Het huis van de familie Brooks

'Oh, als er ijs is, dan zeg ik daar geen nee tegen!' Etta glimlachte enthousiast. Ze leunde achterover in haar stoel en wreef tevreden over haar buik. 'Het was lekker, niet?' Het was altijd gezellig om met haar vriendin te eten en te kletsen. Voor haar was het zo erg dus niet dat Killian er even niet was. Dat gaf hen meer mogelijkheid om gewoon wat met z'n tweeën te doen. Ze wilde net haar glas bijvullen toen ze geklop op de deur hoorde en ze met een opgetrokken wenkbrauw naar Chloe keek.

Chloe pakte de twee lege borden en het bestek van de tafel af, om deze mee naar de keuken te nemen. Ze opende het kleine vriezertje boven de koelkast en wilde net een bak ijs tevoorschijn halen toen ook zij het geklop op de deur hoorde. Ze verwachtte niemand, dus liep ze gefronst naar de voordeur toe en opende deze. 'Oh - eh - Ben... hé' zei ze twijfelend en keek om naar Etta.

Ben had van tevoren al besloten om een praatje te maken met Chloe. Hij had gehoord van anderen dat ze hem niet erg goedgezind was nu hij haar broer naar het strand aan de andere kant van het eiland had gestuurd. En met de invloed van Etta werd dat zeker niet zomaar beter. Daarom stond hij nu voor de deur om daar eens een stokje voor te steken. 'Chloe, goedenavond. Sorry om jullie te moeten storen. Etta, je moeder vroeg naar je en ik zou graag Chloe onder twee ogen willen spreken.'

Toen Etta Ben in de deuropening zag staan, besloot ze al snel wat ze zou doen. Met een hoop lawaai schoof ze haar stoel naar achteren en keek ze de leider van hun gemeenschap met een dodelijke blik aan. 'Prima. Fijn. Veel plezier.' Ze wilde niet dat Chloe Ben zou weigeren of wegsturen voor haar, dat zou niet in haar voordeel zijn. Voor ze de deur uit verdween glimlachte ze nog kort bemoedigend naar Chloe en verdween toen, met de wijnfles waar nog een scheut in zat, de deur uit.

Chloe sloot de deur achter Ben dicht, nadat ze Etta kort had nagekeken en liep naar de woonkamer toe. 'Waarvoor wilde je me spreken?' vroeg ze verbaast en nam plaats op de bank. Ze had geen idee waarom hij zomaar op een avond bij haar langskwam. Natuurlijk kon ze raden waar het gesprek over zou gaan, maar als nog was ze niet zeker wat de reden was achter zijn komst. 'Wil je iets te drinken?'

Ben keek Etta met een verveelde blik na en schudde nog zijn hoofd voor hij het knusse kamertje in stapte. 'Ik wilde het met je hebben over Killian en waarom ik hém gestuurd heb, zodat je mijn keuze begrijpt. Ik weet zeker dat Killian je dat al heeft proberen te vertellen, maar wellicht is het fijn om het ook direct van mij te horen. Je bent nou eenmaal al 18.' Hij glimlachte vriendelijk en nam toen tegenover haar plaats op een stoel. Hij herinnerde zich nog van iedereen hoe ze op het eiland aan waren gekomen. Chloe was nog zo jong geweest. Het was iets wat ze zich nooit zou kunnen herinneren.

'Ah, ja - waarom je mijn broer, mijn enige familie, praktisch de dood in hebt gestuurd... ja dat is wel een vraag waar ik graag een duidelijk antwoord op wil.' antwoordde ze, misschien iets botter dan dat ze had moeten zijn. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en wendde haar blik af naar één van de schilderijen die in de kamer hing. Waarom voelde hij zich nu plots genoodzaakt om haar in de lichten over alles? Waarom pas na een week?

Ben kreeg een bot antwoord, iets wat hij al verwacht had. Killian en Chloe waren erg hecht. Daar kon je niet zomaar tussenin komen zonder problemen. 'Je moet begrijpen dat ik iedereen hier ken van binnen en buiten. We leven dicht op elkaar, dus ik weet welke kwaliteiten iedereen bezit. Ik weet ook welke mensen we zeker niet kunnen missen. Ik kan Natasha niet op pad sturen, die hebben erg hard nodig. En Killian weet goed hoe hij mensen kan charmeren, hoe hij met ze om moet gaan. Bovendien heb ik hem nadrukkelijk verteld dat hij daar weg moet gaan als het gevaarlijk wordt. Ik weet waar de risico factoren zitten. Ik heb informatie over de passagiers. Killian weet op wie hij moet letten.'

'Ah, dus je weet ook met hoeveel ze zijn, wat hoorde ik? Twintig, ja Ben, ik denk dat hij ook een grote kans maakt om weg te komen als ze erachter komen dat hij niet in het vliegtuig zat.' merkte ze sarcastisch op en keek hem aan. 'Jij interesseert je misschien niet over zijn leven, maar ik wel en ik ga niet toe kijken hoe jij hem zijn dood in stuurt, want dat is precies wat hier aan de hand is. Want als het zo veilig was, waarom ben je dan zelf niet gegaan?' vroeg ze en trok een wenkbrauw op. Op dit soort momenten wilde ze hier enkel weg. Weg van dit eiland, weg van Ben en zijn regels.

'Aantallen zeg niet altijd alles.' Ben overdacht zijn woorden. Hij moest haar niet verder in het harnas werken, maar juist ervoor zorgen dat ze vertrouwen kreeg in het hele plan. 'Chloe, hij gaat niet regelrecht zijn dood tegemoet. Vertrouw er tenminste op dat je broer weet hij doet. Hij kan van zich afbijten, dat weet iedereen hier. Bovendien heeft hij de middelen om dat te doen.' Ben wreef over zijn slaap en glimlachte zwakjes. Velen hadden hem al gevraagd waarom hij zelf niet 'undercover' ging. 'Omdat ik daar niet geschikt voor ben. Bovendien is niet het enige probleem waarmee we kampen. Er zijn andere dingen aan de hand en ik ben de enige die contact kan opnemen met het vaste land. Ik bescherm de gemeenschap wellicht niet door zelf tussen die mensen te staan, maar door andere hulpmiddelen in te zetten.'

'Ik vertrouw mijn broer wel, ik vertrouw jou enkel niet.' zei ze oprecht en stond op van de bank, om naar de keuken te lopen en haar glas wijn te pakken. Het zat nog half vol, maar ze dronk het met één teug leeg. 'Ik snap het niet Ben, echt niet en ik denk ook niet dat het te snappen valt. Er waren genoeg andere mensen die er naartoe hadden kunnen gaan. Mensen zonder familie, zoals Alain, of weet ik veel - George had net zo goed kunnen gaan, of Goodwin.' riep ze gefrustreerd uit. 'Waarom moest het Killian zijn?'

Ben was opgestaan om haar te volgen naar de keuken. Hij sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij toekeek hoe ze een glas wijn achterover sloeg. De fles die hij ooit eens aan Killian had gegeven, bleek toen hij terug dacht aan de fles die Etta mee had genomen. 'Chloe, laat ik het je erg duidelijk maken dat hier niemand op dit eiland is die geen familie heeft. We zijn allemaal familie. En omdat iemand geen familie heeft betekent het niet dat die persoon niet net zo erg gemist zal worden.' Ben keek haar recht aan en trok een wenkbrauw op. Haar reactie was te begrijpen, maar hoe ze nu doorging was naïef, misschien zelfs kinderachtig. Dat had hij net verwacht van Chloe.

Chloe sloeg haar armen over elkaar en liep weer terug naar de woonkamer. 'Waarom ben je hier überhaupt gekomen? Om me eraan te herinneren dat hij weg is? Om me nog rotter te laten voelen? Om te bewijzen dat je wel de goede keuze hebt gemaakt? In mijn ogen zul je nooit de goede keuze hebben gemaakt, dus doe geen moeite zou ik zeggen.' Ze snapte echt niet waarom hij hier was, wat wilde hij hiermee bereiken?

Zoals daarvoor volgde Ben Chloe weer en stond hij opnieuw stil in de woonkamer. 'Ik ben hier gekomen omdat dit mijn taak is. Ik maak keuzes, maar ik moet ze ook kunnen verantwoorden. Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar ik hoop dat je begrijpt waarom ik het op deze manier doe. Het gaat niet om goede keuzes of slechte keuzes maar om degene die het beste effect zullen hebben.' Hij keek naar Chloe en wierp zijn ogen kort naar het plafond. 'Het is niet zo zwart wit als jij het je nu inbeeldt.'

'Best, zolang je maar weet dat ik het niet met je keuze eens ben. Met welke argumenten je ook komt. Pas als hij hier weer veilig in zijn eigen bed kan slapen, dan kijk ik er misschien anders op neer. Maar zolang hij daar in gevaar is - en waag het niet om te zeggen dat hij niet in gevaar is, want dat is hij wel - zolang dat zo is zal ik het nooit met je keuze eens zijn Ben.' zei ze, zo rustig mogelijk en sloeg haar armen over elkaar heen. Al haar frustratie van de afgelopen dagen uitte zich en dat was al heel wat, want Chloe was absoluut geen haatdragend of boos persoon.

Ben was blij dat ze de rust kon bewaren. Hij had altijd al moeite gehad om te moeten redeneren met mensen die naar hem schreeuwden. Het wekte walging in hem op. Iedereen moest zich kunnen beheersen, een onmisbare kwaliteit, volgens Ben. 'En ik begrijp dat standpunt.' Hij glimlachte kort en keek toen om zich heen in de woonkamer. 'Ik ben trouwens niet alleen langs gekomen om het over Killian te hebben.'

Chloe keek verbaast naar hem op. 'Waarvoor ben je dan nog meer gekomen?' vroeg ze, lichtelijk verward. Waarvoor zou hij naar haar toe moeten komen? Hij kwam nooit naar hem toe, en als hij al bij hen thuis was, was het enkel voor Killian. De enige keren dat ze Ben sprak, was als ze hem eens tegen kwam en hij vroeg hoe het ging. Ze was dan nog zo fatsoenlijk om hetzelfde aan hem te vragen, maar ze kon niet ontkennen dat ze hem liever vermeed.

Ben wees naar de bank en nodigde haar zo uit om er bij te gaan zitten. Zelf nam hij op een andere stoel plaats en wachtte hij geduldig tot Chloe ook zat. 'Killian heeft het er vast al wel eens met je over gehad, dat we hier vaak mensen heen halen vanwege hun kwaliteiten en talenten. Maar niet iedereen komt zo hier terecht. Ik ben slechts benieuwd of jij al nagedacht hebt over jouw plek in de gemeenschap.' Ben vouwde zijn handen samen en keek Chloe afwachtend aan. Dit was een gesprek dat hij over het algemeen met iedereen voerde die als kind hier was gekomen. Behalve als ze zelf naar hem toe kwamen. Etta had bijvoorbeeld geëist dat zij zeggenschap kreeg over de moestuin.

Chloe keek hem fronsend aan en haalde haar schouders op. 'Ik weet niet, ik doe hier en daar wel eens wat klusjes. Ik help Etta, en dan help ik weer iemand anders.' Het was niet dat ze een speciale taak had, ze deed gewoon van alles iets. 'Heb jij ideeën?' vroeg ze nieuwsgierig: ze was erg benieuwd of hun leider een plek voor haar in gedachten had. Zolang het maar iets nuttigs was, vond ze het eigenlijk wel prima.

'Het is natuurlijk altijd goed dat je anderen zo helpt, maar het wordt wel tijd dat je een eigen taak krijgt.' Ben wreef zijn handen over elkaar en glimlachte naar Chloe. 'Natasha liet mij laatst weten dat ze hulp kan gebruiken in The Staff. Het zal nu vooral inhouden dat je helpt met het inventariseren van de medicijnen, soms wat testjes afnemen, dat soort dingen. En als het je interesseert kan Natasha je leren hoe het allemaal werkt daar.' Hij had lang en goed nagedacht over dit aanbod. Enerzijds had hij mensen van het vaste land willen halen om het station te rekruteren, maar als hij de bewoners zelf in kon zetten was dat natuurlijk altijd makkelijker.

'Ja, nee dat lijkt me prima.' Dan had ze tenminste eindelijk wat afleiding. 'Wanneer kan ik beginnen?' vroeg ze lachend en glimlachte kort. Ze was allang blij dat ze niet hoefde schoon te maken in één of ander verlaten station. Deze taak was nog niet eens zo verkeerd, en daarbij kon ze er ontzettend veel mee groeien: In het begin zouden het enkel kleine dingetjes zijn, maar uit eindelijk kon ze misschien wel zelf een operatie uitvoeren! Of in ieder geval, een kleintje dan. 'Bedankt Ben.'

Ben zag tevreden toe hoe Chloe's houding plots omsloeg. Hij lachte beleefd met haar mee. 'Dat laat ik aan Natasha over. Als je haar opzoekt, weet ik zeker dat ze je graag meteen aan het werk zet. Je weet hoe je bij The Staff moet komen, toch?' Over het algemeen kreeg iedereen basis kennis over de stations: wat hun functie was, waar ze waren, wie er werkte. Natuurlijk werd niet alles vrijgegeven, maar het onschadelijke werd met iedereen gedeeld. Voor de andere informatie had Ben vertrouwelingen. 'Geen dank, Chloe. Dit is wel het laatste dat ik voor je kan doen.'

Chloe knikte. 'Ja, ja natuurlijk weet ik hoe ik daar moet komen.' Toen ze jonger was geweest had ze er jaarlijks naartoe gemoeten voor een basis check-up, nu kwam ze er niet meer zo vaak, maar ze wist nog steeds goed hoe ze moest lopen. 'Ik zal morgen bij haar langs gaan.' verzekerde ze hem, het was nu tenslotte al avond. 'Toch bedankt, je had me net zo goed als schoonmaakster ergens neer kunnen zetten, dan had ik je niet bedankt hoor.' grapte ze.

'Chloe, onthoud dat je hier altijd de vrijheid hebt om iets te weigeren. Ik ben misschien de leider, maar geen dictator.' Ben lachte zacht en keek naar zijn handen. Hij wist zeker dat mensen hem wel eens een dictator hadden genoemd, maar soms was een harde hand nou eenmaal nodig. 'En Killian had ook een keuze toen ik hem het aanbod deed, net zoals jij dat nu hebt.' Hij keek haar kort en indringend aan en kwam toen overeind. 'Sorry dat ik jullie vriendinnenavond heb gestoord. Dat was niet mijn bedoeling.'

Chloe keek hem sprakeloos aan. 'Hij had een keuze? Hij had - serieus Ben? Hij heeft nooit een keuze gehad.' Ze schoot direct weer in haar eerdere verdediging. Als hij een keuze had gehad, was hij niet gegaan. Hij zou haar nooit hier alleen achterlaten, dat was één ding dat ze zeker wist. 'Als hij een keuze had gehad was hij hier nog geweest, dan was hij niet weggegaan.'