Het oerwoud

'Laat dat onze missie voor morgen maar zijn dan.' Olivia glimlachte naar Clark en gebruikte toen haar vingers om de aandacht van een aantal andere passagiers te trekken. Ze wees naar de tros bananen waar ze er een arm vol vanaf haalde en ze uit ging delen. Voor ze vertrok keek ze nog even om naar Clark, maar liep toen uiteindelijk verder het strand op.

'Deal.' lachte hij, voordat hij het strand op liep. Kort glimlachte hij bemoedigend naar een paar mensen en pakte de flessen water uit zijn rugzak, om deze in de kleine geïmproviseerde keuken te zetten en vervolgens naar zijn eigen tent te lopen.

[NEW]
Nina pakte haar rugzak op en zorgde ervoor dat deze stevig op haar rug vastzat. Op de een of andere manier had ze het klaargespeeld om samen met Mac op expeditie te gaan. Het liefst was ze alleen gegaan - zoals ze altijd deed - maar de laatste tijd hadden mensen daar veel kritiek op. Alsof ze dachten dat Nina rare dingen deed in de jungle. Dus was ze sindsdien niet meer alleen op pad gegaan. 'Ben je klaar?' vroeg ze ongeduldig aan Mac.

Mac hees zijn rugzak op en klikte de gesp rond zijn middel vast. 'Nina, je hoeft me niet ze veroordelend aan te kijken. Zoals ik al heb gezegd het was Clarks regel dat niemand meer alleen gaat. Wij zijn waarschijnlijk de enige twee die die regel aan hun laars lappen en hem belachelijk vinden en juist daarom ben ik je meest geschikte reispartner.' Hij grijnsde breed naar haar en liep toen langs haar heen om met flinke passen de jungle in te gaan. 'Bovendien kan ik me niet voorstellen dat je het níet gezellig vindt om met mij op stap te gaan.'

Nina wist dat Mac de waarheid sprak en liep dus nukkig achter hem aan. 'Ik vind Clark met de dag een onzinnigere leider worden. Ik heb in mijn eentje meer in het oerwoud ontdekt dan jullie allemaal bij elkaar!' Ze had hem al snel ingehaald en zorgde ervoor dat ze enkele passen voor hem liep. Ze had een mes uit de gezamenlijke pot gestolen en hakte daar zo nu en dan wat planten mee weg. En uiteraard had ze haar pistool bij zich. 'Alsof jij het gezellig met míj vindt,' mopperde Nina.

'Nou, misschien is Clark in jouw opzicht misschien een softie. Maar voor die nietsnutten op het strand is hij een prima herder. Stel je voor dat die schapen de jungle ingaan. Dan zijn er al snel niet veel meer over. Je hebt gezien wat dokter en zijn vriendinnetje overkwam.' Mac zag aan hoe zij de leiding weer op zich nam en glimlachte in zichzelf. 'Nina, je bent het zonnetje van dit eiland. Ik vermaak me uitstekend in jouw bijzijn.' Zijn toon begon steeds verbitterder te klinken, een ontwikkeling die gepaard ging met het verslechteren van zijn humeur in de afgelopen dagen.

Nina hoorde hoe hij tegen haar rug aan het praten was en stapte stevig door. 'Wat Clark doet, zouden wij ook kunnen doen. Zo moeilijk is dat niet om die mensen onder je duim te houden.' Tijdens het weghakken van de lianen begon haar schouder weer hevig te protesteren, maar koppig ging ze door. Haar eerdere plan was geweest om weer terug te gaan naar de plek waar ze vuur in de verte had gezien, maar dat kon ze natuurlijk niet met Mac erbij doen. 'Jeetje, zelfs uit jouw mond klinkt dat alsof ik een vreselijk persoon ben,' zei ze met een klein glimlachje en duwde enkele takken opzij. 'Wat deed je eigenlijk voordat je hier op het eiland kwam?' Als ze langer zouden wegblijven, wou ze weten wat hij allemaal kon.

'Hé, geen wij, alstublieft. Ik hoef dat leidersgedoe absoluut niet van hem over te nemen.' Hier en daar moest Mac een tak opzij duwen, maar over het algemeen maakte Nina het pad voor hen beiden vrij. 'Dan is het maar goed dat ik mezelf ook een akelig iemand vindt.' Hij schudde met een grijns zijn hoofd en bukte om niet recht tegen een tak te lopen. 'Ik was een manusje van alles bij Irvingstone Incorporated. Assistant Director was de officiële term geloof ik.' Met zijn arm veegde hij de druppels zweet van zijn voorhoofd. 'Waar gingen we ook alweer precies heen?'

Nina keek even over haar schouder en stopte met lopen. 'Dat is het hele doel van een expeditie, onbekende plaatsen ontdekken. Of in elk geval, dat is míjn definitie van expedities.' Ze begon weer verder te lopen en luisterde ondertussen aandachtig naar de woorden van Mac. Hoe dieper ze kwamen, hoe warmer het werd, dus ging het omver hakken van de lianen steeds moeizamer. 'Assistant Director? Toe maar.' Ze grinnikte en dacht toen weer na. 'Ik hoef ook niet per se het leiderschap over te nemen, maar ik vind dat we de macht wel moeten splitsen.'

'Dat snap ik, Nina.' Mac trok zijn wenkbrauwen op en vervolgde zijn woorden: 'Maar welke richting? Of heb je geen plan en lopen we nu gewoon lukraak de jungle in?' Hij haalde zijn schouders op bij haar beoordeling van zijn werk. Hij had het zelf niet als iets erg belangrijks beschouwd. Hij vond de bezigheden op de boerderij van veel groter belang. 'De macht splitsen, dat klinkt aannemelijk.' Aandachtig bekeek hij een gek gevormd blad en wierp vervolgens een blik op Nina. 'Maar zou je de macht willen delen met Clark?'

Nina stopte met lopen en leunde tegen een boom aan, terwijl ze enkele plukken haar van haar zweterige voorhoofd afveegde. 'Tot nu toe lopen we lukraak de jungle in,' loog ze. Ze zou nooit zonder plan of idee van de weg een jungle inlopen. Dat deden ze zelfs in het leger niet. Ze moest lachen om zijn woorden en haalde haar schouders op. 'Ik wil de macht niet delen met Mac, maar ik wil ook niet dat iemand anders het doet.' Met een knipoog draaide ze zich weer om en liep verder.

'Het is niet te geloven.' Mac gooide zijn handen in de lucht en zuchtte verontwaardigd. Soms snapte hij nog steeds niet waarom hij zoveel vertrouwen had in Nina. Het leek er steeds meer op alsof ze gewoon maar iets deed en misschien zelfs krankzinnig was. Wie weet? Want wist er nou eigenlijk precies met wie hij of zij hier op het eiland beland was. Wat voor gespuis er misschien wel niet tussen zat. 'Goh, hoe ingewikkeld kun je het maken, niet?' Mac volgde haar weer.

Nina kon het niet laten om haar hoofd een tikkeltje triomfantelijk op te heffen. 'Je kan nog steeds omdraaien en terug gaan, als je dat wilt?' vroeg ze hoopvol en sneed een dikke liaan door, zodat hun weg niet langer meer versperd werd. Ondertussen werd het pad breder en breder en kon ze op een gegeven moment naast Mac lopen. Want aan de ene kant wilde ze het liefst verder alleen gaan, aan de andere kant stelde ze zijn aanwezigheid erg op prijs. 'En zó erg ben ik de weg ook weer niet kwijt.'

'Nina, zo makkelijk kom je niet van mij af. Bovendien ben ik het strand daar ook beu. Ik ben allang blij dat ik daar even weg kan.' Mac werd gek van het onzinnige gekibbel en gebabbel. Er waren maar een paar mensen met wie hij zonder zich te irriteren een gesprek kon voeren. En één daarvan, daar was hij nu mee op pad. 'Fijn dat jij nog vertrouwen in je eigen kunnen hebt.' Hij keek achter hen waar hij het pad dat ze gevolgd hadden al niet meer kon herkennen. 'Waar heb je precies geleerd hoe je dit allemaal moet doen?'

Nina hield haar protesterende woorden in en probeerde ze in te ruilen voor een klein glimlachje, wat maar moeizaam ging. 'Oké, prima, dan gaan we samen verder.' Luid kuchend overstemde ze zijn laatste vraag en liep eerst zwijgend door. Misschien zou hij de vraag wel vergeten, maar ze wist zelf dat dat niet zo zou zijn. Als ze zich goed herinnerde, dan was Olivia de enige die haar achtergrond wist. 'Ik heb in het leger gezeten. Ze zonden mij uit naar Zuid-Amerika om guerrilla strijders te bestrijden. In de jungle.' Ze bibberde en liep snel verder.

Mac verbaasde zich er over dat Nina het woord 'samen' in de mond had genomen. Door de stilte die ze liet vallen, werd Mac enkel nieuwsgieriger naar haar achtergrond. Toen ze het echter vertelde, was het Mac's beurt om stil te vallen. Hij keek naar Nina's rug en dacht goed na over zijn volgende woorden. 'Was je al lang terug van die missie?' Een hoop puzzelstukjes waar hij zich eerder geen raad mee wist, begonnen nu langzaam op hun plek te vallen.

Nina staarde naar voren en vooral niet naar Mac terwijl ze verder sprak. 'Nog maar twee of drie jaar. Na elke missie kwam er weer een nieuwe, weer een nieuwe, weer een nieuwe...' Ze krabde nerveus over haar arm en keek hem toen recht aan. 'Maar ik wil er verder niet over praten!' zei ze plotseling bits en liep snel verder, terwijl ze trillerig een hand door haar haren haalde. 'Het... Het is een niet een goed onderwerp om over te praten, terwijl we in de jungle lopen. Ik wil je natuurlijk niet bang maken.' Een klein lachje kwam uit haar mond om de spanning weg te bannen, maar erg overtuigend was het niet.

'Je maakt me niet snel bang, Nina. Eerder bezorgd.' Mac staarde naar haar achterhoofd en probeerde te bevatten wat er nu door haar heen zou gaan. Dat ze er niet over wilde praten, betekende dat dat er ernstige dingen waren gebeurd? Mac wist maar weinig over het leger en dat soort dingen. Hij had het altijd onzin gevonden. Laat landen hun eigen problemen maar opruimen, was zijn gedachte daarachter. Hij vond sowieso al dat nationalistische gedoe maar niets. Maar het was niet zo dat hij Nina afkeurde nu hij wist dat ze in het leger had gezeten. Hij moest bekennen dat ze wel guts had, maar ze was er blijkbaar ook niet echt goed vanaf gekomen.

Nina keek onwelwillend naar haar handen en zag hoe deze aan het trillen waren. Haar gedachten zaten bij het zwijn en hoe ze er in een opwelling van haar syndroom achteraan was gerend. Sindsdien deed ze voorzichtiger en dat betekende weinig praten over haar verleden. Maar aan de andere kant was het ook bevrijdend om het er na jaren weer eens over te hebben. De tijd in het leger had haar hele verdere leven getekend of, beter gezegd, beklad. 'Dat was niet mijn bedoeling,' murmelde ze en draaide zich om, terwijl ze tegelijkertijd het mes naar Mac uitstrekte. 'Jij mag gedurende het volgende stuk de weg vrijmaken.'

Mac schrok oprecht toen Nina zich zo plotseling omdraaide en een mes op hem richtte, maar hij nam het mes zonder tegen stribbelen en zonder er woorden aan vuil te maken met een knik van haar over. Kort bleef hij Nina aankeken, maar wendde toen, om het ongemak niet te vergroten, zijn blik van haar af. Op een rustiger tempo dan Nina begon hij met het weghakken van de takken, bladeren en lianen. 'Mijn vrouw, Jane, zij heeft een aantal jaar bij de politie gezeten. Nog al wat hevige zaken gehad, totdat ze geschorst werd. Iemand raak geschoten, niet expres, verkeerd in gecalculeerd. Soms herken ik jouw blik als één van haar.' Mac praatte voor zich uit, dit was voor hen beiden een zwaar onderwerp.

Nina wendde haar blik niet van hem af toen ze het mes overgaf, maar was wel opgelucht toen hij verder liep. Zwijgend volgde ze hem en luisterde ze ondertussen naar zijn woorden. 'Ik ben nu ook politie agente, ik mag enkel geen pistool bij me dragen... Ik weet inderdaad hoe het voelt om iemand neer te schieten. Maar in het leger schiet je wel met een gericht doel.' Ze haalde een hand over haar gezicht en voelde op die manier hoe haar handen opnieuw waren begonnen met trillen. 'Ik- Er zijn wat dingen gebeurd. In het leger. Daar heb ik... dingen door overgehouden. Daarom wil ik het liefst zo weinig mogelijk bij mensen in de buurt zijn.'

'Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde doel neer toch? Zorgen dat het goede overwint. Of in ieder geval wat jij denkt dat het goede is.' Mac praatte er maar overheen, maar zijn gedachten zaten niet bij morele zaken en eigenlijk ook niet meer bij Nina. Al was er maar iets dat hem aan Jane deed denken, dan waren zijn gedachten op een hele andere plaats. Na een lange stilte keek hij over zijn schouder naar Nina. 'Zou het niet helpen om juist langzaam meer contact te hebben met mensen?'

'Het gaat er in het leger niet om wat je als individu belangrijk vindt: je krijgt een bepaalde taak en die accepteer je. Je kan het niet met de politie vergelijken.' Ze zweeg bij zijn laatste woorden en keek hem enkel strak aan. Het was moeilijk om je levensstijl uit te leggen aan mensen die er niets van begrepen en er nooit iets van zouden begrijpen. Omgaan met mensen zou hém niet terugbrengen. En- en mensen waren slecht, had ze zichzelf enkele jaren geleden voorgenomen. Ze haalde haar schouders op. 'Misschien,' mompelde ze zachtjes en zuchtte. Ze was niet bepaald het type waar mensen vrienden mee wilden zijn. 'Wat is Jane voor vrouw?' vroeg ze ineens en keek Mac vragend aan.

Mac wilde haar verbeteren. Of in ieder geval duidelijk maken dat zij hem verkeerd begrepen had. In een oorlog waren er altijd twee kanten en ze dachten allebei dat ze gelijk hadden. Dan ging het niet meer om individuen. 'Nou, ik zou je het advies moeten geven dat je beter met sympathiekere mensen om kan gaan dan ik. Want van mij leer je nou ook niet om weer normaal te socializen.' Hij grijnsde kort om Nina wat minder gespannen te maken. Mac glimlachte echter breed toen Nina over Jane verder ging. 'Ze is koppig, een doorbijter, maar ze heeft een gouden hart. Te goed voor deze wereld als je het mij vraagt. Altijd in beweging, zeker op de boerderij.'

Het voelde raar om zo amicaal met Mac om te gaan. Het was al helemaal raar om hem zo opgetogen en blij te zien, al had ze zo'n idee dat dat kwam omdat hij met zijn hoofd en gedachten heel ergens anders zat. 'Ze klinkt als een aardige vrouw,' mompelde Nina, terwijl ze naar de grond keek. Even moest ze lachen. 'En je woont werkelijk op een boerderij?' Ze slikte en pakte abrupt het mes van Mac over, om zelf weer het pad vrij te maken van lianen en takken. 'Weet je dat ik ook ooit verloofd ben geweest?'