De Oceaan

Nina keek over haar schouder heen toen ze in de verte voetstappen hoorde naderen. Al snel herkende ze de vrouw en richtte ze met een diepe zucht haar blik weer op de zee. Het was de vrouw die zich na enkele weken eens had bedacht om haar mond open te trekken en tegen Nina in te gaan. Toen de vrouw naast haar stond, haalde Nina met een klein glimlachje haar schouders op en keek ze triomfantelijk naar de vrouw. 'Misschien,' zei ze enkel en staarde naar de sigaret.

'Je hebt geen idee of wel?' Ann lachte en schudde haar hoofd. Dus ze deelden ook niet alles met Nina. Ann vond dat wel amuserend. Ze haalde een aansteker tevoorschijn en gebruikte hem om de sigaret op te steken. Ze inhaleerde hevig en blies toen vol opluchting de rook uit. 'Denk je niet dat we mensen op de uitkijk moeten zetten voor het geval haar vriendjes haar hier weg willen krijgen?' Ze ging naast Nina zitten en nam nog een trekje toen ze de blik van de vrouw zag. 'Wil je?' Ze stak de sigaret naar haar uit en glimlachte kort.

Nina klemde gefrustreerd haar kaken op elkaar en keek Ann vooral níét aan. 'Alsof Clark en Killian iets haar hebben gehaald,' gromde ze geïrriteerd. Zometeen zou ze naar het meisje gaan en daarbij zouden haar mes en pistool goed van pas komen. Nina moest lachen en schudde haar hoofd. 'Alsof iemand dat gaat doen. Jullie gingen al bijna janken toen ik haar onder schot hield. Maar als je het vrijwillig wil doen, dan zou ik zeggen: ga vooral je gang. En je gelooft dus ook eindelijk dat ze niet uit ons vliegtuig komt?' Nina keek naar de sigaret en pakte hem zwijgend van haar over.

Ann keek met een zelfingenomen blik toe hoe Nina de sigaret over nam. Ze was gewend vanwege haar werk dat je altijd iets moest hebben waarmee je je medemens kon omkopen. Natuurlijk noemde ze het nooit omkoperij, het was gewoon het spel slim spelen door te weten wat je tegenstander erg graag wilde. 'Niemand wil dat die meid ons als de boemannen ziet. Ik denk niet dat dat gaat helpen.' Ann streefde naar onderhandelingen die niet geleid werden door angst, maar door macht. 'Ja, ik kan me niet voorstellen dat ze er anders zo lang over gedaan hebben om ons te vinden. Die brand in de eerste weken, die moeten ze hebben gezien.'

Nina rolde met haar ogen bij de blik van Ann en rookte in alle rust de sigaret. Pas na een tijdje gaf ze hem terug en haalde ze haar schouders op. 'Je zag wat er gebeurde toen ik níets deed. Jullie zouden me allemaal dankbaar moeten zijn.' Nina staarde naar de resten van de brand. 'Waarom zouden ze nu pas gekomen zijn? Het lijkt me dat twee van die jonge meiden - als ze alleen zijn - ons meteen op zouden zoeken. Wat hield hen tegen om nu pas te komen?'

Ann verborg haar ongeduld toen ze toezag hoe Nina langzaam maar zeker een groot deel van de sigaret oprookte. Ze nam hem over en inhaleerde met een zucht vol opluchting. Ze was nu al even langzaam aan het afbouwen, maar het zou nog altijd zwaar zijn als de drank en sigaretten op waren. 'Ze wilden zelf niet gevonden worden? Als er meer mensen zijn- Hoewel ik me niet voor kan stellen dat ze twee meiden op patrouille sturen. Ze heel bekwaam zagen ze er niet uit.' Ann bestudeerde haar sigaret en keek Nina aan. 'En jouw manier gaat wel werken, denk je?'