Het rechterdeel van het Strand

'Ze is geweldig...' mompelde hij zachtjes en kon het eigenlijk niet meer opbrengen om te glimlachen naar haar, dus deed hij dat ook niet. Hij keek emotieloos voor zich uit en liet wat zand tussen zijn handen doorglijden. 'Altijd blijven hopen... klinkt makkelijker dan dat het is.' Alles wat hij zei, zei hij haast zonder geluid. Zijn keel deed pijn en z'n hoofd bonkte.

'Maar het is juist datgene dat ons in leven houdt. Hoop.' Ze keek naar zjn gezicht dat in kil marmer leek te veranderen. Oliva vond het moeilijk mensen te zien verharden juist op het moment als iets hen raakte. Ze deed het zelf ook, dat wist ze maar al te goed, maar het was heel anders om het te zien dan het te doen. Met haar vrije hand streek ze over zijn arm en eindigde op zijn schouder om er een kneepje in te geven. 'Nooit opgeven, Clark.'

Kort keek hij haar kant op en kon niet anders dan zijn hoofd op haar schouder leggen alsof hij een klein kind was dat troost zocht bij zijn moeder. Hij was gebroken, figuurlijk, en het viel hem zwaarder dan dat hij had gedacht. Hij had gedacht dat hij het wel zou redden, dat hij niet zo makkelijk te breken was - maar daar had hij het mis gehad, want hij was wél makkelijk te breken. Enkel gaf hij dat zelf niet toe en dat was zijn zwakste punt.

Olivia aarzelde kort, maar sloeg toch haar arm om zijn schouder heen. Haar andere arm volgde kort daarna en vouwde zich om het brede lichaam van Clark. Ze was klein in vergelijking met Clark. Zachtjes klopte ze met haar hand op zijn schouder en hield ze hem tegen haar eigen lichaam. Met een afwezige blik staarde ze over het strand uit en vroeg ze zich voor de zoveelste keer af hoe ze hier in godsnaam belandt was. En daarmee bedoelde ze niet alleen dit eiland.

Clark wilde wel vrolijk zijn, maar kon het niet. Hij kon niet altijd de sterke leider spelen, die hij eigenlijk helemaal niet was en niet wilde zijn. Ook hij sloeg zijn armen om haar heen en verstopte zijn gezicht tussen haar haren. Het voelde zo goed om haar zo vast te houden, om überhaupt iemand vast te houden waar hij een beetje het idee van had dat ze om hem gaf. Op een of andere manier gaf het hem kracht, niet veel kracht - maar wel wat. 'Sorry hoor, dat je me zo moet zien.' mompelde hij zachtjes.

'Geen probleem.' zei Olivia terug. Zijn armen om haar heen had een vreemde werking op haar. Ze sloot haar ogen en bleef stil zitten. Ze rook Clark, maar eigenlijk dacht ze dat iedereen op het eiland zo wel zou ruiken. Geconcentreerd op haar ademhaling probeerde ze nergens aan te denken en liet ze Clark op zich steunen. En zo hoopte ze dat dat genoeg troost was voor hem.

Uiteindelijk liet hij haar met tegenzin los en keek haar eventjes aan. Ze had betoverend mooie ogen, maar hij mocht zich niet laten afleiden - niet nu. 'Volgens mij ben je de enige op dit eiland die me werkelijk mag.' zei hij met een grijns en ging met zijn hand door zijn nog steeds natte haren heen.

'Vast niet.' gaf Olivia als antwoord waarna ze hem kort aankeek. Ze nam afstand en voelde aan het bandje van haar BH of ze al ver genoeg opgedroogd was. Dat zou helaas nog wel even duren. Dus had ze geen excuus om weg te gaan. Ze pakte haar haar beet en wond het op haar hoofd in een knot. Daarna stond ze toch op en liep naar haar hut toe zonder nog iets tegen Clark te zeggen. Olivia had helemaal geen reden nodig om weg te lopen, realiseerde ze zich toen.

Clark keek haar fronsend na en staarde nog voor enkele minuten naar de zee, om ook op te staan en richting zijn eigen tent te lopen. Zijn shirt was dun en gelukkig snel opgedroogd, dus trok hij deze weer aan. Zijn broek - die hij nog steeds aan had - was wel nog nat, maar daar moest hij het maar mee doen. Hij snapte niet waarom ze zo, zonder ook nog maar iets te zeggen, was weggelopen van hem.

Olivia trok haar nog half natte kleren weer aan en zocht toen in haar sporttas naar de rugzak die ze had meegenomen. Die kwam hier toch nog van pas. Ze trok de wandelschoenen die ze van één van de doden had 'geleend' aan en liep toen naar Clark's hut. 'Ik ga eten zoeken.' Met die woorden verdween ze weer en trok ze de bossen in op zoek naar wat dan ook. Ze was in ieder geval blij weg te zijn.

Clark keek haar fronsend na en had geen idee waarom ze ineens zo afstandelijk deed, maar hij liet het voor wat het was. 'Succes.' riep hij haar nog na en besloot nog even verder te werken aan zijn hut. Binnenin waren een paar plekken geweest die nat waren geworden, dus pakte hij nog wat overgebleven palmbladeren en zette deze vast tussen de rest

- meet voorbij? :3

Clark liep met een schone fles water over het strand richting zijn hut. Je kon zeggen dat de rust was wedergekeerd, maar hij had er nog niet alle vertrouwen in. De afspraken die er gemaakt waren, waren niet absoluut en het zou vast niet lang duren voordat dát boven water kwam en ze iets anders moesten gaan verzinnen. Voor nu probeerde hij zich er zoveel mogelijk buiten te houden en zich af te zonderen, hoewel dat moeilijk werd als iedereen met vragen naar hém toe kwam.

Mac was niet blij met al dat vrolijke bondingsgedoe. Hij had er liever geen aandeel aan. Als Madison daar nou ook hetzelfde over dacht, dan was het een stuk makkelijker geweest. Nu moest hij toch nog zijn best gaan doen zodat het voor haar niet negatief uit zou pakken. Mac keek toe hoe Clark het strand over liep. Na enkele tellen te twijfelen volgde hij de man toch. 'Wat gebeurde er met Nina daarstraks?' Hij wist toch wel dat Nina het hem niet zou vertellen, maar Mac was ongelooflijk nieuwsgierig.

Clark keek op toen Mac naar hem toekwam. 'Ze rende achter het beest aan, schoot het neer - en ik heb het terug gesleept. Niets meer en niets minder.' vertelde hij hem en glimlachte kort. 'Jullie hebben het aan haar te danken dat we dadelijk eten hebben.' Hij was niet van plan om te vertellen wat hij had gezien, voordat hij het tegen Nina had verteld - als hij het er al met haar over zou hebben. Waarschijnlijk kreeg hij toch een klap voor zijn neus als hij het opbracht. 'Hoezo?'

Mac zag dat de directe aanpak niet erg goed uitpakte. Hij lachte schamper en wreef vervolgens over zijn slapen. 'Wees maar gerust, ik ben Nina heel dankbaar en haar pistool al helemaal. Hoewel ik die combinatie steeds minder vertrouw en je kan me niet zeggen dat jij er anders over denkt.' Mac hield een hand op tegen de zon en bestudeerde Clarks gezicht. Anderen was de reactie van Nina misschien niet opgevallen, maar Clark was achter haar aan gesprint. Hij moest het nu toch wel door hebben?

Clark keek hem aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik heb haar nooit met dat ding vertrouwd, dat weet iedereen.' Iemand die als idee had dat mensen opgesloten moesten worden - op een onbewoond eiland - was niet iemand waarmee Clark het goed kon vinden. 'Maar wat kan ik eraan doen? Denk maar niet dat ze dat ding afgeeft en daarbij, ooit raken die kogels een keertje op.'

Mac zuchtte en richtte zijn blik op het strand waar de anderen druk in de weer waren met van alles en nog wat. Het beest werd gevild en hij zag hoe er vuur werd gemaakt. Het vooruitzicht naar een stuk warm vlees deed hem watertanden. Hij schudde zijn hoofd en probeerde zijn gedachten weer terug naar Clark te brengen. 'Heb ik ooit gezegd dat jij er iets aan moest doen? Ik wil je er alleen op wijzen dat Nina heel voorzichtig is met die kogels en ze alleen afvuurt op doelen die ze erg graag wil raken. Alleen-' Hij hield zich kort in en fronste. 'Ze is niet stabiel en erg onverwachts.'

'Ik ben blij dat ik niet de enige ben die dat ie opgevallen.' gaf hij toe en keek Mac aan. 'Wat wil je er dan aan doen? Zolang zij dat pistool heeft, met kogels, kunnen wij niets. Enkel hopen dat ze niemand van ons raakt.' Je wist nooit wanneer ze door zou draaien en iemand een kogel door z'n kop zou jagen, als hij eerlijk was, zag hij het haar ook nog doen ook.

Mac haalde zijn schouders op. 'Op onze hoede zijn. Ik geloof niet dat de anderen inzien hoe gevaarlijk het kan worden en als ze het wel wisten zouden ze op de verkeerde manier reageren. Ze zouden Nina ermee confronteren en haar beschuldigen, dat gaat averechts werken. Laat haar maar haar ding doen en het komt goed, zolang er niet iets onverwachts en ergs gebeurd.' Hij had nu pas door waarom de brand zo'n effect op haar had gehad. 'Of was jij iets anders van plan?'

'Ik was niets anders van plan. Ik- niemand kan iets doen zonder goede reden. Onze intuïtie is het enige argument wat we hebben en dat is bij lange na niet genoeg. Zeker niet voor Nina.' Ze was misschien nog wel gevaarlijker met dat pistool dan dat Clark in eerste instantie had verwacht. 'Maar jij lijkt een stuk beter met haar op te kunnen schieten als ik, dus probeer me er ook zo min mogelijk mee te bemoeien.' Altijd als hij ook maar iets tegen Nina zei, was het zijn fout of wat dan ook.

'Dat zeg je maar mooi, Clark. Misschien dat daarom iedereen je mar als leider aanneemt. Je kunt het in ieder geval beter brengen dan Nina. Zij gooit alles er maar gewoon uit.' Mac grinnikte en schudde zijn hoofd met een norsere blik. 'Laten we het er maar gewoon op houden dat we beide op moeten blijven letten. Niemand anders hoeft het te weten. Hoewel, die blonde vriendin van je, zij trekt ook veel met Nina op. Misschien moet jij het er ook eens met haar over hebben.'

Clark grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Niemand anders lijkt de taak op zich te willen nemen, en aangezien iedereen het wilt overleven vind ik niet dat ik een andere keuze heb.' Mensen waren koppig, en af en toe zo ontzettend irritant, maar Clark gunde het iedereen om levend van dit eiland af te komen, dat móest mogelijk zijn. 'Ik zal het er eens met Liv over hebben, al denk ik dat ze het zelf ook wel inziet.'

[NEW]
Killian zat op het zand en staarde naar de hemelblauwe lucht. Hij was al dagenlang niet meer langs geweest in het dorp en hij miste Chloe dan ook ontzettend. Ondertussen werd het in dit kamp ook steeds zwaarder: hij kon zich niet veroorloven om te goed bevriend te raken met iemand, maar aan de andere kant moest hij zich ook niet afzonderen. Hij stond moeizaam weer op en pakte zijn speer op, om richting het water te lopen en wat klunzig visjes te zoeken.

Elliot stond met een geïmproviseerde hengel in zijn hand, op het strand. Een paar dagen geleden had hij een ondiep stuk water gevonden. Het voordeel van deze plek was, dat de vissen er wel in konden, maar er vervolgens niet meer uit. Dat resulteerde in een grote vispopulatie op een kleine oppervlakte, wat in zijn oren klonk als: eten. Het was wat afgezonderd van het strand, dus er waren waarschijnlijk niet veel mensen die er iets vanaf wisten. Net toen hij er naartoe wilde lopen, zag hij een jonge man - die hij herkende als Killian - in het water staan te klungelen met een speer. 'Hé! Zin om met mij mee te gaan? Ik kan wel wat hulp gebruiken!'

Het koste Killian moeite om zo klungelig over te komen: hij was dicht bij de zee geboren en Killian vond het altijd heerlijk om op het strand en in de zee te spelen. En op het eiland had hij al snel geleerd om met een speer om te gaan. Toen hij plots een stem hoorde, keek hij op en zag hij Elliot staan. 'Ja, natuurlijk!' glimlachte Killian en gooide de speer op het zand. Daarna haastte hij zich naar Elliot toe en wachtte hij op instructies.