Het midden van het Strand

Olivia had een tijdje naar het water staan turen, maar stapte nu terug in de werkelijkheid. Ze vulde de 'kom' en ging toen terug op weg naar de gewonde vrouw. Maar eigenlijk had ze geen idee meer waar ze vandaan was gekomen. Uiteindelijk dwaalde ze wat rond tot ze een man en vrouw zag staan en de frustratie welde in haar op. 'Zeg kunnen jullie die práchtige, sterke, ongedeerde lichamen niet gebruiken om anderen te hélpen?' vroeg ze, doelend op het compliment van de man. Ze was normaal gewend te verdwijnen voordat ze de schade van haar daden zou zien, maar nu maakte ze pas echt schade mee en ze had meteen door dat ze daar niet voor gemaakt was. Ze trok het zich veel te veel aan.

Gelukkig, ze voelde haar been nog wel. Hij pakte haar hand vast toen ze gilde en kneep hier hard in. De pijn zou zo in hem stromen, bedacht hij zich altijd. Toen hij een stem hoorde die om een dokter riep, stond hij op en zwaaide hij. Hij wuifde dat de man naar hem moest komen en hij hurkte weer naast de vrouw neer. 'Ik Bradley,' mimede hij en wees naar haar. 'Jouw naam?' Hij zou zo eens zijn koffer op moeten zoeken, kijken wat er allemaal in zijn eerste hulp tasje zat.

Daniëlle keek hem kort aan. 'Tot dat jij je koffer hebt gevonden, praten wij niet over een deal.' Misschien als hij goede drank had dat ze hem dan een paar sigaretten zou geven, maar dan moest het wel verdomde goed zijn. 'Daniëlle.' antwoordde ze kort en tikte het as van haar sigaret af. Toen een vrouw naar hen toeliep keek ze op. 'En wat ben je zelf aan het doen? Afgezien van op het strand lopen?' merkte ze op.

Clark liep het wrak weer uit en wikkelde de doeken van zijn handen af. Hij stopte de stof in zijn broekzakken en keek wat rond. Het meeste vuur was gedoofd, de mensen waren gestopt met schreeuwen en de meeste leken weer bijgekomen te zijn van de shock. Sommige zaten nog steeds op precies dezelfde plek als een paar uur geleden, terwijl de andere aan het helpen waren. Zelf wist hij niet zo goed wat hij moest doen, dus ging hij - zoals hij in eerste instantie van plan was - opzoek naar bruikbare bagage.

Olivia keek de vrouw met een opgetrokken wenkbrauw aan en zette haar handen in haar zij. De kom met water hield ze onder haar rechter arm. 'Wat moraal in jullie praten, maar het is zo te zien een verloren zaak.' Ze verbaasde zichzelf dat dit uit haar mond kwam. Zij was wel de laatste persoon die iets wist van waarden en dat soort dingen. Ze was geen goed mens, absoluut niet. Kort keek ze ook naar de man. Een gluiperd. Zo eentje die ze het liefst als slachtoffer zag van haar eigen daden.

Nika was dankbaar om zijn hand weer te voelen. Ze was niet alleen, moest ze zich steeds weer herinneren. Toen hij om haar naam vroeg, was ze blij dat ze hem nu eindelijk wél begreep. 'Nika.' zei ze. 'Van Annika.' Ze vond het belangrijk niet alleen haar koosnaam te vernoemen, maar ook haar échte naam, want dat was het enige dat ze nog echt overhad van haar thuis. Die bijnaam was pas later gekomen toen ze al weg was gelopen, maar ze was er blij mee. 'Wat- wat is gebeurd?' vroeg ze met een sterk Russisch accent en in gebrekkig Engels terwijl ze naar het wrak wees.

Aiden snelde op de man af die godzijdank aangaf dat hij een dokter was. Een vol vliegtuig en maar één dokter? Het zag er niet goed uit voor de verwonde mensen. Ook bij de aanblik van de wond van deze vrouw moest Aiden diep ademhalen en keek hij alleen naar de man. 'Er is een gewonde man, zijn been is verbruizeld, of zoiets. En hij heeft hulp nodig. Ze denken dat er niets meer voor hem te doen valt?' Wanhopig zocht hij naar iets van hoop. Misschien zou de dokter zeggen dat het nog wel goed zou komen.

Hij glimlachte en schudde plechtig haar hand. 'Hoi Nika. Ik vind het stom om het zo te zeggen, maar ons vliegtuig is neergestort op een eiland. Daar zijn we nu.' Hij keek op toen de man bij hem was gekomen en fronste. 'Een verbrijzeld been? Ik heb niet de spullen bij me om dat te repareren. Geef hem maar een flinke slok drank en dan wachten we gewoon de hulptroepen af. Die moeten zometeen wel komen. En zo niet, dan moet het been eraf, anders krijgt hij bloedvergiftiging en gaat hij dood. Sorry, ik wou dat ik positiever nieuws had.'

Jonathan had weer plaats genomen op de plek waar hij eerst was gaan zitten. Als zijn berekeningen klopte hadden de hulptroepen er allang moeten zijn, maar ze waren er niet en dat was volgens hem geen goed teken. Hij zou het tegen de andere moeten zeggen dat ze vuur zouden moeten maken voordat de avond zou vallen, maar iedereen leek te druk bezig voor hem, dus besloot hij dat het op hém aan moest komen.

Alle mannen waren snel weggelopen toen Nina niet keek, dus was ze nu in haar eentje opgescheept met de man. Ze wou zijn been beter bekijken. Ze keek op en zag zojuist een man langslopen, vast op zoek naar zijn koffer. 'Hey jij daar, kom eens!' Er moest iemand zijn die de man in bedwang hield, terwijl zij naar de wond keek. En deze man zag er heel sterk uit, dus dat moest wel lukken.

'Ik voel me inderdaad nogal aangesproken als je het over prachtige glimlachen hebt,' grijnste hij en keek de twee vrouwen aan. 'Ach, ik ga wel even mee. Misschien kan ik wel wat doen.' Hij wachtte tot de andere vrouw buiten gehoorsafstand was en keek naar Danielle. 'Kom, dan gaan we nu spullen zoeken. Voordat alles geplunderd is, dat gaat over een uurtje beginnen, schat ik zo. Mensen worden beesten op eilanden en die hulptroepen komen nog lang niet.'

Daniëlle keek hem aan, hij deed alsof hij een of andere overlevingsexpert was en het irriteerde haar mateloos. 'Je doet maar wat je niet laten kunt.' Het enige wat haar interesseerde was haar eigen koffer, die wilde ze vinden. En waarschijnlijk had hij enigszins gelijk: Als er geen hulptroepen kwamen werden mensen gek, dus de dingen die ze wilde hebben kon ze maar beter veiligstellen. Gelukkig was haar koffer opvallend: Hij was felgeel - van haar zus gejat.

Hij zuchtte en liep op de wrakstukken af. Zijn tas was zo onopvallend als maar kon, maar gelukkig had hij er een megasticker met ''watch out, a bomb!'' op geplakt. De douane werd helemaal gek. 'Hoe ziet jouw koffer eruit?' vroeg hij en keek haar vragend aan. Ondertussen kwam de geur van rotting zijn neus in en had hij maar moeite om niet over te geven. Hij drukte zijn mouw tegen zijn neus en liep zo verder.

'Geel. Hij is geel.' mompelde ze nors. Ze wilde álleen opzoek, niet samen met hem. Hij was irritant en optimistisch, iets wat zij niet was, maar als ze hier een tijd zouden zitten dan zou ze het wel weten. Een hutje aan de rand van het eiland waar niemand haar kon storen. En ze zou ervoor zorgen dat zíj de meeste spullen had zodat iedereen naar haar toe moest komen om te ruilen. Ja, dat was nou nog eens een goed beeld.

Aiden keek de dokter verslagen aan en haalde zijn hand verwoed door zijn haar. Hij durfde niet terug te gaan om dat nieuws te gaan brengen. 'Oh' zei hij slechts en keek toen naar de vrouw die iets in het Russisch zei. 'Ik ga dan maar wat drank zoeken.' mompelde hij afwezig en glimlachte zwak naar de dokter. 'Ik ben blij dat er íemand is die weet wat hij doet.' Daarna kwam hij overeind en liep op het wrak af. Misschien ging hij niet alleen op zoek naar de drank voor de gewonden, maar ook voor zichzelf. Want hij had het nodig. Met zijn shirt over zijn neus naderde hij het wrak en ging op zoek naar de trolley van de stewardess waar hij zelf tijdens de vlucht nog een goede whisky van had gekregen.

Olivia keek naar de man en vrouw en rolde met haar ogen. Ze was niet van plan te gaan controleren of iedereen iets deed, dat moesten ze allemaal zelf weten. Dus vervolgde ze haar zoektocht naar de vrouw en man en vond ze uiteindelijk terug. 'Ik heb water, uit zee, dat zout ontsmet, toch?' Ze knielde bij de man neer en keek naar de vrouw die er wel goed uitzag, misschien wat bleekjes, maar oke. De wond was minder aangenaam om aan te zien.

Het enige wat Nika echt verstond van Bradley's woorden was 'vliegtuig'. De rest was haar niet bekend, maar toch begreep ze waar hij op doelde. 'Maar hoe is dat mogelijk?' vroeg ze in het Russisch. Daarmee bedoelde ze niet alleen het neerstorten, maar ook dat ze hier levend zaten. Toen pas keek ze om zich heen en zag ze het wrak. Met open mond keek ze naar het schouwspel om haar heen. En dat had ze allemaal gemist toen het zwart was geworden voor haar ogen. Nika sloot haar mond pas weer toen de blonde vrouw terugkwam.

In eerste instantie reageerde Clark niet op het geroep van de vrouw, maar toen hij doorkreeg dat ze het tegen hem had liep hij naar haar toe. 'Wat is er aan de hand?' Dat had hij niet hoeven vragen. Toen hij naar beneden keek zag hij een verbrijzeld been - als je het nog een been kon noemen. 'Oh..' Die man was ten dode opgeschreven, dat kon iedereen zien.

'Ja, ik ben ook blij dat er mensen zijn die vrijwillig helpen,' glimlachte hij flauwtjes en sloeg hem zacht op zijn rug. 'Als deze vrouw stabiel is, kom ik naar je toe. Heb maar niet teveel hoop voor die man.' Toen hij weg was, veegde hij het bloed van zijn voorhoofd en keek hoe de vrouw weer terug was. 'Ja, zeewater is goed. Ik adviseer mijn patiënten ook altijd om naar de zee te gaan.' Hij nam het water van haar over en spoelde zo de wond schoon. 'Ik heet trouwens Bradley, ook wel Brad. En dit is Annika, ook wel Nika.'

Ze nam niet de moeite om op zijn vraag te reageren, omdat hij het zelf wel zag. 'Ik wil zijn been beter bekijken, maar dan moet jij hem laag houden. Misschien kunnen we hem nog redden door amputatie, maar we moeten eerst nog dok's advies weten.' Ze grinnikte en stond van de man op, zodat hij op hem kon gaan zitten. 'Kan je een beetje tegen bloed?' Ze hurkte naast het been neer en probeerde het als een los been te zien, in plaats van een deel van een lichaam. Dan was het makkelijker.

Clark keek de vrouw aan. 'Iedereen kan volgens mij zien dat dit een verloren zaak is? En daarbij, waarom zou je iemands been amputeren op een onbewoond eiland? Er is geen medische zorg, geen steriele spullen?' Hij had toen hij jong was één jaar geneeskunde gestudeerd, maar dat was absoluut niets voor hem geweest, maar hij had enigszins een beetje kennis eraan overgehouden. 'Daarbij is het geen eens een been meer, maar een hoopje vlees met versplinterde botstukken erin.' Nee, het had absoluut geen zin om iets aan dat been te doen.

Nina voelde hoe ze kwaad werd en hem venijnig aan keek. Ze had zin om hem te slaan, recht op zijn perfecte kaak, en daarna nog een trap in zijn kruis te geven. Toch hield ze zich in en beet haar handen op elkaar. 'Ik ga deze man niet laten wegrotten,' siste ze en stond op. 'Ik heb hem gevonden en ik ga mijn best doen ook om hem te redden. Rot op met je quasi kennis en rot op met je perfecte kop!' Ze gaf hem een duw en hurkte weer bij de man neer.

Nika beet op haar lip toen het zeewater haar been raakte, maar eigenlijk was die pijn niet eens zo erg vergeleken met wat ze eerder had gevoeld. Ze ging overeind zitten en keek van de vrouw naar de man. 'Ik ben Nika.' zei ze met een glimlach en stak haar hand op, alsof ze zwaaide. Vervolgens keek ze fronsend naar Bradley en wees naar zijn voorhoofd. 'Bloed.' constateerde ze met een ernstig gezicht. Het zag er niet heel erg uit, maar het bloedde en plakte aan zijn korte haar, dat moest net zo nodig schoongemaakt worden.

Olivia herkende het accent van Nika als iets Oost-Europees, maar ze was er niet erg bekend mee dus kon ze het niet plaatsen. 'Olivia of Liv of zelfs Ollie als dat je leuk lijkt.' vertelde ze onverschillig. Daarna stond ze op en volgde de hand van Nika. 'Daar zou ik ook eens naar kijken, dokter, je zou je niet alleen om anderen moeten bekommeren.' zei ze afwezig terwijl ze om zich heen keek. Ze wilde nog steeds opzoek naar haar koffer, voordat iemand anders er mee weg was.

Hij glimlachte geruststellend naar Nika en keek toen ook naar Olivia. 'Ik kan niet zien wat voor wond het is, dus kan ik het niet verzorgen,' mompelde hij en gooide wat zeewater over zijn gezicht, zodat het bloed weg was. Hij zag Olivia rondkijken en boog zich naar haar toe. 'We moeten mijn koffer vinden. Er zitten allerlei medische spullen in, pillen, pleisters. Maar ook naalden, kleine mesjes, hechtgaren. Als dat in verkeerde handen komt... Die persoon wordt dan de machtigste op het eiland, omdat die spullen noodzakelijk zijn om te overleven. En sommige patiënten hebben het hard nodig,' mompelde hij, terwijl hij naar Nika keek.