De Oceaan

De heerlijke blauwe oceaan die zachtjes tegen het strand aan klotst. Het water is niet erg wild, maar zoals altijd moet je uitkijken voor de sterke stromingen die je weg kunnen voeren. De oceaan hier heeft zo'n typische azuurblauwe kleur waar je de hele dag wel naar kunt kijken.

Spoiler:

Jess kwam weer omhoog en hapte naar adem. Ze was erg diep geweest, maar had dan wel weer veel vissen gevonden. Ze dreef in het water en pakte haar speer er weer eens bij. Ze kon er voor geen meter mee omgaan, maar ze dacht er maar aan dat oefening kunt baart. Ze dook weer onder water en zocht naar enkele vissen. Eenmaal ze dichtbij was, stak ze snel haar speer uit, maar raakte geen enkele vis. Teleurgesteld zwom ze weer naar het wateroppervlak.

Clark had zijn kleding net gewassen en rekte zich even goed uit. Zijn kleding had hij over de waslijn gehangen die iemand had gemaakt van twee bamboe stokken met wat draad ertussen. Nu hij toch in zijn boxershort stond, kon hij maar net zo goed even een duik nemen in het kraak heldere water. Het zag er heerlijk uit en toen hij eenmaal aan het zwemmen was, wilde hij er ook niet meer uit.

Jess zwom naar wat ondieper water zodat ze enigszins kon staan en daardoor kon uitrusten. Ze was getraind om veel te zwemmen, maar nu was ze al de hele middag bezig en begon ze pijn in haar armen te krijgen. Die verdomde speer dan ook. Opeens zag ze een man aan zwemmen en herkende hem. 'Hoi Clark!' Het zou haar niet verbazen als hij niet eens wist dat zij bestond. Ze hadden nooit eerder gesproken.

Clark keek op bij het horen van zijn naam en glimlachte naar een wat jonger meisje. Hij had geen idee wat haar naam was, maar hij had haar wel eens gezien. Ze was een van die enthousiastelingen die de hele dag in het water lag om vissen te vangen. 'Hey,' zei hij. 'En, willen ze een beetje bijten?'

Ze schudde haar hoofd en voelde weer de grond onder haar voeten nu ze ondieper was. 'Nee, niet echt, maar het is de eerste keer dat ik er een speer bij gebruik. Eerst maar een beetje oefenen en dan komen de vissen van zelf wel.' Ze keek hem benieuwd aan. 'Hoe gaat het eigenlijk met je? Leiding nemen is niet niets, vooral over zoveel mensen.' Ze stak haar hand uit. 'Ik ben Jess.'

Clark keek haar met een glimlach aan. 'Het gaat wel goed, veel druk - maar dat hoort er nou eenmaal bij.' Het "hoorde" erbij, dat was nou eenmaal zijn excuus voor al de dingen die hij vreselijk vond. 'Aangenaam kennis met je te maken Jess.' zei hij met een glimlach op zijn gezicht en schudde haar hand.

Het was een beetje lastig, het handen schudden in het water, maar het lukte en Jess lachte vrolijk. 'Ga je mee zwemmen? Op dit tijdstip is de zee op zijn warmst en op zijn mooist.' Ze ging op haar rug liggen en zwom zo naar wat dieper water. Inmiddels was ze ook over haar schaamte heen gestapt en zwom ze gewoon in haar ondergoed. Op zo'n eiland had je überhaupt al geen privacy meer.

'We moeten niet te ver gaan hè, de stromingen hier kunnen gevaarlijk zijn.' Clark ging niet al te ver en trappelde zodat hij boven water bleef met zijn hoofd. Hij moest zeggen dat het lekker was, het water. Het was nog niet eens zo'n slecht idee om iedere dag een stuk te zwemmen. Zo kwam je tenminste aan je dagelijkse beweging.

Zij kon zich als professionele zwemster wel redden in stromingen, maar toch luisterde ze naar hem, zolang hij hier bij haar was. Ze veegde een natte pluk uit haar gezicht en glimlachte naar hem. 'Heerlijk toch, zwemmen? Het is werkelijk het enige eigenlijk wat ik doe. Zwemmen, krabben en vissen vangen, zwemmen.' Ze herinnerde zich opeens dat ze nog geen slaapplaats voor vannacht had, maar stiekem vond ze het wel eng om aan dé leider onderdak te vragen.

Clark grijnsde. 'Zwemmen is inderdaad heerlijk, maar ik zou niet de hele dag in het water kunnen liggen hoor.' zei hij tegen haar en zwom naar het ondiepe gedeelte, zodat hij kon zitten op de bodem, maar toch nog in het water was. 'Dus dat is je hobby? Zwemmen?' vroeg hij zich nieuwsgierig aan.

NEW

Madison stond nog met haar voeten in het water en wrong haar haren uit. Het was een heerlijke dag om een duik te nemen, en daarbij was het ook tevens de douche. Nadat ze haar natte haren in een knot had gebonden, liep ze terug richting de rotsen, waar ze haar kleding op had gelegd. Ze was nu dan ook slechts gehuld in haar ondergoed.

Robert had zijn primitieve radio in zijn handen en probeerde er contact mee te krijgen. Het was een standaard handeling voor hem om elke ochtend verbinding te proberen te maken. Maar zoals altijd lukte het niet. Gefrustreerd stopte hij het ding in zijn zak en liep hij verder over de rotsen, waar hij opeens een vrouw zag lopen. Een geamuseerde glimlach kwam er op zijn gezicht en na een tijdje gekeken te hebben, zag hij dat het Madison was. 'Maddie?!' riep hij en liep naar haar toe.

Madison had net haar shirt aangetrokken toen ze haar naam hoorde. 'Hé!' Ze trok haar korte broek snel aan en klom van de rotsen af. 'Het is heerlijk weer om een duik te nemen,' vertelde ze hem lachend en keek hem aan. 'Hoe gaat het? Nog enig succes?' Ze refereerde naar de radio waar hij iedere ochtend mee in zijn handen zat.

Hij keek bewonderend naar haar lichaam, maar zocht al snel weer haar ogen op. Hij schudde treurig zijn hoofd. 'Nee, geen succes... Zoals altijd.' Hij nam zuchtend plaats op een rots en glimlachte. Het was altijd leuk om Madison als gezelschap te hebben: ze was altijd vrolijk. 'Misschien neem ik zometeen inderdaad wel een duik... Ik heb namelijk geholpen met het klaarmaken van dat akelige beest, dus ik stink waarschijnlijk een uur in de wind,' lachte hij. 'Hoe gaat het met jou?'

Madison begon te lachen. 'Echt ongelofelijk dat ze gewoon een wild zwijn hebben gevangen!' zei ze enthousiast. Ze was altijd al dol geweest op een stukje vlees, maar nu merkte ze pas hoe erg ze het had gemist. 'Ik zou op dit moment echt een moord doen voor een broodje hamburger, wist je dat?' lachte ze en haalde haar schouders op. 'Goed, prima eigenlijk.'

Robert glimlachte enthousiast. 'Ja, inderdaad! Ik heb nog nooit zwijn gegeten, dus ik ben heel erg benieuwd!' Hij stierf dan ook werkelijk van de honger. Hij had al zijn voorraden veel te snel opgegeten en moest het nu dus doen met wat fruit. Daar kon zijn grote lichaam niet op teren. 'Ik doe met je mee,' grinnikte hij, 'en ik heb zo'n zin in patat. En een milkshake. Junkfood!' Hij sloeg een arm om haar heen. 'Ik ben blij dat het goed gaat.'

'Ik zou echt een moord doen voor junkfood.' giechelde ze. 'En voor mijn oma's tomatensoep.' lachte ze er nog achteraan en keek naar hem. Pas als je dingen niet kon krijgen, merkte je hoeveel je ze eigenlijk miste. 'En ik mis hagelslag. Hagelslag en croissantjes.' Er waren wel meer dingen die ze miste, maar dat waren de voornaamste dingen waar ze nu een oceaan voor over zou zwemmen.

'En ik zou een moord doen voor een normale douche. En toilet,' grinnikte hij en dacht diep na. 'En voor mijn bed en vooral voor mijn kussen. Mijn rug doet nu al dagen pijn door die verdomde bedden.' Hij staarde naar het water en kreeg toen pretoogjes. 'Zin om nog een duik te nemen?' vroeg hij hoopvol en trok zijn eigen shirt uit. Het was loeiheet en hij zweette zich kapot. 'Want ik ga denk ik wel. Ik smelt zometeen nog.'

'Dat ook.' lachte Madison. Ze zou een moord doen om haar gewone leven weer terug te krijgen, maar met iedere dag dat ze hier zaten werd haar hoop een beetje minder. 'Ach, waarom ook niet. Het is niet dat ik nou nog grote plannen had voor vandaag.' zei ze, terwijl ze haar shirt en broek weer uittrok en op de stenen legde. 'Nou, waar wacht je nog op?' lachte ze, terwijl ze vanaf de rotsen het water in sprong.

Roberts glimlach werd groter en groter toen ze instemde met zijn plan. Even keek hij bewonderend toe, toen ze haar kleding uit deed, en kroop toen zelf ook uit zijn broek. Na even peilend in het water gekeken te hebben - zou hij niets raken als hij van de rotsen afsprong? - nam hij een aanloopje en sprong hij met een bommetje het water in. Lachend kwam hij weer boven water en zwom hij naar Madison toe. 'Dit is heerlijk!'

'Weet ik!' Ze nam iedere dag een duik, als het weer ernaar stond tenminste. Soms begon het ineens uit het niets te stortregenen, dat waren dan ook de dagen dat ze de oceaan liever meed. Slecht weer betekende vaak ook vervelende stromingen die je mee de zee in konden sleuren en dat was iets wat Madison liever niet overkwam. 'Ik zei het toch!'

'Ja, ja, Madison, je hebt altijd gelijk,' gaf hij lachend toe en stekte zijn benen uit, om te kijken of hij kon staan. Dat lukte niet, maar enkele meters verderop wel. Hij was gelukkig een lange man, maar daardoor ook zwaar en minutenlang spartelen in dat water was dus niet aan hem besteed. Met een brede grijns pakte hij haar pols vast en trok hij haar zo door het water naar hem toe, zodat hij haar kon vasthouden. 'Straks krijg je nog kramp,' glimlachte hij als smoes.

Madison begon te giechelen en leunde lichtjes op hem, zodat ze niet zoveel hoefde te trappelen. 'Ik snap echt niet dat niet meer mensen dit doen! We zijn hier nu toch, dan kan je er maar beter het beste van nemen, toch?' Er zaten mensen die enkel en alleen maar aan het mokken waren dat ze hier zaten, maar Madison zag het juist van de andere kant: het was een prachtig eiland en ze moesten het er maar mee doen, dus konden ze er maar beter van genieten.

Robert keek Madison zwijgend aan en bewonderde hoe ze zo optimistisch kon blijven na een vliegtuigramp. Haar handen op zijn armen voelde warm aan en haar glimlach leek wel te stralen. 'Het beste ervan nemen, hè?' herhaalde hij met een verlegen glimlach en keek haar nogmaals aan, maar nu recht in haar ogen. Langzaam kwam hij dichterbij en voelde hij hoe zijn lippen van elkaar weken, in de hoop de hare aan te kunnen raken.