Het vliegtuigwrak

'Nina, houd je kop, voordat je nog iets gaat zeggen waar je spijt van gaat krijgen.' Olivia keek Nina met een kille blik aan en draaide zich toen om naar Clark. Hij liep al van hen weg en nu Olivia de keuze had gemaakt om Nina te ondersteunen kon ze niet achter hem aan gaan. 'En zeg niet dat je geen spijt gaat hebben, want dat is onzin. Je staat er nu helemaal alleen voor, dat begrijp je wel hè?' zei liv verbitterd terwijl ze Nina met zich mee sleurde naar de ziekenboeg. Ondertussen nam ze geen van de woorden van Nina erg serieus. Niet die over de dokter en niet die over het geweer.

'Alsof ik er ooit niet alleen voor heb gestaan, Olivia,' wierp Nina tegen. 'Alsof iemand verdomme om me geeft. En ga alsjeblieft achter Clark aan, die apprecieert je gezelschap wel. Kan hij nog meer onzin tegen je lullen. Want toen die eikel aan het slapen was, hebben wij ons in dat vuur gewaagd. Ik zal voor altijd een klote litteken op mijn schouder dragen die me voor altijd zal herinneren aan deze nacht. En toch durft hij te beweren dat hij zo zielig en onschuldig is?' Ze trok zich nu echt los en pakte haar pistool weer over. 'Ik meen het, ik hoef je niet in mijn buurt te hebben als je me toch niet mag. Ga naar je vriendje toe, dan bezoek ik Bradley wel. Ooit.' Ze lachte en stopte haar pistool in haar broek. Dat ze zich vreselijk voelde, verhulde ze maar gewoon. Niemand die het iets zou schelen.

Olivia keek Nina aan en zette haar handen in haar zij. Met samengeknepen ogen bestudeerde ze Nina en schudde ze uiteindelijk haar hoofd. 'Niemand staat er alleen voor op dit eiland, Nina. We delen dit lot met zijn allen. Iedereen op dit verdomde eiland staat er niet alleen voor totdat hij of zij de laatste overlevende is. Dus het maakt niet uit of ik je mag of niet; je zult met me moeten leren leven. En met Clark en met een dokter.' Ze naderde Nina tot ze enekele centimeters van haar vandaan was. 'Ik laat je niet met rust tot je die verdomde dokter naar je brandwond hebt laten kijken, want ik wil straks niet die enige overlevende zijn.' Met de wooden pakte ze Nina's arm vast en trok haar weer mee.

Nina kwam ook dichter naar haar toe en trok haar pols los. 'Als je ook maar durft om me nog een keer naar de ziekenboeg te trekken, dan krijg jij dat geweer tegen je hoofd. Ik ben voor niets bang, maar wel voor ziekenhuizen, ook al is hij op een eiland. Je krijgt me daar niet, ook al stuur je elke overlevende op me af. Geloof me, alsjeblieft, ik wil niet dat hij aan me zit. Ik wil geen onderzoek.' Ze zuchtte en keek haar met vernauwde ogen aan. 'Hij heet trouwens Bradley.' Het woord dokter zou ze trouwens niet eens over haar lippen krijgen.

Olivia rolde met haar ogen en beet haar tanden stijf op elkaar terwijl ze Nina gefrustreerd aankeek. Wat moest ze doen om die vrouw zover te krijgen dat ze om hulp zou smeken? 'Prima, dan blijf je hier, verzet je geen stap, zoek ik de dokter, oh sorry Brádley, op, vraag ik wat ik moet doen en dan kom ik hier terug om weet ik veel wat voor ander medicijn je keel in te proppen.' Ze sloeg demonstratief haar armen over elkaar. 'Ben je het daar wél mee eens?'

Nina schudde haar hoofd. 'Nee, geen goed idee. Hij moet geen medicijnen en andere spullen aan mij gaan verspillen. Ik kan wel tegen een stootje. Je zou me eens naakt moeten zien, ik zou als voorbeeld kunnen dienen hoe littekens er na jaren alleen maar lelijker uit gaan zien.' Ze grinnikte zonder humor en keek Olivia aan. 'En herinner me eraan dat ik je snel leer om om te gaan met pistolen. Als ik er dan niet meer ben, weet iemand die ik vertrouw ten minste hoe die ermee om moet gaan.'

Op dat moment trok Olivia de koppigheid van Nina niet meer en verliet een zucht van verontwaardiging haar mond. Ze had veel geduld met mensen. Hoe kon ze anders tot een verloving komen met de vervelende en luie jongemannen die de rijkelui tegenwoordig produceert? Maar zelfs dit ging haar te ver. 'Dat hoef je me niet meer te leren.' Nadat ze dat had gezegd overwoog ze nog een enkele keer om Nina te helpen, maar zij was duidelijk geweest en had alle hulp afgeslagen. Kort keek ze naar het geweer en slenterde toen weg over het strand.

Nina keek Olivia tevreden na. Én ze was eindelijk opgehoepeld, sleurde haar niet meer naar Bradley en kon al schieten. Zelf slenterde ze weer naar de wrakken toe, naar het lijk van de man of vrouw. Ze wist wie het was, maar ze ontkende het nog steeds steevast. John was een man geweest die altijd aardig tegen haar was geweest. Hij had haar zelfs verteld over zijn vrouw en kleindochters. Nina hurkte naast het lichaam met de doek neer en begon uit het niets te huilen. Na vier jaar huilde ze voor het eerst weer. Met lange uithalen en snikken bond ze hem goed in de deken en begon hem naar het water te slepen.

Mac was in het zand gaan zitten en staarde voor zich uit toen hij een bekende stem hoorde. Ze hadden hem niet verteld dat Maddie weer bij bewustzijn was gekomen, waarschijnlijk om hem op een afstand te houden. Nu kon hij zichzelf maar amper beheersen om niet naar binnen te stormen, maar de instructies waren duidelijk geweest. Madison had rust nodig en dan kon hij niet bij haar zijn. Wat een onzin! Hij keek achter zich naar de ziekenboeg en ging toen naar binnen om zijn zusje op één van de bedden te vinden. 'Maddie..' Voor hij het wist was hij bij haar bed neergeknield.

Aiden was niet in voor humor vandaag. En dat zei heel wat. Grimmig keek hij naar de jongeman, Robert en knikte. 'Er is één dode, waarschijnlijk-' Hij slikte en wierp een zijdelingse blik op Jess. 'John.' Dat was waarschijnlijk ook een indicatie over hoe het met de spullen stond. Aiden wilde er niet over nadenken hoeveel bruikbaars er in het wrak had gezeten.

'Anders moet je even naar de ziekenboeg, Robert. Madison ligt daar. Ze had gisteren heel veel rook binnengekregen, maar nu gaat het goed.' Ze verstrengelde haar handen met die van Aiden en leunde tegen hem aan. 'Denk je dat we Johns lichaam nog kunnen vinden? En hem een mooie uitvaart kunnen geven? Ik vind wel dat hij dat heeft verdiend, hij was zo aardig.'

Madison keek op bij het horen van een bekende stem en glimlachte bij het zien van Mac. 'Hey,' fluisterde ze zachtjes en begon weer te hoesten. Ze werd er gek van: iedere keer als ze wat zei hoestte ze en vooral in haar situatie was dat vervelend - ze praatte namelijk nogal vaak. 'Hoe gaat het, heb jij niets?' fluisterde ze en pakte zijn hand stevig beet.

'Oké, thanks Jess.' Hij warde door haar haren en knikte de twee mannen toe, om daarna naar de ziekenboeg te rennen. Deze was verplaatst en het leek alsof er veel meer mensen na gisteren lagen. Al snel zag hij Madisons liggen en hij knielde naast haar neer. Ook haar broer was er, maar Robert besteedde daar niet zoveel aandacht aan. 'Hé Maddy,' zei hij zacht en keek haar bezorgd aan. 'Hoe gaat het met je?'

'Ik heb niets. En zeg maar niets, dat is beter. Ook al weet ik dat dat heel moeilijk voor je is.' Mac gunde haar zijn scheve lach en hij zocht haar hand op om die vast te houden. Met zijn andere hand streek hij door haar haar. Verrast keek hij op toen hij een andere man bij het bed zag knielen. Achterdochtig keek Mac naar de man en trok een vragende wenkbrauw op. 'Sorry, maar volgens de dokter moet Maddie rust hebben. Ik denk niet dat dat betekent dat ze veel bezoek mag hebben.' Even keek hij naar Bradley en vervolgens weer naar de man van wie hij vermoedde dat het Robert was.

Madison keek Robert aan toen hij naast haar bed kwam zetten en glimlachte. 'Hey,' fluisterde ze en keek daarna naar Mac. 'Het is goed.' verzekerde ze hem en begon weer te hoesten. Dat liet zien dat het eigenlijk helemaal niet goed was, maar daar trok Madison zich niet veel van haar. 'En het gaat goed, op die oude rokersstem en dat gehoest na.' voegde ze er fluisterend aan toe en kon er niets aandoen dat ze moest lachen - wat wéér over ging in gehoest.

'Nou, kom kom, Mac, Maddy vindt gezelschap vast heel erg leuk.' Hij keek naar Madisons en moest ook lachen. 'Hé, ik weet dat ik grappig ben, maar zó grappig nou ook weer niet!' grapte en plaagde hij haar. Hij pakte ook haar hand vast en streelde zacht de knokkels van haar vingers. 'Hoe is het gebeurd?' Hierbij keek hij ook Mac aan. 'Stond jullie hut net in de baan van de rook of zoiets?'

Mac keek Robert met een chagerijnige blik aan en liet Madison's hand los terwijl hij ging zitten. Zijn blik liet hij niet van Robert afwenden. Hij vertrouwde die man helemaal niet. 'Geen idee. Het gebeurde gewoon.' gromde hij op zijn eigenzinnige Mac toon en keek toen weer naar Madison. Was hij nou maar eerder wakker geworden. Dan was haar vast niets overkomen.

Madison keek Mac aan en keek daarna schouderophalend naar Robert. 'Ik denk het.' mompelde ze en stak haar vrije hand uit naar Mac, zodat hij deze weer vast kon nemen. Ze baalde van Mac's gedrag tegenover Robert, hij kon toch wel gewoon aardig tegen hem doen - al was het nu alleen maar voor haar. Haar humeur was door hem meteen lichtelijk verpest, maar dat liet ze niet zien: altijd blijven glimlachen was haar motto.

Robert besteedde er maar geen aandacht aan en richtte zich op Madisons. 'En wat zei Bradley? Het komt vast wel goed, toch? Met iedereen komt het toch wel goed? Hé Maddy, echt zo stom, ik ben serieus door de hele brand geslapen. Ik heb er nies van gemerkt! Ik voel me zo stom, maar ik heb het van mijn vader geërfd. Die kan ook nog doorslapen, ook al vergaat de wereld rondom hem.'

Mac keek naar de uitgestoken hand van Madison maar pakte deze niet aan. Hij kon het gebabbel tussen de twee niet aanhoren en ging met een zucht rechtop staan. 'Ik laat jullie twee wel even alleen.' Hij keek streng naar zijn zus en wees naar haar. 'Niet te veel praten, ik kan je buiten horen.' Vervolgens keek hij naar Robert en wierp hem een waarschuwende blik toe. 'En jij: zorg dat ze rust houdt.' Zo liep hij de ziekenboeg uit en nam weer plaats op zijn eerdere wachtpost, waar hij inderdaad Maddie nog kon horen praten.

Madison keek hoe Mac opstond en liet ook de hand van Robert los. 'Mac doe niet zo kinderachtig!' Ze had het willen schreeuwen, maar meer dan een hoog gepiep en wat schorre geluiden kwamen er niet uit. Weer brak ze uit in een hevig gehoest en voelde de tranen achter haar ogen branden. De persoon die ze op dit moment het liefste naast zich wilde hebben, was weggegaan en op dit moment kon ze daar niet tegen. Het frustreerde haar.

Nina veegde de laatste tranen boos weg. Ze dacht dat huilen zou opluchten, maar ze doelde zich enkel zwak en kwetsbaar daardoor. Ze keek naar het lijk van John die ze maar nauwelijks in beweging kreeg. Rot mensen ook die niets nadenken of er überhaupt een lichaam over is. Ze ging op een steen zitten en zuchtte. John verdiende eigenlijk een waardige uitvaart. Hij was een aardige man geweest en zelfs Nina had hem gemogen. Dus liep ze terug naar het kamp en zag Mac zitten. 'Hé,' zei ze nog steeds schor van de rook. Ze veegde haar handen aan haar broek af en voelde zich voor het eerst eens echt vies, nu ze onder het zweet, bloed, kots en zand zat. 'Kan je iedereen even verzamelen bij de wrakken? Dan kunnen we een uitvaart voor John houden. Ik heb zijn lichaam gevonden.'

Mac sloot het gehoest van Madison buiten en keek op toen Nina naast hem kwam zitten. 'Jezus, Nina, you look like shit.' Het was niets voor hem om zich in te houden. Bij haar vraag keek hij haar echter serieus aan en knikte. 'Dat is een prima idee.' Hij stond op en stak een hand uit om Nina overeind te trekken. Misschien had ze het niet nodig, Mac vond het wel zo beleefd.

'Houd je kop, Mac!' wierp ze boos tegen en keek een tijd aarzelend naar zijn hand. Toch nam ze deze aan met haar eigen goede arm en glimlachte onzeker naar hem. 'Bedankt. Maar misschien... misschien moet ik even zitten.. Hoe gaat het eigenlijk met je zus?' Nina voelde zich ook like shit, maar gaf dit niet toe. Misschien moest ze wel naar de dokter, maar jaren geleden had ze zichzelf voorgenomen om nooit meer in contact te komen met een arts. Die deden haar enkel aan hem denken en slecht nieuws denken. Ze had moeite met lopen, dus hield ze met tegenzin zijn mouw vast.

Nika zag dat Madison haar eigen bezoekers kreeg en glimlachte desondanks haar tegendraadse broer. Ze keek met diezelfde glimlach naar Bradley en pakte zijn arm vast om wat omhoog te komen. 'Rust nu?' stelde ze voor. Het was kalm in de ziekenboeg en hij zag er weer eens doodmoe uit. Bovendien hoopte ze dat hij dan hier zou blijven. Madison was een schat, maar haar aanwezigheid stelde Nika niet zo tevreden als die van Bradley. Hij begreep haar op de een of andere manier beter dan anderen.