Nika's Hut

Zijn glimlach werd enkel breder bij haar glimlach en hij streek met zijn hand door haar zachte, donkere haren. 'Kan je misschien proberen me iets van je leven te vertellen? Rare hobby's of leuke weetjes. Het hoeft niet ingewikkeld. Ik ben gewoon zo benieuwd naar je.' Hij streek met zijn lippen zacht langs de hare en keek haar tegelijkertijd in de ogen aan. 'Mijn ouders, bijvoorbeeld, eisen dat ik elk weekend koffie bij ze kom drinken. En wat voor zoon ben ik nou als ik dat weiger?' lachte hij.

Nika pakte één van zijn handen vast en verstrengelde hun vingers. Met een afwezige glimlach keek ze er naar en luisterde naar zijn vraag en zijn eigen verhaal over zijn ouders. Ze had haar vader en moeder al jaren niet meer gezien. Het laatste familielid dat ze onlangs nog had gesproken was haar oom geweest. Degene die voor zijn werk veel naar Amerika ging in haar jeugd en er ondertussen woonde. Nika had hem laten weten dat ze naar Amerika toekwam. Nu zat ze echter hier, terwijl ze zorgvuldig nadacht over haar woorden. 'Ze klinken aardig. Mijn ouders lang geleden gezien.'

'Ze zijn ook aardig. Enkel eisen ze me al jaren dat ik eens een leuke vrouw zoek. En... ehm, ja, het is gelukt. Alleen jammer dat daar een vliegtuigramp aan te pas moest komen.' Hij lachte zachtjes, zonder humor, en keek haar toen aan. 'Zou je ze graag weer willen zien?' Met een nieuwsgierige blik keek hij haar aan en streelde langzaam en afwezig met zijn hand door haar zachte haren.

Nika kon niet lachen om de grap, desondanks zag ze in dat er inderdaad ook positieve dingen aan de ramp waren. Ze had nu Bradley en ze kon zich niet voorstellen dat ze hem ooit had kunnen missen in het vliegtuig. Ze wist niet eens waar hij gezeten had. 'Nee, geen behoefte.' Haar antwoord was wat afstandelijk en ze begreep dat ze hem het uit moest leggen, maar wist niet hoe. Ze keek hem aan en hoopte dat haar blik hem genoeg zou zeggen.

Hij keek haar met verwarde blik aan na de toon waarop ze haar woorden uit sprak. Dat was niets voor Nika. Hij wou er eerst niets over zeggen, er niet over doorgaan, maar toch deed hij het. Als dokter wist hij dat het soms goed was om over vervelende dingen te praten, ondanks dat je het niet wilde. 'Waarom dan niet? Heb je helemaal geen contact meer met ze?'

Nika zuchtte en keek hem aan. 'Geen contact. Jaren niet. Geen aardige mensen.' Ze wist niet wat hem er verder over moest vertellen. ze wilde haar ouders niet afschilderen als slechte mensen, dat waren ze volgens haar niet, maar ze waren gewoon nooit de ouders geweest die een kind zou moeten hebben. 'Mijn oom woont in Amerika.' vertelde ze daarna op vrolijkere toon. Dat was het enige familielid die ze nog graag zou willen spreken.

Hij keek haar bezorgd aan. 'Dat is vervelend om te horen, Nika,' murmelde hij en drukte een kus op haar haren. Gelukkig lichtte haar gezicht al snel weer op en zijn reactie was dan ook niets anders dan een brede glimlach. 'Ik kan je wel naar hem toe brengen, eenmaal weer in Amerika?' Hij boog zich weer naar haar lippen toe en kuste deze zachtjes. Hij was in zo'n korte tijd echt hopeloos verliefd geworden.

'Graag.' Nika verheugde zich er op haar oom weer te zien. Die lieve man met zijn cadeautjes. Ze hoopte dat hij haar nog zou herkennen na al die jaren en na een hele poos op een onbewoond eiland. Nika was zich er bewust van geworden dat ze er nogal verwilderd uitzag, maar iedereen had dat probleem. Bradley had nog meer baard dan toen ze hem voor het eerst had gezien. Met leifde kuste ze hem terug en negeerde het gekriebel van die baard.

[NEW]
Bradley zat rechtop in Nika's hut - die hij sinds enkele dagen met haar deelde - en staarde naar het strand waar de zon begon op te komen. De rust was na de brand gelukkig weer wedergekeerd, maar de gedachte dat er geen redding zou komen was enkel meer verspreid. Met Nika's been ging het gelukkig beter - het begon langzaamaan te genezen - en het ging ook beter met de andere patiënten. Liefdevol streek Bradley door de haren van Nika die nog sliep.

Nika begon met iedere nacht die ze langer spendeerde op het eiland beter en beter te slapen. Dat kon ook komen doordat ze weinig last meer had van haar been, maar zij dacht dat het kwam doordat ze zich op haar gemak begon te voelen. In tegenstelling tot de anderen, die vreesden dat ze er nooit meer weg zouden komen, nam Nika er maar vrede mee. Bovendien vertrouwde ze er op dat als hun redding nu niet kwam, ze over een week wel kwamen of daarna. Ze had er voor gebeden en anderen hadden dat vast en zeker ook gedaan. Niemand zou hun op dat eiland laten zitten, geen enkele god. Ze werd langzaam wakker toen ze een hand door haar haar voelde. Met een glimlach keek ze Bradley aan en kwam ze moeizaam omhoog. 'Goedemorgen.'

Bradley keek toe hoe Nika wakker werd en hielp haar overeind komen. 'Goedemorgen,' glimlachte hij en drukte een kus op haar lippen. 'Heb je goed geslapen?' Nu ze toch alle tijd hadden, werkten Bradley en Nika ook samen aan Engels, zodat hun communicatie gemakkelijker zou verlopen. Dat was vooral voor nadat ze gered zouden worden, want Bradley was niet van plan om zomaar het contact te verliezen - integendeel! Net zoals Nika geloofde hij dat de redding snel zou komen. 'Heb je honger? Of dorst?'

Nika legde liefdevol een hand op zijn wang en kuste hem zacht terug. 'Heel fijn,' antwoordde ze met een glimlach. Ze ging naast hem zitten en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. De zon kwam nog maar net op, dus was het gelukkig nog koel en niet bloedheet. Dat was waarschijnlijk nog het vervelendste van het eiland, dat het zo ongelooflijk warm was. Midden op de dag kon je beter de zon vermijden. Vooral als je zo een gevoelige huid had als Nika. 'We kunnen fruit zoeken?' Ze had gisteren een nieuwe struik met bessen gevonden, alleen had ze niets bij gehad om ze in te doen. Ze moest dus nog terug.

Bradley keek toe hoe de mensen naast hen ook wakker begonnen te worden en knikte. 'Ja, laten we dat maar doen.' Hij had geen zin dat iedereen weer met al zijn medische problemen naar hem toe zou komen. Overdag wou hij iedereen helpen, maar in de ochtend wou hij rust. En het liefst rust samen met Nika. Hij kwam overeind en trok haar ook omhoog, om meteen samen met haar de tent te verlaten en de beschutting van de jungle te zoeken.

Nika had de rugzak uit haar hut meegepakt en hing hem op haar rug terwijl ze Bradley volgde. Zodra ze het zand verlieten en de dichte bebossing ingingen, lette ze extra op waar ze haar voeten zette. Ze had minder last van haar been, maar een akelige val zou het alsnog niet verbeteren. 'Brad, rechts.' Nika had zijn hand vast gepakt en wees in de goede richting, zodat hij wist waar ze heen moesten. Gelukkig had ze altijd al een goed richtingsgevoel gehad en liet deze haar niet in de steek in het woud op het eiland.

Bradley volgde Nika door de jungle heen - ze had een veel beter richtingsgevoel dan dat hij had - en keek met opluchting over zijn schouder om te zien dat het strand verder en verder van hun af ging. Toen ze diep de jungle in waren, stopte hij om bij te komen en glimlachte naar Nika. 'Gaat het nog? Moeten we even pauzeren?' vroeg hij bezorgd en wees naar haar been. Voordat ze kon antwoorden, nam hij plaats op de boomstam. 'Ik ben blij dat het weer wat rustiger in de groep is geworden.'

Nika had nog geen behoefte aan een pauze, maar ze zag aan Bradleys gezicht dat het misschien wel verstandig was. Ze was blij als ze eindelijk af was van de last die haar been was. Bradley maakte zich er veel te veel zorgen over. Met een glimlach sloeg ze haar benen om de boomstam en ging zo bij Bradley zitten. 'Ze leren elkaar kennen.' Nika was er van overtuigd dat het met de tijd beter zou gaan in de groep. Het waren stuk voor stuk aardige mensen, vond zij.

Bradley knikte instemmend, maar bleef zijn peinzende frons behouden. 'Ze lijken ervan overtuigd te zijn dat er geen hulp zal komen. Ik was de laatste tijd nog erg optimistisch, maar... Wat nou als er echt geen hulp zal komen? Of laten we zeggen, pas over een maand? Hoe gaan we het met de verdere verdeling van de spullen doen, als goederen op beginnen te raken? Hoe zit het nou eigenlijk met de leiding, tussen Clark en Nina? Hoe groot is dit eiland? Misschien delen we het wel met een stam?!'

Nika keek Bradley met een medelevende glimlach aan. Ze kon niet alles verstaan van wat hij zei en misschien was dat maar beter ook, omdat ze zich daar dan wellicht ook zorgen over zou gaan maken. 'Maak zorgen over wat je weet, meer niet.' Geruststellend pakte ze zijn handen vast. Ze had al gemerkt dat zodra de dokter zich bezig ging houden met iets dat niet bij zijn werk hoorde, hij zo ging peinzen en fronsen. Dat zag ze niet graag bij hem.

Hij zuchtte en moest lachen om haar simpele woorden. 'Ja, misschien moet ik voor deze ene keer eens naar je luisteren,' plaagde hij en sloeg een arm om haar heen. Liefhebbend drukte hij een kus op haar slaap en stond toen weer op. 'Ik geloof dat jij niet zo moe hebt, niet waar?' glimlachte hij en trok haar weer overeind. Hij had niet geweten hoe hij deze dagen had doorgekomen zonder Nika naast zich. 'Hoe ga je zometeen trouwens het fruit uit de bomen halen?'

Nika was blij dat het haar gelukt was om de glimlach weer terug op zijn gezicht te krijgen. Glimlachend kwam ze met behulp van zijn hand overeind en haalde haar schouders onverschillig op. Ze had dagenlang slechts gelegen. Energie had ze genoeg. Fronsend liep ze voor Bradley uit. Ze wist niet wat 'struik' in het Engels was en gefrustreerd dacht ze over het woord na. 'Het is laag, geen boom,' zei ze uiteindelijk over haar schouder. Op dat moment bereikten ze de open plek waar de stuiken met bessen stonden.

Bradley liep bedachtzaam achter haar aan en bedacht zich wat ze nou bedoelde. Toen ze op de open plek kwamen en hij besjes in struiken zag hangen, moest hij lachen. 'Oh, struiken! Ik dacht al dat je al die dagen in bomen was geklommen,' grinnikte hij en bukte om bes in zijn mond te stoppen. 'Wil je er ook eentje?' Hij haalde ondertussen zijn rugzak van zijn rug af en begon er bessen in te stoppen.

'Struiken.' Nika probeerde het woord bedachtzaam uit en knielde toen bij een bosje neer. Ze nam haar rugzak er ook bij en begon hem rustig vol te laden. 'Genoeg.' Ze wees naar het bosje voor haar en plukte met een glimlach verder. Iedereen op het strand zou er vast blij mee zijn om deze delicatesse te kunnen proeven. Misschien, als ze voorzichtig waren, zouden ze vaker bessen kunnen halen als ze aan bleven groeien. Een paar bessen stopte ze in haar eigen mond, terwijl ze de rest in de rugzak deed.

Bradley had zijn eigen struik al leeggeplukt en ging dus verder plukken aan de struik naast die van Nika. Na een tijdje legde hij zijn hand op haar wang en drukte hij een liefdevolle kus op haar lippen. 'Dat wilde ik dus al de hele ochtend doen,' glimlachte hij. Hij wilde haar nogmaals kussen, maar werd opgeschrikt door een geluid verderop. En dat was geen menselijk geluid. Hij ritste de twee rugzakken dicht en kwam samen met Nika omhoog.

Nika neuriede in zichzelf een deuntje terwijl ze zorgbuldig de bessen van de takjes afhaalde. Ze genoot van dit soort rustgevende momenten. Nika schrok van de kus maar ging er maar al te graag in mee. Ze legde een hand op zijn schouder om hem dichet naar haar toe te trekken, maar hoorde toen ook het geluid. Ze klaspte zich aan Bradley vast en spitste haar oren om te horen uit welke richting het geluid kwam.

Bradley keek haastig en angstig om zich heen, zoekend waar het geluid vandaan kwam. Toen het geluid harder en harder werd, keek hij achter zich en zag hij een groot beest op hun afrennen. Hij nam niet de tijd om het beest te herkennen, maar pakte Nika's hand vast en rende hard weg. 'Rennen, Nika!' schreeuwde hij en trok haar mee, ondanks haar gewonde been. 'We moeten naar het strand!'