Het oerwoud

Madison vond het aan de ene kant niet leuk dat hij zo over haar broer sprak, maar ze snapte waar zijn woorden vandaan kwamen. 'Hij heeft thuis een vrouw,' zei ze tegen hem en keek hem schuin aan. 'En hij heeft het inderdaad niet echt op andere,' gaf Madison toe en glimlachte. 'Ik ben ook blij dat ik me weer beter voel en dat ik hier met jou loop.'

Robert knikte begrijpelijk en begreep nu beter de houding van Mac. 'Op die manier...' mompelde hij. 'Dat is inderdaad balen. Ik heb niemand thuis, dus voor mij is het makkelijker.' Hij haalde zijn schouders op. Zijn ouders, die zouden hem vast niet missen. Hij sloeg zijn arm om haar middel heen en glimlachte naar haar. 'Waar gaan we eigenlijk naartoe, Jane?' grinnikte hij.

'We gaan naar het zuiden, Tarzan.' grapte ze en duwde een tak die in de weg zat aan de kant. Ze wist niet wat ze moest denken van zijn houding. Ze vond hem wel een leuke jongen en ze kon het heel erg goed met hem vinden, maar ze was nog niet zo ver als hij was. Dat handen vasthouden en armen om elkaar heen slaan. 'Zullen we anders even wat uitrusten?' stelde ze voor. Die twee weken op bed hadden niets goeds gedaan voor haar conditie.

'Prima,' zei hij en liet haar los. Hij keek even om zich heen en zag in de buurt een omgevallen boomstam, waar hij op ging zitten. 'Het zuiden?' vroeg hij verbaasd. 'Wat is daar allemaal? Is daar ook de zoetwaterbron die ze gevonden hebben?' Hij had wel zin in een duik. Al weken voelde hij zich zo vies, veel kleding had hij niet mee. Hij sloeg op de plek naast zich en wachtte tot ze ook ging zitten.

Madison schudde haar hoofd en ging op de boomstam zitten. 'Nee, die is meer naar het noorden toe en ligt dichterbij het strand.' Ze waren al veel verder het bos in als dat. 'Is het niet leuk hier? Er zijn geen mensen die aan je hoofd zeuren en het enige wat je hoort zijn de talloze vogels die hier leven.' Ze vond het heerlijk hier en hoewel ze ontzettend van mensen hield, vond ze het ook heerlijk om hier tijd door te brengen in haar eentje.

'Eigenlijk moeten we daar ook een keer heen. Het blijkt daar prachtig te zijn.' Hij keek haar aan en knikte snel. 'Ja, hier is het geweldig. Ik... Ik wist niet eens dat er zulke mooie plekken bestonden. Het is alsof we in een paradijs zijn belandt... enkel de volgende keer met een normaal bed en eten,' grinnikte hij. Hij keek even omhoog en zag een tros bananen hangen. 'Zullen we maar fruit gaan plukken?'

'Ik denk nog altijd dat er aan de andere kant van het eiland een kuuroord zit.' zei ze lachend. 'En dat wij hier zitten te vechten om te overleven, terwijl er aan de andere kant je nagels worden geveild.' zei ze lachend en knikte toen hij vroeg of ze zouden gaan plukken. 'Ben je een beetje goed in bomen beklimmen?' vroeg ze nieuwsgierig en begon in de boom te klimmen tegenover de bananenboom: bananenbomen waren nogal lastig te beklimmen, dus koos ze liever voor een makkelijkere weg.

'Als dat waar zou zijn,' lachte hij, 'dan is dit werkelijk een paradijs. Enkel schat ik de kans klein in, zelfs ik, de eeuwige optimist.' Hij keek haar aan en toen naar de boom. 'Vroeger wel, maar toen woog ik vier keer zo weinig als dat ik nu weeg.' Met een verbaasde blik keek hij hoe ze de boom in klom. Het zag er gevaarlijk uit en hij was doodsbang dat ze zou vallen. Dus klom hij snel in de boom dicht bij de hare en hield haar goed in het oog.

Madison begon te lachen. 'Nou, dan woog je vast niet veel als je nu vier keer zo zwaar bent.' zei ze met een grijns en reikte met haar hand naar de bananen. Echter kon ze er nog niet goed bij, dus schoof ze nog een stukje vooruit op de wankele tak. Het was misschien wel gevaarlijk, maar Madison week niet zo snel uit voor gevaar. Het gaf haar wel een kick. 'Hebbes!' Behendig pakte ze de tros bananen en gooide ze naar beneden toe. 'En nu moet ik hier nog uit zien te komen.'

'Of ik weeg nu gewoon heel erg zwaar,' grinnikte hij en balanceerde geconcentreerd op een tak. Hoger dan dit kon hij niet, vreesde hij, dat zou de tak niet trekken. Hij hield zijn adem in toen ze zo eng deed en keek haar toen ook serieus aan toen ze eindelijk de banaan eraf had. 'Meen je dat serieus, Maddy? Want dan zal ik je persoonlijk nu eruit gaan halen.' Hij zou niets met haar laten gebeuren.

'Nee, het lukt denk ik wel. Ik moet alleen even naar achteren zien te komen - als ik weer bij de stam ben dan kan ik wel naar beneden klimmen. Enkel moet ik mn evenwicht niet verliezen, want dan val ik.' zei ze lachend, terwijl ze zich langzaam en geconcentreerd terug liet glijden van de tak. 'Wacht, ik kan natuurlijk ook eruit springen!' Als een aapje ging ze ondersteboven aan de tak hangen, met haar armen en benen om de stam heen geklemd. Voorzichtig liet ze haar benen los, zodat ze letterlijk hing en begon te lachen. 'Van onderen!'

Roberts ogen werden nog groter en als een wanhopige klom hij de boom uit. Gelukkig was hij al niet erg hoog gekomen, dus stond hij snel beneden. Hij strekte zijn armen uit en sloeg deze om de benen van Madison. Erg stevig was het niet, maar hij zou het wel houden. 'Laat maar los!' riep hij. Hij was als de dood dat ze haar been of iets anders zou breken. 'Doe je dit serieus ook altijd als je alleen bent? Of sloof je je nu gewoon uit?' lachte hij.

Nieuw

Olivia veegde haar zweterige handen af aan haar broek en keek naar de tros bananen die ze uit de boom boven zich had weten te krijgen. Ze zakte op de grond en leunde met haar rug tegen de stam aan terwijl ze zwaar adem haalde. Sinds haar aanvaring met Jonathan was ze enkel druk in de weer geweest met van alles en nog wat. Ze moest in beweging blijven om na te denken en haar opties te overwegen, om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze wilde niemand tegenkomen, omdat ze nog niet wist hoe ze zich nu tegenover hen moest gedragen. Vooral Clark niet.

Clark duwde een tak voor zich weg en baande zich zo een weg door de jungle heen. Hij had zojuist een aantal flessen water gehaald bij de waterval en was nu terug naar het strand aan het lopen. Het voelde ontzettend goed om een waterbron in de buurt te hebben: dan waren ze in ieder geval niet enkel afhankelijk van de regen. Het kon hier dan wle hard regenen - erg vaak gebeurde dat niet. Toen Clark in de verte iets hoorde, stopte hij abrupt en bleef hij goed luisteren. Zo raar was het niet dat hij hier iemand tegen zou komen: hij was al redelijk dicht bij het strand, maar het kon net zo goed zo'n wild zwijn zijn. Toen hij er zeker van was, dat het veilig was, begon hij weer te lopen, en zijn vermoeden werd bevestigd: het was alles behalve een wild zwijn. 'Olivia,'

Olivia zat met haar handen in het haar toen ze plots wat hoorde en Clark al snel voor haar neus stond. Als hij al zo makkelijk op haar af kon sluipen- 'Clark, hé.' Ze keek naar hem op en hield een hand tegen de zon op voor haar ogen. Hij had haar maar mooi op de juiste plek en tijd te pakken gekregen. 'Lust je een banaan? Er hangen hier zulke grote trossen. Ik heb er één beneden gekregen.' Haar eerste poging was om maar gewoon op de vrolijke er-is-niets-gebeurd manier door te gaan. Wie weet zou Clark dat maar gewoon accepteren.

Clark pakte een banaan van de tros die op de grond lag en keek haar kort aan. 'Ik heb je niet meer gesproken sinds - nou ja, je weet wel.' zei hij ietwat ongemakkelijk en keek haar aan. Het was hem ook niet ontgaan dat ze hem al die tijd had ontlopen en dit was dan ook de eerste keer dat hij haar alleen sprak, na hun - moment. 'Waarom ontloop je me Olivia?'

Olivia had enkele seconden nodig om zichzelf te hervatten en krabbelde toen overeind. Ze voelde zich nooit fijn als ze naar iemand op moest kijken. Ze stond graag op één lijn met anderen. 'Omdat ik niet weet wat jij nu van mij verwacht, Clark.' Liv bond haar haar samen en ontspande zich langzaamaan. Ze was het gewend om zich anders voor te doen dan ze was, dus nu moest dat ook wel lukken. Zogenaamd verlegen beet ze op haar lip en keek ze Clark aan vanonder haar wimpers.

Clark fronste zijn wenkbrauwen. 'Wil je dat ik iets van je verwacht?' vroeg hij verbaast en nam een hap van de banaan die hij nog steeds in zijn handen had. Natuurlijk verwachtte hij niets van haar, maar genegeerd worden was nou ook niet wat hij had verwacht. 'We zitten op een onbewoond eiland, ik verwacht niet dat we samen een leven opbouwen in de rimboe en een gezin gaan stichten, Olivia.' zei hij luchtig en haalde zijn schouders op. 'Wat verwacht jij van mij?'

Olivia probeerde Clarks reactie te peilen, maar werd niet veel wijzer van wat hij nu precies dacht. 'Nou, niets, eigenlijk. We kennen elkaar nauwelijks. En deze situatie is zo absurd als maar zijn kan.' Voorzichtig plukte ze met haar vingers enkele bladeren van haar tanktop. 'Maar het is afleiding, niet? En ontspanning.' Ze keek naar Clark op en lachte toen met enig ongemak. Ze wist dat ze Clark te vriend moest houden, dat zou nog wel eens in haar voordeel kunnen zijn.

Clark gooide de bananenschil weg en sloeg zijn armen over elkaar heen. Zijn blik rustte nog steeds op Olivia. Was het afleiding? Was het ontspanning? Wat was het voor hem geweest, want daar wist hij zelf het antwoord niet eens op. 'Ja, dat was het.' antwoordde hij uiteindelijk, hoewel het antwoord voor hemzelf nog steeds niet echt duidelijk was. Hij haalde een hand door zijn haren heen en liet de rugzak van zijn rug afglijden: hij begon aardig zwaar te worden met al die flessen water erin. 'Wil je misschien wat water?'

Liv hoorde zijn antwoord met enige onverschilligheid aan, maar ze wist dat die niet echt was. Ze was oprecht benieuwd naar het antwoord, maar ze kon niet zeggen of het tegen of mee viel. 'Ja, graag.' Ze wachtte niet totdat hij een flesje zou geven, maar nam de tas van hem over en haalde er een fles uit waar ze gulzig van dronk. Toen ze de dop er terug op draaide, praatte ze pas weer verder tegen Clark. 'Ik zou je graag wel beter willen leren kennen. Je bent een aardige man, Clark. En ik mag je wel.' Met een glimlach keek ze hem aan en overhandigde hem de fles water.

Wou ze hem graag beter leren kennen? Waarom nu wel, waarom moest ze hem daarvoor eerst twee volle weken negeren? Echt, soms snapte hij niets van vrouwen - maar hij hield wijselijk zijn mond. 'Dan lijkt het me dat we dat maar eens moeten doen.' zei Clark en glimlachte kort naar haar. Zelf nam hij ook een paar slokken water uit de fles en stopte hem terug in de tas.

Olivia zag zijn blik van verwarring en begreep wat dat betekende. Dat negeren was niet haar beste zet geweest. Zeker niet bij Clark. 'Oke.' Zwijgend keek ze hem aan en zakte toen door haar knieën om op de grond te gaan zitten. 'Dan begin ik wel.' Bedenkelijk wreef ze over haar armen die moe waren van het klimmen in de boom. Ze was trots geweest toen ze eindelijk die tros bananen naar beneden had zien zeilen. 'Hoe heet je dochter?' vroeg ze na een korte stilte terwijl ze hem aan keek.

Clark begon te lachen. 'Die vraag heb je me al eens gesteld.. maar ze heet Noa.' zei hij met een kleine glimlach rond zijn lippen en nam plaats op een boomstam. 'Wat is je lievelingskleur?' vroeg hij vervolgens lachend en haalde een hand door zijn haren heen. 'Mijn is aubergine, mocht je het willen weten.' merkte hij nog op en keek haar nieuwsgierig aan. Er waren andere vragen, veel... persoonlijkere vragen die hij wilde stellen, maar het leek hem geen goed idee om die direct op haar af te vuren.

Olivia glimlachte naar Clark. 'Dat weet ik, maar je fleurt meteen op als je haar naam zegt.' Het was een mooie naam. Ze kon niet anders dan benieuwd zijn naar het meisje en of ze op haar vader zou lijken. 'Aubergine? Dat is wel érg specifiek, vind je niet?' Lachend schudde ze haar hoofd. 'Ik houd van groen.' Kort dacht ze na over de volgende vraag. 'Verjaardag?'