Het oerwoud

Olivia keek Nina aan toen ze haar had verteld waar aan had gedacht. Het verbaasde haar oprecht dat Nina dat in haar hoofd had. Het was juist Olivia die hier iets had gevonden wat ze nooit ergens anders zou kunnen vinden. Ze was altijd onderweg, altijd op de vlucht en hier kon ze rust nemen en met een schone lei beginnen. 'Weet je het zeker? Je krijgt hier een strand vakantie, survival tochten én relatie testen in één.' Als je hier vrienden kon maken én ze kon houden dan was je al heel ver.

Nina kon zich niet inhouden en moest lachen: hard lachen, rauw en schamper. Het was geen geamuseerde lach, maar een diep trieste. Ook al kon ze het nog zo hard ontkennen, ze wou Olivia beschermen tegen alles wat er zou gaan komen. Nina keek naar de groep, merkte dat ze niet keken en duwde Olivia tegen een boom aan. 'Vertrouw niemand en let alleen op jezelf. Dan zou je dit nog weleens kunnen overleven.'

Olivia trok een wenkbrauw op bij het gelach van Nina. 'Ik bedoelde het niet erg serieus.' mompelde ze zonder te begrijpen wat er precies gaande was. Toen ze tegen een boom werd gedrukt keek ze ontzet naar Nina. Na haar woorden kon ze alleen maar knikken, maar nadat ze zichzelf weer bij elkaar had geraapt pakte ze Nina's pols vast en drukte die met een simpele beweging van haar lichaam af. 'Dat had je me ook kunnen vertellen zonder met tegen een boomstam te duwen.' Ze keek Nina met een venijnige blik aan en liet haar pols los. 'Nu is mijn favoriete blousje víes.' merkte ze overdreven bezorgd op en glimlachte toen zonder overtuiging.

Nina keek in de ogen van Olivia om te zien of ze het had begrepen, maar Olivia was werkelijk een vage vlek voor haar. Ze kon geen pols hoogte van haar krijgen. 'Je moet het nooit vergeten. Wat zijn woorden nou? Dingen die je binnen paar dagen vergeet.' Nina lachte en herinnerde zich een mooie herinnering. Op de eerste dag van haar uitzending naar de jungle had haar leider precies hetzelfde gezegd. ''Dan zou je dit nog weleens kunnen overleven''. Hij had zo gelijk had. Nina moest weer lachen en liep verder. 'Álles gaat vies worden, wen er alvast maar aan.'

Olivia was doorgelopen en gaf geen reactie op Nina's woorden. Ze waren wel degelijk doorgedrongen tot haar, maar de manier waarop ze het had gezegd was harder aangekomen bij Olivia. Ze deed zich vaak naïever voor dan ze eigenlijk was en hoewel haar doel juist was dat mensen haar geloofden, kwam het des te harder aan als ze haar ook zo zagen. Ze zorgde al jaren voor zichzelf, ze kon echt wel wat hebben, maar dat was blijkbaar niet erg duidelijk. 'Straks breek ik nog een nagel.' verzuchtte ze geërgerd, maar bedoelde het niet serieus.

Ze waren inmiddels weer ongeveer op het strand aangekomen. Nina rekte zich uit en gaapte hoorbaar. Al voelde ze zich pas echt weer gerust gesteld toen Olivia de bosjes uit kwam. Nina keek haar aan. 'Heb je eigenlijk je ouders nog? Broers, zussen, vrienden, een vriend of een man? Mensen die je nu missen, voor wie je thuis moet komen?' vroeg ze zo achteloos mogelijk.

Olivia duwde wat takken aan de kant en trok verdwaalde blaadjes uit haar haren voordat ze het strand opliep. De dichte bossen voelden nogal drukkend na zo'n lange middag er in rond gelopen te hebben. Je wist maar nooit of je niet ineens zou verdwalen. Olivia begreep sowieso niet hoe Nina er haar weg vond. Bij haar vraag keek ze op en haalde haar schouders op. 'Niet echt.' Ze was er nogal onverschillig over. 'En jij dan?'

Nina keek Olivia oprecht verbijsterd aan. Het leek haar echt zo'n typisch familie mens, een zus die alles over heeft voor haar broertjes en zusjes. Een meisje die het ene na het andere vriendje heeft. Nina schudde haar hoofd en glimlachte zwakjes. 'Niemand. Misschien mijn collega's, die zie ik wel als familie, maar ik kan ook zonder ze leven. Het zijn niet mensen voor wie ik per se thuis hoef te komen,' zei ze eerlijk, veel te eerlijk.

Olivia zag de verbijstering op Nina's gezicht maar besteedde er niet te veel aandacht aan. Dat was één van de gegevens die ze altijd hetzelfde hield naarmate ze van man en leven wisselde; dat ze geen familie meer had of met hen een slechte relatie had. En vrienden die maakte ze voor een tijdje, maar ze had nooit iemand écht tot vriend kunnen rekenen. 'Nou, dan hebben we toch nog íets gemeen.' merkte Liv met een kleine lach op.

Nina glimlachte ook en keek Olivia aan. 'Dan hebben we toch iets gemeen,' herhaalde ze en liep verder het strand op. Het werd snel donker hier op het eiland, dus was het goed dat ze meteen terug waren gegaan. 'Ga je de volgende keer ook weer mee op expeditie? Dan kammen we gewoon een ander deel van de jungle uit. Ik kan wel wat spierkracht gebruiken.' Nina grinnikte en keek haar afwachtend aan.

Olivia keek Nina met een glimlach aan bij de vraag en knikte. 'Ja, prima.' Het beviel haar wel dat Nina dacht dat ze goed genoeg was om nog eens mee te gaan. 'Doe de groeten aan Clark als je met hem gaat praten.' zei ze met een grijns, omdat ze wel zeker wist dat Nina hem aan zou spreken. Ze was benieuwd hoe Nina de leiding aan zou gaan pakken.

NEW

Madison liep met haar rugzak door het oerwoud heen. Veel met Mac had ze niet meer gesproken nadat ze uit de ziekenboeg was ontslagen. Ze was nog steeds boos op hem, ze had het idee dat hij haar had verraden. Normaal was ze vrij vergevingsgezind, maar dit keer voelde het anders. Haar stem was inmiddels grotendeels teruggekeerd, nog steeds was ze lichtelijk schor - maar mensen verstonden haar in ieder geval weer.

Robert had snel een rugzak gevuld met eten, drinken en wat benodigdheden en rende nu snel het oerwoud in. Hij had Madison zien weggaan en had geen idee gehad wat ze zou gaan doen. Meteen had hij zichzelf dus ook klaargemaakt en zocht haar nu. 'Madison?!' riep hij met zijn handen rond zijn mond en keek heen en weer. Waar kon ze zijn? Hij snapte niet waarom ze alleen het oerwoud in ging, terwijl ze nog niet helemaal hersteld was.

Madison hoorde hoe iemand haar naam riep en dacht in eerste instantie dat het Mac was, dus liep ze door. Toen ze beter luisterde hoorde ze echter Robert's stem, dus draaide ze om en beende ze nar de plek waar het geluid vandaan komt. 'Wat doe jij hier?' vroeg ze nieuwsgierig, maar niet al te hard.

Hij riep nog enkele keren haar naam en keek een beetje hulpeloos om zich heen. Had hij er te lang over gedaan om zijn tas klaar te maken? Hij kon het zich nauwelijks voorstellen. Opeens zag hij een gedaante door de bosjes naar hem toe lopen en hij sloeg zijn armen opgelucht om het lichaam heen. 'Madison,' glimlachte hij en keek haar aan. 'Waar ga je naartoe? En waarom ben je alleen?'

Madison haalde haar schouders op. 'Gewoon een beetje rond kijken, fruit zoeken...' Ze snapte zijn ophef niet helemaal. 'En ik ben alleen omdat ik altijd alleen fruit ging halen, dus waarom nu niet?' Het was niet dat ze niets kon en daarbij, wat kon er nou zo gevaarlijk zijn op een onbewoond eiland?

'Ik... Omdat...' Hij wreef verward met zijn hand door haar haren. Ze had natuurlijk gelijk, maar hoe kon hij nou uitleggen dat hij gewoon heel erg bezorgd om haar was, omdat... hij haar wel leuk vond. 'Ik wil gewoon graag dat je veilig bent, Maddy,' zei hij schouderophalend en keek haar aan. 'Mag ik misschien met je meegaan? Ik heb wel zin in wat avontuur.' Hij grijnste jongensachtig en keek haar vragend aan.

'Ja, natuurlijk mag je mee. Geen probleem.' zei ze met een glimlachje, draaide zich om en begon weer verder te lopen. Ze wilde naar het stuk toe waar ze nog niet was geweest voor de brand. Het was alweer twee weken geleden dat ze zich voor het laatste in het oerwoud had gewaagd, dus het was weer even zoeken waar ze ook alweer naartoe moest.

Hij liep achter haar aan en nam een kort sprintje, tot hij naast haar liep. 'Weet je, iedereen mist je fruit echt heel erg. Een heleboel mensen hebben het erover,' glimlachte hij en liet zo nu en dan zijn hand langs de hare strijken. Ze was prachtig, lief en o zo geweldig. Enkel wist hij niet of zij ook zo over hem dacht. Madison was voor hem een gesloten boek. 'Hoe gaat het nu eigenlijk met je?'

Madison begon te lachen. 'Echt waar? Wauw, en dat terwijl iedereen de jungle in kan gaan en fruit kan gaan halen.' zei ze grijnzend en haalde haar schouders op bij zijn volgende vraag. 'Het gaat wel goed hoor,' zei ze met een klein glimlachje rond haar mond. Ze baalde ervan dat ze nog steeds ruzie had met Mac, maar dat zei ze maar niet.

Robert haalde lachend zijn schouders op. 'Je kent mensen: zelfs neergestort op een eiland zijn ze nog steeds lui.' Hij keek haar peilend aan en concludeerde dan ook dat ze er goed uit zag. Ook haar stem was goed teruggekomen. Hij was opgelucht om dat allemaal op te merken, ze wist niet half hoe ongerust hij was. Even slikte hij en pakte daarna haar hand vast, om zo door te lopen. 'En dat hele gebeuren met je broer?'

Madison haalde haar schouders op. 'Ik weet niet, hij praat nog steeds niet met me en ik niet met hem.. dus ja.' Ze mompelde wat en nam een grote stap over een boomstam. 'Volgens mij moeten we hier naar rechts.' zei ze om het onderwerp te veranderen. 'Ben je wel eens eerder zover het oerwoud in gegaan?' vroeg ze zich nieuwsgierig af.

'Ach, het komt wel goed,' zei hij zacht en trok haar even wat dichter tegen hem aan. 'Anders gaan we gewoon samen een keer naar hem toe? Alles bijpraten?' Hij keek haar bezorgd aan; ze leek er echt moeite mee te hebben. Hij ging samen met haar naar rechts en schudde toen een beetje beschaamd zijn hoofd. 'Nee, ik heb altijd grote praatjes dat ik zo graag het oerwoud in wil, maar dat gedaan heb ik nooit,' glimlachte hij.

'Dat lijkt me niet zo'n goed idee,' zei Madison met een kleine grijns. 'Mac lijkt je niet echt te mogen en geloof me, dan moet je niet in zijn buurt komen.' Mac was nors en pessimistisch en er waren niet veel mensen die hij mocht. Bij zijn opmerking begon ze te lachen. 'Ah, nou dan heb ik de eer om je hier als eerste rond te leiden.' lachte ze.

Hij haalde zijn schouders op en grinnikte even. 'Mac mag geloof ik enkel jou en verder niemand. Ik heb hem nog nooit met iemand samen gezien op het eiland. Hij lijkt... eenzaam. Ach, ik kan het ook fout hebben, ik ben niet zo goed in mensen inschatten.' Nog steeds had hij haar hand vast en kneep hier zachtjes in. 'Ik ben blij dat ik hier nu met jou loop, dat je weer gezond bent.'