Nika's Hut

De hut van Nika zit dicht bij de ziekenboeg. Ze wilde niet te ver afgezonderd zijn, zodat ze altijd bij kon springen als er wat was. Het is een klein, bescheiden hutje gevormd door een bollende plaat van het vliegtuig en een plaid die als een soort deur werkt. De zijkanten zijn afgesloten met bladeren en takken uit het dichte bos. Binnenin heeft Nika alleen een reddingsvest als kussen en haar bagage.

Nika had een tijdje bij haar hut gezeten, maar was onrustig geworden door al het op en neer geloop van de mensen om zich heen. Haar hut was in elkaar gezet door een oudere man die goed op weg was om éen van de favoriete mensen op het eiland te worden. Nika vond hem ontzettend grappig. Ze kwam uit het aangrenzende bos gelopen met haar armen vol planten en bloemen. Ze had genoeg van die grijze plaat en de ongelukkige gezichten om zich heen. Dus zou ze het voor zichzelf wat vrolijker maken.

Jess liep op haar tenen door het zand, oplettend of ze niet in scherpe dingen stapte. Haar schoenen had ze tijdens het ongeluk verloren en haar koffer had ze nooit teruggevonden, dus liep ze nog steeds in haar vieze kleding rond. Ze baalde ervan dat ze én nog geen spullen had kunnen bemachtigen én geen hutje had. Ze was gewoon veel te lief en was de hele dag bezig met mensen helpen, in plaats van voor haar eigen spullen te zorgen. Tot dusver had ze altijd bij iemand anders moeten slapen. Ze liep langs een vrouw en herkende haar plotseling als de vrouw die naast haar zat in het vliegtuig, maar niets had gezegd. 'Hey hallo!' zei ze enthousiast.

Nika neuriede zacht het Russische deuntje waar de kinderen zo dol op waren terwijl ze de bloemen aan haar hut bevestigde. Ze wilde naar binnen gaan toen ze een vrouw zag naderen en haar herkende. 'Hi!' Nika begroette haar met een grote glimlach. In het vliegtuig was ze alleen maar erg stil geweest omdat ze zich ongemakkelijk had gevoeld en niet op haar plaats. Hier had ze een eigen plekje gevonden en was ze opener en vrijer. Ze had rust gevonden. 'Gaat goed?' vroeg ze de blonde vrouw terwijl ze haar een bosje bloemen overhandigde.

Jess pakte de bloemen aan en drukte haar neus erin, om de heerlijke aroma's te ruiken. Dit ruikte zoals thuis. 'Het gaat wel. En jij, Nika?' Ze volgde haar voorbeeld en begon de bloemetjes aan de hut vast te maken. 'Wat een knus huisje! Knap gebouwd, heb je dat zelf gedaan?' Nadat alle bloemen hingen, ging ze zitten en keek Nika aan. 'Ik had nog gehoord over je been. Hoe gaat het nu?'

Nika ging eveneens verder met de bloemetjes en knikte. 'Goed.' Ze bewoog weliswaar nog steeds te veel, de hechtingen dreigden los te geraken, maar ze voelde zich geweldig. Ze legde haar hand op het dak van haar huisje en schudde haar hoofd. 'Van Ben.' zei ze, doelend op de man die het in elkaar had gezet. Vervolgens wees ze naar haar been. 'Nu goed.' De eerste dag had ze niet mogen staan van Brad. De tweede dag had ze het tegen zijn wil in gedaan, maar ze had het aanbod om een hut te krijgen niet afgeslagen. Dat had ze nooit zelf in elkaar kunnen zetten.

'Oh, van Ben? Dat is een lieve man inderdaad,' stemde Jess in en keek naar haar handen, die ze in elkaar verwikkeld had. Ze had het koud, ondanks dat ze op een tropisch eiland waren. Misschien kwam het doordat haar kleding na elke zwem beurt, dat diende om jezelf te wassen, er heel erg lang over deed om op te drogen. Het voelde nog steeds vochtig aan. Had ze nou maar gewoon haar koffer gehad! 'Zou ik... Heb jij misschien iets om te eten, Nika?'

Nika knikte instemmend en ging ondertussen verder totdat ze alle bloemen op gemaakt had. Daarna bestudeerde ze Jess kort en glimlachte bij haar vraag. 'Ja.' Ze had niet veel. Al het eten dat ze gevonden had, had ze afgestaan zodat ze het met de hele groep konden delen. Behalve de chocola die ze bij vertrek had gekregen van haar oppaskinderen. Ze verdween haar hut in en kwam even later naar buiten met haar bagage. Het was slechts een rugzak, zoveel bezittingen had ze niet gehad, maar ze was blij dat ze hem gevonden had. Nika ging voor de hut zitten en ritste de tas open. 'Chocola?' vroeg ze aan Jess toen ze de reep uit haar tas haalde.

Jess keek met grote ogen naar de chocolade en daarna naar Nika. 'Weet je zeker dat ik het mag hebben?' Bij het aanblik van het eten ging Jess' maag al spontaan rommelen. 'En ik ben ongesteld, dus dat chocolade is al helemaal welkom.' Ze giechelde en pakte de chocolade van haar over. Voorzichtig en aarzelend nam ze een klein hapje. 'Oh, dit is heerlijk!' Thuis mocht ze nooit snoepen; ze moest altijd gezond eten, om zo fit en goed in vorm te blijven voor het zwemmen.

Nika knikte en was blij haar zo opgewekt te zien. Ze had hem zelf bewaard voor als ze zich wat minder voelde, maar Jess had het nu waarschijnlijk harder nodig dan zij. 'Mooi.' zei ze enkel en ze ging in het zand zitten met haar rug tegen één van de muren van haar hut. Ze had niet het oerwoud in moeten gaan, want ze voelde haar been nu kloppen en Nika wist dat dat geen goed teken was. Ach, het zou wel weer over gaan. En die hechtingen kon ze zelf ook wel aanrijgen. Ze wilde Bradley niet tot last zijn.

Jess deed lang over de chocolade. Eerst rook ze eraan, dan likte ze en stopte het daarna in haar mond, om het langzaam te laten smelten. Elk moment dat Jess kan eten, was speciaal voor haar, omdat ze zelf natuurlijk geen eten had. Toen Nika ging zitten, keek Jess haar aan en ging al snel naar haar wond toe. 'Je been ziet er zo dik uit,' mompelde ze en keek hierbij Nika aan.

Nika moest haar lachen onderdrukken toen ze Jess zo zag genieten. Ze herkende het wel, die honger en die trek. Dat was het enige voordeel aan haar wond; iedereen zag haar als een gewonde vrouw en dus hadden ze sneller medelijden met haar en had ze een bijna constante aanvoer aan eten. Ze had daarover niet te klagen. Nika volgde Jess' blik naar haar been. 'Is oke.' zei ze op geruststellende toon.

Nieuw

Nika lag al een tijdje naar het plafond van haar hut te staren. Het was dat ze de ruisende zee op de achtergrond had, anders zou ze het niet uit hebben gehouden om zo lang te blijven liggen. Ze had het idee dat ze dagenlang had geslapen en nu was ze nog steeds niet helemaal honderd procent wakker. Nika keek in het rond en trommelde met haar vingers op haar buik en neuriede in haar hoofd een liedje dat ze nog kende van haar oppaskinderen in Australië.

Bradley had na Nika nog een paar kleine operaties gedaan - klein in de zin van hechtingen en wat andere kleine ingrepen - en hij was nu eindelijk klaar. Hij hoorde zich moe te voelen, maar eigenlijk voelde hij zich best goed. De operaties waren goed vergaan en hij was vooral blij dat hij de wond van Nika goed had kunnen hechten. Hij kwam eindelijk bij haar hutje aan en kroop erin. 'Hé Nika,' glimlachte hij en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Hoe gaat het? Lekker geslapen?'

Nika's gezicht klaarde op toen ze Bradley zag. Haar hand schoot meteen naar die van hem en langzaam kwam ze overeind zodat ze hem fatsoenlijk aan kon kijken. Ze plaatste een bescheiden kus op zijn wang en knikte met een glimlach. 'Goed.' Ze keek kort naar haar been dat er in ieder geval al schoner uitzag dan de dag daarvoor. 'Hoe ging het?' vroeg ze, doelend op de andere ingrepen die hij na haar had moeten doen.

Zijn blik werd ook meteen naar haar been getrokken. Hij ging er naast zitten en legde haar benen op zijn schoot, zodat hij erg goed naar kon kijken. 'Hij ziet er goed uit, Nika. Geluk dat ik nog goed hechtdraad kon vinden. Als ik mijn koffer ooit nog vind, dan zou ik het eventueel met sterker hechtdraad kunnen vervangen, maar ik denk dat dit zo ook wel goed gaat. Als je maar weinig beweegt.' Hij keek haar glimlachend aan en knikte. 'Het ging erg goed. Ik denk dat het komt doordat ik zo goed naast je heb geslapen,' lachte hij.

Nika steunde op haar ellebogen en keek zo toe hoe Bradley haar wond inspecteerde. Ze luisterde niet naar zijn woorden, maar keek slechts naar hem. Nadat ze hadden gekust hadden ze elkaar nog niet gezien of gesproken zonder dat er anderen in de buurt waren. Ze waren nu weliswaar nog niet alleen, dat was onmogelijk op het strand, maar ze hadden tenminste niet die nieuwsgierige blikken. 'Mooi.' zei ze zacht en glimlachte naar hem terug.

Hij knikte opnieuw en keek haar recht aan. Het was geen ongemakkelijke sfeer, nu net nadat ze gekust hadden, maar hij wist ook niet precies wat te zeggen of te doen. Dus boog hij zich enkel naar voren en drukte zacht een kus op haar lippen. 'Nika... Mag ik je iets vragen? Over ''ons''?' Hij keek haar benieuwd aan en had een hand in haar haren gelegd, om zo zacht deze te strelen.

Nika keek hem terug aan zonder enige schaamte. Misschien was dat hetgene wat haar zo tot hem aantrok: er was geen enkel ongemak tussen hen, het was erg simpel en het voelde goed. Ze kuste hem even zacht terug en keek hem vragend aan. Ze was benieuwd naar wat hij haar wilde vragen. 'Ja.' zei ze slechts en legde haar hand in zijn nek.

Hij ging wat dichter bij haar zitten en legde zijn handen op haar wangen. 'Hoe denk je hierover? Over ''ons'', Nika?' Serieus keek hij haar aan en drukte opnieuw zacht een kus op haar lippen. 'Als we bijvoorbeeld morgen of overmorgen gered worden, gaat dit dan nog door in de normale wereld? Of...' Hij haalde zijn schouders op. Het verschil in taal had hij nooit vervelend gevonden, maar nu miste hij juist die communicatie. Hij had geen idee hoe zij over dit alles dacht.

Nika wendde haar blik af naar de grond en dacht na over zijn vraag. Hun levens waren zo verschillend, dat het moeilijk was ze samen te zien gaan. Zij was illegaal op weg naar Amerika om daar ieder baantje dat haar geld zou bezorgen aan te nemen en hij woonde daar, was een dokter en had alles al terwijl zij niets had. Ze keek hem opnieuw aan met een ernstige uitdrukking op haar gezicht. Ze wist niet of het zou werken buiten dit eiland, maar ze was er zeker van dat ze het wilde proberen. 'Als jij wil?' wat Bradley er van dacht, wist ze echter niet.

Hij glimlachte over haar woorden en keek haar met zijn ogen vol geluk aan. Hij had hier een goed gevoel over, over hun samen hier op het eiland, maar al helemaal gewoon in de normale wereld. 'Ik ben nog nooit over iets zo zeker geweest,' fluisterde hij en nam haar in zijn armen. Met zijn lippen streek hij over haar wang en zo glimlachte hij. 'Maar je bent toch hopelijk niet allergisch voor honden?'

Nika zag de blik van Bradley en na het horen van zijn woorden giechelde ze. Dat was zeldzaam voor Nika. Ze was een serieuze jonge vrouw, die weliswaar veel lachte en altijd een glimlach droeg, maar gegiechel paste echt niet bij haar. Ze sloeg haar armen om zijn nek en schudde haar hoofd. 'Ik houd van honden.' zei ze met een glimlach. 'En jou.' voegde ze daarna zacht toe.

Bradleys glimlach werd enkel groter door haar woorden en, oplettend of hij haar geen pijn deed, trok hij haar op zijn schoot. Hij drukte weer zijn lippen op de hare, enkel nu wat langer en ietwat gretiger. 'Ik hou ook van jou,' fluisterde hij en drukte een pluk achter haar oor. 'En ik ben ervan verzekerd dat mijn honden ook van jou zullen houden.' Hij moest weer lachen en kuste haar opnieuw.

Nika liet Bradley toe haar op zij schoot te trekken en ook zijn lippen weigerde ze niet. Teder kuste ze hem terug en voelde ze de warmte door haar lichaam verspreiden. Het was van de gekke dat ze zo zeker was dat ze deze man lief had, ze kenden elkaar nog niet eens 3 weken (?). Nika legde haar handen op zijn wangen en lachte zacht met hem mee. Ze was ongelooflijk nieuwsgierig naar hoe hij leefde en of ze zichzelf er in kon passen. Maar dat was een zorg voor later. Vol overgave kuste ze hem terug.