Het vliegtuigwrak

Nina was even ingedommeld wat eerder in de nacht, maar zat nu alweer klaarwakker in haar tent. Ze bedacht zich wat ze morgen allemaal nog moest doen en hoe ze de mensen zover kreeg dat ze naar haar zouden luisteren. Ze schrok op toen ze opeens gegil hoorde en pakte meteen haar pistool. Ze sprong op en rende naar het strand toe, waar ze zag dat Olivia diegene was die zo gilde. 'Wat is er aan de...' Al snel zag de vlammen en werden haar ogen zo groot als schijfjes. Ze had het al die tijd geweten; mensen werden gek.

Aiden lag opgekruld in het zand te slapen. Hij had zijn 'bed' afgestaan aan Jess, zijn logé voor de dag, en sliep dus zelf gewoon op de grond. Hij werd wakker van een irritant geschreeuw en een ongewone lucht. Toen hij de oorzaak zag maakte hij Jess in paniek wakker en kroop zijn hut uit. Met zijn handen in het haar keek hij naar de vlammen die steeds hoger reikten.

Nika had eindelijk de slaap gevat toen ze weer ruw gewekt werd. Haar been maakte het deze nacht onmogelijk om door de pijn heen te slapen. Ze vreesde dat het ontstoken was of wat dan ook, maar ze weigerde ermee naar Bradley te gaan. Toen ze haar hut uitkroop om te zien wat de commotie was, schrok ze zich rot. Haar ogen schoten meteen richting de ziekenboeg die gevaarlijk dichtbij de vlammen was.

Jonathan werd wakker van een hoog gegil en zocht met zijn hand zijn bril op. Hij had het geluk dat het niet pikkedonker was, anders had hij werkelijk geen steek voor ogen gezien. Toen hij eenmaal zijn bril op had en wakker genoeg was, kwam hij overeind en zag tot zijn schrik dat de complete vliegtuigromp in brand stond. De vlammen waren toren hoog en bereikte de eerste hutten al bijna.

Koppig had Bradley weer paar dagen constant gewerkt, zodat hij vannacht dood moe was. Hij bleef in de ziekenboeg slapen - dat was een soort van zijn ''hut'' geworden - en was dan ook ingedut, tot hij opeens een commotie hoorde ontstaan op het strand. Hij opende langzaam zijn ogen, maar zijn zicht werd vertroebeld door een heleboel rook en spontaan sprongen de tranen van irritatie in zijn ogen. Verbijsterd duwde hij zichzelf omhoog en zag dichtbij hem enorme vlammen ontstaan. 'Oh nee, o nee, o nee,' zei hij paniekerig en sprong op. 'Evacueer de ziekenboeg!' schreeuwde hij en tilde een klein, gewond jongetje op, om deze naar een veilig stuk zand te brengen.

Nina lag heerlijk te slapen, omdat ze voor het eerst na de ramp eindelijk eens op een lekker bed lag. Toch werd ze opeens uit haar slaap gehaald en keek ze verward in het gezicht van Aiden, die er nogal paniekerig uit zag. Nog half slaapdronken ging ze de hut uit, maar was klaar wakker toen ze de vlammen zag. Ze sloeg verbijsterd een hand voor haar hand en met haar andere hand pakte ze de arm van Aiden vast. Het was alsof ze nog steeds sliep en droomde.

Olivia was de afwezigheid van Clark alweer vergeten toen ze zag dat de vlammen steeds dichter bij de hutten kwamen. Ze vloog de ziekenboog in toen ze daar mensen uitgedragen zag worden en hielp daar mee met de evacuatie. Ze deed wat haar gezegd werd zonder er ook maar bij na te denken. Die mensen moesten daar zo snel mogelijk weg. En het vuur! Ze moesten gaan blussen! Olivia liet andere mensen helpen in de ziekenboog en keek zelf met grote ogen naar de metershoge vlammen. Hoe gingen ze dat tegenhouden?

Aiden keek naar Jess met een blik vol angst. Op dat moment dacht hij aan Jonathan en zag tot zijn opluchting dat Johnny ook al uit zijn hut was gekomen. 'We moeten het blussen.' zei hij. 'Als het de bomen vlam vatten, dan-' Hij maakte zijn zin niet af en keek naar Jonathan. Hij vertrouwde op zijn hersenen; hij zou vast een idee hebben om dit te kunnen oplossen.

Nina rende naar het midden van het strand en zette haar handen om haar mond. 'Of je helpt mee met de evacuatie van de ziekenboeg of je haalt alle brandbare spullen in de buurt van het vuur weg. Vuur kan zich niet verspreiden door zand. Dus doe iets!' schreeuwde ze en rende zelf naar de vlammenzee toe. Ze wist nog goed dat ze van alles in de wrakken hadden gelegd, zodat het niet nat zou worden. Nina keek of ze nog wat kon redden, maar het lukte niet. Met haar natte shirt tegen mond en neus aangedrukt, rende ze weer tussen de wrakken weg. 'Dit moet wel pyromanie geweest zijn,' zei ze tegen zichzelf en bekeek het strand om verdachte dingen te zien. 'Doe iets!' gilde ze naar paar mensen die niets deden.

Madison werd hoestend wakker en kwam overeind toen ze omringt werd door rook. Proestend zocht ze naar Mac die ergens naast haar had moeten liggen, maar door alle rook had ze geen idee hoe of waar ze was. Ze had überhaupt geen idee wat er aan de hand was, ze hoorde enkel allemaal mensen schreeuwen en hitte. Er was veel hitte.

Jonathan had een moment van complete chaos in zijn hoofd, maar als snel raapte hij zich weer bij een. 'Blussen heeft geen zin, we moeten alles weghalen zodat niets vlam kan vatten.' zei hij tegen zowel Aiden als het meisje dat naast hem stond. Eigenlijk had hij geen idee wie ze was, maar dat maakte niets uit op dit moment.

Jess hoestte door de hoeveelheid rook en keek wanhopig naar de brandende wrakstukken. 'Anders helpen we eerst bij de evacuatie,' stelde Jess voor en keek de man aan. 'En wat nou als we de bomen nat houden om daardoor verspreiding tegen te gaan?' Ze had inmiddels Aidens hand vast gepakt en kneep hier hard in. Ze rende alvast naar de ziekenboeg en hielp een oudere vrouw om de ziekenboeg te verlaten.

Mac hoorde het gehoest van Madison en ontwaakte zo uit een onrustige slaap. Zijn gehoest overstemde dat van Maddie en tastend zocht hij haar op. Toen hij haar arm voelde greep hij deze vast en trok haar mee de hut uit. Daar zag hij wat er gaande was en staarde er met open mond naar terwijl hij zijn zus in zijn armen had geklemd.

Madison voelde de stevige armen van haar broer om zich heen en werd zo de hut uit gesleurd. De tranen stonden in haar ogen ogen van de rook en nog steeds proestte ze het uit. Ondertussen kreeg ze maar half mee wat er aan de hand was. De vlammen kon ze nog net onderscheiden met haar tranende ogen, maar meer dan dat kon ze er ook niet uithalen.

'Dat is een goed idee, Jessy.' Aiden keek nog om naar Jonathan en wenkte hem voor hij achter Jess aansprintte. Zolang hij Jonathan zag, wist hij tenminste dat er niets met hem aan de hand was. In dit soort situaties was Aiden vrijwel hulpeloos omdat hij geen idee had wát hij moest doen. Hij had sturing nodig en gelukkig zette Jess hem aan het werk. Anders had hij niets gedaan en in paniek om zich heen geschreeuwd. Daar had je absoluut niets aan.

Olivia was van her naar der gerend om spullen én mensen in veiligheid te brengen. Ze wilde verder gaan waar ze mee bezig was, totdat ze iemand dicht bij het wrak zag. Zonder er over na te denken, maar vooral met in haar hoofd het idee dat het best wel eens Nina zou kunnen zijn, rende ze richting de vlammen. 'Nina?' schreeuwde ze over het gebulder van het vuur en de mensen heen. Dat Nina zich daar tussen bevond, zag Liv helemaal niet als een goed idee. Ze moest daar echt weg.

Dit was de eerste keer dat Daniëlle zich werkelijk had gedragen alsof het haar iets uitmaakte. Ze had mensen geholpen weg te komen bij het brandende wrak en spullen weggedragen. Nu stond ze met grote ogen naar het wrak te kijken. Alles wat je door de vlammen nog kon zien was zwart. Er zou straks helemaal niets meer van over zijn.

Nika's been leek geen onderdeel meer uit te maken van haar lichaam. Het was een en al pijn. De hitte en de extra bewegeging hadden wond doen opzwellen. Nu ze voor de zoveelste keer terugliep naar de ziekenboeg hield ze het niet meer en zakte neer in het zand. Ironisch genoeg kwam ze voor haar eigen hut terecht en met één hand veegde ze het zweet van haar voorhoofd. De hechtingen waren in opstand gekomen en hingen nu los, het bloed liep vrijuit. Zwaar ademend keek ze naar de voorbijgaande mensen en probeerde ze haar kreten in te houden.

Jonathan keek nog voor enkele seconden naar het wrak en snelde toen achter Aiden en de vrouw aan. Eenmaal bij de ziekenboeg aangekomen viel zijn oog op een jonge vrouw die voor een tent lag. Het was hier akelig heet en niemand zou hier te lang moeten zijn, dus besloot hij naar haar toe te brengen. Op haar been zat een vervelende, bloedende wond, dus pakte hij haar extra voorzichtig op en tilde hij haar naar een veilig stuk strand.

Nika probeerde met alle kracht die ze kon vinden niet weg te vallen. Ze wilde niet wéer bewusteloos raken. Ze wilde zichzelf net omhoog heisen toen ze twee armen om haar heen voelde en opgetild werd. Ze keek op en zag een man die ze nog niet kende. Haar lip trilde toen de hitte langzaam minder werd. Uiteindelijk was ze op veilig terrein en kon ze de man goed bekijken. 'Dankje. Heel erg veel dank.' fluisterde ze naar hem en sloot toen haar ogen om tegen de steken in haar been te vechten.

Zo tussen de wrakken, midden in de rook, was Nina al haar omgevingsgevoel kwijt geraakt. Ze had haar shirt inmiddels uitgetrokken en duwde deze hard tegen haar neus en mond. Zo probeerde ze een uitweg te vinden. Ze had haar schouder al flink verbrand aan een stuk brandend metaal dat tegen haar aan was gevlogen. Opeens hoorde ze een stem en herkende deze. 'Olivia?' Ze rende op de stem af, maar stopte toen ze opeens iemand op de grond zag liggen. Dood. Ze hurkte naast de persoon neer, maar kon niet achterhalen wie het was. Hij of zij was te erg verbrand. Nina sprong snel erover heen en rende het brandende terrein uit. Ze zag Olivia staan en keek haar wanhopig aan. Ze wou iets zeggen, maar boog toen naar voren en kotste van alle rook die ze binnen had gekregen en de verbrande persoon.

Jonathan keek haar aan en knikte. 'Geen probleem.' mompelde hij en keek even naar haar been. Hij had geen idee wat hij moest doen of moest zeggen. Hij had absoluut geen verstand van verwondingen of wat dan ook. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg hij uiteindelijk maar en keek haar.

Bradleys benen leken in te zakken van vermoeidheid, maar toch tilde hij nog de laatste patient op die in de ziekenboeg lag en bracht deze in veiligheid. Opeens besefte hij zich dat hij geen idee was waar Nika was, want hij wist dat ze haar hut dichtbij de ziekenboeg had. 'Nika?' schreeuwde hij en hoopte dat ze hem zou horen. Hij rende langs alle mensen, maar zag haar maar niet.

Olivia verloor Nina uit het zicht en vloekte hardop terwijl ze voorzichtig dichter bij het wrak kwam. Uiteindelijk zag ze het een silhouet uit de rook komen en zuchtte ze opgelucht, totdat Nina ineen leek te krimpen. Olivia snelde naar haar toe en hielp haar omhoog om haar vervolgens bij het vuur weg te leiden. Ze konden daar niet veel langer blijven of de rook zou hen fataal worden. En anders de vlammen wel. 'Verdomme, Nina-' Ze praatte niet verder en hoeste alleen maar hevig terwijl ze verder strompelde.

Nika zocht naar de arm van de man en pakte die met enige hulpeloosheid vast. Ze keek hem aan en praatte in het Russisch tegen hem. De paniek en de pijn lieten haar niet helder nadenken. Uiteindelijk had ze zelf door wat ze deed en liet ze hem weer los. 'Bradley.' zei ze slechts. Ze wist niet waar hij was gebleven, maar ze was bang dat hij anderen te graag wilde helpen en zichzelf misschien niet meer in veiligheid zou kunnen brengen. En ze had hem nodig onder andere voor haar been.