Het oerwoud

'Dat begrijp je pas als je zelf kinderen hebt.' Noa was het beste wat hem was overkomen. Ze altijd altijd vrolijk en dol op dansen. Zodra er muziek te horen was ging ze helemaal los. Het zag er altijd lachwekkend uit. 'Ach,' Hij vond die donkerpaarse kleur prachtig, waarom wist hij zelf ook niet zo goed. '28 mei. En jij dan?'

Liv keek van Clark weg en kneep haar handen samen. Dan zou ze die glimlach van hem nooit begrijpen, want kinderen stonden niet echt bovenaan haar lijstje. Toen ze klein was had ze altijd een voorkeur gehad voor zeeblauw. Ze had van de zee gehouden. De dolfijnen, de golven, de stranden, alles. Maar dat kwam vooral omdat ze die zelf nog nooit had gezien. Toen ze er eindelijk kwam, viel het alleen maar tegen in vergelijking met haar kinderlijke fantasie. '17 november. Jouw beurt om een vraag te stellen.'

'Wat mis je het meeste van je oude leven?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. 'Maakt niet uit wat het is, een persoon of wat dan ook?' Naast dat hij zijn dochtertje miste, miste hij zijn vrijheid. Het idee dat je altijd ergens naartoe kon om je huidige situatie te ontvluchten. Hier had hij het idee dat hij vast zat, wat ook werkelijk zo was: hij kon nergens anders naartoe, behalve de andere kant van het eiland, maar dan had hij nog steeds het idee dat hij in hetzelfde schuitje zat.

Olivia hield haar adem in toen Clark haar de volgende vraag gesteld had. Over welk oude leven zou de vraag gaan voor haar? Haar laatste oplichterij of alles bij elkaar. Miste ze überhaupt haar levensstijl wel? Eerder had ze gedacht dat ze hier vrijer was, omdat ze zichzelf kon zijn. Maar het bleek dat ze alles behalve de echte haar was. Door alleen al een vreemde naam te dragen was ze anders. Dat was waarschijnlijk wat ze miste: een eigen, sterke identiteit. 'Ik mis de routine. Dat iedereen om je heen precies lijkt te weten wat ze doen. Die zekerheden.'

Clark knikte begrijpend. 'Je merkt pas dat je niet zonder iets kunt op het moment dat je het kwijtraakt.' zuchtte hij en pakte de fles water, waar ze eerder uit hadden gedronken, uit zijn tas. Zelf nam hij er een paar slokken uit, voor hij de fles wederom aan haar aanbood. 'Jou beurt.'

'Sommige mensen zijn echter meer kwijt geraakt dan anderen op dit eiland.' Olivia nam de fles van Clark over en raakte daarbij doelbewust zijn hand aan. 'Waarom zit er niets sterkers in deze fles?' vroeg Liv zich met een lach af. 'Dat was geen serieuze vraag,' vertelde ze hem nog, hoewel dat vast duidelijk was. 'Waar woonde je?' Die vraag was van groter belang dan ze liet merken. Hij had haar niet herkend, maar wie weet was ze gevaarlijk dicht bij hem in de buurt gekomen tijdens haar avonturen.

'Ik woonde in Los Angeles en was in Sydney om een wellicht toekomstige zakenpartner te ontmoeten.' vertelde hij. Het maakte nu niet meer uit waar hij woonde, of waarom hij in Sydney was. Het maakte ook niet uit dat hij een accountant was, hij had net zo goed een ramenwasser kunnen zijn. Hier maakte vrijwel niets uit, iedereen had een schone lei - of zo voelde het in ieder geval. Hij lachte kort naar haar en bekeek haar onopvallend. Hij had zoveel vragen in zijn hoofd gehad, door de weken heen dat ze hier zaten, maar nu kon hij er geen een bedenken.

'LA, huh.' Olivia was daar nooit geweest, tenminste niet als oplichtster. Ze herinnerde zich een vakantie met haar ouders in die richting, maar dat was eeuwen geleden. De plekken die ze met haar ouders had gezien vermeed ze het liefste. Daarom was Australië als laatste bestemming erg aantrekkelijk geweest. Daar zou haar familie nooit voet aan wal zetten. Liv kreeg nu pas door dat het stil was en glimlachend keek ze Clark aan. 'Geen vragen meer?' Ze trok plagend een wenkbrauw op.

'Woonde je in Sydney?' vroeg hij uiteindelijk nieuwsgierig en speelde wat met een takje dat hij van de grond had geraapt. 'Niet zoveel vragen meer nee.' Tenminste niet de juiste voor vandaag. Misschien dat hij ze nog een zou kunnen vragen, maar nu voelde hij zich daar niet genoeg voor op zijn gemak. 'Tenzij jij nog dingen wilt weten natuurlijk. Dan mag je ze gerust vragen.'

'Voor even. Ik was er maar een paar maanden.' Meer besloot Olivia er voor nu niet over te zeggen. Ze moest goed op haar woorden letten met dit soort achtergrond verhalen. Jonathan spookte nog altijd in haar achterhoofd. 'Mag ik je nog één ding vragen?' Ze keek Clark zijdelings aan en sloeg haar armen om haar eigen lichaam. 'Ben je bang, Clark?'

Bang waarvoor? Bang om niet gevonden te worden? Ja, ergens was hij bang. Hij geloofde er niet in dat iemand hier op dit eiland niet bang was. Ze hadden genoeg redenen om angst te voelen, voor was er zou gaan gebeuren. 'Iedereen is bang en ik ben geen uitzondering, Olivia.' zei hij enkel en keek haar aan.

'Je lijkt nooit bang, niet zoals de rest. Zelf bij Nina heb ik angst gezien, hoewel dat misschien andere redenen heeft.' Olivia kon haar ogen niet van die van Clark losrukken. Ze had het al eerder opgemerkt dat hij soms zo onverschrokken leek. Hij nam de leiding op zich zonder enige aarzeling, rende achter Nina aan zonder ook maar na te denken over consequenties. Misschien was het zelfs roekeloos in sommige situaties, maar Olivia bewonderde het. En dat terwijl hij een dochter had thuis, een goede baan, waarschijnlijk veel geld en vrienden. Een heel leven dat hij op het spel aan het zetten was. Zijn roekeloosheid was heel anders die van haar zelf. Olivia had niets te verliezen.

'Ik lijk nooit bang, maar dat betekend niet dat ik niet bang ben.' Ook hij keek haar nog steeds aan, maar onderbrak hun staren, door naar de grond te kijken. 'Mensen lijken op me te rekenen, als er iets is komen ze naar mij toe. Als ik laat zien dat ik bang ben, dat ik langzaam hoop begin te verliezen, zullen zij het ook verliezen en dat wil ik niet op mijn geweten hebben, Olivia.' Hij keek haar weer aan en zuchtte uit. 'Als we hoop verliezen, verliezen we alles.'

Met een glimlach legde Olivia een hand op Clarks been. De mensen hier moesten eens weten wat Clark deed voor hen. 'Je geeft mij hoop,' bekende ze met een glimlach. Dat was niet geheel gelogen. Clark leek haar te vertrouwen en dat voelde goed, maar het was anders dan met andere mensen die ze had gekend. Zij vertrouwden niet haar maar de vrouwen die ze speelde. Hier was ze meer zichzelf, hoewel nog steeds niet wie ze echt dacht dat ze was. Clark vertrouwde haar dus in zekere zin in plaats van een masker.

Clark pakte Olivia's hand beet en gaf er een zacht kneepje in. 'Gelukkig maar.' lachte hij zachtjes en keek naar haar hand die hij vast had. Hij wist in dit soort situaties nooit goed wat hij moest zeggen. Hij gaf mensen hoop, en dat vond hij geweldig, maar waarom was híj het juist? Waarom vertrouwde ze niet op de dokter, of wie dan ook? Waarom was het Clark.

Olivia glimlachte omwille van zijn lach en vervlocht hun vingers. Het zou nog een klap worden als Clark te horen kreeg wat ze had gedaan volgens Jonathan. Maar ze had nu tenminste zijn vertrouwen, dus wellicht zou ze die ook kunnen behouden. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en kneep eveneens in zijn hand. En anders zou ze zijn vertrouwen ernstig schaden, maar daar kon ze niet te erg over in zitten.

Clark sloeg een arm om haar heen, maar zei verder niets. Het was prettig om zo te blijven zitten zonder wat te hoeven zeggen. Nog steeds was voor hem onduidelijk wat dit nou precies was, maar daar probeerde hij zijn aandacht zoveel mogelijk vanaf te houden: er waren belangrijkere dingen waar hij zich zorgen om moest maken.

Olivia nam het moment van stilte om na te denken over wat ze zou doen als Jonathan haar verleden openbaarde aan Clark. Ze zou keihard kunnen ontkennen, maar als Jonathan bewijs had dan zou ze er alleen maar als een nog grotere leugenaar uitkomen. Waarschijnlijk was de beste keuze om de getergde jonge vrouw te spelen. Mannen die háár altijd hadden misbruikt, misschien een stiefvader die haar en haar moeder had opgelicht, zoiets. Natuurlijk zou ze ook spijt moeten betuigen en smekend om vergeving moeten vertellen dat ze haar fouten inzag en nu opnieuw wilde beginnen. Dat zou voldoende moeten zijn om in ieder geval niet meteen te worden verbannen van het strand.

'Zullen we zo maar eens terug lopen richting het strand, of wil je nog liever hier blijven?' vroeg Clark aan Olivia en keek haar zijdelings aan. Zijn arm had hij nog steeds om haar heen, en haar hoofd lag nog steeds op zijn schouder.

- ik heb geen inspiratie. sorry.

'Nee, ja, we zullen maar eens teruggaan.' Olivia keek naar hem op en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ik zal je deze keer geen hele week negeren, maar slechts 4 dagen,' grapte ze speels waarna ze overeind kwam. Ze strekte haar armen en benen uit en keek toen naar de tros bananen. 'Help je me met tillen? Ik denk niet dat ik hem in mijn eentje kan dragen.' Liv wachtte geduldig tot hij haar zou helpen en bond ondertussen haar haar samen.

'Nou, dat is een hele geruststelling.' lachte hij en slingerde zijn rugzak om zijn schouders heen. 'Maar natuurlijk,' Hij pakte één uiteinde van de tros bananen vast. 'Gelukkig is het niet meer zover naar het strand.' Nog maar een paar honderd meter en dan waren ze er, het was niet dichtbij, maar ze hadden die afstand zo afgelegd. 'Ik ben blij dat we weer tegen elkaar praten.' zei hij oprecht en glimlachte kort.

Olivia pakte het andere uiteinde met beide handen vast en knikte instemmend. Als ze de tros nog een kilometer of twee mee moesten dragen zou dat nog een zware tocht zijn. 'Ik ook,' zei ze zacht en verlegen. Ze had het idee dat Clark haar nog steeds als de onschuld zelve beschouwde. Hij was de enige die niet met bepaalde verdenkingen had gevraagd naar het hoe en waarom ze een wild zwijn had kunnen vellen. Maar wie weet had hij het niet eens door gehad omdat hij te druk was geweest met leidersdingen. Het was moeilijk om hoogte te krijgen van Clark.

Clark glimlachte kort naar haar en zag in de verte het strand al tevoorschijn komen. Ergens wilde hij nog niet terug naar het strand, want op het strand waren mensen en dat betekende vaak dat er altijd wel iets aan de hand was. Natuurlijk, hij had de taak van "leider" zelf op zich genomen, maar soms vond hij het geen probleem als iemand anders het voor een dagje vrijwillig over wilde nemen - tenzij het Nina was - dan deed hij het toch liever zelf.

'Clark-' Olivia noemde zijn naam om zijn aandacht te trekken. Hij leek diep in gedachten verzonken. Voorzichtig legde ze haar uiteinde van de tros neer om haar armen te strekken. 'Ik wilde morgen op verkenning uitgaan. Om te zien of er nog ergens fruitbomen staan of wat dan ook. Waarom kom je niet mee? Wie weet wat we vinden.' Hij zou het vast niet erg vinden om een aantal uren weg te zijn van het strand en de mensen.

'Oh, ja dat lijkt me een prima idee. Ik doe er alles aan om af en toe even weg te zijn van het strand.' lachte hij en legde ook de bananen tros neer op de grond, om even te rekken en te strekken. 'Ik ben daarbij ook wel eens benieuwd wat er verder nog op het eiland is. We zijn tot nu toe alleen nog maar het oerwoud in getrokken, maar waar zouden we uitkomen als we het strand volgen?' vroeg hij enigszins nieuwsgierig, misschien zou hij wel eens zelf op pad gaan.