Het vliegtuigwrak

Aiden kwam terug met een aantal grote stokken. Hij had het in zijn hoofd gekregen om een soort wigwam te gaan maken. Of het te realiseren viel, daar zou hij later wel achter komen. Maar leek het hem gewoon ontzetten gaaf. 'Nee, ik ben een man van het water en de zon en het strand. Dan staat een baan je alleen maar in de weg.' Aiden lachte en ging toen aan de slag met zijn constructie. 'Wat deed jij met je hersens?'

Jonathan keek hem aan. Hij vond hem naïef om geen baan te hebben, zo kon je niets met je toekomst. Je had geen plek om op terug te vallen, niet dat het nu veel uitmaakte: ze zaten op een eiland, dus iedereen kreeg een schone lei. 'Ik werkte met computers enzo.' Zijn baan was nogal "geheim", hij mocht het in ieder geval niet met mensen delen - maar ook dat maakte nu niets uit: waarschijnlijk zouden ze toch niet levend van dit eiland afkomen. 'Ik hackte computers voor de overheid om informatie te weten te komen over allerlei misdadigers.' Dat was de simpelste bewoording die hij zich kon bedenken.

Aiden zag de oordelende blik, maar was er al jaren geleden immuun voor geworden. Of misschien was hij werkelijk te naïef om het echt door te hebben wat mensen van hem vonden. 'Met computers?' Dat verbaasde hem helemaal niet, maar de rest van zijn uitleg was wel schokkender. Aiden keek Jonathan met open mond aan. 'Jeetje, Johnny, heb je dan ook te maken met al die criminelen die je in films ziet? Oplichters, maffiabazen, drugssmokkelaars?' Enthousiast wachtte Aiden op zijn antwoord. De stokken voor zijn hut had hij aan de kant gegooid.

'Allemaal.' gaf hij toe. Op een of andere manier maakte het hem niet uit wat de mensen hadden gedaan, als hij hun informatie maar kon achterhalen dan was het goed. Daar kickte hij op, op het hacken en het achterhalen. Jonathan was niet echt een verhalen verteller, maar over zijn werk zou hij uren door kunnen gaan.

Aiden wist niet wat hij moest zeggen, dus pakte hij zijn stokken weer op en werkte verder. 'Zelfs van die gezocht mensen? Wanted; dead or alive?' Hij moest toegeven dat het aan de ene kant angstaanjagend was dat iemand zomaar alles kon hacken. Maar wie hield Aiden nou voor de gek? Hij had niets met techniek, hij bezat geen computer en had een oude koelkast telefoon. Jonathan zou niets van hem kunnen hacken. Bovendien vond hij het wel interessant zo een baan. Niet iets wat hij had verwacht.

'Alles en iedereen die gezocht werd. Je verbaast je soms over de dingen die ik moest achterhalen, geboorte data, bank rekeningen - bank saldo's, wachtwoorden, pincodes. Ik heb alles gehad.' zei hij enthousiast. Hij was dol op zijn werk en hij deed niets liever dan dat. Ook zelf ging hij door met zijn hut opbouwen en spande het zijl dat hij had.

Aiden moest lachen om Jonathan's enthousiasme. Dus hij kon ook opgewonden zijn over iets anders dan zijn feitjes en wetenschappelijke dingetjes. Hij keek naar het zijl dat Jonathan over zijn hut spande en keek toen naar zijn eigen creatie. 'Waar heb je dat zijl vandaan, Johnny? Denk je dat ik daar nog wat voor mezelf zou kunnen vinden?' vroeg hij hem terwijl hij de takker verstevigde met wat draden uit de cockpit.

Jonathan keek op. 'Mensen hebben een plek opgesteld waar je dit alles kan vinden, dus ik denk dat er daar nog wel wat ligt.' Ze hadden een grote tent gemaakt waar er benodigdheden waren te vinden, ook dingen als kleding lag daar en het eten wat ze hadden. Zo was het overzichtelijk opgesteld en kon iedereen pakken wat hij nodig had.

Aiden knikte en onthield dat hij daar dan ook maar eens langs zou moeten gaan. Maar voor vandaag had hij eigenlijk al weer genoeg gedaan. Hij ging in het zand zitten tegen zijn zelfgemaakte constructie en keek naar Jonathan's handelingen. Een tijdje keek hij zwijgend toe, maar hij kon het niet laten om verder te kletsen. 'Dus je hebt al die criminelen gehackt, enzo. Maar maakt dat hacken jou ook geen crimineel?' vroeg hij, niet verwijtend maar wel geïnteresseerd.

Die woorden had hij wel eens vaker gehoord, maar zelf dacht hij daar compleet anders over. 'Ik hack computers en andere apparaten voor de overheid, ik zie haast nooit de informatie die werkelijk cruciaal is, dat zien de mensen die de crimineel moeten oppakken. Het enige wat ik doe is binnendringen, wat er met de informatie gebeurd heb ik geen idee van.' Daarbij wilde hij gewoon niet over zichzelf denken als een crimineel. 'En ik hack zodat de maatschappij erop vooruit gaat, dat is niet iets slechts, of wel soms?' Hij was benieuwd naar zijn mening.

'Alsof voor de overheid werken een excuus is.' mompelde Aiden terwijl hij zijn voeten in het zand stak. 'Ik weet niet zo zeker of de overheid ook niet gewoon crimineel achtig is.' Hij had niets op met de regering. Aiden had niet erg goede herinneringen aan wat de overheid voor hem had gedaan. Eigenlijk hadden ze gewoon niets voor hem gedaan. 'De regering zit nogal vreemd in elkaar; ze zouden voor íedereen moeten zorgen maar alles wat ze doet komt alleen ten goede aan een klein deel van de bevolking.' Aiden had nogal een uitgesproken mening als het op dit soort dingen aankwam.

Jonathan zei er maar niets over. Dat was zijn mening, de overheid - en vooral de geheime dienst - was voor hem een geweldige plek geweest om te werken en hij zou er dan ook niets slechts over zeggen. Dus werkte hij maar verder in stilte. Hij wilde voor vanavond zijn hut af hebben, maar hij moest nog belachelijk veel doen. 'Zou je me dat stuk zijl aan kunnen geven?' Het zijl wat hij nodig had was richting Aiden gewaaid en als Jonathan zijn constructie nu zou loslaten, zou het in elkaar storten en dan kon hij weer helemaal overnieuw beginnen

Aiden kon het niet zoveel schelen of Jonathan het met hem eens was of niet. Hij geeuwde en strekte zich uit waarna hij zijn ogen sloot om te luisteren naar de stilte. En de mensen in de verte, maar vooral stilte. Hij opende één oog toen Jonathan wat vroeg. 'Oh, ja.' Hij kwam overeind en bracht hem het zijl. 'Eh, moet ik dat even vasthouden? Dan kun jij het zijl spannen?' Hij verbaasde zichzelf met dit inzicht en grijnsde.

Jonathan knikte bij zijn idee. 'Bedankt.' Het was een slim idee geweest van hem en het hielp hem dan ook goed. Nu kon hij het makkelijker spannen en vastzetten met de stokken die hij had gevonden in het oerwoud. 'En hoelang denk jij dat we hier nog gaan zitten op dit eiland?'

Aiden bleef alles stevig vasthouden terwijl hij wachtte totdat Jonathan alles vastgezet zou hebben. 'Een tijdje. Ik vertrouw op jouw hersenen en die zeggen me dat we hier nog wel even zitten aangezien er schijnbaar iets goed fout is gegaan. Toch?' Hij wisselde van hand om alles bij elkaar te houden en pufte even kort. 'Mag ik alweer loslaten?' vroeg hij uiteindelijk toen hij ongeduldig werd.

'Ja, er is echt iets goed mis gegaan in die cockpit.' En ja, ze zouden hier nog wel even zitten: iedereen met hersens kon dat bedenken. 'Laat maar los hoor.' Voor de eerste keer in een lange tijd grijnsde hij ergens om en wel om Aidens ongeduld. Met ongeduld kwam je in zijn beroep niet ver, een rede waarom hij praktisch geduld hemzelve was.

Aiden zuchtte bij Jonathan's instemming. Het was niet zozeer dat hij het vreselijk vond om hier te zitten op een tropisch eiland, maar het was meer waarom en hoe hij daar terecht was gekomen. Opgelucht liet Aiden los toen Jonathan toestemming gaf. Hij grinnikte toen er een grijns op het gezicht van de bolleboos verscheen en plagend gaf hij hem een duw tegen zijn schouder. 'Nou, buurman, jouw huisje ziet er in ieder geval al goed uit.'

'Bedankt,' Dat compliment herkende hij wel en hij kon dan ook niet anders toegeven dat hij trots was op zijn eigen constructie. 'Moet ik jou nog helpen?' vroeg hij, wijzend naar het gammele ding wat Aidens hut voor moest stellen. Op eilanden als dit kon het nog wel eens gaan stortregenen, maar als Aiden een schuilplaats nodig had, mocht dat ook wel in Jonathans tent. Aiden was de eerste jongen die hij in tijden als een soort vriend beschouwde, ook al was hij compleet andere - Jonathan had het idee dat hij hem accepteerde zoals hij was.

'Nee hoor. Ik moet alleen dat zijl nog gaan halen en dan ben ik zo klaar. Je hebt me al genoeg geholpen met die draden!' Aiden glimlachte dankbaar naar Jonathan en klapte zijn handen in elkaar. 'En dat herinnert me eraan dat ik de medicijnen nog af moet gaan leveren bij de dokter.' Hij voelde in zijn zakken en constateerde dat hij de flesjes alweer kwijt was.

Jonathan keek nog even tevreden naar zijn bouwwerk en ging er toen voor zitten. Het was heerlijk weer. Het was warm en plakkerig, maar toch stond er een windje dat alles wat aangenamer maakte. Gelukkig had hij zijn eigen koffer gevonden, anders liep hij dadelijk nog rond in van die surfershorts - en die vond ie absoluut niets. 'Ja, inderdaad. Daar zullen ze blij mee zijn, de koffer van de dokter is nog steeds niet gevonden.'

Aiden zocht verwoed naar de medicijnen, maar kon ze zo één-twee-drie niet vinden en plofte dus in het zand neer. Kort keek hij naar Jonathan en grinnikte. 'Johnny, je kunt echt niet in dat pak rond blijven lopen hoor.' Hij wilde er nog een opmerking over maken, maar voelde op dat moment iets onder zijn handen in het zand: de flesjes met pillen. Hij sloeg zichzelf voor het hoofd, zoals altijd en raapte ze uit het zand. Ze waren vast uit zijn zakken gevallen.

'Ik moet zeker zo'n afschuwelijke broek van jou aan?' merkte hij droog op en speelde wat met een takje. 'Ik denk dat ik het toch maar op dit overhemd hou.' Ook al zaten ze op een onbewoond eiland, hij moest er wel een beetje fatsoenlijk en in stijl bijlopen. 'Daarbij heb ik niet veel anders dan dit bij, dus ik heb het er maar mee te doen.'

'Je mag altijd wat van mij gebruiken. Ik heb ook, eh, volwassenere dingen.' grijnsde Aiden. Zijn aanbod was echter geen grap. Aiden vond het geen probleem zijn spullen te delen. 'Sinds je mijn buurman bent en tot nu toe enigste vriend op dit eiland stel ik voor dat mijn spullen, jouw spullen zijn.' Hij glimlachte naar Jonathan en hield de medicijnen kort omhoog. 'Ik ga die spullen maar eens brengen én mijn zijltje afhalen.' vertelde hij. 'Ik zie je nog wel!' Met deze woorden liep Aiden richting het andere deel van het strand.

Nieuw

Olivia lag op haar provisorische bed en sliep licht. Ze had in geen dagen écht goed geslapen. Ze was gewend aan de heerlijke matrassen van luxe hotels en van villa's. Slapen op wat blaadjes en in het zand ging haar nog niet zo goed af. ze was dan ook zo gewekt toen ze een brandlucht rook. Moeizaam kwam ze overeind en trok het doek opzij. Tot haar schrik zag ze vlammen uit het neergestortte wrak komen. 'Clark!?' Gealarmeerd riep ze hem, maar zag hem niet in zijn hut. Ook niet toen ze naar binnen stormde. Ze kon zich daar nu echter niet druk om maken. De brand begon toe te nemen. Ze rende zo snel ze kon het strand over en schreeuwde brand en moord.

Clark had niet kunnen slapen en was naar de rotsen gelopen. Dit was de enige plek waar hij goed kon nadenken en het was hier stil. Hij liet zich omringen door de stilte en keek naar de miljoenen sterren die zich boven hem bevonden. Hij vond het heerlijk om zo even te kunnen liggen. Hoe langer hij lag, hoe verder hij weg dommelde en uiteindelijk in slaap viel.