Het oerwoud 2.0

Nina glimlachte tevreden toen ze door liepen en al snel kwamen ze bij de zee uit. In de verte zag ze de hutjes en de wrakstukken van het vliegtuig al opdoemen. Ondertussen bedacht ze zich wat ze met de twee meiden aan moest: het was duidelijk dat ze niet waren gekomen met vijandelijke bedoelingen, maar waarom gingen ze dan richting hun plek? En waarom leefden deze twee op dit eiland? En vooral: waar? Toen ze dichterbij de hutten kwam, wenkte ze enkele mensen. 'Deze twee heb ik in de jungle gevonden!' riep Nina.

Ann keek verbaasd op toen ze Nina aan de rand van de jungle zag. Toen ze haar en enkele anderen wenkte, liep ze er op af. Ze was ongelooflijk nieuwsgierig naar waar die meiden vandaan kwamen. Ze kende echter Nina niet echt, behalve als één van de zogenaamde leiders. 'Je vond ze gewoon in de jungle? Waarom houd je ze dan onder schot?' Ze was zo slim om haar stem laag te houden, zodat niet het hele strand op het tumult af zou komen. Het zou voor haar beter uitkomen als zij er eerst alles van af wist voor de anderen dat deden. Haar blik gleed kort over de meisjes heen. Allebei zo rond de 20, schatte ze.

Madison keek op bij het horen van Nina en zag dat er maar weinig mensen werkelijk kwamen kijken. Geprikkeld door haar nieuwsgierigheid, stond ze op en liep ze op Nina en de twee onbekende meisjes af. Ze zagen er alles behalve verwilderd uit. 'Waar heb je ze precies gevonden?' vroeg ze nieuwsgierig en fronste toen ze de twee meisjes nader bekeek. Ze zagen er nog jong uit, ze schatte ze niet ouder dan twintig.

Olivia keek geschrokken toen ze Nina met haar pistool geheven het strand op zag lopen. Ze snelde er naar toe toen ze over het strand riep. Ze gebaarde naar haar dat ze terug moest gaan. 'Nina, ben je gek geworden? Niet het hele strand hoeft dit te weten,' siste Liv. Ze bekeek de twee vrouwen die waren komen kijken al met enige achterdocht. Wie weet hoe het hele strand op die twee meisjes ging reageren? Waarom hield Nina verdomme een geweer op hen gericht? 'Spreken ze Engels?' Kort glimlachte ze naar de meisjes en keek toen nog vlug over haar rug of nog meer mensen hen gezien hadden.

Etta ving maar een glimps van het strand op, vrijwel meteen werd haar blik geblokkeerd door twee vrouwen en vervolgens nog een derde. Ze kreeg door dat de blonde hen weer terug in de jungle wilde en Etta vond dat een prima idee, maar dacht niet dat het verstandig was om te bewegen. Die vrouw had nog steeds een pistool. Maar die andere drie zagen er niet zo bekwaam uit. Eerlijk gezegd dacht ze dat ze ze wel kon overmeesteren. Misschien kon ze regelen dat Chloe dan weg kon. Het was het proberen waard, toch? Etta probeerde haar onrust zo goed mogelijk te verbergen.

Chloe's gezicht bleef strak toen er steeds meer mensen om hen heen kwamen staan. Ze kon natuurlijk alles wat ze zeiden volgen, maar ze hield zich van de domme en keek enkel rond, kijkend of ze Killian ergens zag: dat was háár uiteindelijke doel geweest om hier naartoe te komen. Kort keek ze naar Etta, en toen naar de vrouwen die om hen heen kwamen staan. Erg gevaarlijk zagen ze er niet uit.

Het was dat Olivia opsprong en naar de andere kant van het strand was gerend, anders had Clark waarschijnlijk niet eens doorgehad dat er iets aan de hand was. Verbaast liep hij op het groepje mensen af en kwam tot de conclusie dat ze twee onbekende meisjes hadden omsingeld. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg hij verbaast en keek de vrouwen stuk voor stuk aan.

Nina zuchtte toen er een stortvloed van vragen op haar af werd gestuurd. 'Nou, het lijkt me nogal logisch dat ik mensen die zomaar uit de jungle komen onder schot houd?! Op een ónbewoond eiland!' reageerde Nina met ongelovige toon en begon toen de andere vragen te beantwoorden. 'Ik vond ze daar ergens.' Nina maakte een vaag armgebaar naar de jungle toe: mensen hoefden niet te weten waar haar hut was. 'En waarom zou het hele strand dit niet hoeven horen, Olivia? Ze mogen heus wel weten dat er mensen in de jungle rondlopen!' Toen Clark ook nog eens aan kwam lopen, rolde ze met haar ogen en bleef ze haar geweer gericht houden op de twee meisjes. 'Ze hebben nog geen woord Engels gesproken.'

Killian was bezig om hout te hakken, toen er opeens wat rumoer ontstond aan één kant van het strand. Hij staakte zijn werk en liep er voorzichtig op af, om niet op de voorgrond te staan. Hij was ervoor om enkel informatie door te geven aan Ben. Maar toen hij dichterbij kwam, zag hij opeens Chloe staan. Én Etta. Hij hoefde geen moeite te doen om verbazing op zijn gezicht te spelen en bleef een beetje afzijdig staan. Hij mocht niet op hun reageren en andersom ook niet. Wat deden ze in godsnaam op het strand?

Etta was minder geamuseerd toen er een aardig sterk uitziende man zich bij de vrouwen voegde. Ze was noch minder blij om het gezicht van Killian te zien. Stiekem had ze gehoopt dat ze hier weg zouden komen voordat hij er gehoor van kreeg. Ze wist wel zeker dat Killian haar dit erg kwalijk zou nemen. En ze sloeg zichzelf ook figuurlijk voor het hoofd dat ze stom was geweest om met Chloe te gaan. Terwijl die gedachten door haar hoofd schoten, probeerde ze stukje bij beetje afstand te nemen van de vrouw met het geweer en dichter naar de anderen.

'Ze heeft gelijk. Het zaait alleen maar onrust. Waarom bespreken we eerst niet wat er gebeurd is en proberen we met ze te communiceren. Dat kan beter met een select groepje dan met een heel leger aan nerveuze overlevenden.' Ann sloeg haar armen over elkaar en keek kort Nina aan. 'Ze hebben geen Engels gesproken? Weet je zeker dat ze je niet verstaan?' Nieuwsgierig richtte ze haar ogen op de twee onbekenden. Wie weet probeerden ze zich wel van de domme te houden. 'Herkende je de taal die ze wel spreken?'

'We weten niet eens zeker of het onbewoond is. Niemand heeft héél het eiland al gezien.' Olivia wreef langs haar slaap en probeerde een logische reden te bedenken waarom twee meisjes hier op het eiland liepen. 'Zijn het geen overlevers die uit het vliegtuig zijn gesprongen? Of die er uit gesleurd zijn toen de staart afbrak? Als de staart in zee is gevallen en zij aangespoeld zijn op het strand, dat zou kunnen toch?' Ze wist echter geen reden te bedenken waarom twee jonge meiden dan geen Engels konden. Met een zucht draaide ze zich om en zag Killian toen staan die ze wenkte om dichterbij te komen. Ze schatte hem in als iemand die hier wel logisch over na kon denken.

'Ja, welke taal spraken ze?' vroeg ze nieuwsgierig en keek naar de twee meisjes. Ze was ervan overtuigd dat ze niet hier waren om hen iets aan te doen: waarom zouden ze? Bij de redenen die Olivia gaf, knikte ze. 'Dat zou best kunnen... Nika sprak ook niet echt goed Engels voordat ze hier kwam, dus wellicht dat het gewoon twee reizende studentes waren... of iets in die trend.' opperde ze en bekeek de meisjes nog eens goed.

Killian slikte moeizaam en keek Olivia geschrokken aan, toen ze hem opeens riep. Snel bracht hij zijn gezicht in de plooi en liep hij naar haar toe, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Dat ze eruit zijn gesprongen lijkt me erg onwaarschijnlijk - ze zien er per slot van rekening goed uit - maar het kan best zijn dat ze erop uit zijn gestuurd om onze hulp te vragen door een andere groep overlevers. En dan helpt het niet als iemand ze met een pistool bedreigt,' zei Killian nors tegen Nina.

Nina zuchtte opnieuw en keek de mensen geërgerd aan. 'Nee, ik versta ze niet!' herhaalde ze geïrriteerd en begon om de meisjes heen te lopen, terwijl ze haar pistool nog steeds op hen gericht had. 'En weet ik veel of ze in ons vliegtuig zaten! Als je het aan mij vraagt, lijkt het me niet dat ze bij ons erin zaten. Anders hadden ze heus wel gezegd of laten zien om het te bewijzen.' Ze keek de personen die erom heen gingen staan aan.

'Hoe zouden ze het moeten bewijzen?' vroeg Clark verbaast en keek Nina aan. 'Als ze écht zijn neergestort met de vleugel, zijn ze misschien wel de enige twee overlevende.. en ze spreken de taal niet.' zei hij en keek de rest aan. 'Laten we niet al te gehaast conclusies trekken, er is vast een volkomen verklaarbare reden waarom ze hier zijn.' Hij wilde niet dat iedereen in paniek zou raken, omdat ze dachten dat er nog andere mensen op het eiland waren.

Etta knipperde verwoed met haar ogen toen Killian zich bij de groep voegde. Ze had meteen moeite om niet te laten merken wat zijn aanwezigheid deed met haar nervositeit. Daarom probeerde ze dat maar te richten op iets anders. Ze wees naar de bruinharige, blanke vrouw, die water bij zich had. Met gebarentaal probeerde ze smekend aan te geven dat ze daar graag een slok van zou willen hebben. En het was nog niet eens een erg grote leugen, haar fles was ze vergeten en als ze het zich goed herinnerde was die van Chloe leeg. Ze konden hen toch geen water weigeren? Voorzichtig stapte ze dichter naar de vrouw toe en probeerde de gek met het pistool te negeren.

'Ik denk niet dat er andere overlevers zijn. Ze zouden dan wel twee Engels sprekende boodschappers hebben gestuurd en niet twee meisjes die een vreemde taal spreken.' Olivia keek bedenkelijk toe hoe Nina ze omsingelde en hoe één van de meisjes naar Madison probeerde te seinen. 'We kunnen hun tassen doorzoeken, misschien vinden we daar aanwijzingen in? Tenminste, als ze het ons zelf niet kunnen vertellen waar ze vandaan komen.' Ze keek Clark, Killian en Nina één voor één aan, aangezien ze hen zag als degene die het meest in te brengen hadden. Of, nou, dat vond zij dan.

Ann luisterde maar afwezig naar de suggesties van de anderen. Eerlijk gezegd was ze niet erg geïnteresseerd in hun speculaties, maar veel meer in de twee meiden. Haar dochter scheelde niet veel qua leeftijd, dacht ze. Waarom en hoe zouden ze hier toch terecht zijn gekomen? Ze keek naar de bruinharige vrouw, Madison, en spoorde haar aan om de waterfles te geven. 'Ze zien er uit alsof ze het wel kunnen gebruiken.' Ze had medelijden met de twee dat ze door Nina gevonden waren. Die had waarschijnlijk niet echt het beste met ze op.

Madison overhandigde het flesje water aan het meisje met het rossige haar en glimlacht bemoedigend. 'Hou het maar.' zei ze vriendelijk, met wat handgebaren erbij, in de hoop dat ze het zo zouden begrijpen. 'Ik denk dat we ons in ieder geval iets minder vijandig moeten opstellen...' merkte ze op, het meeste op Nina gericht: ze zou zelf ook bang zijn om te communiceren als er iemand met een wapen rond liep te zwaaien.

Killian knikte en keek de anderen aan. 'Laten we inderdaad hun tassen onderzoeken.' Hij glimlachte naar Etta en Chloe en probeerde met wat handgebaren hun duidelijk te maken dat hij hun tassen wou onderzoeken, ondanks dat ze hem natuurlijk gewoon hadden verstaan. Geduldig wachtte hij af dat de meiden hun tassen aan hem zouden geven. Hij hoopte maar dat ze geen rare dingen mee hadden genomen. Wat deden ze hier überhaupt?'

Nina haalde haar handen in een wanhopig gebaar op en stopte haar pistool in de band van haar broek. 'Mij best,' bromde ze en sloeg haar armen over elkaar heen, terwijl ze enkele stappen naar achteren zette. Ze mochten zichzelf maar eens gaan verdedigen. 'Zo wanhopig - zoals twee overlevenden zouden zijn - waren ze niet in de jungle,' mompelde ze er nog achteraan en ging in het zand zitten.

Etta voelde hoe de spanning deels verdween toen het pistool weggestopt werd, maar tegelijkertijd begreep ze dat ze nu snel een beslissing moest maken. Chloe moest hier weg. Ze mochten nog zo vriendelijk willen zijn, Etta geloofde niet echt meer in de goede aard van die mensen toen ze een pistool in haar nek had gevoeld. Ze bood haar vriendin het flesje water niet aan maar gaf haar haar rugzak en gaf haar een zetje richting Killian. Hij zou wel zorgen dat ze weg kon. Vervolgens zette ze enkele stugge passen in de richting van de bruinharige vrouw. Voor ze het aan kon pakken liet ze het vallen en trok ze vliegensvlug de vrouw naar zich toe en legde het mes, dat steeds in haar broekzak had gezeten, tegen haar nek. Dreigend keek ze de anderen aan. 'Laat haar gaan.'

Chloe's ogen werden groot van verbazing toen ze doorkreeg wat Etta aan het doen was. Ze wilde tegenstribbelen, maar toen het beeld van het geweer in haar gedachten kwam, hield ze haar mond. Ze wierp een korte blik naar Killian, al hoopte ze niet dat dat hem zou verraden. Het voelde in ieder geval ontzettend goed om hem weer te zien. Nog steeds keek ze geschokt naar Etta toe. Aan de ene kant wilde ze haar vriendin hier niet achterlaten, maar aan de andere kant verlangde ze nu alweer naar haar eigen veilige, vertrouwde omgeving.

Killian keek geschrokken toe hoe Etta haar mes op de nek van Madison legde. In eerste instantie wist hij niet wat hij moest doen, maar al snel legde hij zijn handen op Chloe's schouders en gaf hij haar een duw richting de jungle. 'Ga!' zei hij, alsof hij haar enkel losliet om Madison te beschermen. 'En kom niet terug!' Er zat een dreigende ondertoon in: hoe hadden ze zich kunnen bedenken om hierheen te komen?!