Het huis van de familie Brooks

Even mosterd geel als alle andere huizen. Knus ingericht, niets bijzonders. Op een of andere manier ruikt het altijd naar pepermunt.

Met een oud stripboek die ze uit Killian's kamer had geplukt, zat Chloe op de bank. Ze had al meer dan een week niets van haar broer vernomen en toen ze Ben erop had aangesproken, verzekerde hij haar dat alles goed was. Meer had hij niet los willen laten, tot Chloe's grote frustratie en hoe ze het ook wende of keerde, hij deed zijn mond niet open. Ze kon niet anders dan toegeven dat ze haar broer ontzettend veel miste. Natuurlijk hadden ze hun ups en downs, maar hij bleef haar broer en haar enige familielid hier op het eiland.

Killian liep behoedzaam naar zijn eigen huis en keek door het raam of hij Chloe heel toevallig zag zitten. Toen hij was aangekomen had iedereen hem bestookt met vragen, die hij uiteraard allemaal zou beantwoorden, maar niet voordat hij zijn zus had gezien. Hij ging dan ook snel het huis binnen en kwam met een glimlach de woonkamer binnen. 'Chloe, je ziet er weer elke dag mooier uit,' vleide hij en sloeg zijn armen grinnikend over elkaar heen.

Chloe had haar aandacht compleet gevestigd op het stripboek, dus keek ze geschrokken op bij het horen van een stem. Pas toen ze zag wie het was, vormde haar gezicht een gigantische glimlach. 'Killian!' Ze sprong op van de bank om hem in zijn armen te vliegen. 'Je moet me beloven niet meer zolang weg te blijven!' riep ze direct en begon te lachen. 'Ik ben zo blij dat je er weer bent.'

Hij lachte toen Chloe in haar ogen sprong en liefdevol hield hij haar vast. Het was geen gemakkelijke taak om steeds zo lang op de strand te zitten met die verdomde mensen. Hij moest constant op zijn hoede zijn en een of andere stomme identiteit aannemen. 'Ik weet het, ik beloof het elke keer weer, maar verbreek het ook constant.' Hij gebaarde dat ze op de bank moest gaan zitten en hij nam plaats op de stoel tegenover haar. 'Hoe gaat het met je? Het is toch hopelijk niet te eenzaam voor je hier?'

Chloe volgde zijn voorbeeld en ging op de bank zitten. 'Het gaat wel, het is stil in huis.' zei ze treurig en glimlachte kort. 'Maar Etta komt vaak langs, dus dat is wel gezellig en nou ja - ik heb genoeg lieve mensen die wel eens eten langs komen brengen enzo.' Natuurlijk miste ze hem, meer dan ze zelf toe wilde geven. 'Maar mijn leven hier is niet zo bijzonder, hoe is het daar? Wat voor mensen zijn het?'

Killian keek zijn zusje met een treurige blik aan. Hij vond het vervelend om haar hier dagen alleen te laten. En ook al was de band tussen hem en Etta nou niet bepaald optimaal, hij was blij dat ze zo goed met elkaar konden opschieten. 'Hoe het daar is? Een ramp. Het is een ongeorganiseerde troep, wat natuurlijk niet heel onverwacht is als je bent neergestort. En de mensen? Wisselend. Er zitten mensen bij die een werkelijk stel goed hersenen hebben en waarschijnlijk wel zullen overleven, maar er zijn ook types... Die geloven nog steeds dat ze elk moment gered zullen worden,' lachte hij uitbundig.

'Jij zou die hoop ook blijven houden als je was neergestort hier.' Tenminste, zij zou die hoop altijd blijven houden. Zelf had ze geen ander leven gekend buiten dit eiland. Ze was ernaar toe gekomen toen ze zelf drie jaar oud was, ze had dus amper herinneringen van de "gewone" wereld. Eigenlijk miste ze het daarom ook helemaal niet. Ze had een prima leven hier. 'Hoe lang wil Ben dat je daar nog blijft? Wat als ze er achter komen dat je niet in het vliegtuig zat?' vroeg ze fronsend. Wat verwachtte Ben van hem?

Killian zuchtte en wreef vermoeid met zijn hand door zijn zanderige haren. Hij smachtte ernaar om een douche te nemen, maar het zou te opvallend zijn als hij opeens weer schoon op het strand kwam aanlopen. 'Nog een tijdje, gewoon om te kijken wat hun plannen zijn, of er eventueel gevaar voor ons bijzit. En als ze erachter komen dat ik niet in het vliegtuig zat - iets dat ik geheel onwaarschijnlijk acht - dan... Dat zien we dan wel,' zei hij met een glimlach en warde door haar haren heen. 'Heb je iets te eten voor me?'

Chloe keek hem aan. 'Dat zien we dan wel weer? Wat nou als ze erachter komen en ze bedenken om je te vermoorden? Zien we dat dan ook wel weer?!' riep ze gefrustreerd uit en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Laat maar lekker iemand anders teruggaan, of desnoods niemand. Ze kunnen ons toch niets maken. We zitten aan de andere kant van het eiland en hoe gevaarlijk kunnen een paar neergestorte mensen nou zijn?' Terwijl ze aan het praten was, liep ze naar de keuken om een sandwich uit de koelkast te halen en deze aan hem te geven. 'Hier.'

Killian kreeg een serieuze frons op zijn gezicht en keek zijn zusje ernstig aan. Hij vond het vreselijk om zijn zusje steeds in onwetendheid en angst achter te moeten laten. Hij vertelde maar niet over Nina en haar pistool, of Mac die goed met een bijl om kon gaan, of Olivia die opeens aankwam met kennis over het vellen van dieren. 'Ben wil dat ik daar infiltreer en dan doe ik dat ook. Het komt goed, ik kan mezelf echt wel verdedigen.' Hij legde de sandwich weer op het aanrecht en sloeg zijn armen om zijn zusje heen.

Chloe's moed over dit hele plan zakte haar direct in de schoenen. 'Laat Ben lekker lullen, als hij zo graag infiltranten wilt, gaat hij maar lekker zelf!' jammerde ze tegen zijn vest aan, omdat haar haar in een omhelzing nam. 'Je kan jezelf verdedigen? En hoe ga je dat doen? Je bent in je eentje Killian, ik weet dat je goed bent - maar je bent geen Rambo oké.'

Killian legde zijn hand op haar achterhoofd en wreef met de ander over haar rug. 'Je weet dat ik Ben's bevelen niet kan negeren,' zei hij zachtjes en keek haar ernstig aan. Hij zat er nu in en hij kon er niet meer zomaar uitstappen: dat zou Ben nooit pikken. 'Er zitten paar mensen, laten we zeggen twee of drie, tussen die echt kunnen overgaan tot doden. De andere niet. Die durven elkaar nog niet eens aan te raken. Ik kom er wel weg als er iets gebeurt.'

'Als ze met drie zijn, zijn ze altijd nog met meer. Ik wil gewoon niet dat die arrogantie je dood wordt oké.' Hij kon wel denken dat hij alles aan kon, maar zoveel vertrouwen had ze er niet in. 'En daarbij, je stinkt echt verschrikkelijk.' Ze moest kort lachen en ging op het aanrecht zitten. 'Hoelang blijf je? Je moet zeker vanmiddag alweer weg, voor ze opmerken dat je er niet meer bent?'

Killian liet haar los en nam een hap van zijn sandwich. 'Ik ben niet arrogant?!' wierp hij lachend terug en at de sandwich in paar happen op. 'En als je het een fijn idee vindt, kan ik voortaan wel een mes meenemen. Gewoon, voor de zekerheid.' Killian knikte en ging naast haar tegen het aanrecht leunen. 'Ja, ik ga over paar uurtjes alweer weg. Zometeen heb ik een gesprek met Ben, vertel ik alles wat de laatste dagen is gebeurd, en dan ga ik weer. Ik wou dat we meer tijd samen hadden, Chloe,' mompelde hij teleurgesteld.

Chloe keek haar broer aan. 'Echt wel, dat was je al toen ik klein was. Je was er altijd van overtuigd dat je de wereld aankon.' zei ze met een grijns rond haar lippen en schonk een glas vol met citroenlimonade. 'Jij ook?' Ze maakte de limonade altijd zelf. Etta bracht haar altijd verse citroenen, waar zij vervolgens voor de hele community limonade van maakte.

Killian knikte. 'Ja, graag,' glimlachte hij. Het was heerlijk om voor paar uurtjes even helemaal verwend te worden. Dan maakte die paar dagen weinig eten - hij had namelijk geen koffer of iets met voedsel, zoals de andere mensen - weer helemaal goed. 'Oh, en je zegt dus dat ik de wereld niet aan kan? Jeetje, dat raakte me recht in mijn ego!' lachte hij. 'Maar, gaat alles hier verder goed? Loopt Alain nog steeds achter je aan?'

Chloe schonk voor haar broer ook een glas vol en begon te lachen. 'Ach, dat kleine deukje in je ego maakt ook niet uit, hij is zo groot.' plaagde ze hem en haalde haar schouders op. 'Alain loopt achter iedereen aan Killian, dus tja.' Ze vatte het niet serieus op wat Alain deed. Hij deed precies hetzelfde bij Etta, dus hij kon doen wat hij wilde, Chloe trok het zich toch niet aan. 'Maar verder gaat alles oké.'

'Alain loopt niet achter mij aan, hoor, en dat is dus nog een deuk in mijn ego,' lachte hij en dronk uit het glas. De sap die Chloe maakte, was altijd verrukkelijk en ook deze keer was de smaak weer raak. Toen hij klaar was met eten en drinken keek hij zijn zusje verontschuldigend aan. 'Ik moet nu echt naar Ben toe, er is de laatste tijd vreselijk veel gebeurd. Heb je bijvoorbeeld de grote rookwolk gezien? Dat kwam van het strand vandaan.'

Chloe begon te lachen. 'Nee dat zou wat zijn als ie dat deed.' grinnikte ze en knikte. 'Ga maar snel, ik wil niet dat je in de problemen komt door mij.' Ze sloeg haar armen nog kort om hem heen en drukte een kus op zijn wang. 'Hou je taai, en zeg tegen Ben dat ik je graag snel thuis wil hebben, oké?' lachte ze en schonk voor zichzelf nog een glas met limo in.

NEW

Chloe had al eerder op de dag een salade gemaakt van de verse groenten uit de moestuin. Er lag nog van alles in de koelkast, dus ze konden genoeg lekkers maken. Ze keek er altijd naar uit als Etta langskwam. Ze deden wel vaker dingen samen, maar zeker nu Killian niet thuis was, was het fijn om gezelschap te hebben. Ze had zojuist de tafel gedekt en zette als laatste een kan met vers gemaakte ice-tea op tafel.

Etta deed de knoopjes van haar blouse nog dicht terwijl ze het plein overstak en bij het huis dat precies tegenover het hare stond aanklopte. Terwijl ze wachtte totdat er open werd gedaan trapte ze haar laarzen uit en keek ze ongeduldig door het raam. 'Chloe! Favoriete gast is aanwezig.' Ze tikte op het glas, maar ging toen toch bescheiden voor de voordeur staan. Het was voor haar vriendin geen pretje dat haar broer weg was. Etta vond het echter niet zo erg dat ze Killian nu niet tegen het lijf hoefde te lopen. Maar het was vervelend voor Chloe, dat kon ze zich wel voorstellen.

Chloe liep lachend naar de deur toe, toen ze Etta voor het raam zag staan zwaaien. 'Je favoriete gastvrouw doet al open.' lachte ze eveneens en omhelsde haar vriendin. 'Ik ben blij dat je er bent! Kom binnen!' Ze sloot de deur achter haar dicht en liep richting de keuken. 'De salade heb ik al gemaakt, de radijsjes die je hebt geoogst zijn trouwens echt heerlijk!' kirde ze enthousiast en ging op het aanrecht zitten. 'Wil je iets te drinken? Of wil je meteen beginnen met koken?'

Etta sloeg haar armen kort om Chloe heen, maar liet haar al snel weer los om naar de keuken te lopen. 'Ik kan iets drinken terwijl we koken?' stelde Etta met een glimlach voor toen ze de koele ijsthee op tafel zag staan. Chloe maakte altijd de lekkerste drankjes, dat wist ze nu al wel. 'Heb je al een idee van wat we gaan koken? Of moeten we gaan improviseren?' Ze pikte een radijsje uit de salade en at deze met een glimlach op. Ze was trots op de groentes die ze oogstte in de moestuin. Het was echt haar ding en dat voelde goed.

'Ik dacht laten we er eens op los experimenteren vandaag.' zei Chloe terwijl ze twee glazen met de ijsthee vulde. Hiermee liep ze naar de keuken toe en opende de koelkast. 'Er ligt echt van alles in. Ik heb nog verse groenten hier onderin de lade, en hier heb ik nog wat vlees.' Ze zette een bord op de aanrecht neer, met een paar heerlijke stukken kip erop. Het was nog afgedekt met wat folie, omdat ze hem vanmiddag pas hadden geslacht.