Het vliegtuigwrak

Het vliegtuigwrak bestaat alleen uit de romp van het vliegtuig. De cockpit is ergens anders neergestort, maar voor de overlevende is het nog onbekend waar. In het wrak zijn nog steeds spullen te vinden, dus ben je op zoek naar je koffer, is dit de beste plek om te beginnen.

Spoiler:

'Mooi. Alleen zou ik het nog wel voor elkaar krijgen om de gehele cockpit te laten ontploffen.' grapte Aiden met een grijns. Zijn humor was nogal eigenaardig en het vereiste zeker geen hoog IQ om het te begrijpen. Maar of het nou grappig was. Hij liep samen met de man naar de cockpit en tuurde door het venster dat er nog grotendeels in zat. 'Ik ben trouwens Aiden, jij?' Aiden had besloten dat hij beter wat vrienden kon maken hier. In zijn eentje was er toch geen zak aan om op een eiland te zitten.

Jonathan keek op bij zijn opmerking en had niet eens door dat hij een grapje maakte, toch glimlachte hij eventjes en keek hem daarna aan. 'Jonathan, aangenaam kennis te maken.' Het was een slim idee om te kijken in de cockpit. Wellicht kon hij tevens onderdelen vinden om zijn laptop weer aan de gang te krijgen, maar hij had zichzelf beloofd niet al te enthousiast te worden. 'Draden kunnen we altijd gebruiken," zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen Aiden.

'Hetzelfde.' Aiden glimlachte en keek Jonathan toen bedenkelijk aan. 'Mag ik je Johnny noemen? Of eigenlijk, dat doe ik gewoon.' Hij grijnsde nogmaals en ging toen de cockpit in. Alle apparatuur zeiden hem niets, dus ging Aiden maar meteen op zoek naar het medicijnenkastje. Die moest toch érgens in het vliegtuig zitten en dit was de enige plek waar hij zelf nog niet gekeken had.

Johnny? Zo had niemand hem ooit genoemd. Het was voor iedereen gewoon altijd Jonathan. 'Eh.. ja nee dat lijkt me geen probleem.' zei hij uiteindelijk maar en volgde hem de cockpit in. Al snel had hij allerlei onderdelen gevonden die hij misschien nog ergens voor kon gebruiken. Ook trok hij allerlei kabels uit verschillende apparaten en rolde deze op. 'Heb jij nog wat kunnen vinden?'

Aiden was op hét medicijnenkastje gestuit en zag dat deze nog niet geleegd was. De dokter zou hier zéker blij mee zijn, maar Aiden was op dit moment de gelukkigste man op aarde. Of tenminste op dit eiland. Hij haalde een paracetamollen doosje tevoorschijn en nam er twee tegelijk, voor de zekerheid. Daarna begon hij zijn zakken vol te laden. 'Ik geloof dat dit veel bewondering waard is.' grijnsde hij naar Jonathan.

Jonathan keek op toen hij zag dat Aiden het medicijnenkastje had gevonden. 'Dat komt altijd van pas.' constateerde hij bij het aanzien van de medicijnen en stond zelf ook op om naar achteren te lopen. Hij trok alle kastjes en laatjes open, maar veel bijzonders was er niet in te vinden.

'Zeg, Johnny-' zei Aiden bedenkelijk toen hij zicht op het besturingspaneel had gericht en de medicijnen allemaal weg had gestopt. 'Jij bent zeg maar hoogbegaafd, toch?' Dat gegeven had zich al de ronde gedaan op het eiland. 'Kun je niet zoiets als een boodschap uitzenden naar het vaste land. Voor het geval ze ons, zeg maar, niet gehoord hebben?' Het was raar dat niemand hen al had gepoogd te redden. Dan moesten ze vast geen noodsignaal hebben gekregen.

Jonathan fronste zijn wenkbrauwen en knikte bij zijn eerste vraag. 'Dat zou ik inderdaad kunnen doen, áls er apparatuur is dat werkt en dat is er niet, dus helaas.' Hij had al van alles geprobeerd maar niets leek te werken in de cockpit. 'Je realiseert je dat er al heel snel iets mis was tijdens die vlucht hè, al ver lang voordat de turbulentie begon. Ze verloren radio contact en waarschijnlijk zijn we ook van de radar verdwenen, wat betekend dat we minstens drie uur hebben gevlogen zonder dat iemand ook maar heeft gezien waar we naartoe gaan. Met andere woorden, als ze naar ons zoeken - zoeken ze op de verkeerde plek.'

'Gast, je had dat allemaal al door, maar je kunt nu niets dóen?' Aiden keek hem gefrustreerd aan. Alsof deze zooi allemaal de fout was van het IQ van deze man hier maar waarmee hij helemaal niets voor de overlevenden kan doen. Aiden zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Sorry, dat doet de kater met mijn hoofd. Ik ben niet goed in boos zijn.' Hij draaide zich om en ging afwezig verder met zijn zoektocht naar bruikbare spullen, maar nu zonder de hoop die hij eerder had gehad om nog gevonden te worden. Ze moesten er maar het beste van maken, maar als meneer ik ben te slim voor dit eiland er niet meer in geloofde, dan was het gedaan.

Jonathan snapte niet dat hij boos werd op hem. Hij had niets verkeerds gedaan, hij had zelfs in het vliegtuig nog voorgesteld om te helpen, omdat hij het waarschijnlijk wel kon maken, maar zelfs dat hadden ze afgewezen. Conclusie: hij kon zichzelf niets verwijten, want zijn ideeën werden afgewezen.

Aiden struinde nog wat rond, maar vond niet veel meer dan veiligheidsvesten. Misschien kwamen ze nog wel eens van pas. Hij keek om naar Jonathan en vroeg zich af wat er in zijn hoofd om ging. Hij wist de hele tijd al dat ze gedoemd waren, dat moest vast geen fijn vooruizicht zijn. Aiden had tenminste nog aan dat beetje hoop vast kunnen houden. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg hij aan Jonathan om een gesprek in gang te zetten.

'Ik ben geboren in Boston, maar ik woon en werk nu in Los Angeles.' Jonathan kon horen dat hij uit Australië kwam, dus vond hij het niet nodig om te vragen. Hoewel, het was natuurlijk wel netjes. 'En jij?' zei hij uiteindelijk dan toch maar en pakte nog wat draad van de grond af die hij bij de rest voegde.

'Gold Coast, Australië' kondigde Aiden trots aan en hij glimlachte opgewekt. Aiden was ontzettend blij met zíjn land en zíjn stad. Niemand kon iets slechts over die plaatsen zeggen, volgens hem. Hij was dan ook door en door Australisch, tot op het bot. Aiden stopte de reddingsvesten onder zijn arm en keek naar de berg draadjes die Jonathan vast had. 'Wat ben je van plan met die draden, Johnny?' vroeg hij geïnteresseerd en benieuwd naar wat dit mastermind er mee van plan was.

'Voor de hutten, om stukken hout mee aan elkaar te zetten, zijl te bevestigen - en ga zo maar door.' legde hij uit. Het was vrij simpel, maar een hut zonder goede verbindingen was niets, en dit draad was daar perfect voor: het was stevig en soepel tegelijkertijd. 'Hier heb je ook wat voor jou hut.' Hij pakte een deel van de draden en overhandigde deze aan hem.

'Oh, natuurlijk, daar zou ik niet eens aan gedacht hebben.' Aiden grinnikte en sloeg zich voor zijn eigen hoofd met zijn handpalm tegen zijn voorhoofd: een vervelende tic die hij nooit afgeleerd had. 'Wat, weet je het zeker? Wil je het niet ruilen voor 3 flessen drank en 25 paracetamollen?' vroeg hij fronsend en nam de draden onzeker van hem aan. Hij had het idee gekregen dat op het eiland niemand meer zomaar iets deed. Behalve misschien een paar. Zoals de dokter. Aiden was blij met de dokter.

Jonathan schudde zijn hoofd. 'Neem het maar gewoon mee, ik hoef er niets voor in de plaats.' Zijn theorie: als hij dingen weggaf voor niets, zou hij dingen terug krijgen voor niets. Hij was dan niet erg sociaal, hij was wel tactisch en dat was altijd handig op een onbewoond eiland als deze. 'Als je nog hulp nodig hebt met de constructie wil ik je ook wel helpen.' bood hij aan.

'Wauw, dat is super sympathiek!' Aiden keek naar de draden en vroeg zich af wat hij er uberhaupt mee ging maken, maar het gebaar was aardig. Hij gaf Jonathan een vriendelijk klap op zijn schouder. 'Nou, Johnny, je bent me toch een toffe gozer. Zo een aanbod zou ik nooit afslaan! Maar ik moet bekennen dat ik al eens wat relax plekken op het Australische zand heb gemaakt, dus deze survival techniek gaat me wel lukken, geloof ik.' Hij lachte hard en ging alvast de cockpit uit. De stank was nog steeds niet helemaal weg in het vliegtuig.

Jonathan snapte niet helemaal wat hij bedoelde, maar hij lachte toch mee en liep achter hem aan de cockpit uit. Hijzelf zou wel een hut maken, ze zaten op een tropisch eiland en dat betekende veel regen in sommige tijden en hij wilde liever wél beschut zitten. Hij had al een mooie plek uit gezocht aan de rand van het oerwoud, bij een boom - die als steunpilaar gebruikt kon worden. In een lege koffer had hij al wat kleine spullen verzameld, zoals wat zijl en andere bruikbare materialen.

Aiden draaide zich om en knikte naar Jonathan. 'Nou, bedankt nog.' Even bleef hij rond staan draaien voor het wrak en zuchtte toen. 'Zeg, waar heb jij een plek gevonden? Ik had vanochtend iets, maar daar zijn al andere mensen gaan zitten. En ja. Ik ben nu koos plekloos.' Aiden grijnsde breed, weer om zijn eigen niet erg grappige grap en wachtte op antwoord van Jonathan. Ondertussen merkte hij dat de twee paracetamollen hun werk deden, het gebonk in zijn hoofd nam langzaam af.

'Daar achter, bij de rand van het oerwoud bij een grote boom.' Hij wees de plek aan vanaf hier en begon er naartoe te lopen. 'Onder de bomen ben je automatisch meer beschut, en volgens mij zijn er daar nog wel meerdere goede plekken.' Jonathan snapte niet goed dat sommige mensen zoveel praatte, dat ze niet gek van zichzelf werden.

Aiden volgde Jonathan maar gewoon omdat hij blindelings vertrouwde op het verstand dat die man had. Zelf had hij er niet veel van, dat bleek maar weer sinds hij nooit verder kwam dan surfen. Geen studie, geen baan, geen familie, dat was Aiden's leven. Dat had hij ondertusse wel geaccepteerd. 'En je hebt vast en zeker wel behoefte aan een gezellige buurman, toch?' Aiden grinnikte jongensachtig naar Jonathan en bekeek de plek alvast aandachtig toen ze er waren.

Jonathan had de neiging om nee te zeggen, maar de woorden "vrienden maken" bleven achterin zijn hoofd hangen, dus knikte hij. 'Altijd.' Het overige draad stopte hij in de koffer en deze ritste hij weer dicht. Hij moest maar eens opzoek gaan naar andere materialen, vooral stevige materialen zoals vliegtuig onderdelen voor zijn hut, want met alleen zijl zou hij er niet komen. Wellicht was er ook nog een stoel over die hij kon gebruiken.

'Awesome!' Aiden was ontzettend blij te horen dat iemand hem tenminste niet wegjaagde. De afgelopen twee dagen had niemand hem aan willen kijken. Dat had waarschijnlijk een hoop te maken met zijn constante alcohol lucht, maar dat was nu voorbij. Aiden keek toe hoe Jonathan te werk ging en besloot toen zelf ook maar wat te gaan doen. Hij liep een stuk de wildernis in om geschikte materialen te vinden.

Jonathan grinnikte om zijn taalgebruik. Het was in ieder geval duidelijk dat hij meer het ongeïnteresseerde type was, maar daar kon hij wel mee leven. 'Had je voordat we hier neerstortte een baan?' vroeg hij zich nieuwsgierig af. Het was de eerste vraag die hij in tijden aan iemand had gesteld. Als iemand een directe vraag aan hem vroeg was het geen probleem, maar hij was niet zo'n enthousiasteling die uit zichzelf nieuwsgierig was tegenover anderen.