Het huis van de familie Brooks

Chloe trok een wenkbrauw op. 'Meneer Chang, haha heel grappig Etta.' lachte ze en keek haar vriendin bestraffend aan. 'Hoezo ben ik nog onschuldig? Het kan toch zijn dat hier niet de juiste persoon voor mij rondloopt, ik bedoel - kom op. Wie is hier nou zo geweldig? Behalve wij tweeën dan.' grapte ze, maar keek haar daarna weer serieus aan. 'Ik zou het echt niet weten.'

Etta lachte in eerste instantie, maar die glimlach verdween al snel. 'Zou je hier ooit weg willen, denk je? Als je hier niets vind? En dan bedoel ik niet per se een iemand, maar gewoon als je hier niet wilt leven?' Ze leunde naar achteren en keek naar het plafond boven hen. 'Soms lijkt het eiland te klein.' Die gedachte zat al heel lang in haar hoofd. En steeds had ze er andere bedenkingen over.

'Het eiland is ook te klein. Maar ik weet niet, als ik hier gelukkig blijf zie ik geen reden om weg te gaan, maar natuurlijk... Ik wil meer van de wereld zien, ik wil meer kunnen doen, heb jij nooit het idee dat we hier zoveel missen?' Soms dacht ze echt dat ze achterliep, waarom wist ze ook niet. Zelf was ze opgegroeid hier op het eiland, ze was hier niet geboren, maar ze had geen herinneringen van het vaste land. Soms vertelde Killian dingen die hij zich herinnerde, maar echt veel was dat ook niet.

'Ik houd van het leven hier. Ik voel me er op mijn plek. En ik weet niet anders, jij ook niet natuurlijk. Maar ik ben altijd al nieuwsgierig geweest. Net zoals iedereen vast.' Etta stopte haar handen in haar haar en wreef licht gefrustreerd over haar hoofd. 'Vroeger vertelde mam wel eens over de plek waar ze gewoond had. Het verschilde niet eens zo heel veel van hier, maar er waren zo veel mogelijkheden.' Ze ging verzitten en keek haar vriendin aan.

Ze hadden hier alles. Een gemeenschap, een leven - een prachtige omgeving, maar zoals Etta al had gezegd, de eeuwige nieuwsgierigheid bleef aan Chloe knagen. Ze mocht niet klagen, absoluut niet. Ze heeft een prachtig leven, met alles wat haar hartje begeerde, maar toch wilde ze meer. Ze wilde hetgeen dat ze niet kon krijgen. 'Als ik ooit de kans krijg om de buitenwereld te zien, neem ik die met beide handen aan.'

'Ik ook, maar tegelijkertijd denk ik dat ik het eiland nooit achter me zou kunnen laten.' Etta leefde voor haar trips door de levendige jungle en ze wist niet hoe dat te vergelijken was met een drukke stad. 'Is het eigenlijk niet belachelijk dat iemand voor ons besloten heeft om dit leven te gaan leiden? Mijn moeder die hier heen ging toen ze zwanger was-' Hoe ze daar op gekomen was, wist Etta nog steeds niet. Judy had het proberen uit te leggen, maar veel kwam er vaak niet uit.

'Als we in een drukke stad waren opgegroeid, hadden we ons dat misschien ook wel afgevraagd. Er zal altijd iemand zijn die voor je bepaald waar je opgroeit, maar we zijn nu oud en wijs genoeg om onze eigen weg te kiezen, niet waar. We hebben het recht om te vertrekken als we dat willen.' Er kwamen vaak genoeg nieuwe mensen met de onderzeeër aan, dus waren zouden zij niet met diezelfde onderzeeër van het eiland afkunnen?

'Misschieb moeten we ons ook maar meteen bezig houden met de vraag waarom we hier op aarde zijn? Wat heeft het leven voor nut? Dat soort dingen,' lachte Etta. Soms kon ze serieuze gesprekken voeren, zeker met Chloe, maar evengoed kon ze dicht klappen als het te serieus werd. Dan lachte ze zich maar uit de situatie.

Net op het moment dat Chloe antwoord wilde geven, begon te oven te piepen en sprong ze op. 'Het ruikt echt heerlijk!' kirde ze enthousiast toen ze de keuken inliep en twee ovenwanten aantrok, zodat ze de ovenschaal eruit kon halen. 'En ze zien er ook nog eens fantastisch uit.' Ze zette de schaal op een onderzetter neer. 'Volgens mij kunnen we aan tafel!'

Etta volgde Chloe en de heerlijke geur naar de keuken en bewonderde de courgettes trots. 'Oh, jeetje, ik heb spontaan honger. Ze zien er uit om op te eten!' Ze opende de kastjes om borden en bestek te pakken en de tafel snel te dekken. Ze vulde hun glazen nog een keer met het drinken en zette ze eveneens op tafel. Zelf nam ze alvast plaats en wachtte geduldig tot ook Chloe zat. Eerlijk gezegd at ze liever hier met haar vriendin dan thuis met Judy. Dat was of eten in stilte of het kwam uit op een discussie over de meest onzinnige dingen.

Chloe nam plaats aan de tafel en schepte voor zichzelf, en voor Etta, een gevulde courgette op. Ook pakte ze tevens wat sla uit de schaal en sneed een stukje af, zodat ze het kon proeven. 'Oké, dat was heet.' lachte ze toen ze het met moeite had doorgeslikt en snel wat dronk om de pijn wat te verzachten. 'Maar het is wel heerlijk. Waarom heb jij altijd van die goede ideeën voor recepten?' lachte ze naar haar vriendin en at wat van de sla.

Etta begon gulzig aan de courgette en brandde zich net zoals haar vriendin aan de hete groente. Giechelend nam ze ook een slok drinken. 'Ik verzin altijd maar gewoon wat, hoor. Ik probeer smaken die me goed bij elkaar lijken te passen te combineren en dat is het.' Ze had niet echt een receptenboek of wat dan ook. Ze improviseerde maar wat. 'Zeg Chloe, heb je hier niet iets sterkers dan dit?' Met een opgetrokken wenkbrauw en een grijns keek ze haar vriendin aan en draaide ze haar glas in het rond.

'Je kunt goed improviseren.' concludeerde ze en begon te lachen. 'Eh... we hebben wijn, bier en volgens mij moet er ook nog ergens een fles met wodka liggen.' zei ze en keek Etta aan. Zelf luste ze wel alcohol, maar had er nooit zoveel behoefte aan. Eens in de zoveel tijd vond ze het wel lekker, maar niet dagelijks, zoals sommige deden.

Voor de wodka was het nog erg vroeg vond Etta, maar een glas wijn klonk haar prima in de oren. Ze kende het huis van Chloe op haar duim dus ze had al gauw twee glazen en een fles wijn gevonden. 'Wil je ook wat?' Ze schonk haar eigen glas ruim in en nam toen weer plaats tegenover Chloe. Daarna zuchtte ze diep en nam een grote slok. 'Het smaakt super.' Vervolgens at ze zwijgend verder. Ze had op het moment te veel om over na te denken, voor haar doen.

Chloe schudde haar hoofd. 'Nee dankjewel.' Ze vond wijn op zich prima te drinken, maar - net zoals nu - had ze er vrij weinig behoefte aan. Ze hield het liever op ijsthee. 'Ja, het is een of andere speciale wijn die Ben ooit mee heeft genomen van het vaste land, geen idee - een of ander presentje voor Killian.' Misschien was dat ook wel één van de redenen dat ze het niet dronk: ze wilde zo min mogelijk met Ben te maken hebben.

Etta haalde haar schouders op en nam nog een slok van de wijn. 'Van Ben?' Ze rolde met haar ogen en keek naar de fles. Die man zat overal achter. 'Drinkt Killian wijn? Is hij omgekocht met wijn?' Op de een of andere manier vond ze dat hilarisch en schoot ze in de lach. 'Weet je nog toen we bij mij, hartstikke jong, gedronken hadden en dat ik je thuisbracht? Killian was woest! En we konden niet anders dan alleen maar giechelen.' Ook op een eiland als dit gebeurde er van die typische dingen.

'Ik heb echt geen idee, ik weet enkel dat ik die wijn niet aanraak.' lachte ze en nam nog een slok van de ijsthee. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan.' giechelde Chloe en schudde haar hoofd. 'Dat was echt erg, jij kon nog niet eens meer in een rechte lijn naar huis lopen. En ik had een dubbele tong.. dat was echt ongezond.'

Etta had de fles gepakt en bekeek hem aandachtig. Hij kwam inderdaad van het vaste land. Een of andere Franse wijn. Met een grijns schonk ze haar glas weer vol. 'Ik had besloten dat jíj niet meer alleen naar huis kon lopen, maar uiteindelijk moest ik bij jou blijven slapen omdat ik niet meer overeind kon komen.' Grinnikend leunde Etta naar achteren en dacht ze terug aan die herinnering. Het was al verschillende jaren geleden, waarschijnlijk toen Alain nog niet zo lang op het eiland was.

'Ik kon nog wel recht lopen!' riep ze lachend en keek naar het glas dat ze weer vol schonk. 'Volgens mij eindig je hier weer op de bank.' gniffelde ze een pakte de fles van haar over; wat kon het haar ook schelen. Er was niemand om haar te controleren en eigenlijk vond ze het ook best wel lekker. Zelf schonk ze ook haar glas vol en nam er een slok van. 'Ik geloof best dat die wijn duur was.'

'Chloe, ik ben nu oud en wijs genoeg om mijn grenzen te kennen. Bovendien ben ik nu veel beter bestand tegen alcohol.' Dat was echter niet waar, Etta kende haar grenzen op geen enkel gebied omdat ze altijd verder ging. Ze keek met een lach toe hoe Chloe nu ook voor zichzelf in schonk. 'Nou, denk dan maar zo dat dit een fuck you naar Ben is. Wij drinken heerlijk onbeschaafd zijn dure rode wijn.' Etta hief haar glas op en glimlachte naar Chloe. 'Een toost?'

'Jij en grenzen? Kom op Etta, het hele dorp weet dat je geen grenzen hebt. En als je ze hebt ga je er constant overheen.' grinnikte Chloe en dronk van de wijn. 'Een toost op ons! Dat we ooit het vaste land gaan zien... En fuck Ben en zijn regels.' zei ze met een glimlach en tikte haar glas tegen dat van Etta aan, om er vervolgens een slok uit te drinken.

'Oke, oke. Je hebt gelijk,' gaf Etta met een lach toe. Ze klinkte het glas tegen dat van Chloe en glimlachte breed. 'Op ons en fuck Ben. Zo mag ik het horen.' Met een grijns nam ze een slok en keek toen naar Chloe. Op dit soort momenten realiseerde ze zich maar al te goed dat zij haar enige vriendin was en daarmee ook de enige die met haar om kon gaan. Ze glimlachte kort en dronk toen nog wat.

'Natuurlijk heb ik gelijk,' plaagde Chloe haar vriendin en zette het glas wijn neer. 'Ben ik toch nog ietsjes minder braaf dan dat je me in eerste instantie afschilderde.' grapte ze nog en at nog wat van de salade op haar bord. Natuurlijk was ze niets in vergelijking met Etta die werkelijk alle regels aan haar laars lapte, maar als ze wilde, kon ook Chloe redelijk tegendraads zijn... soms.

Etta schudde lachend met haar hoofd. 'Inderdaad, minder braaf dan ik dacht. Van wie zou je dat toch hebben?' Ze schepte nog wat van de salade op en at er er verrukt van. Ze hadden maar mooi iets heerlijks op tafel gezet.

'Tja, geen idee.' Killian was ook niet de braafste, maar Chloe wist in ieder geval haar grenzen. Nadat ze het laatste beetje van de gevulde courgette op had, nam ze nog een slok wijn. 'Nog zin in een toetje? We hebben yoghurt en misschien ook nog wel wat ijs, maar dat weet ik niet zeker.'