Het oerwoud 2.0

Madison gaf een geschrokken gilletje toen het meisje, dat haar net nog zo vriendelijk had aangekeken, een mes op haar keel legde. Instinctief had ze haar handen op de armen van het meisje gelegd, zodat ze ze kon wegduwen, maar ze had er teveel kracht op - dus er kwam geen beweging in. Ze was te angstig om iets te zeggen, maar ze was er in ieder geval zeker van dat dit niet de manier was hoe ze wilde eindigen, dus hoopte de maar dat ze het andere meisje lieten gaan.

Olivia rolde haar ogen vanwege Nina's norse gedrag, maar ze was blij dat Killian haar initiatief onder handen nam. Ze glimlachte bemoedigende naar het bruinharige meisje en lette niet eens op de roodharige. Het ging allemaal zo snel en Liv moest bekennen dat ze het meisje bewonderde om die snelheid. Ze was zelfs geschrokken en keek van Nina die passief in het zand zat naar Clark en Killian. 'Oh fuck-' mompelde Olivia verward en zorgde toen dat ze de arm van het andere vreemde meisje stevig vast had.

Nina's eerste reactie op het gewelddadige gedrag van het meisje was om haar pistool tevoorschijn te trekken, maar al snel trok ze haar hand terug. Had zij niet per se gewild dat Nina zich er niet mee zou bemoeien? Nina had moeite om haar gezicht in de plooi te houden en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Olivia. Zelfs zíj had Nina weer als de foute persoon gezien. 'Ze zal Madison niets aan doen,' zei ze enkel.

Ann staarde ongelovig naar het tafereel. Was iedereen hier compleet gestoord? 'En hoe weet je dat zo zeker dat ze haar niets aan doet?' Ze keek van het meisje naar Nina en hield haar handen in de lucht. 'Je hebt net een geweer op haar en haar vriendin gericht. Ik geloof dat ze genoeg reden heeft om ons niet te vertrouwen en het blijkt ook nog eens dat ze gewoon Engels kan. Vindt niemand dit ongelooflijk verdacht en misschien zelfs gevaarlijk voor iedereen die op dit strand zit?' Ze staarde een enkeling aan en maakte toen een verontwaardigd geluid. Het begon steeds gekker te worden op het eiland.

Etta probeerde haar ademhaling rustig te houden, maar voelde hoe haar hart in haar keel klopte. Ze zorgde ervoor dat de vrouw nauwelijks kon bewegen en keek met grote ogen naar Killian. 'Komop, je moet de anderen waarschuwen. Ze doen me heus niets, maar zorg dat Ben weet dat hij zich op alles moet voorbereiden. Je broer zorgt wel dat me niets overkomt.' Van dat laatste was ze niet zo heel zeker, maar ach, het was een goede leugen. Indringend keek ze naar de blonde vrouw. 'Laat haar gaan, serieus, ik kan aardig wat schade aanrichten met een mes.'

Killian keek Olivia met een serieuze en ernstige blik aan. 'Olivia, laat haar los. Ondanks dat ze Madison misschien niets aan zal doen, kunnen we beter maar geen risico nemen.' Hij pakte de arm van Olivia vast en trok deze van Chloe af. 'Ga nou maar!' zei Killian dwingend en luisterde stiekem naar de Latijnse woorden van Etta. Killian keek Chloe nog even dwingend aan en gaf haar daarna opnieuw een dwingend duwtje.

Chloe twijfelde kort, maar knikte toen standvastig. 'Zorg goed voor jezelf, wil je. En broer... het is goed om je te zien.' zei ze, maar zonder naar Killian te kijken: dat zou teveel aandacht op hem vestigen en dat wilde ze niet op haar geweten hebben, dat was ook precies de reden dat ze zijn naam niet uitsprak. Ze keek nog kort over haar schouder, voordat ze het op een sprintte zetten, terug richting het woud, terug naar haar veilige haven.

Madison keek kort naar Olivia. 'Ik wil toch liever het zekere voor het onzekere nemen..' piepte ze, toen ze zeiden dat ze haar toch niets aan gingen doen: Zij hadden makkelijk praten, zíj stonden niet met een mes op hun keel geplaatst. Toen het bruinharige meisje verdween in het oerwoud, durfde ze pas weer adem te halen. 'Wil je me nu laten gaan... alsjeblieft?' vroeg ze zacht, met een trillende stem.

Etta had haar adem ingehouden toen niet iedereen in haar dreigement leek te geloven. Ze wist zelf ook niet of ze wel zo ver gegaan zou zijn. Kon je dat wel zomaar uit het niets doen? Ze had nog kort geglimlacht naar Chloe en staarde haar vriendin nu na. Ze schrok op toen haar gijzelaar iets vroeg en schaafde zo per ongeluk langs de tere huid. Abrupt gooide ze het mes in het zand en stapte van haar vandaan. Etta probeerde haar blik weer strak te krijgen en keek zo afwachtend naar de anderen. 'En wat gaan jullie nu met me doen?' vroeg ze op een vijandelijke toon.

Olivia luisterde ongelovig naar de rest en hoe ze er van overtuigd waren dat ze het ene meisje maar moesten laten gaan. Geïrriteerd trok ze haar arm uit Killians greep en keek toen toe hoe de brunette weg rende. Ze wist in ieder geval dat ze zeker nog wat dichter het oerwoud in zou gaan om die mensen te vinden. Waarom hadden ze nog nooit eerder een aanvaring gehad? Toen de roodharige Madison los had gelaten sloeg ze haar armen over elkaar. 'Inderdaad en wat doen we nú?' Ze keek met name Clark aan die ze in de hele discussie nauwelijks had gehoord.

Ann hield haar adem in tijdens de uitwisseling, voornamelijk voor Madison die niet erg vrolijk leek in deze situatie. Toen de brunette gevlucht was en de roodharige ongevaarlijk was, stapte ze op Madison af en glimlachte geruststellend. 'Een kleine snee, meer niets.' Voorzichtig legde ze een hand op diens schouder en haalde een zakdoek uit haar broekzak. Het moederlijk instinct was al snel in haar opgewekt. Hoewel ze ook goed in de gaten hield wat er nu gebeurde.

Madison haalde, opgelucht en schokkerig, adem toen ze de greep van het meisje voelde verslappen en zette snel een paar stappen naar voren. Met een klein glimlachje pakte ze de zakdoek aan van Ann, en duwde deze tegen haar hals aan. De snee was niet groot, of diep, maar prettig voelde hij zeker niet aan. Kort wierp ze haar blik op het meisje dat haar vast had gehouden. Ze snapte het niet, ze zag er werkelijk onschuldig uit.

Clark had alles meegemaakt in een soort roes. Pas toen Olivia hem een vraag stelde, keek hij op. 'We weten dat ze ons kan verstaan, en dat ze zichzelf ergens schuil hebben gehouden: ze heeft haar tenslotte ergens naartoe terug gestuurd, niet waar?' veronderstelde hij en liep naar het meisje toe. 'Heeft er iemand touw?' Ze zouden haar niet laten ontsnappen. Hij was niet van de gewelddadige methoden, maar hij wilde dit tot op de bodem uitzoeken.

Nina zat nog steeds in het zand en keek de mensen geërgerd aan. Ze hadden allang kunnen weten dat er ándere mensen op het eiland waren als ze naar Nina hadden geluisterd. 'Laat mij maar,' zei ze met een zucht en pakte haar pistool weer, om naar het roodharige meisje te lopen en de loop weer tegen haar nek te zetten. 'Ik wist dat jij diegene zou zijn die problemen zou veroorzaken,' lachte Nina. Ze gunde Olivia en de anderen geen blik meer waardig en richtte zich enkel nog op het meisje.

Killian keek Chloe met opluchting na en hoopte in stilte dat ze op tijd en veilig het kamp zou bereiken. Toen ze uit het zicht was, pakte hij het mes van Etta op en ging hij bij haar staan. Met een dreigende blik pakte hij haar arm vast en negeerde hij Nina compleet. Het was een win-win situatie: nu zouden ze hem niet amicaal verbinden met Chloe en Etta en ondertussen kon hij Etta in de gaten blijven houden. 'Dus, waar gaan we haar houden? En waar blijft het touw?'

Olivia keek toe hoe Nina haar pistool weer tevoorschijn haalde en zag hoe Killian nu ook plots erg dreigend was. Kort schoot het door haar hoofd hoe ze haar zouden behandelen als ze er achter kwamen wat zíj gedaan had. Dit meisje was een onschuldige maagd in vergelijking met Olivia Sandersen. 'Ik heb touw-' Ze haalde haar rugzak van haar rug en viste daar een 'touw' uit dat ze gemaakt had van stevige lange grassen die ze had gevonden op een open plek. Het spul was bijna onmogelijk af te snijden, dus ideaal als vervanging voor touw. 'Hier.' Ze gaf het aan Clark en glimlachte kort en kil.

Etta klemde haar tanden op elkaar en keek toe hoe hoe de vrouw die hen had gevonden haar weer naderde. Ze hield zich stok stil toen ze de koude loop van het geweer weer in haar nek voelde en staarde stug voor zich uit. Ze was echter geschokt toen Killian haar zo kil behandelde. Natuurlijk moesten ze niet door hebben dat ze elkaar kenden, maar verdomme hij hoefde haar geen blauwe arm te bezorgen! Toen hij nog eens over het touw begon keek ze hem met een dodelijke blik aan. Alles behalve een touw om zich heen. Etta dacht niet dat ze er tegen zou kunnen om vastgebonden te worden. Als ze ergens bang voor was, was dat het wel. Onrustig probeerde ze enkele stappen naar achteren te zetten toen het touw tevoorschijn kwam.

Clark liep op het meisje af en pakte haar rechterhand beet, om deze met al zijn kracht - want zonder tegenstribbelen ging het niet - deze tegen haar rug te duwen en het touw er een paar keer omheen te wikkelen. Toen hij ook haar tweede hand op haar rug had, bond hij ze samen. Met het stuk wat hij nog over had creëerde hij een lus, zodat er tenminste iemand haar vast kon houden - op dit moment was hij dat zelf. 'We brengen haar naar mijn hut..' zei hij uiteindelijk en keek de rest aan. Hij is groot genoeg zodat we haar kunnen ondervragen, en hij ligt aan de rand van het kamp.'

Nogmaals drukte Nina geamuseerd de loop van haar pistool tegen de nek van het meisje. Ze wou haar richting het kamp duwen, toen Killian en Clark opeens tussenin kwamen. Nina keek vooral minachtend naar Clark en stopte haar pistool weer in de band van haar broek. 'Ok, don't count me in, ik ben weg!' No way dat ze naar de hut van Clark zou gaan en leuk zíjn regeltjes en bevelen zou opvolgen. Ze hoopte dat het meisje hard zou tegenstribbelen tegen Clark.

Etta kon niet geloven dat ze haar ook werkelijk vastbonden. Ze had net vrijwillig haar mes in het zand gegooid en ze had verder níets gedaan. Ze had nog liever dat pistool in haar nek dan haar handen op haar rug. Toen ze de loop echter niet meer voelde, betekende dat ook dat ze niet meer onder directe dreiging stond. Gefrustreerd trapte ze met haar been naar achteren naar de man die haar had vastgebonden en met zoveel kracht en woede als ze op kon brengen beukte ze Killian met haar schouder. Het koste haar echter haar evenwicht en al snel lag ze kronkelend in het zand terwijl ze wanhopig haar handen los probeerde te wringen.

Killian wou Etta weer vastpakken, toen hij opeens haar volle gewicht tegen hem aan voelde knallen. Even verloor hij zijn balans en zakte hij op één knie neer, terwijl hij pijnlijk naar zijn eigen schouder greep. Misschien begon dit alles wel héél erg geloofwaardig te worden. Hij kroop naar haar toe en pakte haar vast, om haar te helpen op te staan en haar handen weer vast te pakken met het touw. 'Waar is je hut, Clark?'

Clark wreef pijnlijk over zijn been heen, maar negeerde het meisje verder. 'Volg mij maar.' Zijn hut was de eerste die ze vanaf deze plek tegen zouden komen: Er zouden wellicht mensen zijn die hen zagen, maar ze voorkwamen ze dat het hele kamp er direct vanaf wist. Eenmaal bij zijn tent, opende hij de flap, zodat Killian het meisje binnen kon laten. Hij was van plan om vriendelijk tegen haar te blijven.. good cop, bad cop - en hij zou de goede zijn. Als dat niet werkte, zouden ze wel verder kijken.

Etta was woest dat haar inspanning hen niet eens iets had gedeerd en ze nu zelf zand lag te happen. Bovendien sneed het gras alleen maar vreselijk in haar huid als ze vrij probeerde te komen. Ze begon steeds meer zichzelf te verachten dat ze het stomme idee had gehad om hier te komen. Terwijl ze het zand uit haar mond tufte, liet ze zich door Killian mee trekken. Ze vroeg zich af wat Ben nu zou gaan doen en Judy- Ach wie weet lieten ze haar vanavond al weer gaan als ze er achter kwamen dat ze hen niets maar dan ook niets zou vertellen. Etta zou zwijgen vanaf nu.

Olivia had besluiteloos toe staan kijken. Wilde ze zich hier wel in mengen? Eerlijk gezegd leken Clark en Killian het wel samen af te kunnen. Tegelijkertijd geloofde ze niet dat ze veel uit het meisje zouden krijgen. Ze leek niet bang van hen en wel van, natuurlijk, Nina. 'Nina, kom op. Jij bent de enige die informatie uit haar kan trekken.' Olivia wist zeker dat ze allen even nieuwgierig waren naar waar ze vandaan waren gekomen. Ook Nina wilde dat vast en zeker weten.

Nina schoot in de lach toen Killian en Clark geraakt werden door het meisje, maar stopte toen Olivia haar aankeek. Met een norse blik haalde ze haar neus op en keek ze het groepje met het meisje in het midden na. 'Ik ben de enige die haar in de toom kan houden, zul je bedoelen,' lachte Nina en rolde met haar ogen. Ondanks dat ze er misschien onverschillig over deed, wilde ze wel erg graag weten wat het meisje te verbergen had. Maar ze wilde niet dat de anderen dat ook te horen zouden krijgen.