dan pas gaan ze zoeken.' Ze pakte de fles alcohol aan en realiseerde zich toen opeens iets. Ze bukte en maakte de riem van de man met de alcohol open. 'Ik ben trouwens Nina,' mompelde ze en trok de riem los, om deze aan de bovenkant van de man zijn been vast te maken. Ze keek naar de andere man. 'Ik heb jouw riem ook nodig.'

Daniëlle knikte. Hij had - alweer - een goed punt. 'Mensen zien nog steeds niet in dat er geen reddingswerkers gaan komen. Goedgelovig zooitje.' Ze sleepte de koffer mee en keek rond naar de onderdelen. Ze zou sowieso een vliegtuigstoel pakken als basis en met de kabels kon ze takken aan elkaar maken. Toen ze klein was had ze wel eens gesurvivalt. Ze wist er niets meer van, maar ze had één ding onthouden: een goede schuilplaats is de helft van het werk.

Het moest gehecht worden. Dat snapte ze. En ze ving de naam van de blonde vrouw op, maar meer kon ze er niet van maken. 'Hulp?' vroeg ze met een frons. Ze hoopte er op, natuurlijk, maar of ze er nog in geloofde kon ze niet zeggen. Met een zucht keek over de zee uit. Ze had nu al bijna in Amerika moeten zitten. Ze had nu al een nieuw leven moeten leiden en niet nog steeds Nika moeten zijn. Ze wist niet eens waarom ze zich zo had voorgesteld, want haar vliegticket stond niet eens op die naam. Ze had nu al Anna moeten zijn, een Russische au-pair die bij een rijk gezin in dienst kwam.

Aiden luisterde grimmig naar de woorden van Nina. Hij hield zich koppig vast aan het geloof dat de reddingwerkers zeker nog wel kwamen. Ze konden niet zomaar niets doen! Hij schrok toen Nina ineens zijn riem lostrok. 'Hé' stribbelde hij tegen, maar zei verder niet en trok zijn broek op. Zo hard had hij die riem nou ook weer niet nodig. Niet zo hard als die man op de grond. Hij keek naar de flessen drank en had de neiging om er één achterover te gieten. Dat was nog niet eens zo een gek idee als hij het de dokter niet beloofd had.

Clark pakte ook zijn riem en gaf deze aan de vrouw die bij de man zat. Misschien had ze wel gelijk, misschien kwamen er wel geen reddingswerkers meer, maar het was nou ook niet nodig om het zo hard over het strand te gillen. Het enige effect wat dat zou hebben is dat er mensen weer in paniek zouden raken.

Nina bond ook de andere riem om het andere been en voerde de man wat drank. Daarna stond ze op en ging tussen de man in staan met haar handen op haar zij. 'Het gaat al snel uit de hand lopen,' mompelde ze en staarde naar de mensen. 'Er gaat gestolen worden, ruzie, gevechten, mensen willen leider worden, etc etc. Ik moet mijn koffer vinden, er zit een wapen in.' Ze keek de mannen veelbetekend aan en sloeg haar armen over elkaar heen.

Clark keek haar fronsend aan. 'En je denkt dat een pistool je daarbij gaat helpen?' Dat sloeg nergens op. 'Een pistool creëert alleen nog maar meer chaos. Denk erover na: iedereen wil dat ding hebben na een tijd, zeker als er geen hulp komt. Ik denk dat je dat pistool beter geheim kunt houden voor nu.' Dit was zijn mening, maar ze moest vooral doen wat ze ermee wilde. 'Ik ben overigens Clark.'

Ze schudde haar hoofd. 'Je snapt niet wat ik bedoel. Niemand mag dat wapen in bezit hebben, behalve ik, dus moet ik het nu zo snel mogelijk vinden. Ik wéét wat er gebeurt als iemand mijn pistool in handen krijgt, Clark. Ik moet het dus vinden, om het geheim te kunnen houden.' Ze zuchtte en keek naar de gewonde man. 'Verdomme, waarom moet dit nou weer gebeuren?' mompelde ze zachtjes.

Hij haalde zijn schouders op bij haar enkele woord en wachtte geduldig op Olivia die zometeen terug zou komen. Hij had er wel vertrouwen in dat ze zijn koffer zou vinden, dat ding was zo sterk als een koffer maar kon zijn, dus die zou niet kapot zijn. Hij zuchtte en ging in het zand zitten, naast haar. 'Heb je ergens anders nog pijn?' vroeg hij benieuwd en scande haar lichaam.

Waarom zou iemand in vredesnaam een pistool meenemen op reis? Clark snapte het niet, maar hij zei er maar niets van. Kort keek hij nog naar de man en haalde zijn schouders op. 'Dat vraagt iedereen zich hier denk ik af..' Hij ging in het zang zitten en keek het strand rond. De chaos was gelukkig weg, het was rustiger en overzichtelijker. Gelukkig maar, want hij werd helemaal gek van die drukte.

Aiden luisterde naar de kibbelende Clark en Nina en was in het zand gaan zitten. Hij had voor zichzelf een fles drank opengemaakt en nipte er nu zo nu en dan aan. 'Nou, weet je wat, ga die koffer zoeken, ik blijf bij John Doe zonder benen en geef hem drank als ie bij aan het komen is en dan bezorg jij voor mij deze sterkde drank bij de dokter.' Aiden pakte zijn tas op en stak die uit naar Nina. Zijn eigen bagage had niet veel waarde voor hem, dus ging hij er ook niet naar opzoek. Hij wachtte wel tot de hulp kwam.

TWEE DAGEN LATER.

Daniëlle staarde voor zich uit over het strand. Al twee dagen lang was de oceaan leeg. Geen reddingswerkers, geen boten, geen helikopters. Helemaal niets. De meeste mensen hadden de hoop opgegeven en begonnen nu eindelijk te realiseren dat er helemaal geen hulp kwam. Daniëlle had dat punt gisteren al bereikt, eigenlijk zelfs al op de avond dat ze waren neergestort. Ze vond het nog niet eens zo erg, er waren geen mensen die ze echt moest missen en daarbij had ze haar plekje wel gevonden: Ze had de spullen die ze wilde hebben en ze was zelfs al spullen aan het verzamelen voor haar persoonlijke hutje.