De Oceaan

Aiden had zelf ook enig orkaan of andere hevige weersomstandigheden meegemaakt. Het was nooit een pretje, maar je leefde er nou eenmaal mee. 'Vooor jou wel!' Met een glimlach zocht hij in zijn rugtas naar een trui en gaf de groene sweater vervolgens aan haar. 'Had je je eigen spullenvnog gevonden, Jessy?' Nog steeds niet iedereen had zijn koffer of andere bagage gevonden. Wellicht was hrt in de oceaan gekomen en kon het weken later ergens aanspoelen.

Jess pakte de warme trui dankbaar aan en trok hem over haar hoofd heen. Toen ze hem uiteindelijk aan had, sloeg ze haar armen weer om haarzelf heen en knikte ze. 'Ik heb mijn koffer gevonden, maar hij was al half leeggeplunderd. Door mensen of dieren, ik weet het niet... helaas. Er zaten gelukkig nog wel bruikbare spullen in.' Haar douchespullen, tampons, shirts, ondergoed, bikini's... Die waren gelukkig nog niet gejat. Jess kromp in elkaar toen er gedonder in de verte klonk en liet een zenuwachtig lachje horen.

Aiden glimlachte. 'Fijn dat je toch nog wat hebt kunnen vinden. Hopelijk zat er niet iets dierbaars in dat je nu kwijt bent?' Hij schrok eveneens van het gedonder en kneep zijn ogen samen terwijl hij in zijn hoofd telde. Toen hij ze weer opende keek hij Jess met een klein glimlachje aan. 'Al mijn spullen zijn jou spullen. Als je iets wil lenen of wat dan ook, dan moet je het maar gewoon pakken. Ik heb alleen geen vrouwendingen.' Hij grinnikte kort, maar schrok al snel weer op van de volgende klap die gevolgd werd door een flits.

Jess twijfelde even, maar knikte uiteindelijk. 'Ik ben enkele sieraden kwijtgeraakt. Het had geen hele dure spullen, maar ze waren wel van mijn oma geweest.' Toen de ene na de andere klap volgden op de eerste pakte ze Aiden vast bij zijn arm en trok ze hem naast haar op zijn bed. 'Bedenk maar zo, we zitten op het strand en dat is de veiligste plek bij onweer.' Ze wreef over zijn rug en glimlachte toen dankbaar. 'Dat is lief van je, Aiden. Ik- ik ben echt blij dat je me steeds zo hebt geholpen en nog steeds helpt.'

Aiden keek haar met een blik vol medeleven aan. Dat was zeker niet fijn. Hij was opgelucht toen Jess hem bij haar trok. Hij pakte haar handen stevig vast en legde zijn voorhoofd tegen haar schouder. 'Ik weet het niet. Ik snap niets van dit eiland. Het is niet logisch hier. Gewoonweg niet.' Aiden schudde zijn hoofd en kneep zijn ogen dicht bij iedere klap. 'Ach, het is niets. Ik ben in ieder geval blij dat ik je kan helpen. Meestal komen mensen niet naar mij toe voor hulp.' Hij lachte schamper.

Jess gleed met haar hand over zijn achterhoofd en dacht na over zijn woorden. Het eiland was inderdaad niet logisch en dat hadden al enkele gebeurtenissen benadrukt. Maar het was eerder nooit in zoveel woorden uitgesproken. Dus besloot ze er maar niets over te zeggen: het onweer was al beangstigend genoeg. 'Ach, en als ze niet naar je toekomen, dan is het lekker rustig,' corrigeerde ze hem goedbedoeld en glimlachte naar hem. 'En dan kan ik lekker veel van je tijd innemen om met je door te brengen.'

Aiden voelde zich net een klein kind nu hij bijna letterlijk bij Jess opschoot kroop van angst. Het was alleen- Eerder had hij nooit zo'n aversie gehad voor onweer. Hij kwam uit Australië dan was je stormachtig weer gewoon gewend. Er was altijd een tijd wanneer je er niet omheen kon daar down under. Maar hier voelde het anders, ernstiger. Daarbij kwam nog het feit dat hij zich absoluut niet veilig voelde op dit eiland, om verschillende redenen. 'Ja, inderdaad.' zei hij maar.

Jess keek Aiden een tikkeltje wanhopig aan: ze had geen idee hoe ze hem gerust kon stellen. Het onweer zou nog wel even een tijdje door blijven gaan en hij leek bij elke klap meer in te krimpen dan de eerdere. 'Aiden, wat nou als je gewoon even gaat liggen en probeert te slapen? Als je dan wakker wordt, dan zul je zien dat het zo over is.' Ze keerde zich naar hem toe en legde een hand op zijn wang. Het was alsof ze tegen een klein kind sprak, maar bij grote angsten kwam je jongere ik ook meestal omhoog. En Aiden was niet de enige die bang was.

Aiden keek naar Jess en zag de blik die ze in haar ogen had. Het was absoluut geen goed idee geweest om te vragen of ze hier kwam schuilen. Het was vast vreselijk om iemand niet te kunnen helpen omdat hij gewoon doodsbang was. Toen hij weer een klap hoorde en er een beeld door zijn hoofd flitste snapte hij plots waar de angst vandaan kwam. 'Ik denk niet dat ik kan slapen. Het is- In het vliegtuig-' Hij wreef verwoed in zijn ogen en probeerde zo de beelden weg te denken. Toen ze in het vliegtuig zaten was het gaan onweren, een hevig storm, turbulentie en plots maakten ze een duikvlucht naar beneden. Die associatie van onweer met de crash maakte deze storm ondraaglijk.

Jess keek Aiden even onbegrijpelijk aan, maar na een tijdje begreep ze zijn woorden. Onmiddellijk kwamen ook de beelden weer bij haar binnen en schrok ze op van een harde klap. Het maakte haar meteen ook weer helder. 'Maar Aiden, we zitten nu niet in het vliegtuig! Ik- we zijn samen. We zitten droog en veilig. De storm is over paar uur weer voorbij. Ik-' Ze realiseerde zich dat haar woorden toch niets zouden helpen en sloeg dus haar armen om haar heen, terwijl ze zijn gezicht tegen haar borst drukte in een geruststellend gebaar.

Aiden bleef naar Jess knikken. 'ja, dat weet ik, dat weet ik-' Hij klampte zich zowat aan haar vast en hield zijn adem enkele tellen in. 'Maar mijn hoofd, al die beelden en dat geluid.' Hij was tijdens de crash bij volle bewustzijn gebleven. Hij had niet het geluk gehad om flauw te vallen of om gewoon simpelweg dood te gaan. Maar hij moest het hier maar zien te verdragen met alles dat in zij hoofd zat. 'Mijn hoofd zit zo vol en alles schiet door elkaar heen. En dit eiland. Echt Jessy je moet me beloven dat je hier op het strand blijft,' herhaalde hij weer.

Jess kreeg het benauwd van zijn woorden en keek hem met een verward gezicht aan. Het was alsof hij koorts had, hij sprak met dezelfde warrige tong en leek erg in paniek. 'Aiden, rustig aan!' zei ze telkens maar weer en schudde hem door elkaar heen. 'Zo ben je niet, ik heb je nog nooit zo onrustig gezien! Kom op, Aiden, snap out of it!' Ze legde haar handen op zijn wangen en kwam heel dichtbij met haar gezicht, om hem recht aan te kijken. 'Je maakt mij nu ook onrustig... Bang.'

Aiden besefte dat hij wartaal uitkraamde en dat hij aan het doordraaien was. Hij greep naar zijn hoofd en kneep zijn ogen dicht terwijl hij in zijn hoofd telde. Dat wat zijn moeder hem had geleerd: 'Tellen om tot rust te komen, Eddie.' Hij bleef tellen zolang hij nog trilde en reageerde niet op Jess. Hij moest zichzelf weer vinden. De kalmte in de storm. Die beelden gewoonweg uitsluiten, laten verdwijnen. Dat kon hij vast wel.

'Aiden... Aiden!' zei Jess geschrokken en stond op, toen hij naar zijn hoofd greep. Besluiteloos stond Jess naast hem en greep zelf ook naar haar hoofd. Ze had geen idee wat ze moest doen. Al snel knielde ze weer voor hem neer en pakte ze zijn handen vast, om mee te tellen. Maar het duurde niet lang, of ze telde ongelijk of ze maakte hem in de war. En daardoor werd het enkel erger. Als laatste, hopeloze besluit kroop ze nog wat dichter tegen hem aan en pakte ze zijn gezicht tussen haar handen vast, om daarna hard haar lippen op de zijne te drukken. Het was een laatste hulpmiddel om zijn hoofd helemaal leeg te krijgen.

Aiden had alles om zich heen al zo ver buiten gesloten dat hij Jess die in paniek schoot niet eens door had. Hij had nu zijn moeder voor zich, maar het vredige beeld werd steeds verstoord. Het zweet stroomde langs zijn slapen en langzaam begon Aiden de concentratie weer te verliezen, totdat hij plots Jess' lippen voelde. Alsof er een knop werd omgezet, klaarde de storm in zijn hoofd op. De fysieke chaos was echter nog niet voorbij en trillend en zwetend keek hij haar aan. 'Sorry, ik-' Hij leunde naar voren en pakte langs haar zijn rugzak waarin hij verwoed graaide naar een potje. Beschaamd draaide hij zijn rug naar Jess toe.

Jess haalde haar lippen langzaam van de zijne af en keek hem recht aan. Zijn gezicht was rood en bezweet en zijn lichaam was nog steeds aan het trillen, maar er was weer een heldere blik op zijn gezicht verschenen. Maar al snel draaide hij zich om en wendde Jess ook beschaamd haar gezicht van hem af. Ze had geen idee wat haar bezielde, maar het had in elk geval geholpen. Na enkele minuten draaide ze zich weer naar hem om en ging ze achter hem zitten, om voorzichtig met haar hand over zijn rug te wrijven.

Aiden haalde met maar weinig precisie een pilletje uit het potje en liet deze al meteen in het zand vallen. Wanhopig zocht hij het terug op en toen hij het eindelijk had gevonden, kneep hij hem fijn tussen twee vingers. Het poeder snoof hij zo van zijn hand op. Vervolgens haalde hij opgelucht adem. Hoewel die opluchting al gauw verdween toen hij zich terug omdraaide naar Jess. 'Sorry, ik had het je moeten vertellen.'

Jess bleef hem ondersteunen en over zijn rug wrijven als steun. Ze wou hem net glimlachend iets vertellen, tot ze opeens het poeder zag en wat hij ermee deed. Al snel trok ze haar hand terug en stond ze abrupt op. Haar mond was vertrokken tot een dunne streep. 'Niet te geloven, Aiden!' riep ze kwaad uit en balde haar vuisten. 'Dat ik ook maar de moeite heb genomen om je gerust te stellen. Het was niet het onweer, hè? Of wel soms?' Ze keek naar de deur en twijfelde. Het liefst wou ze weg, maar dat was nog onverstandiger dan hier blijven. 'En dat ik je ook nog gekust heb... En dat was niet enkel om je gerust te stellen! Ja, je had het me moeten vertellen!'

Aiden zag het moment waarop de walging Jess gezicht overnam. Hij kromp ineen toen ze haar stem verhief, zijn hoofd bonkte als een gek. De woorden kwamen nog harder aan dan het onweer. Hij kon haar nu proberen uit te leggen dat hij probeerde te stoppen. Dat hij wel moest aangezien zijn pillen aan het op raken waren. En eigenlijk waren het pillen die aan hem voor werden geschreven vanwege zijn geestelijke gesteldheid, maar hij was er simpelweg verslaafd aan geraakt. Het was één grote zooi. 'Sorry, het spijt me vreselijk.' Met een hangend hoofd verontschuldigde hij zich.

Jess hoorde Aidens verontschuldiging met pijn in haar hart aan en begon te ijsberen in de tent. Ze had maar heel weinig kennis over drugs en ze had dan ook geen idee hoe ze hem hiermee kon helpen. Uiteindelijk zakte ze weer neer op zijn bed en legde ze haar hand op zijn schouder. 'Voor zover ik weet, moet je het afbouwen. Steeds iets minder en dan ermee stoppen. Ik stel voor dat ik je pillen bij me houd en dat ik ervoor zorg dat je niet meer neemt dan dat nodig is, zodat je op een goede manier kan afkicken. Oké?' Ze legde haar hand op zijn wang en glimlachte geruststellend.

Aiden keek Jess aan, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd. 'Nee, Jess, nee, dat hoeft niet. Als je me helpt, dan ga ik je zeker te weten pijn doen. Op wat voor manier dan ook.' Hij klemde het potje stevig in zijn hand en wendde zijn blik af toen ze naar hem glimlachte. Als Jess hierbij betrokken zou raken, dan zou het haar vast en zeker ook schade toebrengen. Hij moest het maar op zichzelf doen. Het kon ook niet anders, want dat ene laatste potje was bijna leeg. Misschien kon hij Bradley de dokter om hulp vragen, maar niet Jess.

Jess voelde een teleurstelling door haar heen trekken en ging nog wat dichter tegen hem aan zitten, terwijl ze haar hand op zijn knie legde. 'Aiden, ik snap dat ik je hier misschien niet zo goed mee kan helpen en dat de dokter meer weet over on- onwenningsverschijnselen. Maar je weet toch hopelijk wel dat ik je altijd wil helpen? Met alles!' Ze glimlachte nogmaals naar hem en gaapte toen. 'Aiden, ik denk dat we zometeen maar moeten gaan slapen. En dan kunnen we er morgen weer met een heldere blik naar kijken.'

'Jess, je moet me niet willen helpen. Ik ben één grote mess.' Aiden probeerde met de mouw van zijn shirt het zweet van zijn voorhoofd te vegen, maar het was te veel en zijn shirt plakte al aan zijn huid. Hij stond op toen ze over slapen begon. Buiten was de storm net zo snel als hij gekomen was, weer aan het wegtrekken. 'Ga jij maar slapen. Je mag hier blijven. Ik-' Hij keek naar zijn trillende handen en keek kort naar Jess. 'Blijf maar hier. Ik ben zo terug.' Vluchtig verdween hij uit de hut, in de richting van de rotsen of in ieder geval een plek waar geen mensen waren.

[NEW]
Nina staarde met een diepe frons naar de zee en pakte een steen op, om deze ruw de zee in te gooien. Ze stond te wachten op het moment dat ze de hut in kon sluipen en dat meisje kon uithoren. Olivia zei dat ze er nog wel even de tijd voor moest hebben, dus wachtte Nina nu ongeduldig aan de waterrand tot ze een seintje van Olivia kreeg. Haar pistool had ze veilig in de band van haar broek gestopt en voor de zekerheid had ze ook een mes mee. Ze had zo'n idee dat ze ver moest gaan om iets uit dat meisje te krijgen.

Ann had aan de waterrand Nina zien zitten en besloot om een praatje te gaan maken. Ze wilde weten wat zij dacht over dit hele gebeuren aangezien ze de rest niet kon bereiken en ze niets met haar wilden delen. Misschien was Nina bereidwilliger. Ze ging naast de vrouw zitten en glimlachte kort naar haar als begroeting. 'En heeft ze al gepraat?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze een sigaret uit haar broekzak haalde. Het was één van de laatste die ze had, maar vandaag kon ze hem wel gebruiken.