Het midden van het Strand

Clark keek haar aan. ‘Ze zeggen dat ze niet meer komen vandaan.’ zei hij tegen haar, om haar hopen niet al te hoog te laten gaan, maar nog voordat hij verder kon praten hoorde hij een man schreeuwen. Hij draaide zich om en liep naar hem toe. ‘Het is die plaat, is het niet?’ Hij wees naar de plaat en zag toen ook het hoofd van de vrouw er nauw onderuit komen. ‘Kunnen we hem samen optillen denk je?’

Nika had geen idee wat er allemaal om haar heen gebeurde. Ze had slechts de stem van de man en zijn greep die haar gerust stelden. Ze was tenminste niet alleen. Toen hij in haar been kneep keek ze hem niet begrijpend aan en beet ze haar tranen terug. Hij wist vast wel wat hij deed, toch? Ze probeerde nog eens het wrakstuk van zich af te duwen, maar daarmee deed ze zichzelf alleen nog maar meer pijn. Dus bleef ze liggen en wachtte ze terwijl ze naar de man keek.

Olivia wilde een luchtig antwoord terug geven, maar voor ze iets kon zeggen werden ze geroepen. Liv liep naar de man en zag de vrouw er onderuit steken. Ze was al aan de andere kant van het wrakstuk gaan staan en zette haar handen onder de rand. 'Hij steekt hier in het zand, misschien moet ie eerst uitgegraven worden.' stelde ze voor terwijl ze op haar hurken ging zitten en de plaat bekeek. Ze was blij dat ze die vrouw niet was.

Hij keek haar wanhopig aan en boog zich naar haar oor toe. 'Ik heb paar flessen drank in mijn koffer. Anders kunnen we wel een ruil maken, oké? Fles tegen paar sigaretten.' Hij sloeg zijn arm om haar middel heen en rook de geur van de zee in haar haren. Het was heerlijk. 'Je moet oppassen met die sigaretten, en met alle andere spullen die je hebt. Mensen in zulke situaties gaan wanhopig worden. Nou ja, dat gebeurt altijd in alle films. We're in the movie!'

Nina luisterde gefrustreerd naar zijn woorden en liep op hem af. 'Dus niet tillen he,' begon ze, terwijl ze langzaam rood werd van woede. 'Wat dan? De steen rollen? De steen kapot maken? Zijn been amputeren? Kom met een oplossing en ga niet de wijsneus uithangen!' Ze had opeens een idee en trok de man mee naar de steen. 'Wij tillen hem op, en jij trekt de man er snel onder uit, oké?' Ze keek weer naar de andere man en knikte. '1, 2, 3!'

Hij kon niet uit haar gezicht opmaken of ze haar benen nog voelde, dus besteedde hij eerst maar aandacht aan de plaat. Opgelucht zag hij dat de man en de vrouw kwamen helpen. 'Ik denk dat het ons samen wel lukt,' zei Bradley en schudde zijn hoofd naar de vrouw. 'Het is denk ik niet nodig. Ze zitten enkel met haar onderbenen vast. Wij tillen de plaat een stukje op en jij trekt de vrouw snel, maar voorzichtig eronderuit. Oké?' Hij keek ook naar de man voor goedkeuring. Snel ging hij nog even liggen en legde zijn hand op haar borst, om deze naar beneden te drukken. 'Niet bewegen,' zei hij zo duidelijk mogelijk en kneep toen weer in haar hand, om daarna op te staan.

Clark knikte bij het idee van de man en pakte alvast een goed stuk van de plaat vast. Om zijn handen had hij een strook stuk van zijn blouse gebonden zodat hij zich niet zou snijden en nu moest hij enkel nog wachten tot dat de rest ook klaar was. Dit alles was zo onwerkelijk, het was alsof hij een aantal uur geleden in een andere wereld was gestapt.

'En heb je je koffer al gevonden dan?' merkte ze bits op, terwijl ze zijn hand die hij om haar middel had gedaan van zich afsloeg. 'Ik dacht het niet ventje, je zoekt maar lekker zelf een pakje sigaretten.' Ze nam nog een trekje en blies de rook zijn kant op. 'Enjoy it.' merkte ze droog op en sloeg haar armen over elkaar heen.

Dit was precies de reden waarom hij mensen niet snapte: Ze vroegen hem om zijn mening, hij gaf een logisch verklaarbare theorie en vervolgens werden ze boos. Het frustreerde hem, en nog voordat hij antwoord kon geven op haar stroom met vragen werd hij aan zijn arm meegetrokken. Toen ze hem losliet, wreef hij zijn jasje weer glad en keek even twijfelachtig naar de man onder de steen. Hij zou toch doodgaan, hij had geen kans hier op dit eiland, niet zonder fatsoenlijke medische hulp.

Olivia knikte. Ze zou doen wat die man haar opdraagde omdat ze zelf geen idee had van wat ze aan het doen was. Dit was niet het gebied waar haar talenten lagen. Dat besloeg alleen dat van rijke mensen. Ze liep op de vrouw af, glimlachte zwakjes naar haar en pakte haar onder haar oksels vast. 'Tel jij af?' vroeg ze aan de man die hen aan het werk had gezet. Daarna beet ze op haar lip en zette ze zichzelf schrap.

Het frustreerde Nika dat ze geen idee had van wat er gaande was. Ze snapte er niets van, totdat de man haar vertelde niet te bewegen. Dat begreep ze nog wel. Ze lag doodstil en keek angstig naar de vrouw die haar vastpakte. Ze zouden haar helpen, daar was ze blij om, maar ze was bang voor de pijn die het haar zou bezorgen. Met ingehouden adem wachtte ze op dat moment van vrijheid én pijn.

Aiden vond de plannen van de vrouw en man allemaal maar welletjes. Hij had zelf geen idee hoe hij het op moest lossen, dus deed hij wat hem gezegd werd. En dat gebeurde niet vaak. Hij zette zich nogmaals schrap en keek toen fronsend naar de man die de taak had gekregen het slachtoffer te verplaatsen. 'Gast, doe eens iets.' Hij keek de vrouw nog aan en tilde toen bij 3 de steen op.

Bradley volgde het idee van de man en bond ook een stuk stof om zijn handen. Het was slim, anders had hij zich zeker weten gesneden. Daarna zette hij zijn handen onder de plaat en keek de man en vrouw aan. 'Ik tel af van drie. Jij trekt haar er onderuit, en wij zetten langzaam de plaat weer neer. Daarna ga ik meteen naar de vrouw toe. Ik heb jullie nog steeds nodig als er grote wonden zijn.' Hij haalde diep adem en zette zich schrap. '3, 2.. 1!'

Jonathan deed zoals hem gevraagd werd, ook al was het hij er niet mee-eens, en trok de man onder de steen vandaan. Zoals hij al had voorspeld was zijn been verbijzeld, er was waarschijnlijk niet eens meer iets van de botten in zijn onderbeen over, wat niet zo raar was aangezien hij onder een steen had gelegen.

Clark zette zich schrap en tilde te plaat op één omhoog. Dat verdomde ding was nog zwaarder dan verwacht en hij moest opletten dat hij het niet zou laten vallen voordat ze eronderuit was. Waarom waren zij hier nou weer neergestort? En waarom hier? Op een of ander onbewoond eiland en nog een betere vraag: waarom waren er nog geen hulpdiensten?

Nina blies kwaad een pluk uit haar gezicht en keek de andere mannen aan, die hielpen bij het tillen. 'Dit is het plan: we gaan nog een keer tillen, deze keer net wat langer en hoger. Jullie hebben spieren, gebruik ze dan ook eens, stelletje ...' Ze hield wijselijk haar mond maar en keek de man met de bril aan. 'Pak hem vast en begin te trekken als wij de steen omhoog hebben. Doe het snel, echt snel, anders gaan zijn voeten eraan.' Al gaf Nina de man al niet meer zoveel kansen van leven. Ze beet hard op de binnenkant van haar wang en ging weer klaar staan. In al die jaren van haar leven had ze niet gehuild en dat zou ze nu ook zeker niet doen. Ze duwde de steen omhoog en de man trok de gewonde man er snel onder uit. Zijn been zag er vreselijk uit en Nina keek er wanhopig naar. Ze drukte de man op zijn rug, zodat hij zijn been niet kon zijn, en beet peinzend op haar lip. Ze staarde de man met de bril aan en maakte een zaagbeweging, terwijl ze hem vragend aankeek.

Olivia trok de vrouw er zo snel ze kon onderuit, maar deed dit niet te ruw. Het was niet erg zwaar voor haar, omdat haar lichaam er echt niet zo uit zag zonder te sporten. Ze liet de vrouw weer op haar rug rusten en ging op haar knieeën in het zand zitten terwijl ze naar het gewonde onderbeen keek. Of enkel of voet, ze wist eigenlijk niet zo goed wát er nou verwond was doordat er nogal veel bloed te zien was. Ze bond haar haar bij elkaar en kwam overeind. 'Ik ga water halen. Om het te ontsmetten.' Ze greep een verdwaald stuk wrak dat als kom kon dienen en liep naar de zee. Om het tafereel van verwoesting te ontvluchten.

Nika kneep haar ogen samen toen ze onder het wrakstuk uit werd gesleept. Pas toen ze weer op haar rug lag en de pijn alleen nog maar voelde kloppen in heel haar lichaam, durfde ze ze te openen. Nika gaf niet graag toe aan haar tranen. Het was één ding die van anderen te zien en ze te stoppen, maar die van haarzelf toonden ze zich zelden. Ze had zich groot gehouden en kwam nu langzaam overeind om op haar ellebogen te steunen. Ze zag de schade maar keek niet weg, ze probeerde slechts haar eigen benen uit. Links was vrijwel ongedeerd, misschien wat gekneusd, maar rechts was een en al pijn.

Aiden voelde zichzelf niet goed worden bij de aanblik van het been. Hij had de steen bijna op zijn eigen tenen laten vallen. Hij liet zich in het zand zakken en wendde zijn gezicht af terwijl hij kokhalzend weg kroop. Dit was gewoonweg ziek. Toen hij zichzelf wat herpakt had liep hij wankelend terug en keek naar de vrouw om vooral niet nog eens ondersteboven te raken door de gruwelijke aanblik. Sukkelig wreef hij over zijn hoofd. 'Kan kan ik misschien iets doen?'

Bradley zette de plaat langzaam weer neer en rende snel naar de vrouw toe, om naast haar te hurken. Hij bekeek de schade van de benen en realiseerde dat haar linkerbeen er goed vanaf was gekomen. Integenstelling tot haar rechter, die er behoorlijk slecht uit zag. Toch kon hij het niet goed zien door al het bloed. Met een snelle beweging had hij haar broek open gescheurd en kon hij de wond beter zien. Het was een sneed die over haar bovenbeen liep en gehecht moest worden. Hij keek de vrouw aan en glimlachte. 'Het komt allemaal goed,' beloofde hij haar en keek op. 'Waar is de drank gebleven?' riep hij. Zo konden ze enigszins de mensen nog van de pijn verdoven. Langzaam drukte hij de sneed dicht en keek hoe ze erop reageerde. Daarna keek hij ook op naar de man en knikte naar hem. 'Bedankt voor het helpen.'

Die man was een verloren zaak. 'Hij is een verloren zaak, het enige wat je kan doen is de boel afbinden en hopen dat er professionals komen om hem te helpen.' murmelde hij en draaide zich om. Zijn hulp zat erop, er was niet veel wat hij hier nog kon doen, daarbij waardeerde ze zijn hulp toch niet, dat kon hij ook net nog wel zien.

Nina bekeek het gezicht van de gewonde man. Hij was bewusteloos geraakt van de pijn en leek net te slapen. Ze haalde alle opties door haar hoofd, maar ze was geen dokter. Ze had geen idee wat ze moest doen. 'Moet ik het been eraf halen?' zei ze als antwoord op de vraag van de man. Ze keek hem vragend aan en wilde enkel zijn mening weten. Ze had het idee alsof haar hoofd niet meer honderd procent nadacht. 'Wat denk je? Denk je dat hij het overleefd? Wacht, je kan wel iets doen. Zoek een dokter die hier rondloopt en vraag om zijn mening. Nu! Wil je dat hij alsnog doodgaat?'

Nika had haar lippen stijf op elkaar geknepen en haar handen tot vuisten gebald. Ze keek langs de man mee naar haar been en zag de wond. Haar ogen sloot ze al voordat hij de snee dichtkneep. Een gesmoorde gil verliet haar mond en ze greep naar de man zijn arm voor houvast. Het voelde even alsof alles weer zwart zou worden, maar dat liet ze niet gebeuren. Ze concentreerde zich op de woorden die over het strand werden geroepen hoewel ze niet alles kon verstaan. Het was een goede afleiding van de kloppende pijn.

Aiden luisterde met tegenzin naar de woorden. Het zag er niet goed uit voor de gewonde man, echt niet. Hij keek de vrouw aan en knikte, tevreden dat hij nu een doel had en niet nutteloos was. Het enige probleem was dat hij geen idee had hoe hij een dokter moest gaan herkennen of vinden. 'Dokter, we hebben een dokter nodig. Is er iemand hier een dokter?' schreeuwde hij over het strand terwijl hij tussen de wrakstukken doorliep en de lijken vermeed.

'Nee, maar die vind ik zo wel,' zei hij simpelweg en zuchtte toen. Hij haalde een hand door zijn haren en ging dichtbij haar staan. Zo probeerde hij de rook in te snuiven en weer uit te blazen. Hij miste zijn sigaretten, maar ze zaten in zijn koffer. Dacht hij. De drank wist hij wel zeker. 'Ik ben trouwens Robert,' stelde hij zich voor. 'En jij, prachtige dame?' Hij grijnste en keek haar afwachtend aan.