Huize Linus

Alain liep naar de deur toe en haalde diep adem toen hij eenmaal buiten stond. Met een kleine glimlach draaide hij zich om en keek hij Ben, zijn vader, aan. 'Ik- ik heb daar wel behoefte aan. Avonden kunnen erg lang en eenzaam zijn in je eentje,' mompelde hij en glimlachte toen oprecht. 'En ik kan zelf vreselijk koken.' Nadat hij Ben nog eenmaal had aangekeken, draaide hij zich om en liep hij weg richting zijn eigen huis.

Ben begreep maar al te goed wat Alain bedoelde, daarom vond hij het erg vervelend te moeten horen dat zijn zoon daar ook last van had. 'Dan nodig ik je bij deze uit om eens hier te komen eten. Wanneer je je gedachten hebt geordend.' Hij glimlachte toen Alain hem nog een blik toewierp, maar sloot al snel de deur toen hij weg liep. Niet iedereen hoefde nu meteen te weten dat er iets gaande was. En dat werd al erg snel gedacht in zo'n kleine gemeenschap. Maar het was deze keer ook echt zo. Vanaf nu had Ben een zoon.

NEW

Judy zat op Ben's bank en vouwde haar handen in elkaar. Ze had haar dochter al twee dagen niet gezien, en hoewel ze zich niet snel zorgen maakte, begon ze het nu toch wel benauwd te krijgen. Etta kwam wel eens vaker een paar dagen niet thuis, maar er waren altijd wel mensen die wisten waar ze uithing. Ditmaal was het anders: niemand had haar dochter gezien en toen ze bij Chloe aanklopte, kreeg ze geen gehoor. Dat was gisterenavond, ze had er nog eens goed over nagedacht en had besloten om ermee naar Ben toe te gaan. En nu zat ze hier.

Ben had zichzelf vermaakt met een goed boek en een glaasje wijn om de avond door te komen. Het was rustig geweest in het dorp en hij wachtte nog steeds tot Alain nog eens langs zou komen. Die avond verwachtte hij echter geen bezoek, dus was hij verrast om Judy voor zijn deur te hebben staan. Niet dat ze nooit een avond samen doorbrachten, maar dat was altijd vantevoren afgesproken. Hij zette haar een glas rode wijn voor, ze zag er uit alsof ze dat wel kon gebruiken, en fronste ernstig toen hij ging zitten. 'Vertel me wat er aan de hand is.' Afwachtend keek hij haar aan.

Judy pakte zuchtend het glas wijn vast en draaide de drank wat rond. 'Het is Etta. Normaal maak ik me niet zo snel zorgen om haar, maar ze is al twee dagen niet thuis geweest en niemand weet waar ze uithangt. Normaal vertelt ze het wel aan iemand, Alain of Chloe. Alain had haar ook niet gezien en Chloe... bij Chloe kreeg ik ook geen gehoor.' Ze maakte zich werkelijk zorgen om de twee meisjes, want ze had al zo'n flauw vermoeden wat er aan de hand kon zijn.

Ben bekeek bedenkelijk zijn wijn terwijl hij naar Judy luisterde. De afwezigheid van de twee meisjes was hem ook al op gevallen, vooral omdat Chloe niet was op komen dagen bij Natasha. Normaal was het niet erg vreemd dat Etta er vandoor ging, maar ze nam zelden Chloe mee voor meerdaagse trips. Ben wist zeker dat Killian het daar echt niet mee eens zou zijn. 'Judy, heb je een vermoeden waar ze uit hangen?' Ze was nou eenmaal een psycholoog en kende haar dochter door en door. Ze had vast een idee en daarom zat ze nu hier.

Natuurlijk had Judy een vermoeden waar Etta naar toe was gegaan. Als sinds het vliegtuig was neergestort had ze het erover gehad. Niet letterlijk dat ze er naartoe wilde gaan, maar ze was er constant mee bezig: ze was er heilig van overtuigd dat de mensen geen kwaad konden en dat ze hen moest helpen. 'Naar het strand, ik denk dat ze naar het strand is... maar ik weet het niet zeker.'

Ben zette zijn vingers tegen zijn slapen en slaakte een diepe zucht. Het zat er natuurlijk aan te komen dat Etta op pad ging naar dat strand. 'Heb je enig idee wanneer ze weg is gegaan? Ik ga morgen op pad om Killians portofoons op te halen, misschien heeft hij ze gezien, dan staat het zeker daar op.' Hij nam een slok van zijn wijn en leunde wat naar achteren. 'Ik kan Jason morgen op pad sturen, maar ik wacht eerst de nacht af.'

Gelukkig wist Judy dat haar dochter zich goed in haar eentje kon redden, maar dit keer waren er andere mensen bij betrokken. Mensen die ze niet kende en dat baarde haar zorgen. 'Ik heb haar twee dagen geleden voor het laatst gezien, het zag er toen niet naar uit dat ze plannen had, maar je kent Etta, ze is zo impulsief als wat.' Zodra ze een idee had, moest het ook gelijk gebeuren. 'Ze zijn dus ergens tussen die tijd vertrokken.'

Ben nam nog een slok van zijn wijn en had er spijt van dat hij niet iets sterkers had geopend. 'Oke, ik stuur morgen Jason op pad en ga zelf op zoek naar Killians portofoons. Misschien kan ik Alain nog langs gaan of hij nog iets heeft gehoord. Houd maar gewoon in de gaten of ze terug komen.' Met een geruststellende glimlach legde Ben een hand op Judy's arm. Hij wist dat ze oprecht bezorgd was over haar dochter en ook al riep Etta de problemen over zichzelf uit, als er iets gebeurde dan zou het haar moeder pijn doen.

Judy glimlachte - voor zover dat lukte - en knikte. 'Bedankt Ben.' Ze wist dat ze altijd op hem kon rekenen en ook al wist ze dat hij en Etta niet de beste verhouding hadden, ze was blij dat hij er toch alles aan deed om haar te vinden. Ze pakte het glas wijn beet en dronk de gehele inhoudt van het glas in één teug leeg.

Zwaar buiten adem, rende Chloe langs de huisjes. Ondanks dat het donker was, wist ze precies bij welk huis ze moest zijn. Uitgeput stopte ze voor het huis van Ben, ademde twee keer diep in en uit en klopte toen een paar keer ongeduldig op zijn deur. Ze wist niet wat ze met Etta van plan waren, dus ze had gerend voor haar leven. Ze wist niet hoelang ze er over had gedaan, maar ze was er in ieder geval een stuk sneller dan toen ze heen waren gelopen.

Ben had de fles erbij gepakt om Judy's glas, maar ook dat van hemzelf, nog eens vol te schenken. 'Altijd, Judy.' Hij keek echter verrast op toen er nog eens op de deur werd geklopt. Het was blijkbaar een avond vol verrassingen. Toen hij door het raam een kleine gedaante onderscheidde - alsof je over de duivel sprak-, opende hij vlug de deur en wenkte hij Chloe snel naar binnen. Niet het hele dorp hoefde meteen mee te genieten met dit probleem. 'Chloe-' Hij legde een hand op haar schouder en keek haar indringend aan. 'Kom even op adem. Wil je wat drinken?'

'Ik - ze - het strand - Ze hebben Etta.' zei Chloe en knikte. Ze deed een moord voor iets te drinken op dit moment. Haar keel was zo droog van het rennen en het zware ademen, dat ze de woorden er bijna niet meer uit kreeg. Pas toen ze het huis inkeek, zag ze de moeder van Etta zitten. 'Sorry mevrouw Cunningham.' zei ze oprecht en richtte zich weer op Ben. 'Ze hebben wapens.. of in ieder geval eentje.'

'Je bedoelt de overlevenden.' Ben wist dat hij het niet eens meer hoefde te vragen. Judy had het al gedacht. Hij stuurde Chloe naar een stoel en zette haar er op waarna hij een glas met water voor haar vulde. 'Begin bij het begin, Chloe. Wanneer zijn jullie vertrokken?' Hij schoof zijn stoel tegenover Chloe en keek Judy met een fronsende blik aan. Dat ze Etta hadden betekende natuurlijk nog niet per se iets ergs. Wie weet kon Killian er voor zorgen dat ze zo terug was.

Chloe dronk het glas water in één teug leeg en keek van Ben naar Judy en weer terug. 'Twee dagen geleden, 's nachts. We hadden het er al een tijdje over. In eerste instantie wilde ik niet meegaan, maar -' Ze staakte haar zin. Nu moest ze wel opbiechten wat er precies was gebeurd, hoewel ze dat eigenlijk niet wilde. 'Ik wilde mijn eigen gelijk bewijzen. Bewijzen dat Killian daar niet zat voor zijn plezier, omdat hij dat zelf wilde. Etta daarentegen was gewoon nieuwsgierig. Ze wilde weten wat voor mensen het waren en ze was er van overtuigd dat het goede mensen waren, die niemand kwaad wilde doen. We hebben de hele nacht gelopen en een deel van de ochtend. Toen we dicht bij het strand waren, werden we onderschept door een vrouw met een geweer. Of nou ja - een handpistool - niets bijzonders voor zover ik kon zien. Ze leidde ons naar het strand, waar Etta iemand van hen vasthield tot ze mij hebben laten gaan... En toen ben ik gaan rennen.'

Ben hield zijn oordeel voor zich, dat zou later wel komen. Voornamelijk als hij Etta weer voor zijn neus had. 'Dus als ik het goed begrijp waren jullie al bij het strand? En Etta heeft zichzelf voor jou geruild?' Hij moest zeker weten dat Etta daar nog zat en niet ook had kunnen vluchten. 'Heeft Killian jullie gezien? Was hij er bij?' Dat zou ook nog een positieve factor zijn. Hij zou er vast flink wat moeite voor doen om haar weg te krijgen van het eiland. Wellicht als hij nog wat extra mensen stuurden konden ze in een samenwerking Etta vrij krijgen. Hoewel hij niet zeker wist of hij dat wel moest riskeren. 'Waren ze erg vijandig?'

Chloe knikte. 'Ja, ja dat is wat er is gebeurd. En Killian heeft ons gezien hij was erbij' Dat was ook de enige reden dat ze het vertrouwde en terug was gegaan: als Killian er niet bij was geweest, was ze gebleven. Etta kon veel, maar niet alles. 'Degene met het pistool wel, de andere niet.. Ze waren heel vriendelijk, ze boden ons drinken aan. Natuurlijk waren ze wel wat afstandig, omdat ze niet wisten waar we vandaan waren gekomen.. En al helemaal toen Etta dat mes op de keel van een meisje zette.' Dat was misschien niet haar slimste zet geweest, maar dat was wel de reden dat Chloe hier nu zat.

Ben was blij te horen dat Killian erbij betrokken was. Dat Etta echter zo stom was geweest om het vertrouwen te schenden bracht een diepe verontwaardiging in hem naar boven. Soms beet ze te veel van zich af. Maar hij was er van overtuigd dat ze in ieder geval niets los zou laten. 'Het is in ieder geval fijn dat jij nu hier bent. Dat scheelt voor Killian ook.' Hopelijk zou hij nu geen overhaaste beslissingen nemen. 'Kun je me meer vertellen over de personen die je hebt gezien? Kun je ze beschrijven?' Hij kwam overeind om de stapel dossiers te pakken uit de kast en legde ze op de keukentafel.

Chloe probeerde ze voor de geest te halen.. Het waren voornamelijk vrouwen geweest die ze had gezien. 'Er was één man naast Killian, het leek erop dat hij de leider was. Hij was lang, donker haar en hij had hele lichte ogen.. maar verder durf ik niets over hem te zeggen. Er waren drie vrouwen... nee - wacht - vier vrouwen. Ja, er waren vier vrouwen. De vrouw met het pistool had zwart haar, ze was niet zo lang.. misschien nog wel iets korter dan ik zelf ben. De andere vrouw was licht getint.. kroes haar. Er was een blonde vrouw bij, maar ik weet verder niet zoveel van haar en de vrouw die Etta had gegijzeld... Ik denk dat ze bruin haar had, ze zag er onschuldig uit.' Meer dan dat kon ze er niet van maken. Haarkleur was makkelijk, de ogen van de man waren haar opgevallen, maar verder was ze teveel bezig met Etta en zichzelf. 'Misschien als je foto's heb kan ik ze wel aanwijzen..'

'Clark Hamilton.' Ben mompelde in zichzelf terwijl hij door de dossiers bladerde en enkele foto's voor Chloe neer legde. 'Dit is de man met donker haar, niet? En de blonde vrouw, kun je haar aanwijzen?' Hij had een paar opties voor haar uitgekozen en zocht al verder terwijl zij de foto's rustig kon bekijken. 'Judy, weet je nog dat ik je vroeg na het shellshock syndroom. Kan het gevaarlijk zijn als iemand met dat syndroom rondom Etta hangt?' Hij vond het dossier van Nina Jacobs en schoof het naar Chloe toe. 'Is dit de vrouw met het geweer?'

Chloe knikte toen hij de foto van de man liet zien. 'Ja, dat is de man en zij - zij was de vrouw met het blonde haar.' Ze wees de foto aan van ene Olivia Sandersen. Ze schoof de twee documenten weg en keek naar het derde dossier. 'Dat is de vrouw met het geweer. Ze zag eruit alsof ze er geen problemen mee had om ons neer te schieten.' Dat was de enige vrouw in het hele kamp waar ze werkelijk bang voor was geweest.

Judy had het hele verhaal zwijgend aangehoord en stond pas op toen Ben zich tot haar richtte. 'Shellshock is altijd gevaarlijk, je weet nooit wanneer ze een terugval krijgen en als het gebeurd...' Ze staakte haar zin. Op het vaste land had ze genoeg ervaring met oorlogtrauma's gehad en ze wist dus wat er kon gebeuren. 'Mensen zijn zichzelf niet meer tijdens een terugval, ze zien de gewone wereld niet meer, maar vaak het slachtveld van oorlogsgebieden. Als dat gebeurd en Etta zit nog steeds vast, dan zouden er wel eens onplezierige dingen kunnen gebeuren.' zei ze en boog zich over het dossier van Nina Jacobs.

Ben legde de dossiers van de personen die Chloe aanwees zorgvuldig op een stapel. Ondertussen luisterde hij naar Judy en slikte zijn vrees weg. Wat als Etta zo stom was om haar mond open te trekken tegen die mensen? Zouden ze dan nog steeds zo goedaardig zijn? 'Maar je zei dat deze Clark de leider was? Killian vertelde me dat ze over het algemeen meer naar hem luisteren. Misschien kan mevrouw Jacobs niet eens in de buurt komen van Etta.' Hij keek weer naar Chloe en zuchtte toen hij voelde dat hij een nieuw onderwerp aan moest snijden. 'Chloe, je moet me gaan vertrouwen. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar dit soort dingen gaan vaker gebeuren als je dat niet doet.'

Chloe keek naar haar handen en vervolgens naar mevrouw Cunningham. Kort keek ze weer naar de dossiers en uiteindelijk kwam ze Ben onder ogen. 'De vrouw met het geweer leek me niet iemand die bevelen opvolgt. Zeker niet van de man. Ik heb ze misschien maar tien minuten gezien, dus ik weet niet veel, maar uit wat ik heb gezien, lijkt het er niet op dat ze goede vrienden zijn van elkaar.' mompelde ze.