Het midden van het Strand

Om het strand een beetje te verdelen (voor meerdere meets) is er een linkerdeel, een midden en een rechterdeel van het strand. Het midden is waar het wrak ligt, en de rest spreekt voor zich neem ik aan

Spoiler:

Clark zat met zijn voeten in het zand. Hij had nog maar één schoen en de andere had hij nog niet kunnen vinden. Het verbaasde hem dat hij zich druk kon maken om zoiets kleins, maar toch deed hij het. Het strand was vol en niet iedereen leek nog te begrijpen wat er gebeurd was, zelf wist hij het eigenlijk ook niet. Ze waren neergestort, dat was duidelijk en ze mochten blij zijn dat ze nog leefde: overal lagen vliegtuigonderdelen alsof het ding was ontploft.

Robert zat op het stand en staarde met een ongelovige grijns naar de brokstukken. Er kwam rook vandaan en delen stonden nog in brand, maar niemand leek zich aan te bieden om deze te blussen. Hij veegde met zijn handen over zijn gezicht en probeerde alles een beetje te verwerken, maar het ging nog niet zo goed. Hij was blij dat hij nog leefde, en dat moesten die andere mensen ook eens zijn. Hij stond op en liep richting een groepje mensen toe. Eens kijken of er al iemand de leiding had genomen, zoals in boeken altijd gebeurde.

Jonathan kon er met zijn hoofd niet bij. Hij had de vlucht nauwkeurig gevolgd op het schermpje dat zich voor zijn stoel bevond. Alles ging goed, tot dat ze opeens de communicatie verloren. Hij had nog aangeboden om ernaar te kijken, maar dat hadden ze afgewezen. Het laatste wat hij zich nog kon herinneren was de turbulentie en toen werd alles zwart voor zijn ogen. Alles was goed gegaan tot de turbulentie en nu zaten ze hier. Als ze hem er maar naar hadden laten kijken waren ze misschien nu al in LA geweest, maar de mens vertrouwde niet op zijn kennis ditmaal.

Liv hield haar hoofd in haar handen en keek naar het zand onder haar. Haar hoofde bonkte en haar benen zaten onder de schrammen, maar voorderest was ze ongedeerd. Ze had wel eens ergere verwondingen gehad, maar ze had zich nog nooit zo hopeloos gevoeld. Liv keek op en staarde de zee over. Het was al een tijd geleden gebeurd, maar ze kon het nog niet helemaal bevatten. En ze kon niet meer stilzitten. Ze kwam overeind en zette haar handen in haar zij. 'Ik wil mijn koffer gaan zoeken. En andere bruikbare spullen. Iemand die zin heeft om te helpen?'

Nina rende tussen de brokstukken door met een grimmige blik. Niemand en ook maar niemand deed iets, terwijl er mensen gewond waren en misschien nog wel vast zaten. Ze legde haar handen rond haar mond en riep of er iemand hulp nodig had. Al snel kreeg ze antwoord en ging ze op het geluid af. Een man lag met zijn been klem onder een stuk steen. Nina slikte moeizaam en hurkte naast hem neer. Hij vertelde dat mannen hem beloofd hadden om te helpen, maar niet terug kwamen. Nina beet boos op haar lip en stond op, terwijl ze om hulp riep. Dit zou ze nooit alleen kunnen tillen.

Daniëlle stond met haar voeten in het water om ze een beetje te koelen. Ze had het ongelofelijk heet en haar voeten deden pijn. Ze waren blauw, en er zaten schrammen op. De verdere schade viel wel mee, ze had enkel een akelige snee op haar voorhoofd die maar niet stopte met bloeden, maar als ze zich daar zorgen over moest gaan maken dan wist ze het ook niet meer. Er waren mensen dood gegaan vandaag, mensen die naast haar zaten lagen nu door en zij? Zij had niets. Er waren inmiddels al een paar uur verstreken en ze had mensen horen zeggen dat de reddingsschepen nu wel zouden moeten komen, maar aan de horizon was nog niets te zien.

Bradley trok met al zijn kracht aan iemand arm, tot deze weer in de kom zat. De man gilde het uit en zat net op het randje op bewusteloosheid. Bradley smeekte in zichzelf dat hij flauw zou vallen, maar dat gebeurde niet en de man gilde maar door. Bradley scheurde een stuk van zijn shirt af en stopte het in zijn mond. Er waren al genoeg mensen aan het gillen, allemaal gewond met maar een enkele dokter; hij. Hij raakte zijn voorhoofd aan en voelde alweer iets nattigs. Zijn hoofdwond was vast weer open gegaan.

Aiden lag in het zand en had zichzelf een stukje ingegraven. Hij staarde naar de strak blauwe lucht en probeerde zich met alle macht rustig te houden. Hij wilde zich niet onzinnig druk maken, want er zouden zo vast mensen komen om hen te redden. Toch voelde hij hoe zijn ledematen trilden en hij niet eens kon genieten van het zonnetje. Langzaam kwam hij overeind en dwaalde over het strand.

Clark keek op toen hij een vrouw hoorde roepen dat ze opzoek zou gaan naar koffers en andere spullen. Hij stemde ermee in om te helpen door op te staan en naar haar toe te lopen. ‘Dat lijkt me een goed idee.’ De hoop dat de redding vandaag zou komen had hij opgegeven. Ze waren vast en zeker aan het zoeken, maar het was al een paar uur geleden en je zou toch denken dat ze hen al gevonden zouden moeten hebben. ‘Clark, aangenaam.’ Als hij met haar zou samenwerken, vond hij het wel zo redelijk om zichzelf voor te stellen.

Nika opende haar ogen nadat ze ontwaakte uit wat leek een diepe slaap. Ze zag niet veel. Behalve een of ander zware last die boven haar hoofd lag. In paniek probeerde Nika zich te bewegen, maar dat hielp niets, ze voelde slechts een pijnscheut in haar been of voet, ze wist het niet. Haar schreeuw om hulp verstomde in haar keel, maar ze kon het opbrengen om met haar vuisten op de plaat boven haar te bonken.

Olivia was praktisch ingesteld. Ze wist dat ze de gewonden niet kon helpen en dat wilde ze ook niet, dus zou ze wel iets anders nuttigs doen. Zoals eten zoeken. Of water. Of gewoon haar eigen koffer met haar eigen spullen. 'Olivia.' Het voelde vreemd zich zo voor te stellen, Liv was nog niet echt gewend aan haar nieuwe naam. 'Nou, laten we beginnen.' Ze wachtte niet op hem maar ging op het wrak af en zocht een weg die naar binnen zou leiden.

Jonathan was compleet in zijn eigen wereld gekeerd dat hij niet doorhad dat er om hulp werd geroepen. Pas toen er een wat oudere man hem een klein duwtje gaf kwam hij terug. ‘Zie je niet dat er mensen zijn die hulp nodig hebben joh!’ Jonathan fronste zijn wenkbrauwen, maar de man was alweer weg. Voorzichtig stond hij op en liep langzaam naar wat mensen die een man hielpen, waarvan zijn been onder een steen verbrijzeld lag. Hij hield niet zo van mensen en al helemaal niet als er meerdere stonden op een kluitje. Zoals altijd viel hij stil en staarde hij enkel naar het geheel.

Bradley liep weer verder en voelde zijn hoofd bonken. Het was een vreselijk gevoel om niet te weten wat voor wond er op zijn hoofd zat. En al helemaal om te merken dat niemand iets deed. Opeens werd het gebonk harder en realiseerde zich dat het misschien wel niet zijn hoofd was. Het was een mens. Het duurde even tot hij de plaats had gevonden, maar toen hij eenmaal op zijn borst lag, kon hij onder een zware plaat een vrouwengezicht zien. 'Kan je me horen?' riep hij en probeerde te zien hoe ze vast zat. 'Waar drukt de plaat op je? Voel je al je ledematen nog?'

Toen Aiden zo rond liep werd hij dubbeldik geconfrontreerd met de zwaarte van het ongeluk. Hij zag armen en benen uit het puin steken. Toen hij uiteindelijk uit zijn schock was hoorde hij iemand om hulp roepen waar hij net voorbijkwam. Het was moeilijk te negeren dus schoot hij te hulp en ging tegenover de vrouw staan om een deel steen vast te pakken. 'Op 3?' vroeg hij haar onzeker.

Daniëlle liep al snel het water weer uit en struinde wat over het strand. Er waren al genoeg mensen die aan het helpen waren en daarbij hadden ze toch niets aan haar: ze was niet sterk en ze was ongemotiveerd. In plaats van gewonden te helpen, liep ze dan ook gewoon doelloos over het strand. Ze had geluk dat ze nog een pakje sigaretten in haar zak had gehad en een werkende aansteker had gevonden. Een paar seconde later zat ze dan ook met een sigaret in haar mond te genieten van het uitzicht.

Clark liep achter Olivia aan het wrak in en kon het aanzicht eigenlijk niet verdragen. Er was bloed, heel veel bloed. En lijken, afgescheurde lichaamsdelen en het ergste was nog de stank. Het wrak lag in de zon en het was heet – en lijken stonken als ze gingen rotten. Hij had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan, maar blijkbaar wel. ‘En, denk jij dat er nog hulp komt vandaag?’ vroeg hij aan haar, terwijl hij zijn arm voor zijn neus hield om de stank te kunnen verdragen.

Nina had na minutenlang schreeuwen eindelijk een groep mensen bij elkaar gekregen. Ze hadden allemaal hun handen onder de steen gebogen en probeerde nu met alle macht de steen op te tillen. Het werkte niet. Ze hadden iets handigers nodig, of meer mankracht, en anders was een amputatie de enige manier. Ze zag nog een man staan en wenkte dat hij moest komen. 'Help eens mee!' riep ze. 'Of bedenk eens wat we kunnen doen.' Hij zag er slim uit en nu ze het ook zo bedacht, hij had naast haar gezeten in het vliegtuig. Hij was diegene geweest die het door had gehad dat er iets mis was. Ze keek naar de man die opeens voor haar verscheen en als enige naast haar ook wat initiatief toonde. 'Op 3,' stemde ze in.

Nika wilde haar gebonk opgeven, zo verspilde ze alleen maar energie, maar net toen ze er klaar mee was hoorde ze iemand. Hij sprak Engels, dat wist ze zeker, maar ze kon het verdomme niet verstaan! Haar noodkreet was in ieder geval duidelijk genoeg, ook al was het in het Russisch. Sommige emoties hadden geen vertaling nodig. Uiteindelijk verstomde haar geroep en snikte ze terwijl ze naar adem hapte. Ze maakte zich veels te druk.

Robert had net het idee gekregen om een kokosnootboom in te klimmen, toen hij opeens de geur van sigaretten rookte. Meteen sprong hij uit de boom en rende achter een vrouw aan die een sigaret in haar mond had. Hij staarde zo ongeveer naar haar sigaretten, toen naar haar boezem en daarna naar haar gezicht. Hij glimlachte hartelijk en haalde een hand door zijn haar. 'Kan ik er ook eentje van je krijgen?'

Olivia zocht haar weg en probeerde onstabiele constructies én lijken te vermijden. Ze was niet zwakzinnig en had niet veel moeite met de dode mensen, maar ook zij had een grens. Dit was nogal gruwelijk. 'Dat mogen we wel verwachten ja!' zei ze fel, omdat ze er zelf heel graag in wilde geloven. Maar eigenlijk wist Liv beter dan dat. Je moest niet te veel op de mensheid vertrouwen, maar meer op jezelf.

Bradley stak zijn hand uit en pakte de hare, om zacht met zijn duim over haar handpalm te strijken. 'Het komt allemaal goed,' verzekerde hij haar en liet toen haar hand los, om naar hulp te zoeken. Hij zag een vrouw en man lopen, vast op zoek naar spullen, en wuifde naar ze. 'Er zit hier iemand vast!' bulderde hij en ging toen weer in het zand liggen, om haar hand weer vast te pakken. Ze moest alles behalve in paniek raken, en dat gebeurde alleen als hij haar gerust stelde. Hij glimlachte naar haar en wees toen naar haar benen. Hij kneep er hard in en keek naar haar gezicht om te zien of het pijn deed.

Daniëlle lachte schamper. ‘Mooi niet, we zitten op een onbewoond eiland en wie weet hoelang we hier zitten? Je denkt toch niet dat ik mijn laatste pakje sigaretten ga delen met een wildvreemde?’ Ze was niet gek en daarbij wilde ze het niet eens met hem delen, waarom zou ze? Zodat hij er meer plezier van kon hebben dan zij? Dacht het niet.

Aiden tilde met al zijn macht de steen op toen de 3 werd geschreeuwd, maar ze beweging die ze er in kregen was niet erg voordelig. De steen lichtte wat op, verschoof een paar centimeter, maar kwam toen weer terecht op het been van die arme man. Aiden hoorde de schreeuw verafschuwd aan en keek hopeloos om zich heen. Hoe gingen ze dit nou weer oplossen? Er konden niet veel handen meer bij.

Jonathan keek op toen er naar hem geroepen werd. ‘Ik? Nou, ik denk –’ Hij stopte even en slikte. ‘Ik denk dat het niet slim is om die steen op te tillen, hij heeft meerdere fracturen en de kans op ontstekingen en bloedingen is gigantisch.’ Dat was zijn mening, maar ze zouden er vast niet mee instemmen. Ze vroegen wat voor een plan hij had en dat was zijn plan. Het was het logische plan en dat was het plan dat hij altijd volgde. Waar hij altijd op zou vertrouwen: de logica.