Het midden van het Strand

Killian lachte om haar dramatische gebaren en woorden en keek haar op dat moment een beetje te lang aan. Snel wendde hij zijn blik af naar het beest en luisterde afwezig naar haar uitleg. Hij wist het allemaal al en andere dingen namen zijn gedachten in. Hij schudde zijn hoofd bij haar vragen. 'Nee, van mijn opa,' zei hij, opgelucht dat hij aanwezig genoeg was om haar te corrigeren. Want hij had zo'n idee dat de fout niet per ongeluk gemaakt was.

Olivia merkte de blik van Killian niet op. Ze was er zo te zeggen gewend aan dat mannen en vrouwen naar haar keken. Ze trok ook graag de aandacht naar zichzelf. Zo was het sowieso makkelijker om mensen in te palmen. 'Ah, oke, sorry, ik was het alweer vergeten.' Ze lachte onbezorgd en legde toen nog enkele stukken vlees aan de kant. Ze wilde weten waarom hij de leugen op bleef houden, terwijl ze beiden wisten dat hij loog. Maar waarschijnlijk zou ze er vroeger of later wel achter komen. 'Wat we al niet van elkaar kunnen leren,' stelde ze met een glimlach.

Killian's glimlach werd wat minder bij haar onverschillige blik, maar hij herstelde zich snel en stond toen op. Hij hield zijn vieze handen omhoog en glimlachte weer stralend naar Olivia. Wel wist hij dat hij nu echt weg moest gaan: die Olivia was hem veel te sluw en moest hij dus goed in de gaten houden. 'Inderdaad,' stemde hij glimlachend in. 'Nou, heel erg bedankt voor de goede lessen. Hopelijk gaan we nog een ander dier vangen, zodat ik mijn nieuwe kunsten kan laten zien.' Hij knipoogde en gebaarde naar de zee. 'Ik ga mijn handen even wassen. Ik zie je nog wel eens, Olivia.'

Olivia nam zijn knipoog met een brede glimlach aan en lachte. 'Bedankt voor de hulp, Killian.' Uitdagend gaf ze hem ook nog een knipoog, maar ging toen al snel weer verder met haar beest. Ze moest alleen nog de stukken in kleinere porties snijden en verdelen. Hopelijk zou iemand haar daar snel mee helpen. Tegelijkertijd probeerde ze te bedenken wat Killian verborgen hield. Ze liet haar gedachten hun gang gaan terwijl ze rustig verder sneed.

Nina kwam haar hut uit en liep het strand op. Ze snelde naar de zee, voordat iemand haar zou zien, en waste haar gezicht met het zoute water. Na haar val met het beest hadden haar neus en lip maar blijven bloeden en de gemene sneed in haar arm zag er niet beter uit. Toen ze zich verfrist had, bond ze een stuk stof om haar arm en keek toen het strand op. In de verte herkende ze Olivia, die in de weer was met een beest. Ze ging ernaartoe en stopte naast haar. Met een geamuseerde glimlach bekeek ze het gefileerde beest. 'Heb jij dat gedaan?'

Olivia deed haar best om de porties gelijk te verdelen, maar eerlijk gezegd wist ze niet eens met hoeveel mensen ze waren. Met haar arm, het deel dat schoon was, probeerde ze haar haar uit haar gezicht te wrijven. Het beest was bijna tot op het bot toe schoon. 'Ja, ik zie hier geen andere bekwame of geschikte personen.' Met een glimlach keek ze naar Nina en trok een wenkbrauw op toen ze de opgezwollen lip zag en het verband rond haar arm. 'Dat beest heeft zich niet zomaar neer laten schieten zo te zien.'

Nina grinnikte en hurkte naast Olivia neer, om een stuk vlees te pakken en eraan te ruiken. Het zag er goed uit, het rook goed en een trots gevoel beving Nina: zij was ten slotte diegene geweest die het neergeschoten had. 'Ik wist helemaal niet dat je dat kon. Als je even gewacht had, dan had ik je kunnen helpen.' Ze ging zitten in het zand en haalde haar schouders op. 'Ik schrok van Clark en struikelde toen over een boomstam. Als ik het beest niet had doodgeschoten, dan had je mij nu kunnen fileren,' grapte ze.

'Verrassing.' Olivia grinnikte en stopte een moment zodat ze zich op Nina kon richten. 'Ik heb hulp gehad van Killian. Maar als je nog steeds wil helpen: dit moet nog gebakken worden.' Ze wees met het mes naar het vuur. Olivia ging verder toen Nina naast haar kwam zitten en lachte geamuseerd. 'Je schrok van Clark?' In haar ogen was Clark eerder een grote knuffelbeer dan de boeman. 'Hmm, te stug vlees. Zouden we niets mee kunnen.' De uithoeken van haar mond krulden lichtelijk omhoog.

'Ja, die gek rent opeens achter me aan, mijn naam gillend. Wat wou hij doen, de superheld gaan spelen?' mopperde ze brommend en stak haar mes in het vlees, om het zo boven het vuur te houden. Herinneringen van nachten in de jungle kwamen bij haar binnen, maar na even geknipperd te hebben, gingen ze ook weer weg. 'Ik had nog een pistool, maar wat wou hij doen? Het beest met zijn blote handen in elkaar timmeren?' Met een frons keek ze Olivia. 'Wie is in godsnaam Killian?'

Olivia haalde haar schouders op. 'Clark doet dingen zonder er over na te denken. Net zoals jij eigenlijk.' Gefascineerd keek ze naar het kop van het beest. 'Oh, eh, donker haar, zelfvoldane glimlach, zegt dat hij klein wild kan villen en verder niets.' Ze keek op naar Nina en fronste. 'Maar hij is aardig en sympathiek genoeg. Probeert je alleen te charmeren.' Ze liet een lach horen en schudde haar hoofd. Ze mocht die Killian wel. 'En mag ik je trouwens vragen wie die man was daarstraks op het strand? Is hij niet de broer van die bruinharige Australiër?'

'Ik...' Ze beet op haar lip en twijfelde of ze het Olivia moest vertellen van haar stress syndroom. Misschien was het maar beter om het een geheim te houden. 'Maar mijn spontane acties lopen wel altijd in iets positiefs uit,' verdedigde ze zichzelf. 'Maar ik zal die man nog wel eens zien. Als ik het zo hoor, zal hij je vast nog wel eens opzoeken.' Nina keek in het vuur en toen naar Olivia. 'Ik heb geen idee wie de bruinharige Australiër is, maar ik denk dat je met die man Mac bedoelt. Je weet wel, broer van Madison. Een van de weinige mensen die vrijwillig naar me toe komt om te praten,' grinnikte ze humorloos.

'Nina, ze kunnen niet altijd positief aflopen.' Olivia wilde alles behalve degene zijn die Nina moest waarschuwen, maar blijkbaar moest het toch nog. 'Clark is een vriend. Je zou er goed aan doen ook vrienden met hem te worden.' Ze keek haar met een aanmoedigende blik aan. 'Madison, zo heet ze, ik bedoelde haar. Ze zijn Australisch, toch? Ik dacht het accent te horen.' Ze bestudeerde Nina's reactie en schudde met een lach haar hoofd. 'Goh, dat die Mac je zomaar durft te benaderen. Het is op eigen risico om met Nina te converseren.'

'Een vriend van jou, ja. Ik heb het geprobeerd en hij moest er niets van weten. En ik zou nooit vrienden kunnen worden met een type, zoals hij.' Ze trok vol afschuw haar neus op en negeerde de blik van Olivia. Ze mocht zelf vriendjes met hem zijn, maar Nina had er geen behoefte aan. Altijd maar klagen dat hij geen leider wou zijn en toch steeds de taak naar zich toetrekken. Nina haalde haar schouders op. 'Ik denk het, zo diep zijn onze gesprekken echt niet geweest. En zo eng ben ik nou ook weer niet,' lachte ze, maar voelde ondertussen het pistool in haar broek band. Ze wist heus wel waarom mensen haar niet opzochten.

'Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik vind je helemaal niet angstaanjagend. Alleen ontzettend koppig.' Met een grijns stond Olivia op en stak ze het in het karkas. 'Ik ga mezelf wassen voordat iedereen mij eng begint te vinden.' Ze giechelde alsof ze de onschuld zelve was en liep naar de zee om haar armen en handen schoon te schrobben.

Nina glimlachte kort naar Olivia na haar vriendelijke woorden. 'Koppig is mijn tweede naam,' was het enige wat ze zei en keek hoe Olivia daarna weg liep. Zuchtend staarde ze naar het stuk vlees en daarna naar Olivia. Hoe wist ze in godsnaam hoe ze een zwijn moest fileren? Ondanks dat ze dacht dat ze Olivia nu wel kende, wist ze maar heel weinig over de vrouw. En andersom was dat natuurlijk ook het geval.

Olivia staarde naar het water rondom haar handen dat langzaam rood kleurde en plots weer wegspoelde. Het deed haar verdacht veel denken aan de laatste keer dat ze bloed van haar handen had moeten wassen. Iedereen mocht misschien bang zijn voor Nina, maar haar daden waren om de goede redenen geweest. Olivia daarentegen had niet zoiets nobels als het verdedigen van haar land als haar reden. Ze deed het gewoon. Met een zucht realiseerde ze zich dat ze niet te lang meer voor zich uit kon blijven staren. Met zand schuurde ze het laatste bloed er af en liep toen terug naar Nina. 'Zo, laten we maar eens gaan koken dan. Kun jij ook niet wachten tot je een stuk vlees krijgt?'

Nina werd uit haar gedachten getrokken door de woorden van Olivia en glimlachte toen. 'Vlees van een zwijn is best goed te eten, dus ik kijk er wel naar uit,' loog ze. Na haar tijd in het leger had ze maar weinig vlees gegeten, omdat de smaak haar precies weer terug bracht in de jungle. Maar nu zou ze weinig keuze hebben. 'Trouwens, Olivia, hoe heb je in godsnaam geleerd om zo'n beest te fileren?' vroeg Nina fronsend. 'Zelfs ík heb het nooit onder de knie gekregen.'

Olivia had stokken, afgebroken takken, geraapt om daar wat vlees aan te rijgen. Ze was bij het vuur gehurkt en hield het vlees boven het vuur. Ze lachte naar Nina en haalde haar schouders onverschillig op. 'Ik had een rijke familie. Mijn vader deed aan allerlei elite hobby's en dan vooral jagen. Hij had geen zonen, dus nam hij maar zijn dochter mee. En ik wilde graag bij hem in de smaak vallen, dus deed mijn best.' Als er iemand was die haar verhaal in twijfel zou trekken, dan was het Nina wel. Tegelijkertijd was zij ook degene die maar al te goed begreep dat je niet altijd alles wilde vertellen.

Nina keek Olivia wezenloos aan en zei of deed niets. Aan de ene kant wou Nina doorvragen over het vreemde verhaal over haar leven, maar aan de andere kant maakte Olivia's leven haar ook vrij weinig uit. Als ze van het eiland af zouden komen, zou ze toch geen contact willen behouden of iets in die trant. 'Aha,' kon ze uiteindelijk alleen maar uitbrengen en keek weer naar het zwijn dat ze neer had geschoten. Haar lip klopte nog steeds van de pijn en ze probeerde het vieze gevoel van het doorweekte verband om haar arm te negeren. 'Dan zou je eens mee moeten gaan jagen. Ik kan best wat hulp gebruiken.'

Olivia voelde de ogen van Nina op haar rusten, maar het was niet vervelend. Het voelde niet alsof Nina zo overduidelijk naar informatie viste. En dat in tegenstelling tot de blikken van alle anderen. Iedereen op het eiland was er op uit om er achter te komen wie er het eerste gek zou worden, wie in deze situatie niet te vertrouwen is en ga zo maar door. Het was een groot verschil natuurlijk om met vreemden in en vliegtuig te zitten dat je een paar uur later weer verlaat of om gedwongen te zijn om met die vreemden samen te leven. 'Dat lijkt me een prima idee. Dan kan ik het schietwerk aan jou over laten.'

Nina moest lachen om haar woorden en keek haar met pretoogjes aan. 'Dus dat heeft je vader je niet geleerd?' zei ze met een klein glimlachje en veegde haar handen af aan haar broek. Het vlees zag er goed uit en ze hoopte dat ze dan ook snel konden gaan eten. Maar ze wou eerst eens dat verband schoonmaken en die wond misschien ook eens. 'Laat dat maar aan mij over. Ik ga even naar de rotsen toe om me te wassen, ik ben zo weer terug voor het eten.'

Olivia haalde haar schouders op. 'Ik heb het geleerd, maar hij liet mij nooit het schot lossen. Dat deed hij liever zelf.' Die man waarvoor ze het geleerd had, maakte altijd graag de kill zoals hij met zelf met trots noemde. En dat deed hij met een vreemd soort fascinatie waar Olivia van gewalgd had. Ze had die man al snel in de steek gelaten en hem enkele duizenden lichter gemaakt. 'Oh, ja, je ziet er verschrikkelijk uit, dus doe dat vooral.' Liv glimlachte nog naar Nina en ging toen verder met het vlees.