Huize Linus

Ben had al eerder gehoord van het conflict tussen de twee leiders. Het zou natuurlijk makkelijker zijn in de verre toekomst als ze de groep moesten benaderen. Als het geen sterk geheel was, was het natuurlijk makkelijker op te breken. Kort bleef hij Chloe aankijken die over zijn waarschuwing heen praatte en glimlachte toen kort. 'Chloe, als je naar huis wilt dan houden we je niet tegen. Als er dingen zijn die je nog te binnen schieten moet je het wel meteen komen zeggen. Praat er verder maar met niemand over, maar als je iets kwijt moet kan dat altijd bij mij of Judy of als je wil bij Natasha.' Hij zou haar zo snel mogelijk inlichten.

Chloe knikte. 'Ja, ik denk dat ik gewoon even een nachtje slaap nodig heb.' zei ze en glimlachte kort. 'Als ik iets weet ben je de eerste die hier hoort.' zei ze tegen Ben en keek nogmaals verontschuldigend naar mevrouw Cunningham: ze voelde zich ontzettend schuldig dat ze Etta hadden. 'Het is oké, meisje.' verzekerde de vrouw haar en ze glimlachte nog een laatste keer, voordat ze het huis verliet en naar haar eigen toeging.

Ben keek Chloe na en schudde zijn hoofd toen het meisje het huis uit was. Ze leek geschokt, maar niet zodanig ontregeld dat ze er problemen aan over hield. Hij schoof de stoelen weer terug aan tafel en keek zijdelings naar Judy. Hij kon zich nu wellicht beter voorstellen hoe het moest zijn om een kind te hebben en hij zou het een vreselijk idee vinden dat Alain op het strand werd vast gehouden. Maar hij kwam steeds weer terug bij de gedachte dat het Etta was. Het meisje dat altijd in de problemen zat. 'Judy-' Hij hurkte bij haar neer en pakte één van haar handen. 'Probeer wat te slapen, morgen kunnen we echt actie ondernemen, nu is het toch maar slechts het wachten.'