Het midden van het Strand

Aiden had al twee dagen lang een kater. Voor hem was de situatie dus niet zo anders als hij in Australië gewend was. Daar deed hij precies hetzelfde; in de schaduw slapen, in de zon genieten en in het water zwemmen. Zijn drank was op. Een deel had hij afgestaan aan de dokter, maar hij had een enkele fles achtergehouden voor eigen gebruik. Nu was dat ook nog op en had hij slechts een vreselijke koppijn. Hij zat bij het wrak, dat deels opgeruimd en leeggeroofd was, en keek om zich heen. Iedereen was bij elkaar geroepen omdat iemand wat te zeggen had.

Bradley staarde een beetje wezenloos voor zich uit en bekeek hoe de golven op het strand sloegen. Al die mensen die onder zijn handen zijn doodgegaan. Al die mensen die met respect en bewondering naar hem kijken, terwijl hij maar enkelen heeft kunnen redden, omdat hij verdomme zijn klote koffer maar niet kan vinden. Hij balde zijn handen en voelde hoe zijn hoofdwond weer begon te kloppen. Het was fijn, die pijn.

Nika zat op een rots en had haar been voor zich uitgestrekt. De afgelopen twee dagen had ze doorgebracht door anderen te helpen. Ze had vooral de mensen opgezocht die iemand verloren hadden en nu geen steun meer hadden. Er waren zelfs jonge kinderen die niemand hier hadden om hen te helpen. Dus had Nika zichzelf de taak opgelegd om hen te helpen. Zelf was ze nog niet erg mobiel. Bradley had haar been gehecht, maar het was nog lang niet geheeld en dus kwam ze vooruit met een geïmproviseerde kruk; een gebroken tak. Ze was de hoop op redding nog niet verloren, maar het begon toch steeds kleiner te worden.

Robert was bezig een hut te maken in een boom. Het was nou geen echte hut, maar hij had in elk geval een dak. Dan was hij droog als hij op een bepaalde tak lag, die best dik was, en dus wel comfortabel. Met dikke kabels had hij de koffers de boom ingetrokken als hefboom en zo waren ze beschut tegen andere ogen. Allemaal heel eenvoudig, zelf Robert kon dit. Alhoewel, hij was altijd wel handig geweest. Hij liep naar Daniëlle toe en keek haar aan. 'Al die witte koffer open kunnen krijgen?'

Clark had wat mensen om zich heen geroepen omdat er nu echt iets moest gebeuren. Toen de meeste mensen er stonden schraapte hij zijn keel. ´Zoals jullie wel gemerkt hebben is er nog altijd geen hulp gekomen en ik wil de hoop niet verliezen, maar als we hier willen overleven moeten we iets doen! Door op het strand te luieren komen we niet verder, we moeten actie ondernemen, want stel dat ze nog niet komen – en we wachten, sommige mensen vergaan van de honger! Mensen zijn bang, als we dit iets meer laten aanvoelen als thuis kunnen we die angst misschien wat verlichten. We moeten hout verzamelen voor vuren, onderdak maken en vooral niet te vergeten vers water vinden.’ Hij keek wat mensen aan en zuchtte even. ‘Ik stel voor dat we ons opsplitsen, een groep die water gaat zoeken, een groep die hout gaat, een groep die hier bij de gewonden blijft en een groep die bruikbare onderdelen van het vliegtuig bij elkaar gaat verzamelen. Als we niet samenwerken zullen we het niet overleven jongens.’

Olivia spoorde de laatste mensen aan om ook te verzamelen bij het wrak en ging toen zelf ook tussen de menigte zitten. Er waren toch meer overlevenden dan ze gedacht had. Natuurlijk waren er te veel gestorven, maar toch was het een wonder dat zoveel de crash hadden overleefd. Ze wist dat Clark wat te zeggen had, dus had ze hem geholpen de mensen hierheen te brengen, maar ze had geen idee wat hij wilde zeggen. Ze wachtte net zo ongeduldig als de rest op íemands woorden. Het had al te lang geduurd zonder dat iemand iets zei.

Nina zat op een lage tak en keek stuurs naar de speech van Clark. Zij had allang het woud in willen gaan, maar iedereen hield haar steeds tegen. Nu kwam hij met zijn mooie speechje aan en iedereen was vast enthousiast. Haar pistool drukte tegen haar heup aan, goed verstopt onder haar shirt, en het gaf een vertrouwd gevoel. Alsof ze gewoon op straat liep in haar politieuniform. Ze liep naar voren en stak haar hand op. 'Ik bied me aan om met een groep de jungle in te gaan!'

Jonathan had zijn koffer gevonden, maar tot zijn grote spijt had zijn laptop het niet gehaald. Hij was al twee dagen bezig om het ding aan de gang te krijgen, maar het lukte niet. Er was teveel schade aan, veel had hij kunnen repareren, maar voor de laatste loodjes had hij echt een soldeerbout nodig en die had hij niet tot zijn beschikking. Toen hij hoorde dat iemand een speech aan het geven was, liep hij erop af en ging bij de rest van de mensen staan.

‘Ik zou hem vast wel open kunnen krijgen, ik heb enkel de moeite er nog niet voor gedaan.’ zei ze afwezig. Ze keek Robert niet aan, maar staarde naar de zee. Een eindje verderop was iemand een speech aan het houden, maar daar was ze niet in geïnteresseerd, ze wist allang dat er geen redding meer kwam. Die nerd die een eindje verderop zat had dat al duidelijk gemaakt en ze wist dat hij gelijk zou hebben.

Bradley hoorde in de verte dat er een gesprek aan de gang was, eerder een speech. Hij keek naar zijn ziekenboeg en zag dat iedereen wel stabiel was. Benieuwd liep hij naar de menigte toe en bleef een beetje achteraan staan. Wat de man zei was waar, en Bradley hoopte ook echt dat de mensen hierdoor enthousiaster werden. Hij had veel meer handen nodig bij de ziekenboeg, er waren zoveel ernstige gewonden.

Robert trok een wenkbrauw op en knielde naast de koffer. Hij bekeek het slot en floot. 'Dit is de koffer van iemand die echt niet wil dat mensen erin kijken. Dit krijg je niet zomaar open, beste Daniëlle.' Hij negeerde de speech die gaande was en verborg de koffer weer. Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. 'Die deal van eerder he... Ik heb alcohol in mijn koffer zitten. Ruilen?'

'Ik bied me ook aan om water en hout te zoeken.' riep Liv boven het gemompel uit. Ze liep naar Clark toe en glimlachte kort naar hem. Daarna draaide ze zich om en keek naar de mensen die zich aanboden om ook mee op expeditie te gaan. Een voor een kwamen ze naar voren en zag ze groepjes vormen. Zijzelf sloot zich aan bij enkelen die water gingen zoeken. Zoet water. Het zoute water konden ze vanzelfsprekend niet drinken en al het drinkbare water uit het vliegtuig was allang op. Iemand moest echt op het eten en drinken gaan letten, anders zaten ze zo zonder.

Daniëlle keek hem aan en schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb geen interesse in alcohol. Niet nu in ieder geval.’ Hij kon zijn alcohol lekker houden. ‘Daarbij heb ik er nog maar twee, dus ik denk dat ik ze zelf maar ga houden.’ Wat ze niet vertelde was dat ze nog twee pakjes in haar tas had zitten, maar dat hoefde hij niet te weten. Voor zijn neus stak ze er nog eentje op en blies de rook rustig uit. ‘Heerlijk,’

Clark knikte. ‘Een goed idee, dus jullie zoeken water.’ Hij wees naar het groepje wat Olivia en Nina hadden gevormd met een paar andere. ‘En jullie gaan voor hout.’ Hij wees naar de andere groep en keek naar de overgebleven mensen. ‘Dan stel ik voor dat jullie je opdelen in drie groepen. Één groep zoekt bruikbare materialen voor hutten en andere voorzieningen, de andere groep helpt in de ziekenboeg en de laatste gaat door de bagage heen. Kleding sorteren, sokken, ondergoed, schoenen, voor mannen en voor vrouwen etc.’ Het moest georganiseerd worden hier en wel snel.

Nika trok één van de kinderen op haar schoot en glimlachte naar de oude vrouw die haar hielp met de kleintjes en haar met gebaren duidelijk maakte wat er gezegd werd. Zo begreep ze het ongeveer en vervloekte ze haar wond, omdat ze nu niet meer kon doen dan hier blijven en de mensen verzorgen. Maar misschien paste dat wel beter bij haar. Ze glimlachte naar het meisje op haar schoot en streek door de blonde haren terwijl ze naar de mensen om zich heen keek. Vrijwel iedereen leek van plan te gaan helpen en dat stelde haar tevreden. Zij moest zich hier maar nuttig maken. Met de kinderen bijvoorbeeld, die het helemaal niet hinderend vonden dat ze geen Engels kon.

'Mensen voor de ziekenboeg, volg mij!' riep hij vermoeid en liep er weer naartoe. Verscheidene mensen kwamen naar hem toe om te vragen wat ze moesten doen. Kalm gaf hij ze antwoord en stuurde ze bijna allemaal naar de ziekenboeg toe, omdat ze daar het meest nodig waren. Opeens zag hij Nika zitten en liep op haar af. Met een glimlach tilde hij het kleine meisje van haar schoot af en hurkte voor haar neer. 'Mag ik je wond zien?' vroeg hij langzaam, al begreep ze nu wel wat hij bedoelde. Hij had het al paar keer gevraagd aan haar.

Nina nam meteen de leiding en stuurde de mensen alvast de jungle in. Ze telde de mensen van haar groep, zodat ze er geen enkele kwijt zou raken, en wou ze net volgen, tot ze naast Clark stond. 'En, wat gaan onze majestueuze, eigen benoemde leider doen? Een beetje mensen commanderen, of gaat hij mee water zoeken? Ik kan wel wat sterke armen gebruiken voor vruchten.' Ze wachtte niet op zijn antwoord en liep de mensen achterna de jungle in.

Aiden had de moeite genomen om overeind te komen en had besloten dat hij maar nuttig materiaal zou gaan zoeken. Maar hij had er hulp bij nodig en dus stapte hij op iemand af. 'Hé, jij ziet er uit als een slimme gast. Ik was van plan om te kijken wat er in de cockpit voor nuttigs te vinden is. Misschien, iets van eh, draden?' Hij keek de man vragend aan en wreef over zijn voorhoofd. Eigenlijk hoopte hij bij de cockpit het medicijnenkastje te vinden om iets tegen de kater te vinden. Hij schaamde zich er te erg voor om er een bij de dokter te halen óf er uberhaupt maar om één te vragen terwijl er mensen zoveel meer pijn hadden.

Olivia was bij Clark blijven hangen totdat haar groep ervandoor ging. Ze ving de opmerking van de vrouw op en keek over haar schouder naar haar. Liv liet het gaan, maar onthield het. Ze volgde haar groep en bond haar haar bij elkaar zodat het niet aan haar gezicht zou blijven plakken. Ze moest bekennen dat ze zich hier wel in haar element voelde. Vooral omdat niemand iets van haar afwist, ze was hier een geheel ander persoon.

Clark was de vooroordelen van Nina zat. Alleen omdat hij niet mee in had gestemd met het amputeren van dat been was hij de slechterik. ‘Ik ga de mensen die zelf geen hutten kunnen bouwen helpen, er gaan al genoeg mensen de bossen in.’ zei hij tegen haar uit een uiterst kalme toon, hoewel hij zelf alles behalve kalm was.

Het duurde bij Jonathan altijd wat langer voordat hij door had dat mensen werkelijk tegen hem praatte. Op zijn werk wisten mensen dat hij niet zo van gezelschap hield, dus lieten ze hem meestal alleen – maar op een of andere manier waren álle mensen hier sociaal, behalve hijzelf dan. ‘Eh.. ja – dat lijkt me wel een goed idee.’ zei hij uiteindelijk, niet al te hard en liep met hem mee naar de cockpit.

'Wat jij wil,' zei ze over haar schouder naar hem en liep de jungle in. Al snel keek ze naar het achterhoofd van een blond meisje en haalde haar in. 'Loop een beetje door, anders raak je nog zoek. Ik heb geen zin om je dan te zoeken.' Nina haalde alle mensen in, tot ze voorop liep. Gefrustreerd kwam ze erachter dat ze de hele tijd waren geleid door een of andere sul, die geen idee had wat hij deed. Nina nam dus de leiding van hem over en liep verder.

Nika keek op toen het meisje van haar schoot werd getild en ze glimlachte vrolijk naar Bradley. 'Hi.' Ze begroette hem vriendelijk en stak bij zijn vraag haar been naar hem uit. Het was een hele opluchting dat iemand met verstand er naar kon kijken, maar Bradley was ook nog een aardige man. Iemand die haar tenminste niet raar aankeek omdat ze Russische vrouw was. Nika bekeek zijn gezicht aandachtig en constateerde dat hij er slechter uitzag dan de vorige dag. Hij vergde te veel van zichzelf, maar ze wist niet hoe ze het hem moest zeggen.

Olivia hield haar gelach in toen ze door dezelfde vrouw als die Clark beledigd had haar een standje gaf. Wat een gezeur. Haar toon stond Olivia helemaal niet aan. Uiteindelijk sloot ze zich aan bij de voorhoede van de groep en liep ze naast de vrouw. 'Hai, ik ben Olivia.' stelde ze zichzelf voor en stak haar hand met een vriendelijk gebaar uit. Haar gezicht stond echter minder sympathiek.

Nina keek naar de vrouw naast zich en merkte dat het de vrouw was die ze net een standje had gegeven. Ze stak ook haar hand uit en schudde de hare. 'Nina,' zei ze vriendelijk en merkte de uitdrukking van Olivia niet op. Nina stond stil en sloeg zuchtend haar armen over elkaar heen. 'De jungle is zo dicht bepakt. Ik ben bang dat we over een tijdje een mes nodig hebben om erdoorheen te komen. Misschien hebben we richting de rotsen wel meer kans.'