Het huis van de familie Brooks

'Chloe, je bent 18 jaar. Je hebt je eigen verantwoordelijkheid. Killian kan hier niet altijd zijn om voor je uit te kijken. Dit is geen kwestie van achterlaten, maar doen wat er gedaan moet worden en er van uit gaan dat jíj sterk genoeg bent om het ook alleen af te kunnen.' Ben had niets met naïviteit en drukte dat maar al te graag snel in de kop. 'Een fijne avond nog, Chloe.' Zijn ogen hingen nog even op haar gelaat, maar al snel was hij het huis uit om naar zijn eigen gebouw te lopen.

[NEW]
Alain kwam zijn eigen huis uit en hield zijn hand boven zijn ogen om de zon tegen te houden. Het was de dag na de grote vergadering en hij had maar weinig slaap gehad, omdat hij constant moest denken aan Etta. Bijna instinctief liep hij bij deze gedachten richting het huis van Chloe en hij zag haar al snel op een bankje voor haar huis zitten. 'Chloe!' riep hij en liep op een drafje naar haar toe. 'Hoe gaat het? Heb je een beetje goed geslapen?'

Chloe zat compleet in haar gedachten verzonken, waardoor ze opschrok toen Alain haar naam riep. Bij zijn vraag knikte ze met een glimlach. 'Ja, ik heb wel oké geslapen.' loog ze. Ze had echt geen oog dicht gedaan. Constant had ze aan Etta gedacht, waarna ze weer dacht aan Alain en Jason. Ze wilde mee terug naar het strand, maar ze wist toch wel dat Ben dat nooit zou toelaten, dus had ze het niet gevraagd.

Alain liep naar haar toe en nam naast haar plaats op het bankje. Hij glimlachte opgelucht toen ze vertelde dat ze goed had geslapen en legde geruststellend zijn hand op haar schouder. 'Jason en ik gaan ervoor zorgen dat ze weer terug komt. Waarschijnlijk moeten we eerst het kamp goed bestuderen en kunnen we daarna pas actie ondernemen.' Hij fronste zijn wenkbrauwen bij een gedachte en keek haar toen nieuwsgierig aan. 'Hoe waren de mensen? Hoe was het daar? Hebben ze je heel veel pijn gedaan?'

Chloe keek hem aan. 'Doe alsjeblieft voorzichtig oké..' mompelde ze. 'Ik wil niet dat jullie ook iets overkomt.' Dan voelde ze zich al helemaal schuldig. 'Ze hebben mij met geen vinger aangeraakt. Ik heb echt een pistool op mijn rug gehad, maar niets meer.' verzekerde ze hem met een glimlachje en leunde tegen zijn schouder aan.

Alain knikte serieus en glimlachte daarna geruststellend. 'Ik ga heel erg voorzichtig doen. En als ik Jason zo ken, gaat hij dat ook doen. Maar we gaan er natuurlijk wel alles aan doen om Etta daar veilig vandaan te krijgen.' Bij het noemen van het pistool betrok zijn gezicht en begon hij zich kwaad te maken. Normaal was hij niet zo opvliegerig, maar het bleek dat als het Etta of Chloe betrof, hij opeens erg prikkelig kon zijn als iemand hen iets aan deed. 'Eigenlijk moeten we ervoor zorgen dat we al hun wapens in handen krijgen...'

'Alain.. Ze hebben één pistool en de vrouw die het geweer heeft, is er praktisch aan vast geplakt. De enige manier om dat pistool in handen te krijgen, is als je haar ook kidnapt en zulke mensen zijn wij niet. Ik weiger om zo te worden.' Waarschijnlijk dacht Chloe veel te goed over haar eigen society, maar ze weigerde om te geloven dat zij zouden dalen tot het bedreigen en ontvoeren van mensen: zo waren ze niet.

Het was bewonderenswaardig dat Chloe nog zo goed dacht, nadat ze bijna zelf door de mensen gevangen was geworden. Hij wreef met zijn hand over haar schouder en had op deze manier zijn arm om haar heen geslagen. 'We zullen wel zien wat we gaan doen. Als we de kans krijgen om het pistool in handen te krijgen, dan grijpen we die. Maar Etta is ons hoofddoel.' Hij keek over het plein heen en zuchtte. 'Hoe reageerde Killian op jullie?'

'Zoals het hoorde. Doen alsof hij ons niet kende en even verbaast was over het feit dat er mensen waren die hij niet kende..' Hoewel zijn verbazing natuurlijk kwam door het feit dat Etta en Chloe voor zijn neus stonden. 'Volgens mij heeft niemand hem doorgehad. Hij was natuurlijk ook echt oprecht verbaast, maar hij heeft zichzelf niet verraden.' zei ze met een glimlach.

Alain glimlachte om Chloe's woorden en was opgelucht dat Killian zichzelf en de meiden niet had verraden. 'Het is een fijn idee dat Killian bij Etta is. Hij zal vast op haar passen, denk je ook niet? En wie weet, misschien staan ze zometeen wel samen voor onze neus!' Hij dacht even na en keek toen Chloe enthousiast aan. 'Misschien gaat Killian ook wel mee als we Etta gaan redden. Hij is nu wel lang genoeg daar geweest!'

'Als hij de kans krijgt wel.' Ze wist niet zo goed wat de plek van haar broer was in de samenleving van de overlevende. Een leider was hij in ieder geval niet. Gelukkig maar, want dan zou hij veel te veel aandacht trekken. Bij zijn optimistische opmerkingen over Killian, glimlachte ze zwakjes. 'Ben is vrij duidelijk tegen me geweest... hij is niet van plan om Killian terug te halen. Niet nu in ieder geval.'

Alain keek haar bedachtzaam aan en leunde toen wat dichter naar haar toe. 'We hoeven niet altijd naar Ben te luisteren. Killian hoeft niet per se naar Ben te luisteren.' Nu hij wist dat Ben zijn vader was, was het gemakkelijker voor hem om zijn gezag te ondermijnen. Toen hij haar zwakke glimlach zag, glimlachte hij zelf en stond hij op. 'Wat denk je ervan om samen iets leuks te gaan doen?'

Chloe's glimlach werd stralender toen Alain voorstelde om samen iets te gaan doen. 'Prima, anders zit ik me toch alleen maar zorgen te maken en daar wordt niemand beter van.' grinnikte ze. 'Zullen we naar het strand toe gaan? Het is prachtig weer om een duik te nemen.' stelde ze voor en stond op van het bankje.

Alain glimlachte nog breder toen ze instemde en opstond. 'Laten we dan maar naar het strand gaan!' Hij pakte zijn rugzak op en liep met haar mee richting het pad dat naar het strand leidde. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en keek Chloe aan. 'Wat wilden jullie trouwens bereiken om naar de overlevenden te gaan? Wilde je Killian zien of waren jullie gewoon nieuwsgierig?' vroeg hij benieuwd.

Chloe keek hem aan en richtte zich toen vervolgens op het pad. 'Beide,' mompelde ze. Voor haar was het vooral zo geweest dat ze Ben's ongelijk wilde bewijzen al was dat helaas niet gelukt. 'Ben heeft gezegd dat Killian vrijwillig naar het strand is gegaan, dat hij het zelf voorstelde en ik wilde hem bewijzen dat dát niet zo was. Dat als hij de kans kreeg om terug te keren, dat hij dat zou doen.' vertelde ze hem. 'Vertel het alsjeblieft niet tegen Ben, oké?'

Alain keek haar verbaasd aan en haalde zijn handen uit zijn zakken. Díe reden had hij nou niet verwacht. Bij haar laatste woorden sloeg hij zijn arm om haar heen en glimlachte hij naar haar. 'Ik zal het hem vertellen.' Hij staarde naar zijn schoenen en haalde toen diep adem. 'Ik moet je iets vertellen. En alsjeblieft, probeer niet te schrikken.' Hij grinnikte even en keek haar toen aan. 'Ben is mijn vader.'

Chloe's ogen werden groot en ze trok zich los uit zijn greep. 'Wát? Ben? Jou vader? Gemene Ben is de vader van alles behalve gemene Alain?' vroeg ze verbaast en stopte met lopen. 'Wauw.. ik denk dat het wel even duurt voordat ik deze informatie heb verwerkt.' zei ze zacht, al veranderde dat niet hoe ze over Alain dacht. Het was nu enkel een stuk ingewikkelder.

Alain haalde zijn arm van haar af en keek angstig naar haar reactie. Gelukkig viel deze mee, ondanks haar verbazing. 'Ik weet het, het is raar om te realiseren. Ik geloof dat ik het pas paar dagen écht realiseer. Hij vertelde het me een week geleden.' Hij stopte ook met lopen en sloeg toen zijn armen over elkaar heen. 'Hoe denk je dat de anderen gaan reageren? Ik geloof dat Ben het nog niet rondverteld heeft...'

Chloe haalde haar schouders op. 'Ik denk dat niemand er een probleem van gaat maken.. Behalve Etta dan als ze terug is.' Ze geloofde niet dat er mensen waren die er problemen mee hadden dat Alain Ben's zoon was, zelf had ze er dan ook geen problemen mee, ze vond het alleen wel raar om te realiseren. Etta daarentegen was een ander verhaal. Zodra ze realiseerde dat ze een relatie had gehad met Ben's zoon zou ze vast niet erg blij zijn. 'Waarom heeft hij het je nu pas verteld?'

Alain liep ondertussen weer verder en legde zijn handen in zijn nek, om zich zo uit te strekken. 'Etta, inderdaad, gaat een uitdaging worden,' zuchtte hij. Ondanks dat het misschien een beter idee was om het haar niet te vertellen, zou het uiteindelijk toch wel uitlekken. Hij haalde zijn schouders op. 'Geen idee.' Eigenlijk wist hij het wel, maar het voelde alsof dat iets was tussen hem en zijn vader. Gelukkig kwamen ze op het strand aan en konden ze over het onderwerp stoppen.

Chloe stopte toen ze het zand tussen haar slippers voelde en glimlachte. 'Dit keer ga ik winnen..' lachte ze en begon te rennen. 'Wie het eerste in het water is!' riep ze, terwijl ze haar jurk over haar hoofd uittrok en op het strand gooide. Ook haar slippers schopte ze uit en al snel voelde ze het koele water tegen haar kuiten aan dansen.

Alain reageerde een seconde te laat en zag Chloe al wegrennen, toen hij pas in actie kwam. Toch stopte hij al snel en trok hij zijn kleding rustig uit, terwijl hij Chloe bekeek. Toen ze zich omdraaide, wendde hij snel zijn gezicht af en deed hij als laatste zijn sokken uit. Daarna rende hij ook het water in en pakte hij haar heupen vast, om haar zo over zijn schouder te gooien. 'Als eerste in het water, of het eerste kopje onder?' lachte hij.

Chloe gaf een gilletje toen hij haar optilde en spartelde wat met haar benen. 'In het water! Niet kopje onder!' lachte ze en probeerde uit zijn greep te ontsnappen. 'Alain! Zet me neer!' Ze was het gesprek van net alweer helemaal vergeten. Ze dacht er nog niet eens meer aan dat ze in het water stond met de zoon van de man die ze een paar dagen geleden nog praktisch vervloekt had.

Alain lachte toen ze spartelend in zijn armen lag en zette haar voorzichtig weer in het water neer. 'Oké, oké, dan heb je deze keer gewonnen,' lachte hij en gaf haar een knipoog. Daarna sprong hij met een duik in het water en ging hij kopje onder. Naar adem happend kwam hij weer boven en veegde hij zijn haren voor zijn ogen weg. 'Het water is echt heerlijk,' glimlachte hij. Even vergat hij al zijn zorgen om Etta en de overlevenden en kon hij enkel met zijn gedachten bij Chloe zijn.

Ook Chloe nam een duik en bond haar lange, natte haren vast in een knot, zodat ze niet in de weg hingen. 'Eindelijk win ik een keertje van je.' grinnikte ze. Normaal was het Alain altijd die dit soort geintjes uithaalde, maar ze vond dat ze zelf ook wel eens de overwinning mocht proeven. Ze liet zichzelf door haar knieën zakken, zodat enkel haar hoofd nog boven het water uitkwam. Het was heerlijk om met dit warme weer in het water te zijn.