Het oerwoud

De overgang tussen het strand en het oerwoud gaat geleidelijk aan. Maar uiteindelijk eindigt het allemaal in een dicht bebouwd oerwoud waar je makkelijk verdwaald kan raken. Soms zijn er wat open plekken, soms is er een meertje - maar vaak zijn het alleen maar bomen en nog meer bomen.

Spoiler:

Olivia luisterde naar Nina en schudde haar hoofd. Ze keek in het rond, brak ergens een tak af en ging toen de route die ze liepen verder af. Met de tak zwaaide ze de dichte bossen in en maakte ze zo een weg vrij voor hun groepje. Als er iets in Liv's weg stond ontweek ze het niet, maar ging ze er recht tegenin, dat was haar manier. 'Ik geloof dat we best hier verder kunnen.' merkte ze droog op terwijl ze naar Nina keek voor toestemming, ook al had ze die niet eens nodig.

Nina keek uitdrukkingloos naar haar uitsloverij en merkte ook nog op dat ze de tak verkeerd vast hield. Alsof het een bijl was en ze iemands kop eraf wou hakken. Maar het werkte, en dat maakte enkel iets uit. 'Leidt u de weg,' zei ze plechtig en moest een glimlach onderdrukken. Dat meisje kwam vanmiddag weer kapot in het kamp aan, enkel omdat zij zo nodig alles moest wegkappen. Nina ging het in elk geval niet overnemen.

Olivia had zich zonder nadenken op de taak gestort en voelde het zweet al van haar rug lopen. Maar als er iemand te koppig was om op te geven, dan was het Liv wel. Zeker met een zelfvoldane uitdrukking van Nina in het vooruitzicht als ze opgaf, bleef Olivia volhardend door hakken. Ze zou blij zijn eindelijk water te vinden, maar ze zag het al somber in voor zichzelf. Die stomme roekeloosheid van haar ook. Dat had haar al eens eerder bijna de kop gekost. Gelukkig waren hier geen autoriteiten die haar er hier voor op konden pakken.

Nina liep rustig achter Olivia aan en zocht ondertussen naar tekenen van water. Niets, ze konden helemaal niets vinden. Maar het eiland was ook zo groot. Ze keek naar de vrouw, die maar door en door ging, en legde haar hand op haar schouder. 'Weet je, anders gaan we terug. Richting de rotsen, zoals ik al eerder zei. Het is zo opvallend dat we maar nauwelijks dieren hier zien. En waar dieren zijn, is water. We kijken verkeerd.'

Olivia liet de stok abrupt vallen toen ze de hand van Nina op haar schouder voelde. Haar handen waren rood en ze vermoedde dat er vast een paar blaren op zouden zitten, maar ze stopte haar handen in haar zakken en knikte. 'Prima, best, dat is een erg goed idee.' Ze was nukkig omdat ze zo graag het water nu had willen vinden terwijl zij de weg vrij had gemaakt, maar helaas. 'Hoe weet je dat allemaal?' vroeg ze de vrouw niewsgierig.

Nina keek haar aan en glimlachte. 'Je hebt er vast weleens gehoord dat als je een bepaalde tijd bij het leger zit, dat dan al je studie's vergoed worden. Nou, ik kom uit een arm gezin, die geen studie voor me kon betalen. Dus ging ik het leger in. In mijn achtste maand werd ik al uitgezonden om guerrilla-strijders in Zuid-Amerika te bestrijden. In de jungle.' Ze kreeg meteen rillingen aan de gedachten en liep stevig door. Het was net alsof ze weer terug kwam en de gewapende mensen elk moment de bosjes uit konden springen.

'Ah, zo.' Olivia bekeek Nina met geheel andere ogen. Ze had eigenlijk gedacht dat ze een of andere persoon was die dacht dat ze het allemaal beter kon dan de rest. Dat bleek maar eens niet zo te zijn. 'Dan is het maar goed dat we jou hebben dan.' ging Liv op vrolijke toon verder. Haar eigen verslagenheid had ze zo verwerkt en die blaren zouden ook zo weer weggetrokken zijn. Olivia was niet iemand wiens trots lang gekrenkt kon blijven. Zoveel trots had ze uberhaupt niet in haar leven.

Nina lachte geamuseerd en keek Olivia aan. 'Zagen andere mensen dat ook maar eens in,' zei ze en haalde haar schouders op. 'Nu worden we geleid door een of andere zaken mannetje, iemand die hier niets vanaf weet. Hij denkt dat hij een leider is, maar dat is hij niet. Een leider is iemand die de hele dag werkt, niet slaapt, iedereen in het oog houdt, alle mensen leert kennen, rantsoenen bijhoudt. Misschien heeft hij een natuurlijk leidersinstinct, maar een goede leider zal hij waarschijnlijk niet worden. Hij heeft geen idee waar hij aan begonnen is.'

Olivia was sceptisch voer de oordelen die Nina over Clark had. Hij kwam op haar over als een goede, rechtvaardige man. Dat was volgens haar de basis voor een goede leider, maar dat zag Nina schijnbaar anders in. Ze hield zich stil over haar bewondering voor Clark, maar liet het er niet zomaar bij zitten. 'Waarom neem je dan zelf de leiding niet? Waarom heb jij niet eerder dan Clark voorgesteld de taken te verdelen?' Het waren geen verwijten, maar oprechte vragen. Liv was benieuwd naar hoe mensen in elkaar zaten.

Nina zuchtte en draaide zich om naar Olivia. 'Omdat ik weet wat voor verantwoordelijkheden het meebrengt om leider te zijn. Ik heb genoeg leiders gehad in het leger, vaak zelfgekozen, als we het leger weer een kwijtraakten met onze groep, en met geen is het goed afgelopen. Ze werden arrogant, deden niets meer, werden kapot geknald of pijn gedaan tot ze iets los lieten.' Ze liep weer verder en dacht na. 'Als het Clark niet lukt, dan zal ik me aanbieden. Anders niet.'

Olivia trok een lelijk gezicht bij het horen over de dingen die met leiders gebeurden. Ze had terug willen werpen dat Nina geen kritiek kon hebben op Clark als ze zichzelf niet eens durfde aan te bieden als leider, maar haar laatste opmerking nam die woorden uit haar mond. 'Nou, kunnen jullie het niet samen oplossen? Clark en jij lijken me beide geweldige leiders en waarschijnlijk een goed team. Kunnen jullie samen arrogant zijn.' Ze glimlachte niet gemeend naar Nina en liep toen verder achter de groep aan terwijl ze Nina wenkte. Ze waren achterop geraakt.

'Misschien wel ja,' zei ze schouderophalend, er niet serieus op ingaand. Ze had geen idee waar ze over sprak, ze had nog zo weinig meegemaakt, ook al dacht ze van wel. Nina rolde met haar ogen bij haar laatste woorden en liep achter haar aan. Toch dacht ze er wel serieus over; misschien kon ze zo Clark wel helpen met dingen waar hij geen verstand van had. Misschien moest ze het wel gewoon voorstellen.

Olivia liep in tijd verder in stilte terwijl ze luisterde naar de gesprekken van de andere leden van hun groepje. Het was niet erg interessant. Tenminste niet zo interessant als Nina. Liv keek naar haar om en vroeg haar nieuwsgierig: 'Zit je nog steeds bij het leger? Ben je nog vaker uitgezonden geweest?' Haar leven was iets waar ze het vooral niet over kon hebben, maar ze vond het heerlijk naar andermans verhalen te luisteren.

Geamuseerd keek Nina hoe Olivia haar weer aan sprak. 'Ja, wat eerst vier jaar zou duren, werden het er vijf, en uiteindelijk zes. Ik werd vaker uitgezonden, omdat ik goed was. En eerlijk is eerlijk, het betaalde goed, dus waarom zou ik iets anders doen? Mijn vriend zat ook in het leger, mijn leven zat erin. Toch ben ik gestopt omdat...' Ze slikte en ging weer verder. 'Ik ben de politie academie gaan volgen en werk daar nu dus bij.'

Olivia luisterde aandachtig en was teleurgesteld toen Nina haar niet vertelde wat haar reden was om te stoppen. Nou was Liv erg nieuwsgierig, maar ze wist wanneer ze niet door moest vragen over bepaalde zaken. 'Aha, dat is nog eens een mooie curriculum vitae.' merkte ze droogjes op en bedacht daarbij wat er wel niet op die van haar zou staan. Ze lachte vanbinnen, maar keek Nina slechts serieus aan. 'Ik moet dus geen ruzie met jou krijgen.' stelde ze vast.

'Tja, eigenlijk vertel ik meestal wat ik allemaal in mijn leven heb gedaan om mensen bang te maken,' grinnikte ze en stapte over een grote boomstam heen. Nog steeds weinig tekenen van dieren, maar het begonnen er al meer te worden. 'Nee, je moet geen ruzie met mij krijgen,' antwoordde ze eerlijk en keek Olivia aan. Ze glimlachte naar haar. 'Maar maak je maar geen zorgen. Ik ben politieagent. Ik mag enkel handelen bij echt onrecht. Soldaat zijn is een heel ander verhaal...'

'Nou, dan is het maar goed dat ik niet snel bang ben.' merkte Olivia met een lach op terwijl ze op de boomstronk sprong en er weer net zo energiek afstapte. Ze keek Nina onderzoekend aan bij haar opmerking over onrecht. 'Denk je dat dat op een eiland nog uitmaakt? Geef het een paar dagen en je ziet hier eerder in een oorlogssituatie dan in een gezellige gemeenschap.' Olivia speet het dat het zo zou moeten gaan, maar het was nou eenmaal de onvermijdelijke waarheid.

'Daarom ga ik hier ook niet de politie agente spelen,' zei ze enkel en staarde naar de ruggen van de mensen die ook mee op expeditie waren gegaan. Ze moest veel meer zijn dan agente, zoveel meer dat ze vreesde dat haar pistool niet lang meer geheim zou blijven. 'Wat voor werk doe jij eigenlijk in het dagelijks leven?' vroeg Nina zich benieuwd af en keek haar aan.

Olivia bestudeerde Nina aandachtig, maar kon zich niet verplaatsen in deze vrouw. Ze had al door dat ze nogal verschilden in normen en waarden. 'Wat voor werk?' herhaalde Liv toen ze haar blik afwendde. 'Vanalles en nog wat. Als laatste werkte ik in een wegrestaurant. Geen pretje.' loog ze terwijl ze een vies gezicht trok en lachte. Olivia had nooit écht werk gehad. Misschien toen ze nog thuis woonde en bijbaantjes had, maar meer niet.

'Nee, dat kan ik best geloven,' zei Nina met een verafschuwd gezicht. Ze at wel eens met collega's bij zulke restaurants en er was werkelijk niets aan, behalve dat die mensen de meest hilarische pakjes droegen. Nina keek hoe ze maar door en door liepen en besefte dat het langzaam donker werd. 'Stoppen!' schreeuwde ze, totdat iedereen naar haar keek. 'We gaan terug naar het kamp. Volg mij.'

Olivia grinnikte maar weidde er verder niet over uit. Ze liepen maar verder en verder totdat Nina abrupt hun zoektocht afbrak en ze terug stuurde. Liv had willen tegenstribbelen en koppig verder willen gaan, maar ze luisterde toch maar en sjokte achter de groep aan. Nu hadden ze hier voor niets rondgelopen de gehéle middag.

Nina veegde het zweet van haar voorhoofd en zette haar handen op haar zij, om zo rond te kijken in de jungle. Er moest hier water zijn, het was bijna onmogelijk dat dat er niet zou zijn. En anders hadden ze een heel groot probleem, een dodelijk probleem. Nina zuchtte en liep achter Olivia aan. Nina dacht er steeds maar aan waarom ze in godsnaam in dat vliegtuig was gestapt.

Olivia keek om naar Nina en kon zich niet meer stil houden toen ze de uitdrukking op haar gezicht zag. 'Waar denk je aan?' vroeg ze zonder haar nieuwsgierigheid te verbergen. Ze baalde er van dat ze geen water hadden gevonden, maar ze zag niet het gevaar in van het gebrek aan water. Eerlijk gezegd zag ze van niets van het ongeluk in dat het geen gratis vakantie was. Ze hield zich buiten het geruzie en de drama's en dan was het eigenlijk best leuk allemaal. Zolang ze maar niet te veel na ging denken.

Nina twijfelde of ze eerlijk moest zijn of niet. Ze keek Olivia aan en schatte haar in. Ze leek Nina wel een sterke vrouw, hoe ze net maar door bleef hakken en geen enkele aanstalte maakte om angstig te zijn tegenover Nina. Dus zuchtte ze en leunde naar Olivia's oor toe. 'Ik bedacht me dat ik liever nu uitgezonden wordt naar een of ander rot land dan dat ik hier op dit eiland zit.' Niemand had nog door waar ze belandt waren en in wat voor situatie.