Nika's Hut

Verwoed probeerde Nika de bron van het geluid te vinden voor ze de verkeerde richting op zouden vluchten. Ze schrok zich een hoedje toen het beest de bossen uit kwam denderen. Een harde gil verliet haar mond en deed haar enkele seconde aan de grond genageld doen staan. Het was maar goed dat Bradley haar meetrok. Ze deed haar best om Bradley in zijn voetsporen te volgen, maar ze kon hem maar met moeite bijhouden. Al die wortels en verborgen stenen en haar been! Hijgend sloeg ze bladeren en takken aan de kant. 'Brad- Bradley!'

Bradley stond ook als aan de grond genageld bij de hulproepen van Nika. Hij kon haar op zijn rug meenemen, maar dan zou het een kwestie van tijd zijn voordat ze zouden struikelen. Dus sloeg hij een arm om haar heen als ondersteuning en probeerde haar zo goed mogelijk te ondersteunen, of in elk geval mee te slepen. 'We zijn bijna bij het strand!' riep hij in haar oor, terwijl de zweetdruppels over zijn voorhoofd liepen, van angst en vermoeidheid.

Nika voelde het zweet en de tranen over haar gezicht stromen. Dat stomme been! Ze kon niet eens vluchten voor haar eigen leven en bracht daarmee Bradley ook nog in gevaar. Ze klemde haar kaken op elkaar en hinkte met hem mee richting het strand. Hopelijk zou dat het beest afschrikken óf misschien zou er iemand hen te hulp kunnen schieten. Ze vloekte in het Russisch en gooide al haar energie in de strijd om het zand te bereiken. Ze had nog geen blik achterover durven werpen om te zien wát er achter hen aan zat.

Bradley had nu zijn volledige arm om haar hen geslagen en probeerde haar nog meer te steunen, zodat hij haar bijna onder zijn arm mee tilde. Het beest bleef maar achter hun aan gaan, en als hij het goed inschatte en hoorde, kwam het ook steeds dichter naar hun toe. Gelukkig zag hij in de verte het strand opdoemen en versnelde hij nog even zijn pas, wat hem al zijn energie kostte. Hij hoopte maar dat Nina er weer was met haar pistool of iemand anders met een wapen.

Nika was haar stem verloren geweest na de eerste gil, maar nu ze het strand in zich had schreeuwde ze de longen uit haar lijf. Pijn en angst waren een goede combinatie om iemand tot gillen te dwingen. Hopelijk hoorde iemand hen, ze hadden nu wel hulp nodig. Haar stem was rauw van het schreeuwen toen ze voelde hoe ze eindelijk op het zand terecht kwamen. Ze viel uit Bradleys grip en rolde zo het strand op.