Het midden van het Strand

Bij haar goedkeuring stroopte hij langzaam haar broekspijp op en legde zo de wond bloot. Hij zag er goed uit, enkel waren de hechtingen wel erg los, door toedoen van haar bewegingen. 'Je moet echt minder je been gebruiken,' zei hij en rolde lachend zijn ogen. 'Zoals ik je al heel vaak heb verteld.' Hij rolde haar broekspijp weer af en keek haar aan. 'Heb je genoeg te eten? Al iets gedronken vandaag? Veel pijn misschien?'

Nika moest lachen toen hij lachte. 'Ik begrijp je niet.' zei ze terwijl ze haar glimlach tegen probeerde te houden. Natuurlijk snapte ze wat hij bedoelde, maar ze kon gewoon echt niet stilzitten. Bij al zijn vragen stopte ze hem door zijn arm vast te pakken. 'Stop, Bradley.' zei ze fronsend en ze trok haar been weer naar zich toe. 'Jij; slaap.' Veelbetekenend keek Nika Bradley aan en gaf hem een kneepje in zijn arm. Hij zag er doodmoe uit en zijn wond werd er in tegenstelling tot die van haar niet beter op.

Hij lachte en tikte met zijn vinger op haar neus. 'Ik heb niet goed hechtdraad om het opnieuw te hechten,' waarschuwde hij haar met een lach en keek haar toen bedenkelijk aan bij haar advies. Hij glimlachte en pakte haar hand vast, om deze in haar schoot te leggen. 'Ik heb een baan, een verantwoordelijkheid. Ik moet ten allen tijden wakker blijven. Maar ik ben echt heel erg blij met je hulp, echt heel erg blij.'

'Dan niet,' zei hij simpelweg en stond op. Hij wou geen slaafje worden van deze vrouw en dat zou hij zeker ook niet worden. Op zijn gemak liep hij richting de man die een speech had gehouden en keek hem aan. 'Kan ik iets doen? Hutten bouwen misschien, ik ben best handig?' Hij zei het gemeend en wou ook echt helpen. Hij hield ervan om lui te zijn, maar hij verveelde zich en wou niet enkel met Daniëlle opgescheept zitten.

Nika wreef met een lach over haar neus, maar rolde met haar ogen toen ze door had dat hij geen rust zou nemen. Ze was blij dat hij blij was, maar het was niet genoeg. Hij moest ook uitgerust zijn, zo werkte hij zichzelf nog eens tegen de grond aan. Ze seinde naar het meisje dat ze om een EHBO kistje moest vragen en dat bij Nika moest brengen. Daarna trok ze Bradley op de rots naast zich en draaide naar hem om. Nika wees naar zichzelf en vervolgens naar zijn hoofdwond. Het moest eens grondig schoongemaakt worden voordat hun enige dokter aan infectie zou overlijden.

Clark keek de man die naar hem toe kwam lopen aan en knikte. ‘Laten we eerst wat onderdelen verzamelen en dan kunnen we beginnen met bouwen. Laten we eerst de hutten maken voor de mensen die het zelf niet kunnen, zodat zij in ieder geval een onderdak hebben en daarna kunnen we mensen helpen die al bezig zijn.’ Zonder op reactie te wachten, liep hij op het wrak af en begon met verzamelen.

Bradley was zo opgelucht toen Nika aanbood om de wond schoon te maken. Hij knikte enthousiast. Hij durfde het niet aan iemand te vragen, want stel je voor, onze dokter die hulp aan iemand anders vraagt? Zulke reacties wou hij niet hebben, dus had hij zijn wond maar eens op de tast schoon gemaakt. Dat was geen succes, dus had hij het maar gewoon zo gelaten. Hij keek naar het kleine EHBO-tasje en verlangde naar zijn eigen spullen, die in zijn verdwenen koffer zaten. 'Bedankt Nika,' glimlachte hij.

'Dankje, Brenda.' Nika wreef over de wang van Brenda en stuurde haar toen naar de andere kinderen. Ze deden haar denken aan de kinderen op wie ze had moeten passen in Australië. Soms begreep ze niet waarom ze er weg was gegaan. Maar dan dacht ze terug aan hun vader en begreep ze haar keuze heel goed. Ze glimlachte naar Bradley en haalde een watje en jodium uit het tasje. Voorzichtig ging ze te werk.

Hij glimlachte naar de kinderen en keek ze daarna droevig na. Zouden ze wel door hebben wat er is gebeurd? De meeste hebben ook nog eens grote wonden, ook al spelen ze gewoon nog volop door. Hij staarde in de ogen van Nika tijdens het verzorgen en zuchtte daarna. 'Is het een grote wond? Diep? Bloedt het nog steeds? Komt er pus uit? Kan je hem beschrijven?' Hij kon niet tegen de onwetendheid.

'Prima, oke, goed.' zei Nika lachend toen ze zijn frustratie merkte. Ze depte nog een laatste keer de wond schoon en plakte er toen een klein gaasje overheen. Dan zou er tenminste geen zand inkomen, dat was namelijk nogal een probleem op een stránd. Toen ze klaar was gaf ze met haar platte hand een vriendschappelijk tikje op zijn wang en borg ze de spulletjes netjes weer op. Ze wist dat hij nu weer aan het werk zou gaan, ze kon hem niet tegenhouden.

Hij glimlachte en voelde hoe haar vingers secuur te werk gingen. Het was alsof hij zijn eigen vingers op zijn voorhoofd voelde en dat gaf hem in tijden eindelijk weer eens een vertrouwd gevoel. 'Bedankt Nika,' zei hij en glimlachte naar haar. Hij keek naar de ziekenboeg en daarna naar de groepjes mensen, die aan het werk waren. 'Het zal niet lang meer duren voordat de eerste mensen gek worden,' mompelde hij. 'Of de eerste ruzie komt. De eerste, echte doden.' Hij was bezorgd, heel erg bezorgd.

'Geen dank.' antwoordde Nika glimlachend terug en ze keek weer voor zich uit naar het blauwe water tegen de blauwe lucht. Nika had nog nooit zoveel zee gezien. In Rusland had ze vooral midden in het land gewoond. In Australië was ze terecht gekomen in een of andere afgebakende gemeente voor rijkeluismensen. Ze had nooit zo veel vrijheid gekend als hier. Ze hoorde Bradley praten, maar luisterde niet echt naar hem. Als reactie zei ze alleen maar wat en glimlachte. 'Komt goed.'

Hij keek haar aan en bedacht zich hoe zij zo optimistisch kon zijn. Misschien verstond ze hem niet, dat had natuurlijk ook gekund. 'Waarom zit je in het vliegtuig? Waar ging je naartoe? Wat voor werk doe je in het dagelijks leven?' Hij wilde haar achtergrond weten, ze was zo intrigerend. Hij staarde ook naar de zee en zuchtte. Hij was nu een geweldig moeilijke operatie aan het doen, als het vliegtuig niet was neergestort, waarvoor hij speciaal overgevlogen was geworden.

'Amerika voor werk. Au pair. Met kinderen.' Het speet Nika nog altijd dat ze de baan in Australië aan had genomen. Ze was er niets mee opgeschoten, werd in het huis gehouden voor het schoonmaken en de kinderen, maar kwam nooit buiten het majesteuze gebouw. Ze had er dus ook geen Engels geleerd, behalve wat basiswoorden. De kinderen waren te jong geweest om haar iets bij te brengen en de vader was Russisch dus sprak hij die taal tegen haar. Het enige voordeel was dat ze haar ticket en papieren voor Amerika bij elkaar had gekregen. 'Jij? Dokter?'

'Waarom verbaast het me nou totaal niet dat je iets met kinderen doet?' lachte hij. Hij knikte en moest opnieuw lachen. 'Ik ben inderdaad ook dokter in het normale leven. Cardiochirurg, om eerlijk te zijn. Dus dit trauma gedoe is allemaal een beetje nieuw voor me, gelukkig kan je als dokter snel switchen van specialiteit.' Hij keek naar het vliegtuig. 'Ik was op weg naar een ziekenhuis in Sydney om een speciale operatie daar uit te voeren.'

Nika lachte maar met hem mee. Ze snapte niet veel van wat hij vertelde, behalve dat het over zijn werk ging. Ze vond het alleen niet erg om naar hem te luisteren. Hij had een fijne stem. Ze voelde een zekere interesse voor Brad, omdat ze hem alleen als dokter kende en niet meer dan dat. Ze voelde zich bovendien schuldig dat ze niet eens verder had gevraagd naar zijn leven, alsof dat niet belangrijk was. 'Vrouw in Amerika? En kinderen?' vroeg Nika hem geïnteresseerd.

Hij schudde spijtig zijn hoofd. 'Geen vrouw, geen kinderen. Enkel twee honden en een kat die eens in de paar weken weer komt aankloppen.' Hij grijnste en keek haar aan. 'En jij dan? Geen vrouw, man of kinderen? Al vind ik je er nog erg jong uit zien voor dat. Hoe oud ben je eigenlijk, Nika?' Hij hield ondertussen de ziekenboeg in de gaten, of er geen problemen waren. Nu leek iedereen rustig te slapen.

'Jammer.' zei Nika met haar eeuwige glimlach terwijl ze Bradley's gezicht bestudeerde. Ze kon niet beslissen of hij het erg vond om geen eigen gezinnetje te hebben. Bij zijn vraag lachte ze en schudde haar hoofd vlug. 'Ik ben 23.' Dat was eigenlijk al een verklaring voor het feit dat zij geen gezin had. Hoewel het natuurlijk goed gekunnen had. Ze wist zeker dat veel jonge meisjes in Rusland allang aan de slag waren met een eigen familie op haar leeftijd. 'Bradley-' Ze legde haar hand tegen zijn kin en draaide zijn hoofd naar haar toe en probeerde zo duidelijk te maken dat hij zich niet zoveel druk moest maken. Hij zou echt wel gewaarschuwd worden als er iets was, hij hoefde niet álles in de gaten te houden.

'Nika,' zei hij en gaapte vermoeid. Haar hand op zijn kin kriebelde en hij herinnerde zich dat hij zich al paar dagen niet had geschoren. Alles zat in die verdomde koffer en het was niet hygienisch om mesjes van anderen te gebruiken. Hij zuchtte; dat moest hij ook maar aan de andere vertellen. Bloeduitwisseling was nooit goed. 'Misschien doe ik toch wel een dutje.' Hij ging op de grond zitten en legde zijn hoofd tegen haar goede knie aan. 'Maak me maar wakker als er wat aan de hand is.'

Nika keek toe hoe Bradley op de grond plaats nam en tegen haar aanleunde. Ze glimlachte geamuseerd en knikte. Ze begreep wat hij haar vroeg, ook al verstond ze de woorden slecht. Kort keek ze nog naar Brad, maar richtte daarna haar blik op de zee. Eén hand liet ze op zijn schouder rusten, de andere liet ze in haar schoot rusten. Hij leek wel één van de kinderen; zo kalm, rustig en zorgeloos. Niet zo serieus en bezorgd zoals normaal.

[NEW]
Killian knielde neer naast het beest en trok een zo gefascineerd mogelijke blik. Wilde zwijnen vangen, wegjagen of doden was een dagelijkse bezigheid van hem en dit beest fascineerde hem dus totaal niet. Maar dat hoefde de overlevenden uiteraard niet te weten. Hij bedankte Clark voor het brengen van het beest en kwam met een smoes op dat zijn opa hem ooit had geleerd om knaagdieren te vellen en dat hij een poging zou doen om dat bij dit beest ook te doen.

Olivia had een tijd van een afstand toe staan kijken toen Clark het beest het strand op had gesleurd. Ze had maar niet aangeboden om te helpen toen hij er nog bij stond, maar nu iemand anders met het zwijn bezig was, kon ze niet blijven zitten. Behoedzaam liep ze op de man, Killian zo bleek, toe. Zonder zich aan te kondigen, hurkte ze bij het zwijn neer en wees ze naar een plek op de buik van het beest. 'Daar moet je beginnen. Snijd hem open van hier tot onder en je kunt de ingewanden er uit halen, maar let op het borstbeen.'

Killian probeerde een geamuseerde blik tegen te houden en keek met een zo overtuigend mogelijk verbaasde blik omhoog. 'Oh jee, gelukkig, er is hier iemand die er verstand van heeft. Ik heb net aan Clark beloofd dat ik hem wel even zou vellen, maar ik heb werkelijk geen idee hoe het nou eigenlijk moet.' Hij glimlachte naar de vrouw - Olivia - en stak zijn hand uit. 'Ik geloof trouwens dat ik me nog niet heb voorgesteld. Killian, aangenaam.' Hij zette daarna het mes op de buik en keek haar vragend aan. 'Hier beginnen?'

Olivia schudde de hand van Killian met een glimlach van haarzelf. 'Olivia, aangenaam.' Ze trok de poten van het beest aan de kant en helde de kop naar achteren. 'Daar.' Ze wees de plek aan die ze bedoeld had en keek Killian toen met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Je hebt een goede grip op dat mes, je maakt niet dezelfde fout zoals veel amateurs wél doen.' Zij was er nog niet over uit geweest of ze haar kunnen met het villen van wild met iedereen wilde delen, maar dat bleek deze man ook nog niet te weten.

Killian keek haar met een glimlach aan en haalde zijn schouders op. 'Ik ben ook geen amateur. Mijn opa leerde me vroeger hoe ik knaagdieren moest vellen. Vandaar dat ik wel amateuristisch ben in het vellen van zo'n groot dier. Wil jij het niet liever overnemen? Ik zou het vreselijk vinden om zo'n mooie, grote vangst te verpesten.' Hij keek haar vriendelijk aan, maar hield zijn vinger op de plek waar zij had aangewezen om te beginnen, zodat hij elk moment verder kon gaan.