Het vliegtuigwrak

Na de ramp, was Nina zelf ook een ramp geworden. De hele nacht had ze enkel over het strand gelopen om te kijken of mensen geen rare dingen zouden uithalen en of het wel met iedereen goed ging. Ze had niets gegeten, niets gedronken, niet geslapen en ze had Bradley enkel geslagen toen hij aan haar wond ging zitten. Ook had ze nog paar keer overgegeven. Maar ze móést weten wie het had aangestoken en ze had al een heel goed idee wie de aanstichter was. Dus verheugde ze zich nu bijna erop dat ze Clarks schuldige gezicht weer zou zien.

Clark kwam aan op het strand en zag meteen dat er een aantal ogen zijn kant op gericht waren. Hij had geen idee waarom, maar waarschijnlijk had het ermee te maken dat hij er vannacht niet was. Verwoed zocht hij naar Olivia om aan haar te vragen wat er allemaal aan de hand was en hoe dit had kunnen gebeuren, maar hij kon haar zo snel niet vinden.

Aiden keek net zoals Jonathan om naar de man die bij hen kwam vragen over de gebeurtenis van vannacht. Vol ongeloof staarde hij naar de man. 'Je hebt niets gehoord?' vroeg hij hem. Aiden keek kort naar Jess en Jonathan die bij hem stonden. Hij was ongelooflijk blij dat hen tenminste niets overkomen was, want er waren genoeg gewonden door de brand bij gekomen.

Jess was nog steeds stil door de dood van een van haar vrienden hier op het eiland. Het was nu al zo ongeveer bekend dat hij de dode man wel geweest moet zijn. Ze keek verbaasd over haar schouder bij de man, die ze herkende als Robert, die niets door had gehad. Ze legde haar handen op Jonathans en Aidens armen en kneep er zacht in. 'Hij is er vast doorheen geslapen. Zijn boomhut is helemaal aan de rand van ons kamp, toch, Robert?'

Olivia had geprobeerd Nina te kalmeren, maar die vrouw was werkelijk hopeloos en blééf maar doorgaan. Dus ze had haar zoektocht naar Clark voort gezet. Ze was nog eens naar hun hutten gewandeld en had een stuk bos uitgekamd, maar toen ze terugliep om nog eens rond te vragen zag ze Clark aan komen lopen. Ze rende op hem af en stopte een paar meter voor hem om met grote ogen naar hem te kjken. 'Clark! Eikel! Waar was je?!'

Bradley lachte om Madison en sloeg zacht op haar rug toen ze zo moest hoesten. 'Jij, Madison, gaat weinig praten. Nika, zorg dat ze geen woord zegt,' grinnikte hij en keek haar toen aan. Hij drukte zacht een kus op haar hand en hield deze toen tussen zijn handen. 'Het gaat goed. Zometeen ga ik even slapen. Je had gelijk, ik had me niet zo moeten vermoeien. Daardoor was ik niet fit en oplettend vannacht.' Hij keek naar Madison en wees naar Nika. 'En Madison, zorg dat ze niet dit bed uit komt.'

Clark wees naar achteren naar de rotsen en keek Olivia niets begrijpend aan. 'Wat is hier in vredesnaam gebeurd en waarom heeft niemand me gehaald?' vroeg hij verward, maar was blij dat ze er goed uitzag. 'Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Is iedereen oké?' vroeg hij door en keek het strand rond.

Nina liep opnieuw door de wrakken van het vliegtuig, nu de rook grotendeels weg was. Ze zocht de persoon die ze in de nacht had gevonden en tot haar verbazing vond ze het lichaam vrij snel. Ze hurkte er naast neer en bekeek het eens goed. De haren en het gezicht waren weg gebrand, en ook de kleding was weg. De huid leek wel kaarsvet. Nina beet boos op haar lip en legde haar gezicht in haar handen. Als ze sneller geweest was, had ze hem misschien wel kunnen redden. Als ze verdomme geen hut in de jungle had, had ze alles in de gaten kunnen houden. Ze dacht dat Clark wakker was vannacht, dat hij alles in de gaten hield.

Madison glimlachte en knikte. ‘Komt voor elkaar baas.’ fluisterde ze dit keer en keek met een glimlach naar de vrouw die naast haar lag. Ze wist dat ze Nika heette en dat ze uit Rusland kwam. Ze wist ook dat ze had geholpen bij de ziekenboeg en ze had zo’n flauw vermoeden dat ze een oogje had op Bradley. ‘Dus hoe zit het tussen jou en de dokter?’ Ze wees eerst naar Nika en daarna naar Bradley, hopend dat ze begreep wat ze bedoelde.

Oliva keek hem met open mond aan en stapte dichter naar hem toe. 'Toen jij daar in je eentje zat is hier zowat het hele kamp afgebrand! Het hele wrak stond in de fik. En nee niet iedereen is oké. Er is een lijk, de dokter draait overuren en Nina draait helemaal door.' Ze keek hem verwijtend aan en wreef toen over haar voorhoofd. 'Damn it, Clark. Ik had géén idee waar je was! Wat als er iets met je gebeurd was?'

‘Maar er is niets met me gebeurd. Ik moest gewoon even weg van alle drukte…’ Maar dat bleek ook niet echt een goed idee te zijn. Wat nou als iemand zijn vertrek had gezien als een uit gelegen kans, dan was het indirect zijn fout geweest. ‘Een lijk? Weten jullie al wie het is?’ vroeg hij geschrokken en realiseerde zich nu pas wat er gezegd werd. Er was iemand door die brand omgekomen en hij moest daarmee dealen – hij was weg gegaan, dus hij had het niet door gehad.

Robert krabte aan zijn kin en keek ze schuldig aan. 'Het is mijn vaders schuld, we kunnen beiden gewoon doorslapen al staat iemand met een bulldozer naast ons bed.' Nog steeds was hij verbijsterd bij het aanblik van de wrakken. 'Er is toch hopelijk niemand gewond?' vroeg hij hoopvol en probeerde zoveel mogelijk bekende gezichten te zoeken. 'En de spullen in de wrakken? Die zijn vast verbrand, niet waar?'

Nina haalde haar handen voor haar gezicht weg en zuchtte zacht. Ze had speciaal een deken meegenomen, voor het lijk, en deze legde ze eervol over de man of vrouw. Misschien zou ze het lijk wel in de zee gooien, of toch nog verbranden. Nina's hoofd schoot omhoog toen ze opeens een bekende stem hoorde en haar gezichtsuitdrukking ging van boos naar kwaad. Ze sprong op en rende uit de wrakstukken, om daar Clark te zien staan. In een seconde had ze haar pistool tevoorschijn gehaald, Olivia opzij geduwd en het pistool tegen zijn hoofd gezet. 'Waar. Was. Je!?' schreeuwde ze.

Nika bloosde toen ze Bradley's lippen op haar hand voelde en ze ging gerustgesteld weer terug op haar rug liggen. Ze zou hem goed in de gaten houden, maar was voor nu tevreden met zijn woorden. Bij de vraag van Madison keek ze haar niet begrijpend aan, maar glimlachte desondanks. Ze had de woorden verstaan, maar ze had alleen geen idee hoe ze die moest beantwoorden dus vermeed ze juist dat. Op die momenten was haar Russische afkom een goed excuus.

Bradley voelde hoe hij langzaam rood werd en hij had geen idee wat hij moest zeggen. Hier toegeven dat hij Nika inderdaad zag als meer dan een normale vriendin, was misschien een beetje raar en opgepast. Hij moest haar zometeen nog opereren. 'Jij zou niets meer zeggen, Madison,' herinnerde hij haar, maar hield nog steeds de hand van Nika vast. 'Wees streng, Nika!'

Clark hield zijn handen onschuldig omhoog toen Nina haar pistool tegen zijn voorhoofd aanzette. ‘Nina, rustig aan. Ik lag te slapen op de rotsen, meer niet.’ zei hij kalm, maar binnenin brak het zweet hem uit. Hij wist waar ze toe in staat was, of in ieder geval had hij een vermoeden daarvan en dat vond hij niet erg geruststellend. ‘We gaan dit uitpraten en uitzoeken tot op de bodem, oké?’

Olivia had Clark willen antwoorden maar werd ruw opzij geduwd. Ze zag tot haar schrik Nina met een pistool en een gil verliet haar mond. Ze sloeg haar hand voor haar mond, maar kwam daarna meteen in actie. 'Godverdomme, Nina! Waar ben je in hemelsnaam mee bezig.' Ze wilde tussen beide komen, maar ze had geen idee wat Nina zou doen. Clark leek echter niet zo geschrokken als zij was en ze wierp hem een hopeloze bleek toe. 'Clark..'

Nina hief dreigend een vinger naar Olivia op, maar bleef naar Clark kijken. Ze drukte hard het pistool tegen zijn voorhoofd aan en had de lader al overgehaald, zodat ze enkel de trekker hoefde over te halen om het werk af te maken. 'Meer niet?' snauwde ze. 'MEER NIET?!' Ze voelde hoe ze over haar lichaam begon te trillen en pakte het pistool met twee handen vast. 'Waar was je toen iedereen je nodig had? Toen ik je nodig had? Je zou op de wacht staan, je zou op het strand blijven, ik dacht dat je alles onder controle had. Ik heb de dode persoon gezien, Clark. Hij of zij is onherkenbaar, het is een kaars, de huid liep als kaarsvet over het lichaam. En ik had je nodig en je was er niet.' Ze stond nu ongeveer te trillen en beet zo hard op haar lip dat ze bloed proefde. 'Als leider moet je altijd klaar zijn, Clark, dat weet je toch wel!'

Clark wist dat hij fout had gezeten, dat het deels zijn schuld was geweest – maar aan de andere kant ook weer niet: wie weet had hij het wel niet kunnen voorkomen. ‘Ik heb één fout gemaakt door ergens anders te gaan slapen en daar ben ik me heel erg bewust van Nina, maar schuif dit niet alleen op mij af. Er zijn nog dertig andere mensen – dertig die je allemaal hadden kunnen helpen en omdat ík er niet was is dit allemaal gebeurd? Dat is wat je nu zegt en daar trap ik niet in. Ik weet dat je een hekel aan me hebt en me niet vertrouwd, maar dit heb ik niet verdiend.’ snauwde hij naar haar. Hij was het meer dan zat dat gedrag van haar.

Olivia stond machteloos aan de zijlijn toe te kijken. Met haar handen in haar haren keek ze van Nina naar Clark en hoopte op een goede afloop. Ze kon de situatie echt niet naar waarde inschatten en ze wist niet of ze nog tussen beide moest komen. Zwijgend stond ze daar en voelde ze de spanning tussen de twee hoog oplopen.

Ze blies een pluk haar uit haar gezicht en drukte enkel harder tegen zijn voorhoofd aan. Ze lachte doods, misschien ook wel een tikkeltje hysterisch en keek hem ongelovig aan. 'Jij bent verdomme de enige die op dit eiland vertrouw en jij was er niet, Clark! Ik ben die vlammen ingerend. Ik ben gewond geraakt om mensen te zoeken. Dat is wat leiders doen. Leiders laten de anderen niet achter om even hun rots te zoeken. In het leger doe je dat toch ook niet? Toen een van mijn leiders een weg ging omdat hij zijn rust verdiend had, zijn we aangevallen. Geen coördinatie, geen plan, omdat we geen leider hadden. We konden allemaal de leiding pakken, maar dat deden we niet. Dat doen mensen niet, Clark.' Ze gooide haar pistool weg en pakte zijn shirt vast. 'Ik had je verdomme nodig Clark. De eerste die ik zocht was jij. De enige die ik de hele tijd zocht, was jij. Je moet er gewoon zijn, Clark, altijd,' zei ze nu zacht en liet zijn shirt los. Meteen boog ze naar de zijkant om opnieuw over te geven en pijnlijk naar haar schouder te grijpen.

'Dan kap ik ermee.' zei hij kil en keek haar aan. 'Dan zoek je maar iemand anders waar je op kan tieren en kan schelden. Iemand anders die je de schuld kan geven van jou problemen, want ik heb daar geen zin in. Ik heb een fout gemaakt door weg te gaan, dat weet ik. Maar ondertussen, wie is hier degene die nooit op het strand slaapt maar in haar hut ergens in de bush? Volgens mij ben jij dat,' Zij kon de betweter uit gaan hangen, maar hij kon dat ook. Hij had het niet verdiend om zo de les gewezen te worden.

Olivia stond tussen de twee in, figuurlijk. Ze was eveneens boos op Clark dat hij weg was geweest, maar waar Nina hem van beschuldigde vond ze belachelijk. Nina kon dat niet van Clark verwachten. Ze had het zelfs gezegd: hij wist er niets van af. Ze zag echter Nina wéer overgeven en met tegenzin liep ze op haar af en pakte het geweer van haar af. Met een handige beweging stak ze het pistool achter in haar broek en hield ze Nina overeind. 'Clark, ze moet naar de ziekenboeg. Help me even.' Het kon haar niet schelen dat ze elkaar niet uit konden staan op het moment. Nina had nu medische hulp nodig.

'Dan doe je dat toch lekker, Clark!' schreeuwde ze boos terug en gaf opnieuw over. Ze had het de hele avond doorgeslikt en opgehouden, dus ze had kunnen raden dat het er nu allemaal uit zou komen. Ze wou nog zoveel dingen tegen hem zeggen, hem helemaal vol schelden en slaan, maar ze bleef en bleef maar overgeven, zodat het kleine beetje eten dat ze in zich had er allemaal uit kwam. 'O nee, Olivia, geef dat geweer aan mij. En breng me niet naar de dokter toe, ik doe niet aan ziekenhuizen en al helemaal niet aan dokters.' Ze probeerde zich los te wringen, maar was te zwak om ook maar haar voeten te verzetten.

Clark keek beide vrouwen aan. 'Ze zoekt het maar uit.' zei hij tegen Olivia. Hij zou haar absoluut niet gaan helpen op dit moment. Zij hielp hem ook niet, ze boorde hem alleen maar de grond in. Hij keek Olivia aan. 'Ik spreek je nog wel.' En met deze woorden beende hij weg van de twee vrouwen. Hij wilde niets, maar dan ook helemaal niets meer met Nina te maken hebben, zeker niet op dit moment.