Het linkerdeel van het Strand

Idris was al snel teruggekomen met de kinderen (?) en Nika had ze zo goed ze kon gerust gesteld. Ze gaf hen ieder een knuffel voor ze ze terug stuurde naar het strand. Ze konden niet toekijken terwijl zij gehecht werd. 'Misschien kan Idris helpen?' Nika vertrouwde zichzelf niet als Brad met haar been bezig was. En als hij uitschoot doordat zij bewoog zou Brad zichzelf alle schuld geven. Ze klemde met haar handen in het zand toen het jodium de wond introk.

Bradley vroeg aan Idris of hij Nika kon vasthouden en de man knikte instemmend. Toen Idris zijn plaats had ingenomen en hijzelf Nika nog een kus had gegeven, pakte hij zijn mesje en sneed hij zorgvuldig de hechtingen door. Met het naaldje en met zijn vingers probeerde hij de hechtingen eruit te halen. Dit probeerde hij zo snel mogelijk te doen, zodat het snel over was voor Nika. Hij smeerde de wond weer in met jodium en begon toen de hechtingen opnieuw erin te zetten.

Nika had haar ogen op de man, Idris gericht, en probeerde zichzelf volledig op hem te focussen. Hij zag er uit als een aardige man en Nika was hem ontzettend dankbaar voor al zijn hulp die dag. Ze zou hem nog wel eens opzoeken om te kletsen als ze niet gehecht werd door Bradley. Ze had hem namelijk ook nog niet zo vaak met anderen gezien, misschien had hij wel behoefte aan gezelschap. Net toen ze iets tegen hem wilde zeggen, begon Brad met het hechten en beet ze haar tanden op elkaar en kneep ze haar ogen toe.

Hechten was altijd een rotwerk geweest en vooral op dit moment. Want aan de ene kant wou het vluchtig doen, zodat Nika er snel vanaf was, maar aan de andere kant wilde hij het ook zorgvuldig doen, zodat de hechtingen niet nogmaals los zouden raken. Toen hij eindelijk klaar was, bedankte hij Idris voor de hulp en legde hij een hand op Nika's wang. 'Het is helemaal klaar. De hechtingen zitten er goed in, maar... Je mag de komende dagen niet lopen. Je wond moet nu echt gaan genezen, Nika.'

Nika hield zich stil tijdens het hechten en probeerde Bradley zo min mogelijk tot last te zijn. Ze ademde opgelucht toen hij zei dat hij klaar was, maar ze zuchtte toen hij haar verbood te lopen. Gehoorzaam knikte ze en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Dankjewel,' zei Nika zacht en teder legde ze haar armen rond zijn middel. 'Echt heel erg bedankt.' Hij was dan wel en dokter en dit was dan wel zijn werk, hij deed het toch maar weer iedere keer voor haar.

Bradley sloeg zijn arm om haar heen en drukte zijn lippen tegen haar slaap aan. 'Je deed het echt geweldig. Ik had helemaal geen last van je,' zei hij glimlachend en gleed met zijn hand door haar haren heen. De andere mensen waren inmiddels weggelopen en Bradley stond op. 'Zal ik je naar onze hut brengen? Of wil je hier nog even liggen?' Ondertussen pakte hij nog wat fruit voor zichzelf en voor Nika.

Nika streek met haar vingers langs Bradleys wang en zuchtte uiteindelijk uitgeput. Het enige wat ze moest doen was stil zitten, zo moeilijk was dat nou ook weer niet. 'Hier.' Haar energie was verder opgeraakt dan ze had gedacht. Ze kon beter hier wat rusten. Ze at nog enkele stukjes fruit, maar legde zichzelf toen terug op het zogenaamde bed. Het duurde niet lang voor ze zomaar wegviel in een diepe slaap.

Nieuw

Ann had haar voeten in het zand verborgen en had haar gedachten naar een compleet andere plek gebracht. Nu ze rond kon lopen en het eiland stukje bij beetje kon ontdekken voelde ze zich vrij, bevrijd van een zware last. Maar naast die euforie voelde ze een wanhoop, omdat ze er wellicht nooit weg zouden komen. Bij haar drong dat nu pas door. Afwezig nipte ze aan haar fles drank en nam ze kleine trekjes van haar sigaret.

Idris staarde gedachteloos over het water en had zijn armen over elkaar heen geslagen. Nog steeds was het een absurd idee dat ze een tijdlang hier vast zouden zitten op dit eiland. Na enkele dagen in zijn warme pak gelopen te hebben, was hij toch over stag gegaan en liep hij nu in zijn hemd rond. De hitte was verstikkend geweest zonder water, maar nu was het een stuk beter uit te houden. Al een tijdje hield hij ook de dame die een stuk verderop zat in de gaten en besloot om eens een praatje met haar te maken. Hij hurkte naast haar neer en glimlachte. 'Ik geloof dat ik me nog niet heb voorgesteld. Idris, aangenaam.'

Ann keek niet op of om toen er iemand naast haar kwam. 'Idris, lus je een slok?' Ze bood hem haar fles aan en glimlachte afwezig. 'Ik weet niet wat het is, ik ben m'n bril kwijt. Blind als een mol zonder.' Ze lachte zonder humor en nam nog een trek van haar sigaret. Zwijgend bleef ze naar naar de horizon staren en stopte ze een krul terug op zijn plek. 'Vraag jij je ook wel eens af hoe het kan dat alles aan de horizon in elkaar over lijkt te gaan. Alsof het niet uitmaakt wat onder of boven is?' Nu pas keek ze de man aan. Dus hij was Idris.

Idris keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de fles drank en schudde zijn hoofd. 'Nee, bedankt,' zei hij vriendelijk en nam naast haar plaats in het zand. De geur van sigaretten rook vertrouwd en even sloot hij zijn ogen. 'Ik heb nog wel een leesbril in mijn koffer liggen, je kan hem wel een keer komen ophalen als het je sterkte is.' Bij haar woorden keek hij ook naar de horizon en fronste hij verward. 'Nee, sorry, dat heb ik me nooit afgevraagd.'

'Het is geweldig spul, kan ik je vertellen.' Ann nam nog een slok en drukte vervolgens het stompje van haar sigaret in het zand. Het was een somber vooruitzicht, dat ze straks misschien maar één sigaret per dag zou kunnen roken. En daarna geen meer. 'Die leesbril zal niet sterk genoeg zijn.' Ze had dikke brillen glazen, altijd al gehad. Vroeger op kostschool was het meisje geweest met de onhandelbare krullen, de grote bril en natuurlijk de beugel. 'Ik ook niet, ik hield me alleen met geld bezig. Wat deed jij voor je hier terecht kwam?'

[NEW]
Killian zat in het zand en was bezig om alles op een rijtje te zetten. Hij was van plan om deze nacht weer de reis naar het dorp te maken om het laatste nieuws aan Ben over te brengen. Bijster veel was er niet gebeurd, maar de dorpelingen en Chloe zouden zich zorgen maken als hij niet regelmatig langs kwam. Of dat maakte hij zichzelf in elk geval wijs. De laatste tijd had hij veel mensen gesproken om zoveel mogelijk informatie op te pikken. Toch speelde er altijd nog die vraag: wat deed hij nou precies op het strand? Wat verwachtte Ben van hem?

Madison had zojuist wat kleding gewassen in de oceaan en had deze opgehangen aan de lijn die ze tussen twee bomen hadden gespannen. Ze strekte zich uit en liet haar blik over het strand glijden. Ieder was bezig met zijn eigen ding, maar in het zand zag ze een jonge man zitten. Ze wist toevallig dat hij had geholpen om het zwijn klaar te maken, maar verder zag ze hem niet vaak. Zonder er al te veel over na te denken, liep ze naar hem toe. 'Hé, heb je er iets op tegen als ik erbij kom zitten?'

Killian werd uit zijn gedachten getrokken door een stem. Hij keek op en zag een bekende vrouw staan. Hij kende haar min of meer - enkel van naam - maar hij had wél veel over haar gehoord. 'Natuurlijk niet, kom er maar bij!' glimlachte hij en sloeg zacht op de plek naast hem. Onmiddellijk stak hij ook zijn hand uit. 'Madison, niet waar? Ik ben Killian.' Zijn blik was op haar gezicht gericht en vriendelijk glimlachte hij naar haar.

'Ja, klopt. Aangenaam.' zei ze, terwijl ze zijn hand schudde en eveneens naar hem glimlachte. 'Het is een prachtige dag niet waar?' Ze kneep haar ogen samen, omdat ze tegen de zon inkeek. 'We zijn dan wel neergestort, maar we hebben in ieder geval goed weer.' grapte ze en steunde met haar handen in het zand, om zo van de zon te genieten.

Toen ze plaats nam, ging hij ook weer zitten en staarde hij naar de heldere lucht en het kalme zeewater. 'Het is inderdaad een prachtige dag,' stemde Killian met Madison in. Normaal zouden Chloe en hij op zulke dagen iets leuks doen: samen zwemmen, een wandeling maken of wat klussen aan het huis. Zijdelings keek hij de vrouw nieuwsgierig aan. Het was een hele belevenis om weer eens tussen nieuwe mensen te lopen: om altijd maar met dezelfde mensen te leven, werd ook saai. 'Een van de weinige lichtpuntjes van dit alles,' zei hij met een knipoog.

Madison knikte. 'We kunnen het zo mooi maken als we zelf willen. Ik snap best dat het een deprimerende gedachten is... dat we hier wellicht nooit meer wegkomen, maar... als mensen zo negatief blijven, verpesten ze het enkel voor zichzelf.' Dat was haar mening: je kon het zo mooi en leuk maken als je zelf wilde.

Killian draaide zich een stukje naar haar om en keek haar met bewondering aan. 'Ik vind het mooi dat je nog zo optimistisch bent,' zei hij eerlijk. Toen hij hoorde van de ramp in het dorp had hij niet gedacht dat er zulke mensen tussen zouden zitten. In eerste instantie was hij ook niet geïnteresseerd geweest in de mensen, maar nu hij er middenin zat, des te meer. 'Maar ik ben gelukkig een medestander van je. Ik probeer ook zoveel mogelijk de lichtpunten van deze ''reis'' te zien,' glimlachte hij.

Madison haalde haar schouders op. Ze was nooit echt een pessimist geweest - ten tegenstelling tot haar broer. 'Ach, de groep heeft af en toe ook een beetje positiviteit nodig, niet waar?' lachte ze en glimlachte naar hem. 'En ik ben blij dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, soms is het best deprimerend om al die lange gezichten aan te moeten zien.' gaf ze toe en trok haar benen naar zich toe.

Killian glimlachte naar haar. 'Ik denk dat jij de aangewezen persoon bent om de groep wat positieve spirit in te brengen,' zei hij eerlijk en knikte toen instemmend. 'Pessimisme heeft ook een domino-effect als resultaat: als één iemand ermee begint, dan duurt het niet lang voordat andere dat overnemen.' Hij keek over het strand uit en bedacht zich dat het eigenlijk zonde was om zo'n mooie dag voorbij te laten gaan. 'Zullen we iets leuks gaan doen?'

Madison keek hem twijfelend aan, begon te lachen en knikte uiteindelijk. 'Ja, ja natuurlijk. Had je al een leuke activiteit in gedachten?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. Ze was altijd in om iets leuks en gezelligs te doen en Killian leek haar daarnaast ook nog eens een hele aardige jonge man. Ze was enerzijds best nieuwsgierig naar hem geworden, dus wellicht dat ze wat meer over hem kon uitvinden vandaag: ze was altijd nieuwsgierig naar andere mensen.

Killian stond op en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij om zich heen keek. 'Met zulk weer ging ik altijd met mijn zusje zwemmen of ergens wandelen. Dus misschien kunnen we naar de rotsen gaan en daar een duik nemen?' Hij keek haar afwachtend en hoopvol aan. Hij was benieuwd wat Chloe met dit weer aan het doen was: hoogstwaarschijnlijk was ze samen met Etta. 'Of misschien had jij wel een veel beter idee?'

'Ik dacht er ook aan om een duik te nemen, dus waar wachten we nog op?' vroeg ze lachend, terwijl ze opstond en richting de rotsen een eindje verderop begon te lopen. Als je erover nadacht, was het werkelijk een prachtig strand: parelwit zand, een heldere, blauwe zee, palmbomen: het ideale plaatje van iedere vakantiebestemming. 'Dus, vertel eens iets meer over jezelf. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.'

Killian pakte haar hand vast en trok haar zo omhoog. Samen met haar begon hij richting de rotsen te lopen. Bij haar woorden grinnikte hij en haalde hij zijn schouders op. 'Eigenlijk is er niet zoveel over mij te zeggen... Ik kom uit Amerika, was in Australië voor mijn werk en woon samen met mijn zusje. Mijn ouders zijn jammer genoeg overleden en vandaar dat ik haar in huis heb genomen.' Hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'En nu moet jij maar eens iets over jezelf vertellen!'