Het oerwoud 2.0

Zoals al het andere oerwoud.

Met een veldfles in haar handen en een kleine rugzak met wat praktische dingen erin liep Chloe door het oerwoud heen. 'Etta, ik weet dat het als een goed idee klonk, maar ik ben er nu niet meer zo zeker van..' merkte ze twijfelend op, terwijl ze de lianen voor zich weg duwde met haar handen. Ze waren al minstens anderhalve dag aan het lopen en als ze goed waren gelopen - waar ze wel vanuit ging - waren ze er bijna. 'En, wat doen we eigenlijk als we gepakt worden?'

Etta stapte met een vastberaden uitdrukking op het gezicht de jungle door. Ze had met Chloe gegrapt over het idee om naar het strand te gaan waar de overlevers zaten. Het uiteindelijk uitgelopen op een serieus idee, als het aan Etta lag dan. 'Je hoeft niet mee, Chloe. Maar ik zeg het je: ze pakken ons toch niet. Het zijn waarschijnlijk een stel zakenlui die niets afweten van de jungle en wat nog meer.' Ze keek over haar schouder en glimlachte. 'Ze gaan ons toch niet zomaar aanvallen?' Ze haakte haar duimen achter de banden van haar rugzak en liep zo verder.

'Hoe weet je dat nou? Dadelijk zijn ze écht gevaarlijk en hebben ze wapens gemaakt, of weet jij veel!' riep ze gefrustreerd uit. 'Maar serieus, wat doen we als ze ons pakken?' herhaalde ze nogmaals en keek haar vriendin aan. 'Laten we één ding afspreken, als er iemand gepakt wordt, en de ander niet, verklikken we elkaar niet oké... maar we moeten sowieso een verhaal klaar hebben over waarom we hier zijn.' ratelde ze en stopte. 'Ik ga niet verder voor we iets hebben bedacht..'

Etta hield met een zucht halt en keek Chloe verveeld aan. 'Kom op, je wilt toch zien waar Killian in terecht is gekomen?' Ongeduldig leunde ze van het ene op het andere been en keek ze om zich heen. Ze had zich altijd al ontzettend goed thuis gevoeld in de jungle, een stuk zelfverzekerder. 'Oke, prima. We kunnen doen alsof we ze niet verstaan? Volgens Ben verstaan ze geen Latijn. Laten we gewoon wat brabbelen.'

Chloe knikte. 'Ja, ja oké dat is een goed idee.' merkte ze op en begon langzaam aan weer met lopen. 'Natuurlijk wil ik zien waar Killian terecht is gekomen.' Niet dat ze veel kon doen als ze hem zag, maar ze kon in ieder geval zien hoe het met hem ging. Ze pakte de veldfles die ze om haar heup had hangen en dronk er een paar slokken water uit. Eigenlijk was ze ontzettend nerveus: bang dat ze gepakt zouden worden.

Etta was het er simpelweg niet mee eens dat er zo geheimzinnig werd gedaan over de crash van het vliegtuig. Noch snapte ze de vijandigheid die ermee gepaard ging. Haar nieuwsgierigheid en koppigheid hadden haar verstand nogal overgenomen. 'We kunnen beter nu al van taal wisselen,' zei ze in de vreemde, Latijnse taal. Kort liep ze zwijgend verder, tot er nog iets in haar boven kwam. 'Mochten ze vijandiger zijn dan ik denk, ren dan als je kan, mochten we gepakt worden.'

Chloe knikte bij haar beslissing om nu al in het Latijns te beginnen: Het was haar tweede taal, die ze al sprak vanaf dat ze klein was, dus moeilijk was het inmiddels niet meer. 'Hetzelfde geldt voor jou.' voegde ze eraan toe en hing de veldfles weer weg. 'Volgens mij moeten we er bijna zijn.' zei ze na enkele minuten stilte en keek haar aan. 'Wat denk je dat we aan gaan treffen?'

Etta knikte en nam even de tijd om haar haar stevig vast te binden. 'Een ongeregeld zooitje.' Wat Etta op had gevangen was dat er meerdere leiders waren, die elkaar niet zo goed lagen. Ze kon zich niet voorstellen dat het zou werken om meerdere mensen te hebben die de leiding probeerden te nemen. Dat werkte toch niet? Ze hield een hand op toen ze in de verte de oceaan hoorde ruisen. Ze moesten nu voorzichtiger zijn.

Chloe knikte begrijpend en zakte automatisch wat meer, zodat ze minder zichtbaar zouden zijn. Ook zij hoorde het ruizen van de zee, maar verder was het stil - op wat paradijsvogels na. Zonder al te veel herrie te maken, liep ze verder door het oerwoud. De bebossing werd steeds minder dicht, wat betekende dat ze ook veel zichtbaarder zouden zijn voor de mensen op het strand.

Nina was bezig om een speer te slijpen in haar hut. Ze veegde de houtsplinters zo nu en dan weg en ging onverstoord verder. Nu haar schouder was behandeld door Bradley had ze eindelijk weer eens een goede nacht gehad en kon ze handelingen nu zonder pijn doen. Nina's hoofd schoot omhoog toen ze zachte, onderdrukte stemmen hoorde. In eerste instantie dacht ze dat het misschien mensen uit het kamp waren, maar toen ze dichterbij was gekomen, zag ze twee onbekende personen. Nina verschool zich achter een boom en wachtte de acties van de twee meisjes af.

Etta begon steeds meer op haar hoede te raken nu ze het strand naderden. Natuurlijk wist ze hoe ze haar weg geluidloos door de jungle kon vinden, als kind had ze het namelijk altijd zo erg gevonden als de dieren van haar schrokken, maar nu dacht ze dat iedere stap die ze zetten een muur van geluid veroorzaakte. ze hoorde haar eigen hart kloppen, ook al voelde ze zich niet bang. Ze was eerder opgewonden en vol adrenaline.

Chloe sloop achter Etta aan de jungle door. Haar hoofd zei dat ze nu rechtsomkeer moest maken en terug moest gaan naar hun dorp, maar de drang om Kilian te zien en te weten dat alles goed met hem ging, was groter dan haar verstand. Ze voelde hoe zweetdruppeltjes zich begonnen te vormen op haar voorhoofd, maar ze was bang dat ze teveel geluid zou maken als ze ze eraf zou vegen.

Nina wachtte enkele seconden en keek toen om de boom heen naar de twee meiden. Ze zag hoe ze rechtstreeks naar het strand liepen, alsof ze met een doel liepen. En ondanks dat ze er nogal ongevaarlijk uitzagen, had Nina geen idee hoe ze op dit eiland waren beland. Langzaam en zo stil mogelijk haalde Nina haar pistool uit haar zak en liep ze om de boom heen, om het pistool op de twee meiden te richten. 'Handen omhoog en keer je naar mij om!' schreeuwde ze, terwijl ze het pistool laadde.

Etta had haar hand op het zakmes gelegd dat in haar broekzak zat. Je wist maar niet waar dat voor nodig was. Juist toen ze Chloe wilde waarschuwen dat ze de struiken als beschutting moesten gaan gebruiken hoorde ze een stem achter hen. In eerste instantie wilde ze precies doen wat er gevraagd werd, maar ze herinnerde zich dat ze net met Chloe had afgesproken dat ze zouden doen alsof ze geen Engels konden. Bovendien dacht ze niet dat die vrouw werkelijk met een geweer overweg kon. Ze slikte echter toen ze het geluid van het laden hoorde. Vlug wierp ze een blik op Chloe.

Chloe keek direct schichtig achter zich om bij het horen van een stem, maar deed niet direct wat er van haar gevraagd werd. De "taalbarrière" stond nog steeds tussen hen in. Ze begon te ratelen in het Latijns dat ze de vrouw niet snapte en keek onder tussen naar Etta toe. 'Oké, wat nu?' vroeg ze aan haar vriendin en keek haar met grote angstige ogen aan.

Nina wou net verder praten, toen één van de meiden opeens een onbekende taal begon te spreken. Even wist ze niet wat ze moest doen, maar herpakte zichzelf al snel en liep met het pistool richting de meiden. 'Loop!' schreeuwde ze opnieuw en wees richting het strand. 'En waag het ook maar om te rennen, want dan schiet ik jullie benen eraf!' Een wazige vlek ontstond voor de ogen van Nina, maar na enkele keren knipperen verdween het gelukkig weer. Anders zou ze nog echt hun benen eraf schieten. 'En snel een beetje!'

'Doe alsof je niets te verbergen hebt. Gebruik die onschuldige bruine ogen.' Etta liet Chloe een glimp van een glimlach zien, maar hield haar gezicht verder strak. Ze wilde niet dat haar vriendin zag hoe ze zelf ook niet meer wist wat ze moest doen. Ze omklemde het zakmes in haar zak en hield haar andere hand als een teken van vrede op. Ze waren niets van plan geweest, dat probeerde ze zonder woorden duidelijk te maken aan de vrouw terwijl ze voorzichtig enkele stappen dichter bij haar kwam. Ze zou toch niet schieten. Etta geloofde met heel haar hart in de goedaardigheid van de mensen die gestrand waren. Ze wilde niet geloven dat ze 'slecht' waren.

Chloe hield haar handen omhoog en plaatste deze achter haar hoofd, zodat ze kon zien dat ze niets had, waarom Etta één hand in haar broekzak hield, wist ze echter niet. Voorzichtig keek ze weer om naar de vrouw en begon weer te ratelen in het Latijns, terwijl ze haar met twee grote, bange, bruine ogen aankeek.

Nina keek argwanend naar één van de meisjes en dan vooral naar haar hand. Uit haar eigen zak haalde ze een mes en probeerde op deze wijze nog meer angst bij de meisjes in te boezemen. 'Loop. Door,' siste ze vol ongeduld en richtte het pistool nu enkel op het meisje die haar handen omhoog had, zodat de ander eindelijk in beweging zou komen. 'NU!' Ze keek de twee fel aan en zette nog een stap dichterbij, terwijl ze met het mes richting de zee wees.

Etta had geen oog voor het mes of het pistool of de vastberaden blik van de vrouw. Pas toen de loop van het pistool zich op Chloe vestigde, keek Etta verbaasd over haar schouder. Het kon haar niets schelen als ze haarzelf onder schot hield. Maar nu dat pistool op Chloe gericht was, was Etta's sympathie geheel verdwenen. Met tegenzin legde ze haar beide handen in haar nek en staarde ze de vrouw met een donkere blik aan. Ze draaide zich om en ging zo lopen dat ze tussen de vrouw en Chloe in stond. 'Sorry,' fluisterde ze nog.

'Het is oké.' mompelde Chloe terwijl ze richting het strand liep. Kilian was vast furieus als hij hen zag, maar ze hadden het geluk dat hij aan hun kant stond: ze waren niet compleet hulpeloos. In haar achterhoofd probeerde ze zich te bedenken hoe ze konden ontsnappen. Ze twijfelde er niet aan dat de vrouw zou schieten, dus nu wegkomen was geen optie.

Nina keek tevreden toen ook het koppige meisje haar handen omhoog deed. Nog steeds maalde in haar hoofd wie die twee nou precies waren: misschien waren hun stemmen wel de stemmen die ze had gehoord toen ze rond het eiland was gelopen. 'Loop nou maar door,' zuchtte Nina, toen de twee weer in die onbegrijpelijke taal begonnen te praten, en prikte met de loop van haar pistool even kort in de nek van de koppige. 'En snel een beetje!'

Etta reageerde geen enkele keer op de woorden van de vrouw. Ze liep op een rustig tempo verder, maar schrok toen ze het geweer tegen haar nek voelde. Ze klemde haar kaken stijf op elkaar en zei tegen Chloe dat ze iets sneller moest lopen. Zelf overwoog ze de mogelijkheden van wat ze konden doen. Zou ze snel genoeg zijn om de vrouw te overrompelen en te ontwapenen? Misschien gaf dat Chloe genoeg tijd om weg te rennen als zij zich op de vrouw richtte. Zolang ze maar enkele tellen niet kon schieten, kon Chloe weg zijn. Ze voelde hoe er zweetdruppels langs haar rug liepen en langs haar slapen.

Chloe deed wat Etta zei en versnelde haar pas. Het strand kwam steeds dichterbij, ze kon nu zelfs de zee ruiken. Ze hoopte dat Killian niet zou reageren als hij hen zag: als hij dat wel deed, verraadde hij zichzelf alleen maar en dat wilde Chloe ook niet op haar geweten hebben. Zuchtend liep ze verder, hopend dat Etta op een oplossing kwam, al schatte ze de kans dat ze hier wegkwamen niet erg groot in. Ze zaten diep in de problemen.