Het rechterdeel van het Strand

Om het strand een beetje te verdelen (voor meerdere meets) is er een linkerdeel, een midden en een rechterdeel van het strand. Het midden is waar het wrak ligt, en de rest spreekt voor zich neem ik aan.

Spoiler:

Clark zat in het zand en keek de oceaan over. Sommige mensen waren het er niet mee eens geweest dat hij de leiding had genomen, maar iemand moest het doen. Het was nu rustig, iedereen was bezig met de hutten, of was dingen aan het sorteren. Clark zelf kon het echter niet opbrengen om iets te doen. Hij had al twee nachten niet geslapen, mijmerend over zijn kleine meid die nu thuis zat. Hij had haar al een maand niet gezien en dit weekend zou ze bij hem zijn, maar nee - zijn vliegtuig moest neerstorten.

Olivia had een tijdje toe staan kijken hoe iedereen zijn eigen plekje op het strand of in de wildernis vond. Zijzelf wist niet waar ze zich moest plaatsen. Enerzijds voelde ze de drang dicht bij iedereen in de buurt te blijven, maar ze was niet gewend een échte band met mensen op te bouwen. Ze slenterde over het strand en ging naar het rustigere, rechter gedeelte waar ze Clark in het zand vond. 'Moet de leider zich niet omringen met welwillende volgers?' zei ze met een glimlach terwijl ze gemakkelijk in haar standaard rol terugviel. 'Mag ik?' vroeg ze hem, maar ging naast hem zitten zonder op antwoord te wachten.

Clark keek op en zuchtte. 'Volgens mij redden ze zich prima zelf zonder mij.' Iedereen leek zo ongeveer al gewend te zijn, hoe onwerkelijk dat ook klonk. Hij wist dat er geen hulp zou komen, in ieder geval niet snel, maar hij hoopte er vurig op. Het was zelfs zo erg dat hij voor hulp had gebeden en hij was niet eens gelovig, dus dat moest wat zeggen. Hij wilde weten hoe het met Noa ging, wat ze dacht - en of ze het überhaupt wel door zou hebben dat haar vaders vliegtuig was neergestort.

'Wacht maar tot het volgende probleem opdoemd. Dan snakken ze weer naar jouw leidinggevend inzicht.' Liv steunde op haar handen en leunde zo achterover terwijl ze van de zeelucht genoot. 'Maar volgens mij het is het grote leiders instinct nu met iets anders bezig. Wat gaat er om dat dat mooie koppie?' Ze glimlachte naar Clark, ze was oprecht nieuwsgierig. Hij zag er geteisterd uit. Dat soort mannen wond Olivia vaak het snelst om haar vinger.

Clark keek haar kant op. 'Denk je? Volgens mij zijn er genoeg andere die die taak over willen nemen en van mij mogen ze het doen.' Eigenlijk was hij er nu al een beetje klaar mee, want als er dingen fout zouden gaan, zou hij aangekeken worden en daar zat hij niet op te wachten. 'Het is niets...' mompelde hij en liet zich achterover vallen in het zand. De lucht was kraak helder, zoals je altijd zag op van die ansichtkaarten, het enige wat hij nog miste was een cocktail in zijn handen.

'Te laat, Clark. Ze kijken nu al naar jou. Of naar die dokter, Bradley.' De momenten in begin zijn cruciaal en dat was nu ook maar weer bewezen. Iedereen praatte over de twee mannen alsof ze de nieuwe republikeinse en democratische presidentskandidaten waren. En dus had je voorstanders en tegenstanders. 'Het is niets?' Olivia draaide zich om en hing half boven Clark terwijl ze hem vragend aankeek. 'Dat is onzin. Ik kan het van je gezicht lezen. Oh, wacht, nee, je hebt een pracht van een vrouw die op je zit te wachten?'

Clark rolde zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Ik had een prachtige, vreemdgaande, vrouw.' zei hij, maar dat was zeker niet waar hij mee zat. Eigenlijk wilde hij het helemaal niet tegen haar zeggen, maar ze zou het er vast niet bij laten als hij zei dat ie het niet wilde vertellen. 'Ik heb een dochtertje en die zit nu ergens, bij mijn vreemdgaande vrouw.' Hij zat er echt mee, zeker omdat hij haar al zolang niet had gezien.

'Aha, op die fiets.' sprak Olivia met een lach uit toen ze over zijn vroegere vrouw hoorde. Haar gezicht betrok echter bij het noemen van zijn dochter. Ze vond het vreselijk als er kinderen bij betrokken waren. Eén keer had ze met een man aangepapt die nog kinderen uit een vorig huwelijk had gehad. Olivia had het nog nooit zo moeilijk gevonden om er vandoor te gaan. De kinderen, twee meisjes en vooral het jongetje, hadden haar hart veroverd. Maar ze kon nou eenmaal nooit blijven. 'Hoe heet ze?'

'Noa, ze is twee.' zei hij kortaf. Het was lastig om niet los te barsten over hoe geweldig en lief ze wel niet was, maar hij hield zich in. Clark wilde er niet teveel aan denken, het maakte hem alleen maar emotioneel en dat was in zijn ogen op dit moment zwakte en aangezien hij een leider was - blijkbaar - kon hij geen zwakte tonen. Niet op dit moment. 'Heb jij kinderen?' vroeg hij zich af en keek haar aan.

'Wat een leuke naam. En is papa trots?' Olivia liet zich niet tegenhouden door zijn korte en abrupte antwoorden. Ze wist wel beter. Bij zijn vraag moest ze oprecht lachen en schudde ze haar hoofd. 'Gelukkig niet. Ik zou eeuwig medelijden hebben met de kinderen die zich míjn kinderen zouden moeten noemen.' Het voelde goed dat ze haar eigengemaakte rol als roekeloze jonge vrouw weer op zich kon nemen zonder problemen. Dat was niet zo makkelijk geweest de afgelopen twee dagen toen ze vooral verslagen was door de ramp.

Clark knikte. 'Papa is trots..' mompelde hij verslagen en haalde zijn hand over zijn gezicht heen, om vervolgens door zijn haren heen te gaan. Dat was precies hoe hij zich voelde: verslagen en verloren. 'Zo vreselijk ben je toch niet.' zei hij vervolgens grinnikend, om zichzelf een beetje op te krikken. Ze was een aardige vrouw, misschien af en toe wat koppig en brutaal, maar daar hield hij wel van.

'Nou, papa Clark, jij hebt mij alleen meegemaakt op een onbewoond eiland. In mijn natuurlijke omgeving ben ik een stuk minder aangenaam.' Vooral in de buurt van geld, voegde Olivia er in haar hoofd aan toe en grijnsde om haar eigen lot. Zo noemde ze het graag: haar lot. Ze dacht er nooit te veel bij na als ze weer eens iemand beroofde. Dan schoof ze het altijd af op dat lot. Dat er nu ook voor gezorgd had dat ze hier zat, naast een knappe man weliswaar. Ze glimlachte naar Clark en ging toen naast hem in het zand liggen.

'Ik geloof er niets van.' zei hij met een grijns, maar als ze het zelf dacht moest ze er vooral mee doorgaan. Het viel hem hier eigenlijk minder zwaar dan dat hij had verwacht. Afgezien van het feit dat hij zijn dochtertje miste, was het hier nog niet eens zo vreselijk. Ze hadden eten, goed weer, er zaten aardige mensen op het eiland en daarbij was het voor hem goed om even weg te zijn uit zijn situatie. 'Vertel me eens iets over jezelf dan, als je zo'n vreselijk persoon bent in je natuurlijke omgeving dan is daar vast een rede voor.'

'Ik ben geen betrouwbare bron, daarvoor zou je wat medemensen moeten ondervragen.' Olivia grinnikte en gleed met haar hand in het zand, dat warm was van de brandende zon. 'Moet je eens voorstellen dat mensen zich vrijwillig naar een eiland zoals dit laten vliegen voor een hoop geld. En wij zitten hier zonder er enige moeite voor te hebben moeten doen. Behalve het neerstorten overleven natuurlijk.' Ze keek naar Clark en glimlachte maar met een ernstige frons terwijl ze terugdacht aan alle overleden personen. Ze had ze niet eens gekend, maar toch voelde ze zich rot om aan al de doden terug te denken.

Clark glimlachte. 'Het enige waar ik nu geld voor zou geven is om van dit verdomde eiland af te komen.' zei hij en zuchtte uit. 'Helaas werkt het niet zo.' mompelde hij er nog achteraan en ging weer rechtop zitten. 'En, wanneer denk jij dat de eerste rellen hier gaan uitbreken? Ik denk morgen.' Het zou niet lang meer duren voordat mensen elkaar de hersens in zouden slaan voor een flesje water of een banaan.

'Dus moeten we het er maar het beste van maken.' Olivia legde haar handen over haar hoofd en glimlachte nogmaals terwijl ze naar overvliegende zeemeeuwen keek. 'Geen idee, maar ik ben van plan me er helemaal buiten te gaan houden. Laat die mensen maar ruzie maken. Ik zorg wel voor mezelf.' Na de eerste dag had ze besloten vooral voor zichzelf te zorgen, als ze zich druk ging maken om anderen zou ze het zichzelf alleen maar moeilijker maken.

Clark keek haar aan. 'Snap je nu waarom ik geen leider wil zijn hier?' Mensen zouden naar hém toekomen als er iets was gejat, of als de ene meer water had gekregen dan de andere, terwijl hij er helemaal niets vanaf wist. Hij zat er nu al tegenop, maar zijn drang om orde te scheppen was weer eens groter geweest dan zijn gezonde verstand - helaas.

Olivia trok een wenkbrauw op en keek Clark niet begrijpend aan. 'En waarom heb je je dan als leider opgesteld? Want je begrijpt toch wel dat je nu zelf de rol op je hebt genomen.' Ze ging wat rechter zitten zodat ze hem recht aan kon kijken. Zo steunde ze op haar ellebogen en bekeek hem onderzoekend. Zij was nooit iemand geweest die het goede deed, maar hij leek juist wel zo iemand te zijn.

Clark haalde zijn schouders op. 'Omdat ik van orde hou, en niemand schiep orde dus deed ik het maar - niet nadenkend over de consequenties die er zouden volgen.' Hij was ook veel te naïef met dat soort dingen. Hij wilde altijd hetgeen doen wat goed was, ook al was dat niet het slimste om te doen en dat zou hem nog eens de kop kosten.

Olivia keek Clark aan en lachte toen. 'Oh, Clark, je bent te goed voor deze wereld. Je hebt door dat de mensheid de neiging heeft om iedereen die iets goed voor haar doet naderhand een trap te geven? Stank voor dank, dat soort gedoe. Was je maar wat gemener.' Liv klopte op zijn schouder en toonde overdreven veel medelijden zodat het er belachelijk uitzag.

Clark schudde zijn hoofd lachend. 'Net zo gemeen als jij denkt dat je zelf bent zeker.' lachte hij. Nog steeds vond hij het belachelijk dat ze zo over zichzelf dacht, maar dat kon hij haar blijkbaar niet bijbrengen. 'Zodra iemand het wilt overnemen mogen ze van mij hun gang gaan.' Nee, hij zat er echt niet meer op te wachten.

Olivia ging er maar niet tegenin. Hij kende haar niet. Iedereen dacht altijd dat ze aardig was. Totdat ze alles wat waardevol met zich meenam als ze weer eens verdween. Liv had er geen idee van hoeveel de gedupeerden haar zouden moeten hadden, maar ze kon het zich wel voorstellen. 'Helaas kun je niet zomaar je ontslag indienen.' Ze haalde onverschillig haar schouders op en glimlachte toen weer. 'Maar het voelt vast ook wel een beetje goed om dé leider te zijn. Iedereen die aan je lippen hangt.'

'Het klinkt beter dan dat het voelt.' zei hij met een grijns en ging weer liggen. 'En heb je nog iets meegemaakt hier wat het melden waard is? Geen luxe spa gevonden aan de andere kant van het eiland misschien?' lachte hij. Hij kon wel wat opbeuring gebruiken en misschien kon zij hem dat wel geven.

'Ik zou het niet kunnen weten. Jij bent de expert.' Olivia grinnikte en dacht na bij zijn vraag. 'Ik heb water gezocht met wat amateurs. Behalve Nina. Je kent Nina vast al wel?' Ze keek naar hem om antwoord op haar vraag te kijken, maar ging al verder voor ze dat kreeg. 'Ze heeft zo een hoge pet van je op. Maar ze wil je érg graag helpen. Dus als je zo graag leider-af wil zijn, zou ik haar gewoon opzoeken.' Ze ging nu helemaal rechtop zitten en sloeg haar benen in een kleermakerszit.