Het vliegtuigwrak

Toen Nina klaar was met overgeven, veegde ze met haar shirt haar mond af en gooide deze in de vlammen. Opeens voelde ze een paar handen haar vasthouden en meenemen, en dat was ook maar goed ook, want ze was kapot. Haar schouder leek in brand te staan, maar ze negeerde de pijn, die nauwelijks iets voorstelde tegenover alle pijnen die ze ooit had geleden. 'WAAR IS CLARK?' schreeuwde ze uit en keek Olivia serieus aan. 'Waar. Is. Hij? Jij bent vriendjes met hem, jij slaapt naast hem. Dus, waar is Clark?' Ze moest zichzelf tegen houden om niet haar pistool tegen Olivia's hoofd te zetten, maar ze beschouwde Olivia als vriend en ze had haar ook nog eens gered.

'Maddie, gaat het wel?' Bezorgd keek Mac naar zijn zus nadat hij hen naar de groep had geleid en met haar was gaan zitten. Ze zag er niet goed uit, was lijkbleek en hoestte nog steeds hevig. Ondertussen keek hij om zich heen en telde de koppen. Ze misten er sowieso nog een aantal. Zouden er mensen moeten gaan zoeken? Maar kort kreeg hij het idee in zijn hoofd om de leiding in handen te nemen, want Clark en Nina waren nergens te bekennen. Mac maakte zich echter drukker om zijn zusje.

Madison hoorde de woorden van Mac wel, maar ze balanceerde op het randje van bewustzijn. Ze werd steeds misselijker door de rook die ze had ingeademd en ze had het ontzettend benauwd. Ze hoestte nog een paar keer, maar kon toen echt niet meer en verloor langzaam haar bewustzijn.

Aiden had Jess niet uit het oog verloren terwijl ze te hulp waren geschoten. De ziekenboeg was nu leeg en iedereen was in ieder geval in veiligheid of dat leek zo. Hij keek in het rond en fronste. 'Jessy, mis jij nog mensen? Niet iedereen is er.' Hij keek naar haar en zijn ogen speurden nog eens de menigte af. De mensen zagen er allen geschokt uit, maar hij miste enkele geschrokken gezichten. Clark en Nina en die blonde vrouw en die ene gast waar hij vlak bij had gezeten.

Jonathan snapte niets van al het Russische gebrabbel van de vrouw, maar toen ze Bradley zei wist hij wat hem te doen stond. Ze had de dokter nodig en wel snel. Zonder nog wat te zeggen draaide hij zich om en rende naar het wrak opzoek naar de dokter, die hij in eerste instantie nergens zag. ‘Waar is de dokter? Heeft iemand de dokter gezien?!’ Maar niemand gaf antwoord.

Nu iedereen veilig was, had Jess Aidens arm weer vastgepakt en liet deze onder geen enkele omstandigheid los. 'Ik... Ik mis John, die oude man, die lieve man. Ik zie hem nergens en ik wist dat hij ergens rond de ziekenboeg sliep, soms in de wrak... in de wrakken.' Toen pas realiseerde ze zich haar woorden en meteen sprongen de tranen in haar ogen. 'Ik zie John nergens, Aiden, ik zie hem niet,' zei ze paniekerig, terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Olivia keek Nina ontzet aan en hield abrupt stil. Ze keek Nina aan en schudde haar hoofd. 'Ik heb geen idee. Hij was niet in zijn hut.' zei ze zacht terwijl ze haar ogen afwendde. Toen ze Nina echter weer aankeek, was haar blik harder. 'Nina, dat is nu niet belangrijk, waar Clark is. Je moet naar de mensen. Ze zijn doodsbang! Iemand moet zeggen wat ze nu moeten doen. En dat het goed komt. En je hebt een dokter nodig, heb je je schouder al gezien?' Er zat en lelijke brandwond en Liv vreesde dat het vrij ernstig was. Maar ze wist dat Nina toch wel door zou gaan totdat ze er bij neerviel.

Bradley had zijn handen in zijn haren gestopt en kon Nika maar niet vinden, tot hij opeens de stem van Jonathan hoorde. 'Ja, ja, ik ben er, wat is er aan de hand?' Hij keek over zijn schouder en zag opeens een lijkbleke Nika zitten. Snel rende hij naar haar toe en knielde naast haar neer. 'Hé, meisje,' zei hij zachtjes en streek met zijn hand langs haar wang. 'Gaat het wel?' Al snel ging zijn blik naar haar been en zag dat het er verschrikkelijk uit zag.

Jonathan hoefde de dokter niet meer uit te leggen waarvoor hij moest komen, want hij had haar zelf al gevonden. Daar was hij in ieder geval niet meer nodig, die twee zouden zichzelf wel redden. Eigenlijk had hij geen idee wat hij nu moest doen: Alles wat te redden viel was gered, alle mensen die hij zag waren op een veilige afstand en sommige waren aan het blussen. Het enige wat hij nu nog kon doen was afwachten, afwachten tot dat het vuur gedoofd was.

Nika keek Jonathan na en wachtte. Ze probeerde niet naar de wond te kijken en zich op andere dingen te focussen. De mensen om haar heen staarden allen naar het vuur vol ontzet en afschuw. Tot haar opluchting verscheen Brad al snel en schudde ze haar hoofd bij zijn vraag. Het vuur dat ze zagen brandde niet alleen op het strand, maar ook in haar been. Ze keke naar zijn gezicht toen hij haar been bekeek en hoorde hoe een snik haar mond verliet. Zijn gezicht zei genoeg om haar hoop te verpletteren.

Hij ging naast haar zitten en trok haar tegen hem aan, terwijl hij zijn armen rond haar heen sloeg. Ze zaten ver genoeg van de vlammen om geen rook binnen te krijgen. 'Nika, morgen gaan we naar je been kijken en het verzorgen.' Hij keek haar recht aan en glimlachte naar haar. 'Alles gaat goed komen, geloof me maar. En als ik morgen je been weer heb verzorgd, dan zorg ik er persoonlijk voor dat hij over paar weken weer helemaal genezen is. Ik had beter op je moeten passen.'

Nika leunde tegen Bradley's lichaam aan en liet haar hoofd tegen zijn borst rusten. Ze volgde niet al zijn woorden maar wist dat ze op Brad kon vertrouwen. Bij zijn glimlach hield ze het niet meer en voelde ze de tranen over haar wangen stromen. Ze waren voor de brand die woedde, voor haar pijn, voor de mensen die het niet hadden gered en voor haar leven voor die stomme crash.

Bradley streek over haar haren en drukte zijn lippen langs haar haarlijn. Hij kon niet meer ontkennen dat hij haar gewoon als patiënt of gewoon als medebewoner van dit eiland zag. Ook net met de brand, Nika was de enige persoon waarover hij werkelijk, persoonlijk bezorgd was. Hij trok zijn jasje uit en legde deze zachtjes over haar been heen, zodat ze daar vannacht in elk geval niet meer mee geconfronteerd werd.

Nika wreef de tranen uit haar ogen en keek naar Bradley op. Hij was zo aardig voor haar, maar ze had het niet gezien als een speciale behandeling. Ze vond dat hij aardig was voor iedereen. Met een kritische blik nam ze zijn jasje aan en keek toen naar zijn blote armen. Ze wilde niet zijn warme kleren van hem af nemen, maar ze had geen energie om tegen te stribbelen. Ze glimlachte moeizaam naar hem en legde haar hoofd toen terug.

Mac had zijn aandacht niet echt op Madison gericht, omdat hij druk bezig was met anderen degene die misten op te noemen. Hij had het idee dat de belangrijkste mensen misten: Nina en Clark. Waar hingen die twee uit? Iedereen begon hier gek te worden zonder enige leiding. Opeens voelde hij Madison zwaar tegen hem aanleunen en tot zijn schrik leek ze bewusteloos. Hij zakte met haar op de grond en riep haar naam, schudde haar door elkaar, maar kreeg haar niet wakker. 'Verdomme, Maddie! Water, heeft iemand water? Waar is die dokter als je hem nodig hebt?' schreeuwde hij over het strand terwijl hij naar Maddie keek.

Hij sloeg weer zijn armen om haar heen en legde zijn eigen hoofd op de hare. Ondertussen bekeek hij de chaos, de brand, de doodsangsten die de mensen uit sloegen. Hij beet op zijn lip en dwong zichzelf om niet te huilen, niet te huilen na al die jaren. Toch gebeurde het en de ene na de andere traan gleed over zijn wang. Hij wou naar huis, hij wou niet de verantwoordelijk over al deze mensen hebben, over hun levens. Hij miste zijn honden en zijn ouders. Hij miste zijn werk en zijn warme bed. Hij was geen superheld, ook al leek iedereen hier dat te denken. Hij was gewoon Bradley.

Madison kreeg het geschreeuw van Mac niet meer mee. Ze kreeg eigenlijk niets meer mee van alles wat er aan de hand was. Het enige wat ze voelde was dat haar lichaam door elkaar werd geschud en hoe had ze het ook probeerde, haar lichaam deed niets. Helemaal niets. Ze wilde wel bewegen, zeggen dat ze er was - maar dat kon ze niet, alsof alles werd geblokkeerd.

Nina spuugde boos in het zand en keek Olivia boos aan. 'Waarom kan niemand anders dat zeggen? Ik ben verdomme die klote brand in gerend, ben een dode tegengekomen, heb net gekotst en dan moet ik nu iedereen nog gaan aanspreken? We zijn hier toch allemaal volwassen?' Nina voelde zich alsof ze gek aan het worden was. Ook voelde het alsof op de plek van haar schouder haar arm ervan af zou vallen, het kotsen zou zometeen vast nog wel doorgaan en haar stem was schor van de rook. Toch liep ze naar de mensen toe en legde haar handen rond haar mond. 'Hé mensen. De ziekenboeg is ontruimd, iedereen is hier veilig en doe geen moeite om te bedenken hoe we die dingen gaan blussen. Want dat gaat niet lukken. We laten het gewoon branden, en wie weet ziet iemand ons daardoor wel. Oké, ik wil nu eerst dat iedereen kijkt of hij iemand mist.' Ze vertelde maar niet over het lijk dat ze in de brand zag liggen. Ze had geen shirt uit en in tijden had ze zich niet meer zo kwetsbaar gevoeld. Meteen realiseerde ze zich ook dat haar pistool open en bloot te zien was.

De volgende ochtend

Clark was rustig wakker geworden en begon richting het strand te lopen. Echter toen hij in de verte een grote rook wolk zag, begon hij te rennen. Wat was er in vredesnaam gebeurd toen hij weg was? Al snel zag hij het. De complete vliegtuigromp was in vlammen opgegaan en niemand had even de moeite genomen om hem erbij te halen? Verwoed haalde hij zijn hand door zijn haren heen en staarde hij naar het tafereel. Hoe had dit kunnen gebeuren?

Bradley liep rond in de ziekenboeg (die in de nacht verplaatst was naar een veilig stuk strand) en bekeek iedereen. Na deze avond had hij er wat patiënten bijgekregen, ook zoals Madison. Het was vreselijk om haar ziek te zien, ze was altijd zo vrolijk en optimistisch. Ze lag naast Nika. Hij hurkte tussen de twee bedden neer en bekeek de beide vrouwen. 'En, hoe gaat het met jullie?' Madison had teveel rook opgelopen gisteravond. Het eerste wat hij had gedaan toen hij haar vond, was twee vingers in haar keel drukken en daardoor zorgen dat ze over gaf. Gelukkig had het gewerkt.

Madison was inmiddels weer bij bewustzijn, maar veel kon ze nog niet doen. Ze had bijna geen stem meer door al de rook die ze had binnengekregen en de misselijkheid was ook nog niet weggetrokken. Iedere keer dommelde ze wat in, maar ze werd ook steeds weer door ieder geluidje wakker. Toen Bradley naast haar bed neerknielde keek ze op. ‘Het gaat…’ mompelde ze schor en begon zachtjes te lachen door het geluid wat ze produceerde. Dit resulteerde erin dat ze weer hevig begon te hoesten.

Robert werd langzaam in zijn hutje wakker. Gapend rekte hij zich uit en een kwijl draadje veegde hij snel weg uit zijn mond. Hij had echt héérlijk geslapen, maar barstte nu van de honger. Langzaam klom hij van de trap af en liep richting het basiskamp, maar meteen zag hij dat er niets klopte. Uit de wrakken kwam rook en nu hij dat zo zag, merkte hij ook dat het overal naar rook rook. Gehaast liep hij naar een groepje mensen toe. 'Wat is er vannacht gebeurd?'

Nika glimlachte toen ze Bradley weer tevoorschijn zag komen. Toen hij neerhurkte zocht ze automatisch zijn hand en pakte die vast. Ze knikte bij zijn vraag en kwam wat overeind zodat ze ook naar de vrouw naast haar kon kijken. Ze kende Madison nog niet, maar na deze nacht was ze er al achter dat het een hele aardige vrouw was. Zelfs nu ze zich zo beroerd voelde lachte ze nog. Nika keek weer naar Bradley. 'Jij? Goed?' Ze was bezorgder over hem dan over haar eigen toestand.

Mac ijsbeerde heen en weer voor de nieuwe ziekenboeg en stopte zo nu en dan om verwoed over zijn gezicht en door zijn haar te wrijven. Hij was de ziekenboeg uitgetrapt omdat Madison rust nodig had en nu draafde hij hier op en neer. De hele nacht was hij opgebleven en had hij zich een hoop zorgen gemaakt. Het was een geluk dat het nu al een stuk beter ging. Ze moesten maar blij zijn met die dokter, Bradley.

Jonathan keek naar een jonge man die aan kwam lopen en vroeg wat er aan de hand was. ‘Heb je het niet meegekregen?’ vroeg hij verbaast. ‘De vliegtuig romp is in vlammen opgegaan.’ Hij was lichtelijk verbijsterd door het feit dat iemand door die herrie heen had kunnen slapen, maar dat kon natuurlijk ook aan zijn oordeel liggen.