Het vliegtuigwrak

'Sorry, ik vertelde je alleen maar de waarheid.' Mac haalde zijn schouders op. Hij had het misschien subtieler kunnen brengen, maar wie hield hij nu voor de gek? Hij zei dingen altijd op die manier. 'Madison overleeft het wel.' zei hij, maar betwijfelde of het wel zo goed ging met Nina. Hij vroeg er echter niet naar. Mac voelde aan dat Nina niet de persoon was die dat soort vragen zou waarderen. Hij ondersteunde haar wel toen ze dat nodig bleek te hebben. 'Ik zou je naar je hut willen brengen, maar aangezien je die zo graag verborgen wilt houden kan ik je dan misschien ergens anders afzetten?'

Bradley glimlachte toen hij zag dat Madison bezoek kreeg, wees ze er nog op dat Madison niet teveel mocht praten en richtte zich toen op Nika. Hij streek met zijn hand door haar haren en zuchtte. 'Wil je nooit meer voor je houden dat je pijn hebt of dat er iets aan de hand is? Ik schrok me vannacht dood.' Hij knikte en gebaarde met een lach dat ze op moest schuiven. Hij ging naast haar liggen en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik ga wel even slapen, dan ben ik goed wakker als ik je moet opereren.' Toch, nu hij zo dicht tegen haar aan lag, was het enige wat hij niet wou, was slapen.

'Ik weet dat het de waarheid is, maar ik hou er gewoon van om mensen uit te schelden,' mompelde ze en vertrok van pijn toen ze haar arm in de verkeerde houding hield. Ze schudde haar hoofd. 'Ik moet bij de uitvaart van John zijn. Hij was aardig, zelfs tegen mij, en ik heb zijn lijk gevonden. Ik moet erbij zijn. Misschien iets zeggen. Net zoals in het leger zou ik een krans of zoiets moeten maken.' Hij erger ze zich voelde, hoe meer ze aan het leger dacht, ook al had ze dat niet zelf door. Ze stopte met lopen en kwam maar moeizaam weer op adem. 'Je mag mijn hut wel kapot maken. Ik ga er niet meer wonen, als leider word ik toch niet gewaardeerd en ik waardeer niemand anders. Ik denk dat ik de jungle in trek en het eiland maar eens ga onderzoeken.'

'Ook prima.' Mac stopte met lopen en liet haar daar staan. Hij keek haar aan en wreef over zijn voorhoofd. 'Oh, dus je hebt dat aan iedereen gevraagd? Wat goed van je.' merkte hij met een hoop sarcasme op en keek toen om zich heen. 'Ik zou nu kunnen zeggen dat je dat niet gaat overleven, maar volgens mij kan je dat ook niets meer schelen.' Hij keek Nina weer aan en probeerde haar te peilen. Enkele dagen terug had hij gedacht dat hij haar begreep, maar daar had Mac goed fout gezeten. Ze was een raadsel.

Nika schoof met een verlegen blik op en keek hem met een glimlach aan toen hij naast haar lag. Ze keek hem schuldbewust aan bij zijn beschuldiging en knikte als antwoord. Als ze de woorden kon vinden dan wilde ze alles met deze man delen. Ze wilde hem uitleggen wie ze was en hoe haar leven in elkaar had gezeten. Maar hoe deed je dat zonder communicatie middel? Nika legde één hand op zijn wang, de andere tegen zijn schouder. Ze had niet vaak verlangd naar de armen van een man, ze had ze eerder verafschuwd en ze afgeweerd, maar bij Bradley voelde ze zich erg veilig.

Ze moest hard lachen en wreef met haar pistool over haar haren. Hoe ze die opeens weer in haar hand had gekregen, wist ze niet. Al haar doen en laten wat ze nu deed, had ze niet door. Ze had vast koorts of zoiets, dacht ze zelf, maar dat ging wel over. Geen dokter voor nodig. 'Oh Mac, ik heb mijn grootste angsten overleefd, dingen waarvan ik dacht dat ze mij nooit zouden overkomen. In die jungle overleven is een eitje. Heb je ooit wel eens door gehad dat dieren veel aardiger zijn dan mensen?' Ze beet op haar lip en lachte weer. 'Ik denk dat ik een beetje ziek ben. Ik haal het lijk wel even op. Je moet trouwens niet in de doeken kijken waar hij in is gewikkeld, ik trof hem gisteren open en bloot in het vuur aan en al zijn haren en huid zijn weggebrand. Hij is onherkenbaar. Dus uhm, niet doen.' Ze besefte zich dat ze maar naar haar hutje moest, straks zou ze nog dingen doen waar ze spijt van kreeg, maar haar voeten en hoofd leken niet mee te werken.

Bradley glimlachte naar haar en drukte zacht een kus tegen haar wang. Daarna ook eentje op haar neus en toen stopte hij onzeker. 'Nika...' zei hij zachtjes en hij zocht naar de goede woorden. 'Ik zal maar gewoon eerlijk zeggen dat ik je zie als meer dan gewoon vrienden. Je bent geweldig, je bent lief, en aardig, knap, gewoon super.' Hij keek haar onzeker aan en staarde naar haar hals. 'Maar... Ik weet niet hoe jij erover denkt.'

Nika luisterde naar de woorden en de glimlach vervaagde langzaam van haar gezicht. Ernstig keek ze Bradley aan. In het Russisch vertelde ze hem dat ze van hem hield zonder dat ze begreep waarom. Natuurlijk, hij was een geweldige man, maar ze kende hem niet. Ze vond het Engels niet geschikt voor de woorden die ze uitsprak en toen ze klaar was keek ze Bradley intens aan. Dat intieme hoorde niet echt bij de Russische tradities. Zacht drukte ze een kus op zijn voorhoofd en keek hem weer aan. 'Ga slapen.' zei ze zacht en in haar woorden weerklonk een twijfel die ze liever niet had gehad.

Hij keek haar niet begrijpend aan bij de Russische woorden en vroeg met zijn ogen om uitleg. Die kreeg hij niet en hij fronste ernstig. Hij wist niet of dit een goed of slecht teken was. Hij keek haar terug intens aan en sloeg toen zijn ogen neer, om te zuchten. 'Ja, ik zal gaan slapen,' zei hij niet heel overtuigd en legde zijn hoofd op het bed neer en nam haar weer in zijn armen. 'Jij moet ook gaan slapen, Nika, dat is goed voor je.'

Nika streek met de hand die op zijn wang had gelegen langs zijn kaak. Daarna trok ze haar hand terug en vouwde deze samen met haar andere hand. Hoewel ze zich geheel niet ongemakkelijk voelde in Bradley's gezelschap, voelde ze echter wel de blikken van anderen op hen gericht. Nika moest zichzelf er aan herinneren dat ze niet in Rusland was en dit gewoon kón, zeker in deze situatie, maar toch aarzelde ze genoeg om niet toe te geven. Ze wist dat ze niet veel zou slapen, maar legde haar hoofd tegen Bradley's borst aan en sloot haar ogen. Dat laatste was echter vooral om haar tranen tegen te houden. Daar had niemand iets aan.

Bradley probeerde echt te slapen, maar het lukte niet en hij ging langzaam rechtop zitten. Hij streek met zijn handen over zijn gezicht en keek Nika aan. 'Sorry dat ik dat net zei. Sorry dat ik bij je ging liggen. Het spijt me dat ik verliefd op je ben en dat je die gevoelens niet voor mij voelt. Het... Het spijt me, Nika, sorry. Ik ga denk ik ehm wel even in mijn eigen hut slapen, als je dat liever hebt.'

Nika voelde dat Bradley recht ging zitten en vragend keek ze hem aan. Bij zijn woorden beet ze op haar lip en kwam eveneens overeind ondanks de pijn in haar been. Ze vertelde hem nog eens in haar eigen taal dat ze van hem hield, meer dan ze kon bevatten. Ze had het jaren zonder liefde moeten doen of zonder liefde in de echte zin van het woord. Ze had wat vrienden gemaakt en de kinderen had ze lief met heel haar hart, maar wat ze voor Bradley voelde was zo anders. Het was moeilijk voor Nika om ineens écht te voelen. Dat had ze juist jarenlang vermeden. 'Ga niet.' zei ze en kuste hem toen teder terwijl de tranen over haar wangen liepen.

Bradley keek haar wanhopig aan en ging weer op het bed zitten. 'Ik versta je niet, Nika, ik versta je niet. Ik wou dat ik het kon, maar...' Opeens zag hij haar naar voren buigen en voelde hij haar lippen op de zijne. Meteen ging zijn hand naar haar wang en kuste hij haar net zo teder terug. Zo ging hij weer naast haar liggen, zodat ze niet omhoog hoefde te komen. 'Nika...' fluisterde hij tegen haar lippen aan en legde zijn armen weer om haar heen. 'Ik ga nergens naartoe.'

Het was niet belangrijk dat ze elkaar niet verstonden, alleen dat ze elkaar begrepen. En dat deden ze, daar was Nika zeker van. Ze kroop tegen Bradley aan en glimlachte weer naar hem. Deze keer was het niet zo zorgeloos als voorheen, maar verlegen en gelukkig. Dit eiland had haar meer gebracht dan haar jaar in Australië, misschien zelfs meer dan haar leven in Rusland. 'Bradley.' fluisterde ze en legde haar voorhoofd tegen dat van hem. Ze was bloedheet, maar het was deze keer geen koorts of wat dan ook.

Hij trok haar nog dichter naar hem toe en sloot zijn ogen langzaam toen hun voorhoofden elkaar raakten. 'Nika,' fluisterde hij, 'ik zorg er persoonlijk voor dat je weer helemaal gaat genezen en dat je van dit eiland af komt. En dat binnen de kortste keren of jij Engels kan of ik Russisch.' Hij glimlachte naar haar en drukte weer een kus op haar lippen. 'Ik doe je been toch hopelijk geen pijn?'

Nika durfde haar ogen niet te sluiten. Haar blik bleef gefixeerd op Bradley's gezicht. Ze verkende het en merkte de subtiele rimpels en het beginnende baardje op. 'Ik leer Engels.' stelde ze, omdat ze er al de hele tijd op het eiland mee bezig was. Ze kende nu woorden als ananas, mango, brand, vliegtuig. Alles wat ze meemaakten hier gaf haar meer kennis van het Engels. Ze schudde haar hoofd bij zijn vraag. Ze had haar been express half buiten het bed gelegd.

Hij opende zijn ogen bij haar woorden en keek recht in de hare. Hij glimlachte en knikte. 'Ik zal je helpen met het leren. Waarschijnlijk wil iedereen je wel helpen, ze zijn gek op je.' Hij drukte zijn lippen weer op de hare en keek naar haar been. 'Ik zal hem zometeen hechten. Dan moet je paar dagen heel weinig bewegen en dan is het in een mum van tijd weer over.' Hij streek met zijn hand langs haar rug en zuchtte gelukkig.

Robert hield zijn handen vol belofte omhoog. 'Ja, ik beloof het, Maccie,' zei hij en streek met zijn hand bezorgd over Madisons haren toen ze weer moest hoesten. 'Maddy, ik weet dat ik niet vaak serieus ben, maar neem dit alsjeblieft van me aan. Je moet niet meer zoveel praten. Laten we net zoals Nika gebarentaal doen, hoe vind je die?' Hij grijste en wees naar haar. Daarna deed hij alsof hij de rits van zijn mond dicht deed en het sleuteltje weggooide.

Madison glimlachte zwakjes naar Robert en knikte. Ze stak haar duim op als goedkeuring en slikte de laatste tranen weg: ze zou niet gaan huilen, niet nu. Niet enkel omdat Mac weg was gelopen. Hij had wel gelijk dat ze niet zoveel moest praten en nu had ze daar eigenlijk ook helemaal geen zin in, dus dat kwam goed uit.

Hij zette zijn vinger op haar wang en deed alsof hij een traan terug in haar oog stopte. 'Heb je zoveel pijn, Maddy?' vroeg hij bezorgd en keek om zich heen of hij pillen kon vinden. Die vond hij niet, maar wel wat water. 'Wil je wat te drinken?' Hij moest opeens lachen en wees Maddy op zoenende dokter en Nika. Hij trok een vies gezicht voor de grap en hield haar het water voor.

Madison schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze pijn had. Ze voelde er haast niets van, alleen haar keel voelde aan alsof deze bewerkt was met een stuk schuurpapier. 't is Mac.' fluisterde ze en voelde de tranen weer branden, maar op een of andere manier werden deze tegengehouden toen ze Nika en Bradley zag. 'Ik wist het!' fluisterde ze enthousiast en keek om naar Robert. 'Ik wist wel dat die twee elkaar leuk vonden.'

Nika waardeerde het dat Bradley gewoon tegen haar sprak alsof ze alles zou kunnen verstaan. Ze luisterde graag naar zijn stem. Met beide handen pakte ze Bradley's vrije hand vast en kuste deze liefdevol terwijl ze hem aan bleef kijken. Daarna glimlachte ze en schudde ongelovig haar hoofd. Hij nam ook nooit eens rust. 'Eerst slapen.' zei ze streng, maar lachte daarna zacht.

Hij fronste verward zijn wenkbrauwen en keek hoe Mac weg liep met Nina. 'Maar, wat is er dan met Mac? Ah joh, Maddy, hij komt zometeen wel terug. Alsof hij lang zonder zijn zusje kan.' Hij grinnikte en keek van het zoenende stelletje naar Maddy. 'Zal ik ook bij je komen liggen? Misschien worden we dan spontaan verliefd en gaan we ook zoenen.' Hij lachte hard om zijn eigen grap, maar stopte al snel, voordat zij ook moest lachen. Anders zou ze weer gaan hoesten. 'Dat was totaal niet grappig! Niet lachen dus!'

Zijn hele houding smolt zo ongeveer als ze zo lief en schattig deed en hij kon dan ook niets anders dan haar aan staren. Hij rolde lachend zijn ogen en drukte weer zijn voorhoofd tegen de hare. 'Als jij ook gaat slapen. De operatie gaat weer heftig worden, dus het is goed om even te slapen.' Hij sloeg zijn arm om haar middel en trok haar zo weer stukje bij beetje naar hem toe. Daarna legde hij zijn gezicht in haar haren en probeerde zo in slaap te vallen.

'Je kent Mac niet, hij is jaloers of hij heeft zichzelf weer eens iets geks in zijn hoofd gehaald, zoals dat ik jou belangrijker vind.' Zo was Mac, hij leek altijd weg te lopen op de momenten dat zij ook andere vrienden maakte. 'En hij komt ook niet zo weer terug.' mompelde ze er nog achteraan.