Huize Linus

Ben heeft een huis zoals alle anderen. Hij is niet echt een man van luxe, maar eerder van simpliciteit. Het is net, modern en Ben heeft hier en daar attributen van het vaste land. Verdr is het hetzelfde als de andere huisjes.

Alain stond twijfelachtig voor de deur van Ben. Via via had hij gehoord dat Ben hem in zijn huis verwachtte, maar niemand had kunnen verklaren waarom Ben dat wou. Dus stond Alain al urenlang met vraagtekens en besloot hij maar in de namiddag naar Ben toe te gaan. Hij haalde diep adem en deed de deur open. Ben was een imposant figuur en al helemaal als je alleen met hem was. 'Ben?' vroeg Alain onzeker.

Een van Bens grootste trots was zijn verzameling klassieke muziek. Eens had hij in zijn tripjes naar het vaste land een concert kunnen bijwonen. Die muziek was nog altijd een wonder voor hem. Hij had zijn kop telefoon op en luisterde naar Erik Satie. Een minimalist net zoals hijzelf. Toen de deur echter open ging, stopte hij de muziek en stond met een vriebdelijke glimlach op. 'Alain, welkom. Ga zitten als je wilt dan schenk ik wat te drinken in.'

Alain zette voorzichtig en verward enkele stappen het huis van Ben binnen. Ten eerste was hij nog nooit bij Ben binnen geweest - wie wel trouwens? - en ten tweede had hij nog minder een idee waarom Ben hem gevraagd had om te komen. Alain had gedacht dat hij misschien wat verkeerd had gedaan, maar dat stond Ben vast al te razen. 'Bedankt,' zei hij dus uiteindelijk en nam plaats op een stoel.

Ben zag aan hoe Alain met groot ongemak in zijn woonkamer stond. Hij kon zichzelf er niet van te weerhouden om nog eens naar de jongeman te glimlachen. 'Er is niets aan de hand. Ik wilde je alleen wat dingen vragen. Hoe het met je gaat bijvoorbeeld.' Hij wachtte geduldig tot Alain zat en verdween toen naar de keuken om daar twee glazen met koel drinken te vullen. Voor hij terug ging, haalde hij diep adem en liep toen met het dienblad terug. 'Ik hoorde dat je met een aanbouw bezig bent. Schiet het een beetje op?'

Alain voelde hoe hij enigszins ontspande bij de glimlach van Ben en nam het drankje dankbaar aan. Hij had de eerdere ochtend helemaal gevuld met werken, dus hij zag even uitpuffen niet als straf. Zijn vraag kwam wel als een verrassing. 'Met mij gaat het goed. De aanbouw gaat voorspoedig en ik- ehm, als het goed is, dan is ie bijna klaar. Ik heb al veel verzoekjes gekregen om er ook eentje voor anderen te bouwen, dus dat ga ik doen als ik klaar ben.'

Ben ging tegenover Alain op een andere stoel zitten en nam een slok van zijn eigen drinken terwijl hij aandachtig luisterde naar zijn zoon. Hij had nog altijd moeite met het bevatten van dat woord. Zeker omdat het nog nooit uitgesproken was. Het was een woord dat op papier bestond en in zijn hoofd, maar niet hier in deze ruimte tussen hen. 'Dat is erg attent van je. Ik heb me niet vergist toen ik dacht dat je goede toevoeging was aan onze gemeenschap.' Hij glimlachte nogmaals en draaide zijn glas rond, zodat de ijsklontje die er in zaten meedraaiden.

Alain dronk langzaam van zijn drinken en luisterde aandachtig naar de woorden van Ben. Nog steeds was het een raadsel voor hem waarom hij naar het eiland was gebracht: hij was destijds dertien of veertien jaar geweest en zijn moeder was overleden. 'Ben... Ik vraag me al een tijdje af: waarom heb je me naar dit eiland gebracht? En waarom ben ik hier nu? Waarom heb je me gevraagd om te komen?' Hij keek de baas van hun gemeenschap afwachtend aan.

Ben leunde naar achteren in zijn stoel en zette zijn handen tegen elkaar met de toppen van zijn vingers. Hij had er erg lang over na gedacht wanneer hij Alain moest vertellen over de echte reden dat hij hem hierheen had gehaald. Wellicht zou iemand dat al veel eerder hebben gedaan, maar het feit dat hij zo lang had gewacht had hem in de gelegenheid gesteld om Alain te observeren. Zijn moeder had hem met een goede opvoeding achter gelaten en die was hij nooit verloren, zo vond Ben. Hij besefte dat hij niet te lang kon zwijgen en schraapte vervolgens zijn keel. 'Het is een lang verhaal. Ben je bereid om het aan te horen?'

Alain trok een bezorgde blik bij de zwijgzaamheid van Ben. Had hij iets verkeerd gezegd? Hij nam maar weer een slok en wachtte het moment af dat Ben iets zou zeggen. Alhoewel, wat hij zei, was ook weer een verrassing voor Alain. 'Een lang verhaal... Ehm, ja hoor?!' zei hij een beetje twijfelachtig en schraapte ook zijn keel in een nerveus gebaar. Hij wist de waarheid niet en misschien wilde hij ook wel helemaal niet de waarheid leren kennen.

Ben kuchte en richtte zijn blik op Alain zodat hij zijn reactie in de gaten kon houden terwijl hij vertelde. 'Ik ben natuurlijk niet altijd leider geweest, maar ik ben hier al sinds ik een jaar of 15 was. Ik wist dus iets van het vaste land, maar was op mijn 20e wel loyaal genoeg aan het eiland om op reis gestuurd te worden. Henry, die toen de leiding had, verliet het eiland niet graag vanwege zijn gezondheid. Daarom ging ik om de 2 jaar een poosje weg. Voor zaken die niet erg belangrijk zijn voor dit verhaal. Op mijn 24e mocht ik weer. Die keer was ik echter nogal rebels.' Ben lachte om de herinnering en peilde of hij Alains aandacht nog had.

Alain lachte niet mee om de opmerking en keek hem enkel afwachtend en peilend aan. Hij had al zo'n vermoeden waar dit op uit ging lopen - Ben ging naar het vasteland, kwam vasteland mensen tegen, etcetera - maar het was niet iets wat hij graag wou accepteren. Toen Ben opeens stopte, keek Alain Ben ongeduldig aan en knikte hij als bevestiging dat hij door moest gaan.

Ben knikte terug naar Alain en begreep dat het geen nut had om er omheen te draaien. Hij vouwde zijn handen samen en leunde naar voren met zijn ellebogen op zijn boven benen. 'Ik ontmoet een vrouw met wie ik het goed kon vinden en ik had haar graag mee terug genomen naar het eiland, maar dat was toen nog niet mijn beslissing. Ik heb toen zelfs overwogen om zelf niet terug te gaan. Maar ik hield het niet lang vol op het vasteland.' Hij zuchtte kort en keek weg van Alain. 'Pas zes jaar later kwam ik er achter dat de vrouw zwanger was geraakt en bevallen was van een zoon. Je moeder heeft nooit geweten dat ik van je bestaan afwist-'

Met elk woord dat Ben uitsprak, werd het voor Alain duidelijk. Duidelijk waarom hij op dit eiland was, wat zijn relatie tot Ben was, waarom Ben nu opeens met hem wou praten... 'Oké, oké, wacht even,' zei Alain uit het niets en stond op, om rond te ijsberen door de kamer. Steeds weer trok hij zijn mond open, maar liet deze ook alweer snel neervallen. 'Dus, met andere woorden, jij bent mijn vader? En dat vertel je nu opeens? Nu pas, kan ik beter zeggen!'

Ben hield meteen zijn mond toen Alain opstond. Machteloos keek hij toe hoe de jongeman heen en weer liep. Hij zou graag verder willen praten en het uit willen leggen. Ben wachtte echter geduldig tot Alain zelf vragen zou stellen. Die volgden al snel. 'Ja, ik ben je biologische vader. En ja dat vertel ik je nu. Toen je moeder was overleden leek het me niet het juiste moment om je met een vader lastig te vallen. Later leek het me echter weer erg ontactisch om je nog zo laat op te zadelen met een vader figuur terwijl ik het zolang verzwegen had.' Hij zuchtte diep en gebaarde Alain dat hij weer moest gaan zitten.

Alain hield halt toen het hoge woord er bij Ben uit kwam. Ben was zijn vader. Een nerveuze lach kwam uit zijn mond en op verzoek van Ben ging hij maar weer zitten. Het enige wat hij zich nu kon bedenken was dat Etta nog opgeluchter zou zijn dat hun relatie over was. 'Het was niet ontactisch, maar stom! Ik heb jaren alleen op dit eiland gezeten. Nou ja, niet alleen, maar zonder familie. Bekende familie. Ik was altijd maar die ene jongen die zomaar het eiland op was gestuurd!'

Ben knikte instemmend. Het was inderdaad niet zijn beste actie geweest, maar het was nu eenmaal zo gelopen dus hij had zijn eigen fout al snel geaccepteerd. Dat moest hij als leider wel kunnen, anders zou hij het nooit lang vol houden. 'Alain, je bent hier nooit alleen geweest. Je bent geliefd op het eiland.' Ben kon niet anders dan een trotse glimlach tonen toen hij dat zei. Hij had altijd met veel plezier aangezien hoe iedereen Alain had geprezen. 'Je hebt zelfs Etta aan jou kant gekregen, dat is een hele prestatie.' Dat laatste voegde hij met enig sarcasme toe. De relatie die die twee hadden gehad had nooit zijn goedkeuring gekregen. Maar wat had hij er nou over te zeggen gehad?

Alain schudde zijn hoofd: hij was allesbehalve geliefd. Hij was misschien wel een aardige vent en erg behulpzaam, echt goede banden had hij met niemand. Zelfs niet meer met Etta. Zij kon zelfs geen liefde meer voor hem opbrengen. Als die er ooit al was geweest... Alain merkte de sarcasme niet op en ging er dus op in. 'En ik heb haar weer afgestoten... Zelfs zonder het te merken. Dat is pas knap.'

Ben kon het niet geloven dat Alain ontkende dat de mensen hem mochten. Misschien waren ze niet zijn beste vrienden, maar iedereen was goedgezin tegenover hem. Hetzelfde gelde voor Ben zelf. Tenminste dat dacht hij. Als leider kon hij natuurlijk niet meer interesse tonen in de één en minder in de ander. Dus hij kende iedereen goed genoeg, maar niet het beste. Verward hoorde Ben de woorden van Alain over Etta aan. Hij herinnerde zich alleen maar hoe blij hij zelf geweest was dat het over was. Etta was een slechte invloed. 'Zit er niet te veel over in Alain. Etta is onvoorspelbaar en onverantwoordelijk. Het was vast niet jouw schuld. En jullie zijn nog wel vrienden, toch?'

Alain luisterde zijn vaders woorden af over Etta. Hij was het er totaal niet mee eens. Oké, onvoorspelbaar was onvoorspelbaar, maar niet onverantwoordelijk. 'Vrienden... Een soort van.' Hij ging niet opeens zijn hele liefdes- en sociale leven op tafel gooien voor zijn vader. 'Maar, weten meer mensen dat je mijn vader bent? Mogen andere mensen het überhaupt eigenlijk wel weten?'

Ben merkte maar al te goed dat dit een onderwerp was waar Alain over in zat, maar waar hij niet over wilde praten. Hij pakte zijn glas op om er een slok van te nemen en vervolgens Alain weer te woord te staan. 'Natasha weet het en wellicht is Judy er op zichzelf achter gekomen. Maar ik laat het aan jou over of je het mee wil delen aan de anderen. Je mag het hen natuurlijk zelf vertellen, maar ik wil er ook voor zorgen dat iedereen het weet en er jou niet op aan zal kijken, maar met hun vragen naar mij zullen komen.'

Alain voelde hoe er een teleurstelling door hem heen spoelde. Natasha wist het eerder dan hijzelf? En Judy wist het misschien ook? Zuchtend liet hij zich dieper in de stoel zakken en overwoog hij zijn vaders vraag. 'Ik vertel het ze zelf wel. Op zijn tijd. Eén voor één. En voor vragen zal ik ze sowieso naar jou toesturen.' Het koste hem enkele moeite, maar al snel had hij er wel een glimlach voor zijn vader uitgeperst. 'Ik ben blij dat je eerlijk bent.'

Ben vond het vervelend om te zien hoe het nieuws inwerkte op Alain, maar uiteindelijk zouden ze er beiden wel gewend aan zijn. Bovendien was het niet zo dat ze ineens zich in een hechte vader-zoon relatie hoefden te werpen. 'Natuurlijk. Dat had ik wellicht al eerder moeten zijn. Eerlijk gezegd had ik al eerlijk met je moeder moeten zijn, maar dat is een ander verhaal.' Hij wuifde die woorden weg en keek Alain met een bemoedigende glimlach aan. 'Alain, mag ik je vragen om je frustratie of woede die dit gesprek hebben opgewekt alsjeblieft niet op andere of jezelf te richten, maar op mij.'

Alain keek zijn vader vragend aan, maar eigenlijk was hij ook verbaasd over zichzelf. Hij had niet gedacht dat hij zich zo rustig en kalm bij dit nieuws zou voelen. 'Oh ja, dan zal ik het op jou richten,' grinnikte Alain en stond toen op. 'Maar ik denk dat ik wel even ga wandelen of werken en dit op me in laten werken. Want- jeetje, het is zo raar om te bedenken dat je mijn vader bent.' Hij fronste even en keek Ben toen weer aan. 'Maar dit nieuws gaat toch niets veranderen?'

'Dat is heel begrijpelijk.' Ben kwam eveneens overeind uit beleefdheid en glimlachte kort. 'Het is ook nog altijd vreemd om je als mijn zoon te zien, mocht dat je gerust stellen.' Hij schudde zijn hoofd als antwoord op zijn laatste vraag. 'Ik zou niet weten wat er zo drastisch zou kunnen veranderen.' Ben liep alvast naar de deur toe om deze voor Alain open te houden. Hij schraapte echter nog eens zijn keel en keek zijn zoon aan. 'Misschien, als je er behoefte aan hebt, dan staat deze deur altijd voor je open. Iedereen vertelt me dat ik aardig goed kan koken.'