Het huis van de familie Brooks

Etta nam één ijsthee van Chloe over en dronk er gretig een slok van. Hij was natuurlijk weer perfect op smaak en Etta liet een goedkeurend geluid horen. Vervolgens keek ze over de schouder van Chloe mee in de koelkast. 'Ah, ik eh, eet liever geen vlees.' Ze was langzaam over aan het gaan op een vegetarisch bestaan. Je had genoeg ander lekkers in de jungle. 'Wat denk je er van om gevulde courgettes te maken met de andere groentes? Wat kaas erbij, misschien wat broodkruim voor korst?' Ze legde alvast wat groentes klaar.

Chloe keek haar vriendin aan en begon te lachen. Etta kwam altijd met de beste ideeën voor allerlei recepten. Zijzelf kwam vaak niet verder dan wat vlees met groenten en aardappels of iets in die richting. 'Klinkt heerlijk!' zei ze, terwijl ze nog wat andere spullen uit de koelkast pakte. Uit het bovenste kastje pakte ze een snijplank en uit de lade een mes. 'Dus, waar beginnen we mee? Courgettes uithollen?'

Etta was zelf al begonnen met het snijden van een ui en knikte naar Chloe. 'Lijkt me een prima plan. Als je dat doet, snijd ik de rest alvast.' Ze ging al verder met het volgende uitje en keek haar vriendin zijdelings aan. 'Ik hoorde dat Killian langs was geweest. Gaat alles goed met hem?' Het was beleefd haar er naar te vragen, ook al kon het Etta niet veel schelen hoe het met Killian stond. Toch wilde ze wel weten wat de situatie was bij de overlevenden. Hopelijk ging het ze goed af.

Chloe begon met het uithollen van de courgettes en legde degene die klaar waren op een apart bord neer. 'Hij zegt dat alles goed gaat, maar ik vertrouw Ben niet...' zei ze en keek Etta aan. 'Wat als ze erachter komen dat hij niet in het vliegtuig zat? Ooit komen ze erachter, hoe moet hij zichzelf van verdedigen. Wapens mochten niet mee, hij heeft helemaal niets.' zei ze gefrustreerd en zuchtte uit. 'Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet vinden, als het aan mij had gelegen was hij twee dagen geleden hier gebleven en niet meer teruggegaan... maar je kent Ben.'

Etta sneed op een rustiger tempo door terwijl ze luisterde naar Chloe. Waarschijnlijk zou ze haar vriendin nu gerust moeten stellen dat Ben wel wist wat hij deed en dat Killian ook verstandig genoeg was. Maar Etta was daar te eerlijk voor. Ze keek haar vriendin aan en trok een grimas. 'Ik vertrouw Ben ook niet. Als het helemaal veilig was had hij zelf ook wel kunnen gaan. Maar hij moet hier natuurlijk de boel in de gaten houden. Want stel je voor! We kunnen natuurlijk niet zonder Ben!' Met een zucht legde ze het mes weg en pakte ze een pan uit één van de kastjes. 'Killian kan wel van zich afbijten,' voegde ze uiteindelijk nog snel toe.

'Ook als er twintig man tegenover hem staan? Hij is alleen Etta, en wij kennen die mensen niet. Je weet niet wat voor types er tussen zitten, wie weet hebben ze wel allemaal wapens of weet ik veel wat.' zei ze gefrustreerd en legde het mes aan de kant. Het was in ieder geval een geruststelling dat Etta dezelfde ideeën had over Ben als zij. Ben was... Ben - en zo zou hij ook altijd blijven. Voor Chloe was het onmogelijk om een hoogte van die man te krijgen, ze had echt geen idee wat er in zijn hoofd omging, maar volgens vele had hij iedereen overal doorheen gekregen, dus zou hij dat nu ook doen.

'Chloe, het zijn niet allemaal moordenaars. Daar geloof ik niets van. Maar doordat Killian zo stom is om ze allemaal voor te liegen, dan kan ik wel begrijpen dat ze daar pissig van worden.' Etta deed wat olie in de pan en gooide de gesneden uitjes in. 'Alain dacht dat het allemaal wel een goed idee was,' mompelde ze terwijl ze terugdacht aan hun ruzie. 'En Judy vind Bens plannen natuurlijk altijd geweldig.'

Chloe keek haar aan. 'Nee, want naar hen toegaan en zeggen "Goh, ik woon hier op dit eiland met een groep mensen, maar jullie moeten ons met rust laten - want we gaan jullie toch niets geven" maakt natuurlijk wél een goede indruk.' merkte ze sarcastisch op en sloeg haar armen over elkaar. Al snel realiseerde ze dat ze helemaal geen reden had om uit te vallen tegen haar vriendin, dus ontspande ze haar lichaam wat. 'Sorry daarvoor... maar ik maak me gewoon zorgen.'

'We kunnen ze toch op z'n minst helpen! Waarom denkt iedereen dat-' Etta gooide haar handen in de lucht en sloeg, net zoals haar vriendin, haar armen over elkaar. Ze had deze discussie nu al met twee mensen gevoerd. Zou ze hem ook nog hebben met Chloe? Etta hield zich enkele tellen stil. Pas toen ze tot tien had geteld opende ze haar mond weer. 'Killian is net onkruid, vergaat niet, maak je dus geen zorgen om hém.' Ze had beter nog wat langer kunnen tellen.

Chloe's mond vertrok tot één rechte streep, terwijl ze Etta bleef aankijken. 'Ik weet dat jullie elkaar niet mogen, geloof me, maar verwijt me niet dat ik me zorgen maak. Hij is mijn broer, de enige familie die ik nog over heb - dus ja, ik maak me zorgen om hem en ik hou van hem met heel mijn hart. Dus het maakt me niet uit wat jij van hem vind, maar hou het in ieder geval voor jezelf.' zei ze, zo kalm als ze kon en concentreerde zich terug op het uithollen van de groente. Af en toe kon ze Etta wel een klap verkopen voor haar koppigheid, maar Chloe bewaarde graag de vrede, dus beet ze haar woede en irritatie weg.

Etta zag hoe Chloe's gezicht vertrok en ze had meteen spijt van haar harde woorden. Maar het was niets voor haar om zich te verontschuldigen terwijl ze toch echt meende wat ze had gezegd. Hoewel ze natuurlijk geen ruzie wilde met Chloe. Zij kon er niets aan doen dat ze een vervelende broer had. Zwijgend ging ze verder met het eten en roerde ze plots erg aandachtig in de pan met uitjes. Waarom leek het alsof iedereen plots zo tegen haar was?

'Laten we het gewoon vergeten, oké. Er zijn nog genoeg andere dingen waar we over kunnen praten, en ik weiger mijn avond te laten verpesten door een meningsverschil over iemand die hier nu toch niet is.' merkte ze op en keek Etta aan. 'Dus hoe gaat het met je moestuin? Iedereen hier is maar al te blij dat je er zo aandachtig mee bezig bent, ze kunnen nooit wachten tot je weer een nieuwe oogst binnen haalt.' lachte ze.

Etta keek Chloe dankbaar aan en glimlachte opgelucht. Het was altijd Chloe die het ergste voorkwam en er voor zorgde dat ze met elkaar overweg konden. 'De moestuin staat er prima voor. Het is goede grond, goed klimaat, zoveel hoef ik er niet aan te doen.' Ze haalde haar schouders op en roerde de groentes nogmaals om. 'We kunnen de courgettes zo vullen. Dan de oven in en is het zo klaar.' Uit één van de kastjes pakte ze wat kruiden en strooide ze die in de pan. Ondertussen wist ze wel waar alles stond in deze keuken. Bovendien leek ie veel op die bij haar thuis.

'Ik moet je eerlijk bekennen dat ik af en toe ook niet meer zonder je groenten kan hoor.' grinnikte ze en legde alle courgettes voor haar klaar. Uit een kastje pakte ze een ovenschaal en begon deze alvast wat in te vetten met wat boter. Het mooie van deze community was dat iedereen wel íets had waardoor hij bijdroeg aan het leven hier. Etta had haar moestuin, zijzelf zorgde altijd voor heerlijke verse drankjes: van ijsthee, tot verse koffie en munt thee, ze kon het allemaal.

'Oh, dus je bent alleen vrienden met me vanwege de groenten?' plaagde Etta met een grijns. Ze draaide het vuur uit nu de vulling wel klaar leek te zijn. ze proefde of alles goed op smaak was en voegde toen nog een beetje zout toe. Aarzelend keek ze toe hoe Chloe de rest klaar zette. Eigenlijk vond ze niet dat ze er nu over moest beginnen, maar wanneer kon ze het anders zeggen? 'Ik heb ruzie met Alain gehad. Over het grote 'waarom'. Heeft hij het er met jou al over gehad?'

'Ja, dat is echt de enige reden dat ik met je omga.' lachte Chloe en gaf haar een zachte por. Ze zette de boter terug in de koelkast en draaide de oven aan. Bij haar vraag keek ze op en schudde haar hoofd. 'Nee, Alain is nog niet naar me toegekomen, ik heb hem eigenlijk niet gezien... wat heb je tegen hem gezegd?' Ze wist dat de geschiedenis tussen Etta en Alain ingewikkeld was en soms probeerde ze het niet eens mee te begrijpen.

Etta ging aan de slag met het vullen van de uitgeholde courgettes en ontweek zo Chloe's blik. 'Nou-' Een zucht verliet haar mond, gevolgd door een frons. 'Heb jij ooit het gerucht opgevangen dat Killian en ik iets met elkaar hadden en dat we elkaar daardoor niet mogen?' Ze creëerde een akelig geluid door met de lepel over de pan te schrapen en de laatste beetjes in de courgettes te doen. 'Alain zei dat iemand hem dat verteld had, toen we nog samen waren. Ik vroeg waarom hij me er nooit eerder mee had geconfronteerd en toen zei Alain dat hij onze relatie niet op het spel wilde zetten. Ik zei dat het altijd al op het spel had gestaan.' Hopelijk kon Chloe haar helpen met die puinhoop.

Chloe knikte. 'Ja, dat heb ik wel eens gehoord, maar Killian had me al vrij snel heel erg duidelijk gemaakt dat dát niet het geval was.' vertelde ze haar vriendin en nam een slok van de ijsthee. 'Oh wauw, dat was misschien niet zo'n handige zet, Etta.' Sommige mensen konden er niet zo goed mee omgaan dat ze zo eerlijk was. Natuurlijk, eerlijkheid was een prachtige eigenschap om te bezitten - maar niet altijd even tactisch. 'Je hebt hem in ieder geval verteld waar het op stond, dat moet ik je nageven... maar ja - je weet hoe Alain is. Hij is nou eenmaal gevoelig en helemaal voor dat soort dingen.'

'Ik ben blij dat jij het wel geloofde. En dat je mij het niet hebt gevraagd. Jeetje, hoe verzinnen die mensen het?' Etta had haar ijsthee er ook weer bij gepakt en draaide de klontjes in het glas rond. Mopperend steunde ze tegen het aanrecht. Ze wist ook wel dat het geen goede zet was geweest. 'Hij neemt alles zo serieus. Hij nam ons te serieus. Ik vond het allemaal heel leuk maar dacht niet verder. Hoe moet ik hem dat vertellen zonder hem te kwetsen?' Chloe begreep andere mensen beter dan dat zij deed. Etta had geen flauw benul en ze had het allang opgegeven om iedereen proberen te begrijpen.

'Niet.' zei ze droogjes en keek haar aan. 'Het maakt niet uit hoe je het wend of keert, als je dat zegt kwets je hem sowieso. Alain dacht veel te serieus over jullie relatie en zo denkt hij er trouwens nog steeds over. Maar, als je het hem verteld komt hij er ook wel weer overheen. Je moet zelf weten wat je doet natuurlijk, maar als ik jou was zou ik gewoon eerlijk zijn. Als je hem nog hoop geeft, zal hij er altijd zo over blijven denken.' zei ze en opende de oven toen de courgettes gevuld waren. 'Eerlijkheid is misschien het moeilijkst, maar uiteindelijk denk ik dat het toch tot het beste resultaat leidt.' adviseerde ze haar vriendin en glimlachte. 'En ik kan natuurlijk ook altijd met hem praten, al weet ik niet of ik daarvoor de aangewezen persoon ben.'

Etta luisterde aandachtig naar Chloe en nam haar woorden in zich op. Ze ging met een hand door haar haar en ging op het aanrecht zitten toen de courgettes de oven in gingen. 'Serieus, Chloe, waarom zou je niet de aangewezen persoon zijn? Jij kunt het beter verwoorden dan ik kan.' Ze wiebelde met haar benen heen en weer en pulkte aan een korstje op haar elleboog. 'Je weet dat ik wel om hem geef, toch? Maar niet zoals hij het wil.' Eerlijk gezegd had ze geen zin om hier haar hoofd over te breken. 'Waarom heeft hij niet gewoon een oogje op jou? Jij bent tenminste lief voor mensen met je ijsthee's en limonades.'

'Omdat ik niet tussen jullie in wil staan. De enige aangewezen persoon ben jij Etta, echt.' Wie was zij om hun te gaan bemiddelen? Ze zei ook alleen maar wat ze zelf dacht dat goed was. 'Als je het hem wilt vertellen, moet je het zelf doen en anders moet je het laten.' adviseerde ze haar vriendin nog en zette haar glas neer. 'Natuurlijk weet ik dat je om hem geeft. Dat weet hij ook, alleen hij is nu gewoon te koppig om dat toe te geven, of hij wil het niet zien. En hij heeft geen oogje op mij, omdat ik jou niet ben.' lachte ze en zette de courgettes in de oven.

Etta snapte dat ze haar zooi zelf moet opruimen. Iets dat ze niet graag deed. Ze liet namelijk overal een hoop troep achter. 'Kom op, zo speciaal ben ik niet. En voor je dat tegen gaat spreken, laten we dat maar geheel overslaan.' Ze sprong weer van het aanrecht en liep toen naar de woonkamer toe. 'Maar als Alain niet je type is. Wie hier op dit eiland voldoet dan aan de harde eisen van Chloe?' Etta was op de bank aan zitten en trok haar benen er nu bij op. Ze zat nooit lang op één plek, zat nooit stil. Dat soort dingen.

Chloe liep achter haar vriendin aan en haalde haar schouders op. 'Geen idee eigenlijk.' Ze was dan al wel achttien, maar eigenlijk keek ze nooit echt naar de jongens hier op het eiland. Ze waren stuk voor stuk aardig, maar er was geen enkele jongen waar ze zich samen mee zag - in de zin van "meer dan vrienden". 'Wie vind jij bij me passen?' vroeg ze lachend en ging in één van de leunstoelen in de woonkamer zitten.

Etta keek Chloe met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Serieus, kom op Chloe, je hebt er vast al wel eens over na gedacht. Wat dacht je van die man in die film die we vorige week hebben gezien?' Grinnikend keek Etta Chloe aan. Het was één van die oude films geweest, veel nieuws kwam er namelijk niet op het eiland. 'God, soms ben je nog zo onschuldig, Chloe,' lachte Etta.