Het linkerdeel van het Strand

Om het strand een beetje te verdelen (voor meerdere meets) is er een linkerdeel, een midden en een rechterdeel van het strand. Het midden is waar het wrak ligt, en de rest spreekt voor zich neem ik aan.

Spoiler:

Moeizaam liep Jess het strand weer op en veegde de natte plukken water uit haar gezicht. Het was haar gelukt om enkele kreeftjes op te duiken, maar zonder speer of net kon ze verder niet erg veel doen. Omdat ze uit een kustplaatsje uit Zuid-Afrika kwam (haar vader was daar ambassadeur), kon ze nog eerder zwemmen dan dat ze kon lopen. Wat nu maar weer eens handig bleek. Toch baalde ze ervan dat ze nu weer de hele dag in natte kleding moest rondlopen.

Aiden lag in het zand, pal in de zon te luieren. Hij geeuwde nog eens uitgebreid en sloot zijn ogen voor de felle zonnestralen. Zijn hut stond overeind en hij had het een uitstekend moment gevonden om een middag dutje te nemen. Hij was nu net wakker geworden en kwam langzaam overeind om een blonde vrouw uit het water te zien komen. Ongegeneerd keek Aiden naar haar en wachtte of hoopte dat ze dichter bij zou komen.

Jess stopte bij de waterkant en legde haar buit neer naast het kleine emmertje die ze gekregen had. Een voor een spoelde ze de krabbetjes af en legde ze dan in de emmer. Ondertussen had ze het niet veel warmer gekregen en voelde ze hoe haar handen op elkaar kletterde, doordat ze zo trilde. Verderop zag ze een man zitten en ze liep snel naar hem toe. Straks zou ze nog ziek worden. 'Hey,' zei ze en keek beschaamd naar haar voeten. 'Heb je... Zou ik misschien iets warms van je kunnen lenen?'

Aiden kneep zijn ogen tegen de zon samen en zag toen dat ze nog echt naar hem toekwam ook! Hij glimlachte naar haar. 'Hi.' Ze zag het water nog van haar af druppelen. Bij haar vraag kwam hij meteen overeind gekrabbeld en knikte enthousiast. 'Tuurlijk! Wacht hier! Ik ben zo terug!' Zo snel hij kon ging hij naar zijn eigen hut en doorzocht vluchtig zijn tas om er een t-shirt en zwemshort uit te halen. Dat short kon ze aanrijgen met een touwtje en in een t-shirt paste iedereen. Net zo snel als hij weg was gegaan kwam hij terug en bood haar de kleren met een jongensachtige grijns aan.

Ze lachte toen hij weg rende en keek waar hij naartoe ging. Zo te zien naar zijn hut. Het was een mooie hut, hij leek erg stevig, en misschien kon ze weleens vragen of ze bij hem kon vragen. Want haar hut schoot totaal niet op, de spullen waren gewoonweg allemaal al verveeld. Toen hij terug kwam, nam ze dankbaar de kleding aan en beet even twijfelend op haar lip. Met natte kleding aan bleef ze nog steeds koud. Ze wees waarschuwend, maar met een glimlach naar hem. 'Niet kijken!' Ze draaide zich om en deed snel haar kleding uit, om in de zijne te stappen.

Aiden stond stompzinnig naar de vrouw te kijken toen ze naar hem en wees en verbood te doen wat hij juist op dat moment deed. Beschaamd draaide hij zich om, maar lachte toen. Geduldig wachtte hij totdat ze klaar zou zijn voordat hij zich om zou draaien, maar hij wachtte niet met praten. 'Is alles nu al op bij de verzamelplek? Ik dacht dat ze daar spullen verdeelden over iedereen die zijn koffer kwijt was of niets bij had?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij van zijn ene op zijn andere been steunde.

Ze trok zijn shirt over zijn hoofd en zuchtte. 'Ja, alles is verdeeld en op. Het beangstigt me dat we geen gezamenlijke pot en dat alles zo ongelijk is verdeeld. Ik heb bijvoorbeeld niets, terwijl anderen allerlei koffers hebben.' Ze was aangekleed en ging voor hem staan. Verlegen stopte ze zijn grote shirt in haar broekje. 'Hoe staat het?' lachte ze en knikte toen naar zijn hut. 'Jij bent er op tijd bij geweest, zie ik? Bofkont!'

Aiden luisterde met een frons naar haar verhaal. Het speet hem dat het zo moest gaan, maar hij was nou niet de persoon om de good guy uit te gaan hangen en alles recht te zetten. Hij kon haar daarentegen wél helpen. 'Staat je geweldig!' zei hij met een lach en keek toen over zijn schouder naar zijn hut. 'Ik heb wat van mijn vriend Johnny gekregen. Die hele slimme gast, weetjewel. En de rest komt uit de alles verschaffende wildernis.' vertelde hij trots maar keek haar toen ernstig aan. 'Je hebt echt nog niets?' vroeg hij ongelovig.

'Nou, bedankt,' giechelde ze en keek toen ook weer naar zijn hut. 'Johnny... O ja, hem ken ik wel! Enkel van gezicht, maar veel mensen hebben het over hem. Ik heb nog niet de kans gehad om hem te spreken.' Ze keek hem bedroefd aan en schudde haar hoofd. 'Enkel deze kleding die ik net aan had. De laatste dagen heb ik in allerlei verschillende hutjes geslapen en steeds maar aan mensen gevraagd of ze wat te eten hadden.' Ze luisterde wat beter naar zijn stem en lachte. 'Hoor ik daar nou iets Australisch?'

Als Aiden niet zo lui en lax was geweest had het hem misschien boos gemaakt, maar nu was hij slecht wat teleurgesteld in de andere overlevenden. Hij had meer geluk gehad met Jonathan. 'Noem hem maar niet Johnny! Dan weet hij meteen wie hem gestuurd heeft.' grijnsde Aiden. 'Hij heet Jonathan, goede gozer. En als je wat nodig hebt, ik bied je graag mijn spullen aan.' Hij tekende met zijn tenen wat in het zand en keek toen weer op. 'Dat is inderdaad Australisch!' vertelde hij trots.

'Oh jee, dan vrees ik dat je je mond hebt voorbij gesproken, want ik heb hem toch echt leren kennen als Johnny door andere mensen.' Ze sloeg haar handen enthousiast in elkaar en keek hem aan. 'Als klein meisje ging ik elke zomer naar Australië! Wat lijkt het me heerlijk om daar te wonen. Want je woont er vast wel, toch?' Ze wou hem het liefst knuffelen, maar wist niet of hij haar enthousiasme op prijs zou stellen. 'Heel erg bedankt, ehm...' Ze stak haar hand snel uit. 'Ik ben Jess.'

Aiden sloeg zichzelf voor zijn hoofd en zuchtte dramatisch. 'Ik kan ook nooit mijn mond houden.' Hij zou zich later wel verontschuldigen tegenover Jonathan, of niet. Eigenlijk vond hij Johnny toch veel leuker. 'Het is er inderdaad geweldig. Zelfs dit strand kan niet tippen aan dat van Australië. En ik woon er inderdaad, mevrouw.' Hij glimlachte en pakte haar hand aan. 'Aiden, en Jess is echt een awesome naam.'

Ze schudde zijn hand en schudde ook haar hoofd. 'Nee joh, hij is helemaal niet leuk. Je kan hem helemaal niet afkorten of iets leuks van maken.' Ze liet zijn hand los en glimlachte toen breed. 'Elke keer dat ik er was wenste ik dat we er nooit meer weg zouden gaan. Toch, toen ik ongeveer tien jaar oud was, gingen we er niet meer naartoe. Ik zou zo graag er weer eens heen gaan.' Ze zuchtte en draaide toen lachend met haar ogen. 'Maar laten we eerst maar eens van dit eiland af gaan.'

'Je kunt hem verlangen? Mag ik je Jessy noemen? Dan heb ik een Johnny en een Jessy?' Aiden lachte en keek naar haar terwijl ze vertelde over Australië. 'Ik moet bekennen dat ik nog nooit buiten Australië ben gekomen, maar eigenlijk heb ik daar geen problemen mee. Ik ben niet zo van het reizen; vliegangst.' Hij grijnsde en stemde in met haar voorstel. 'Goed plan.'

Ze glimlachte en knikte uiteindelijk. 'Je mag me Jessy noemen,' lachte ze. 'Weet je dat jij de eerste bent die daar ooit op bent gekomen? Verlangen, waarom ben ik daar nou nooit op gekomen?' Ze sloeg zichzelf ook tegen haar hoofd, zoals hij eerder had gedaan. 'Maar waarom zat je dan in het vliegtuig?' vroeg ze verbaasd, als hij vliegangst had. Al moest ze bekennen dat ze na dit avontuur ook nooit meer in een vliegtuig zou stappen.

'Ik ben blij dat ik je dan als eerste zo mag noemen, Jessy.' zei Aiden met een lach en hij maakte een kleine buiging. 'Eh-' Hij slikte moeizaam toen ze over het vliegtuig begon en over de reden waarom hij daar in had gezeten. 'Mijn moeder woont al jaren in Amerika en ze is een aantal dagen terug overleden. Ik was op weg naar de begrafenis.' Hij had er zo tegenop gezien: tegen de vliegreis en tegen de hereniging met zijn familie, maar hij had het allemaal over voor zijn weliswaar dode moeder. Nu zat hij hier en zouden ze de begrafenis waarschijnlijk zonder hem houden ook, want wie zou er nou wachten op de mislukking van de familie?

Jess keek hem spijtig aan en ging in het zand zitten. Met een klein rukje aan zijn broekspijp spoorde ze hem aan om ook te gaan zitten. 'Wat vreselijk, Aiden. En ik denk dat de begrafenis nu al wel geweest is of nu aan de gang is, niet waar?' Ze legde haar hand op zijn knie en zuchtte. 'Ik was op weg naar mijn broer. Zijn vrouw is overleden en hij moet nu in zijn eentje zorgen voor twee kinderen. Ik had hem beloofd om een tijdje in huis te komen, totdat hij alles geregeld had met de begrafenis en dergelijke. Maar... maar nu is hij toch alleen.'

Aiden nam naast haar plaats in het zand en keek naar Jess. 'Het is niet erg. Ze was oud, stokoud en ze rookte en ze dronk, dus eigenlijk zat het er wel aan te komen.' Hij probeerde een grijns op zijn gezicht te toveren, maar dat lukte niet erg goed. Aiden keek haar droevig aan toen ze over haar broer vertelde. Hij pakte haar hand stevig vast en glimlachte toen naar haar. 'Er zijn vast nog anderen die hem kunnen helpen. En niemand mist mij op die begrafenis, dus kunnen we gewoon lekker genieten van deze gratis vakantie.' zei hij op positievere toon.

Ze hield zijn hand stevig vast en keek hem aan. 'Maar wat nou als iedereen denkt dat we dood zijn? Dan denkt mijn broer dat hij en zijn vrouw en zijn zus is verloren...' Ze slikte de brok in haar keel door en keek hem toen met een glimlach aan. 'Je komt je hutje uit en staat meteen op het strand. Wat wil je nog meer?' Ze giechelde en kneep zachtjes in zijn hand. 'Ik ben blij dat we hier met zijn allen zijn en dat zoveel het overleeft hebben. En ik ben blij dat ik je ontmoet heb.'

Aiden keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'We kunnen er beter maar niet te veel over nadenken.' zei hij. Dat was zijn manier om met bepaalde gebeurtenissen om te gaan. 'Een surfplank.' lachtte Aiden en gaf haar toen een klopje op haar schouder. 'That's the spirit! Positief blijven denken, Jessy. En het is ook een eer jou te hebben leren kennen.' Hij was oprecht met die woorden en glimlachte naar Jess.

'Oh, een accentje en nog een surfer ook. Hoe Australisch wil je het hebben?' lachte ze en ging op haar knieën voor hem zitten. 'Maar jij kan dus goed zwemmen he? Ze zijn nu bezig met een net maken en misschien kunnen we ook wel speren maken, en daarmee vissen vangen?' Ze was enthousiast over het idee geworden, maar nu al helemaal, omdat ze het misschien niet alleen hoefde te doen.

'Als ik je vertel dat ik ook nog eens didgeridoo kan spelen verandert dan je beeld van mij?' Aiden keek haar met een grijns aan. Die grijns veranderde langzaam in een blije lach toen ze over het vissen begon. 'Dat lijkt me een super idee!' verklaarde Aiden en keek naar de lucht terwijl hij nadacht. 'Ik zie mezelf al helemaal met speer in hand vissen vangen, net zoals weet ik veel hoe lang geleden.' Hij ging in een of andere superman pose staan, maar deed alsof hij een speer vast had en wees naar Jess. 'Ik man. Jij vrouw. Ik vang vis.'

Jess moest om Aiden lachen en het was eindelijk in tijden weer eens zo'n oprechte, zorgeloze lach. 'Nou, stoere man, eerst zien en dan geloven,' giechelde ze en kneep plagerig in zijn arm. 'Oh, ik voel het al hoor, dat worden tonnen vissen,' lachte ze en ging met haar voeten in de zee staan, om zo stukje bij beetje in het zand te zakken. 'Didgeridoo? Werkelijk?!'

Aiden moest lachen omdat zij moest lachen. Ze had een leuke, meisjes-achtige, vrolijke lach, vond Aiden. 'Ik ga zoveel vissen vangen dat iedereen hier geen vis meer kan zien, laat staan eten!' verklaarde hij met een grijns en liep achter haar aan naar de zee. Hij ging naast haar staan, maar kon niet stil blijven en liep dus door de branding op en neer en raapte zo nu en dan wat schelpjes op. 'Nou, ja, ik kan het niet heel goed hoor.' Aiden grinnikte en haalde zijn schouders op. 'En jij? Heb jij nog verborgen talenten?'