Het linkerdeel van het Strand

Ze schudde haar hoofd. 'Geen verborgen talenten, maar ik durf wel voor al het geld in de wereld te wedden dat ik veel langer mijn adem onder water kan inhouden dan jij.' Ze giechelde en raapte een mooie, ronde schelp op. 'En ik kan misschien wel zeggen dat ik goed kan zwemmen. Ik zit in het nationale team van Amerika.' Ze raapte nog wat schelpen op en bedacht zich dat ze hier best een mooie ketting van kon maken. Ze keek Aiden weer aan en glimlachte naar hem.

'Oh, dan ga ik maar geen weddenschap met je aan, Jessy.' Aiden glimlachte naar Jess en waadde ondertussen verder de zee in. Het water was nog warmer dan hij gewend was. In Australië was het al vrij warm, hoorde hij vaak van buitenlanders, maar hier voelde het al helemaal aangenaam. 'Jeetje, wat knap! Heb je veel gewonnen?' Hij keek haar bewonderend aan en stopte de schelpjes die hij had gevonden in zijn broekzak.

Ze keek hoe hij verder de zee in liep en schudde haar hoofd. 'Er zijn meiden bij die dag en nacht trainen, elke dag van de week. Zo ben ik niet. Zwemmen is mijn hobby, datgene waar ik goed in ben, maar het is niet mijn leven.' Ze keek naar het water en glimlachte. 'Zin om een duik te nemen?' vroeg ze en keek hem benieuwd aan. 'Dan kan ik meteen eens kijken hoe goed je vissen kan vangen.'

'Prima!' zei Aiden opgewekt en hij lachte vervolgens. 'Nou, ik kan niet met blote handen vissen hoor. Daar heb ik wel iets voor nodig zoals een net of hengel ofzoiets.' Hij keek haar kort aan en richtte zich toen op de golvende zee. Het zou er vast vol zitten met vis en ander zee gedierte. Aiden had wel wat kennis van eetbare schelpdieren én hij vond zelfgevangen krab heerlijk. Misschien kon hij hier ook wel wat van zijn favoriete krab vinden.

'Tuurlijk kan je dat wel. In mijn geboorteland deden we dat allemaal!' Jess zag opeens een school vissen zwemmen in het ondiepe water en trok snel haar shirt uit. 'Kom, snel, vis!' riep ze uit en trok daarna ook haar broek uit. Snel rende ze het water in en dook onder water. Het was lastig om te zien waar de vissen waren, omdat ze zelf het zand omhoog had geschopt, maar uiteindelijk werd haar zicht helderder. Ze kwam weer omhoog en keek Aiden lachend aan. 'Sorry, ik kies elk excuus om weer het water in te kunnen.'

Aiden had toen pas door dat hij niet eens gevraagd had waar zíj vandaan kwam. 'Hé, wat is dat geboorteland dan? Want in Australië doen we dat zeker niet en in Amerika geloven ze dat vis in de zee zwemt zoals ze het in de supermarkt kopen.' Hij grinnikte toen ze de zee indook. Hij trok ook zijn eigen shirt en broek uit en zwom achter haar aan. 'Je bent net een zeemeermin.' merkte hij met een lach op.

'Ik ben geboren in Peru. Mijn vader had een of andere baan bij de ambassade, dus heb ik daar tot ik ging puberen gewoond.' Ze keek hoe hij ook het water in ging en spetterde water naar hem toe. 'Ja, alleen dan zonder sexy schelpen BH,' grijnste ze en dook weer het water in. Een vis vangen lukte niet, maar wel had ze een krabbetje. 'Aiden! Kijk eens!' riep ze enthousiast en zwom naar hem toe.

'Jeetje, dat is niet standaard.' Aiden had zoiets nooit verwacht. Dat hoorde je natuurlijk niet vaak. Lachend spetterde hij water terug en haalde zijn schouders op. 'Met of zonder, je bent een mooie zeemeermin.' Toen ze even later weer bovenkwam, was hij net zo enthousiast over het krabbetje. 'Oh, die kun je eten! Volgens mij hebben we dezelfde in Australië.' Hij deed een poging om het diertje eens goed te bekijken.

Ze glimlachte en legde het krabbetje in zijn hand. 'Als je heel rustig bent, dan vallen ze je meestal niet aan,' lachte ze en voelde toen een blos op komen bij zijn complimentje. Snel dook ze weer onder en ving nog twee krabbetjes. Ze was opgelucht geweest toen ze erachter kwam dat het in de oceaan wemelde van zulke krabbetjes. 'Deze kan je inderdaad eten,' bevestigde ze. 'Ik herken ze ook van de oceaan bij Peru. Wat toevallig!'

Aiden beleef stokstijf stilstaan en keek naar het krabbetje dat over zijn handen heen en weer bewoog. Hij keek Jess na toen ze weer het water in dook en zag haar ook weer boven komen. 'Nou ga ik je iets vertellen wat je waarschijnlijk nooit uit mijn mond zou verwachten.' vertelde Aiden met een grijns. 'Dezelfde soorten dieren bevinden zich bij Australië en Peru, vanwege El Nino, dan verandert de waterstroom en krijgen wij zeg maar júllie water.' Hij kon het heel slecht uitleggen, maar het was het enige wat hij zich nog herinnerde van zijn school.

Nieuw

Olivia stond met haar armen over elkaar geslagen naar de zee te staren terwijl ze de stemmen van de ongeduldige mensen om haar heen probeerde te negeren. Er was een collectieve vergadering gepland. Niet alleen Nina en Clark of wat voor onderonsjes er ook gevoerd werden op het strand en daar buiten. Gewoon de hele groep die straks zijn mening in het rond zou strooien. Hopelijk kon iemand het gekibbel in toom houden. Met een zucht keek ze rond en zocht ze naar vriendelijke gezichten.

Clark had zich de hele dag al afgezonderd gehouden van de rest van de groep, maar liep nu richting het strand, waar praktisch iedereen zich verzameld had. Eerder hadden ze aangekondigd dat ze vandaag een vergadering zouden houden waarin iedereen - en dan ook echt iedereen - zijn mening kon uiten over hoe het verder zou moeten. Het was inmiddels vrij duidelijk dat er geen hulp zou komen, of in ieder geval, niet snel.

Nina stond bedenkelijk een stukje verderop naar de grote groep te kijken. De vorige keer dat ze zichzelf erin gemend had, was het fout gegaan, dus besloot ze het nu maar eens van een afstandje te bekijken. Het pistool voelde vertrouwd in de band van haar broek en mocht het misgaan, dan kon ze altijd ingrijpen. Van een afstandje zag ze Olivia staan, maar ze nam niet de moeite om op haar af te stappen. Ongeduldig wachtte ze de vergadering af.

Mac kwam aangesloft met zijn handen in zijn zakken en trok verbaasd een wenkbrauw op toen hij voorbij Nina kwam. 'Zo hoor je niets hoor.' Hij grijnsde kort naar haar, maar liep alsof het hem allemaal niet kon deren verder. Hij was niet zo geïnteresseerd in de vergadering. Wat hem betreft mocht ieder het op zijn manier doen. Tenminste dat was Mac wel van plan. In de groep zocht hij naar zijn zus, de enige met wie hij wél zou delen.

Killian stond middenin de groep, zodat hij alles goed zou horen. Hij stond niet helemaal vooraan - hij moest niet te gretig lijken - maar achteraan stond hij ook niet. Aan zijn rechterkant zag hij Clark staan en vriendelijk glimlachte hij naar hem. 'Ik denk dat we er nu zo ongeveer allemaal zijn. Weet jij wie als eerste het woord gaat nemen?' Het was een simpele aansporing tot Clark. Zelf kon hij ook de vergadering openen, maar zoveel aandacht wou hij ook weer niet op hem.

Madison zag Mac aan komen lopen en liep naar hem toe. 'Ik ben benieuwd wat iedereen gaat zeggen.' Ze was erg nieuwsgierig, zelf maakte het haar niet zoveel uit. Het liefste wilde ze natuurlijk dat iedereen gewoon vriendschappelijk met elkaar omging, zodat ze wellicht iets konden opbouwen wat voor iedereen werkte, maar zelf zag ze ook wel in dat dát niet ging werken.

In eerste instantie wilde Jonathan zich buiten de vergadering houden. Ten eerste hield hij er niet van om in het bijzijn van zoveel mensen te zijn en ten tweede had hij het idee dat mensen zijn logica niet echt waardeerde hier op het eiland. De enige keer dat ze naar hem toekwamen, was als ze iets nodig hadden: bijvoorbeeld als hun hut was ingestort of wat dan ook, dan was hij ineens wel goed. Toch had hij op het laatste moment besloten om erbij te zijn, niet dat hij veel zou zeggen, maar hij wilde observeren wat anderen deden.

Clark keek Killian aan en haalde zijn schouders op. 'Ik ben benieuwd of iemand anders het voortouw neemt, zo niet zeg ik wel wat.' Niet iedereen was het ermee eens geweest dat hij de touwtjes in handen had genomen, dus gaf hij ze nu de kans om daar verandering in te brengen. Niemand leek echter van plan te zijn iets te gaan zeggen, dus met een zucht liep hij naar het midden van de kring toe die gevormd was. 'Vandaag zijn we bijeen om te besluiten hoe we hier verder gaan. Inmiddels is het wel duidelijk dat de redding niet echt nabij is en als we hier willen overleven, moeten we samenwerken. Ieder voor zich is geen optie, als we ons alleen maar afzetten tegen elkaar, sterven we... alleen. Als er mensen zijn die suggesties hebben, breng ze naar boven, zodat iedereen zijn mening kan geven en we onze ideeën kunnen verbeteren en uiteindelijk realiseren. We moeten stoppen met aan onszelf te denken, en beginnen met het denken aan de groep, alleen dan maken we een kans.'

Robert stond in de menigte en keek nieuwsgierig om zich heen. Het kwam niet vaak voor dat ze met de hele groep samen waren en hij profiteerde er nu dan maar van door iedereen eens goed te bekijken. Opeens viel zijn oog op Madison en glimlachte hij. Na haar een knipoog gegeven te hebben - hij waagde het niet om naar haar toe te gaan als haar broer er was - en luisterde afwezig naar de woorden van Clark.

Ann keek met een nieuwsgierige blik de menigte rond. Ze had maar weinig contact gehad met de mensen, behalve met de dokter. Verder had ze zich afgezonderd, wat voor haar had geprofiteerd. Op eigen houtje had ze haar koffers gevonden en een enkele andere die later nog waren aangespoeld. Maar nu ze beter op de been was, werd het eens tijd dat ze zich ging mengen en bemoeiend met de anderen. Mooi niet dat ze iets gingen besluiten voor de héle groep zonder haar mening. Maar ze was ook niet iemand die recht er in zou gaan. Ze keek eerst de kat uit de boom. Ann observeerde.

Nina keek Mac ongeïnteresseerd aan en haalde haar neus op. 'Willen we het wel horen?' kaatste ze terug en keek ondertussen toe hoe hij weg liep. Zuchtend staarde ze naar de groep en besloot toen toch maar dichterbij te komen, zodat ze het inderdaad kon horen. Ze ging achter Mac staan, zodat ze door zijn postuur nauwelijks te zien was, en luisterde naar de woorden van - uiteraard - Clark. Na zijn speech ontsnapte er een lach uit haar mond en beet ze grinnikend op haar lip.

Idris stond met zijn armen over elkaar heen geslagen de vergadering te bekijken. Hij was blij dat Clark de leiding nam en zo de vergadering begon. Zijn woorden waren eerlijk en terecht. Idris nam een stap naar voren en keek de menigte rond. 'Ik stel voor om eerst maar eens een lange lijst met proviand te maken. Ik weet dat er eerder pogingen zijn gedaan, maar deze zijn in mijn ogen niet reëel. We moeten stoppen met enkel voor onszelf denken, zoals Clark al zei, en dus stoppen met spullen te verstoppen. Voedsel is schaars en we moeten dus weten hoeveel we nu hebben, zodat we gerichte plannen kunnen maken om voedsel uit de jungle te gaan verzamelen.'

Olivia zag toe hoe Clark de leiding nam, zoals gewoonlijk. Hij kon het echt niet laten. Haar ogen speurden de menigte al af naar Nina, maar ze vond de koppige vrouw nergens. Het zou fijn zijn als er iemand eens wat zinnigs in de groep gooide, maar Nina leek die taak niet te willen hebben. Gelukkig waren er andere sprekers in de groep, mensen met verstand, naast Clark dan.

Jess zat op het zand en keek omhoog naar de sprekende mannen. Al dagen had ze uitgekeken naar deze vergadering, in de hoop dat er eindelijk iets zou veranderen in de groep. Want ondanks dat het er van de buitenkant goed en vredig uit zag, was het dat totaal niet. Mensen hielden veel proviand geheim en velen gingen ook zomaar - onbeschermd - de jungle in. En de hoop tot redding was tot een erg laag pitje gezakt.

Aiden kwam wat laat aan waggelen. Hij had die nacht niet veel geslapen omdat hij naar de sterren had liggen staren. Soms verloor hij zichzelf en de tijd in die momenten. Daar had hij in Australië ook altijd last van gehad. Daarom had hij in plaats van in de nacht, in de ochtend geslapen. Hij was pas net wakker en knipperde nog om de slaap uit zijn ogen te krijgen. Verdwaasd keek hij naar de groep en zocht naar mensen die hij kende. Uiteindelijk stootte hij bijna op Jonathan en begroette hem met een luie grijns.