De Ziekenboeg

Nina begroef zuchtend haar gezicht in haar kussen bij de naïviteit van Nika. Was ze dan de enige die iets wou weten over dat meisje? Ja, Olivia natuurlijk ook, maar dat was ook weer lekker afgelopen. De volgende keer mocht ze het zelf doen. Bij de laatste woorden van Nika duwde Nina met een fronsende blik zichzelf wat hoger en keek ze de vrouw verward aan. 'Waarom zou je in godsnaam expres op een eiland gaan wonen?'

'Rust?' Nika kon het zich wel voorstellen om hier een leven op te willen bouwen. De jungle en het klimaat waar voor haar niet echt geschikt, maar deze milde vorm van isolatie kon ze wel verlangen. Stel je leefde hier met je eigen kleine groep mensen, vredig, zonder gedoe van de buitenwereld. Het moest vast een opluchting zijn. Ze zou het met Bradley doen. Nika schrok van die realisatie en keek kort naar Nina. 'Ik zou hier niet meer weg willen,' gaf ze toe.

Nina was er gelukkig goed in geworden om haar ongeloof te onderdrukken, want ze wilde Nika niet kwetsen. Ondanks vond ze het nog steeds een absurd idee om hier te blijven: elke zandkorrel, elk blad, elk geluid dat afkomstig was van dit eiland voelde vijandig aan. 'Nou, als de redding komt, dan neem ik je toch echt mee,' grapte Nina uit het niets, om op te houden over het onderwerp. Ze moest eens goed over haar woorden nadenken: zou het meisje en haar groep hier echt misschien zijn voor rust? 'Wanneer komt Mac trouwens?'

Nika keek Nina met een trieste blik aan. 'Ze nemen me niet aan in Amerika. En ook niet in Rusland.' Ze sloeg haar armen om haar benen en kon niet echt lachen om de grap van Nina. Ja, in het begin wilde ze maar al te graag gered worden, maar nu ze er meer en meer over na dacht, was dit waarschijnlijk haar redding. Ze had in Australië gewerkt met een vals paspoort en was met valse papieren onderweg geweest naar Amerika. Ze zouden haar terugsturen naar wie weet waar, want ze was ook niet meer Russisch of hoorde daar in ieder geval ook niet meer thuis. 'Zo, denk ik.'

Nina fronste verward en keek Nika met een vragende blik aan. 'Waarom zouden ze je niet aannemen? Kom op, je bent neergestort met een vliegtuig op een eiland, natuurlijk zullen ze je een visa geven.' Nina sloeg haar armen over elkaar heen en bleef Nika met een vragende blik aankijken, terwijl ze wachtte op het moment dat ze iets meer zou vertellen. Ernaar vragen zou Nina nooit doen. 'En hier is het echt niet veel beter met die mensen op het eiland en die gigantische zwijnen,' probeerde Nina Nika over te halen.

Daar had Nina natuurlijk een punt, maar alsnog voelde Nika niet dat dat eerlijk was. En ze had Amerikanen nou nooit ingeschat als erg sympathieke mensen. Zeker tegenover buitenlanders konden ze erg strikt zijn. 'Ik ben illegaal, Nina.' Ze had het woord gevonden in één van de strips die ze van Jonathan had geleend en het was fijn dat ze eindelijk wist hoe ze het in het Engels kon zeggen. Dan kon ze er beter op reflecteren. 'Maar denk je dat we nog terug kunnen naar het oude leven?' Ze had een grote cultuurshock zijn om terug in de bewoonde wereld te komen. Ze hadden inmiddels hun eigen regels en wetten en waren er gewend aan geraakt. Tenminste, Nika wel.

Nina legde haar armen onder haar hoofd en staarde zo naar het plafond. 'Ik heb nooit echt meegedaan aan het ''normale leven'', dus voor mij zal het niet heel veel verschil maken. Maar verder… Ik denk dat je sterk in je schoenen moet staan om weer in het normale of oude leven te stappen,' zei Nina eerlijk. Daarna keek ze verrast op naar Nika. 'Werkelijk? Ach, we kunnen vast wel iets voor je regelen. Áls we ooit nog gered worden.'

Nika wist dat ze niet terug naar haar oude leven wilde, maar alsnog kon ze ook niet terug naar een enigszins normaal leven. Dit had iedereen hier ernstig getekend. Nika glimlachte voorzichtig en knikte. Er zou vast iets geregeld kunnen worden, toch vond ze het geen fijne gedachte dat er iets geregeld moest worden voor haar. 'Mag ik je nog iets vragen, Nina? En dan zal ik Mac roepen, die praat vast weiniger dan ik.'

Nina lag comfortabel met haar handen onder haar hoofd en luisterde naar de woorden van Nika. 'Vraag maar raak,' zei ze op geruststellende toon. Nina beschouwde Nika als een van de weinige personen op dit eiland die ze kon vertrouwen. Misschien was Nika wel de enige en nog steeds niet vertrouwde ze haar met álles toe. Met een zucht verborg ze haar gezicht in haar kussen. 'Ik wil liever dat jij hier bent dan dat Mac komt.'

'Is het fout van tussen mij en Bradley?' Nika had beschaamd haar ogen op het zand gericht, zodat ze niet de eerste reactie van Nina hoefde te zien, maar alleen haar antwoord hoefde te horen. Ze had het aan niemand anders durven vragen, omdat ze niet dacht dat ze eerlijk zouden antwoorden. Maar Nina was anders dan de rest. 'Mac is een aardige man. Zorgt goed voor je.' Nika had hem eerder nooit zo vaak gezien, maar hij hielp de laatste tijd een hoop mensen én hij kon met Nina omgaan.

Nina keek haar met een geamuseerde glimlach aan en ze haalde gemakkelijk haar schouders op. 'Als het aan mij ligt, dan is het niet fout tussen jou en Bradley. Nika… Het zegt wel iets dat je me dit vraagt. Voelt het dan wel fout voor jou?' Ze keek de vrouw bezorgd aan en legde toen een hand op haar pijnlijke gezicht. 'Ik wil niet dat iemand me zo ziet,' zei ze zuchtend. 'En vooral Mac niet. Ik schaam me dood. Ik haat me om niets te kunnen doen en er zo kwetsbaar uit te zien.'

Nika wilde zeggen dat ze het niet verdiende, maar zelfs dat zou egoïstisch zijn, omdat het niet eens om de verlangens en de wil van Bradley ging. Maar wilde ze de keuze dan maar in zijn handen laten liggen? 'Ik ben geschrokken van wat ik voel.' Het klonk stuntelig in haar gebrekkige Engels, maar misschien gaf het dat ook wel meer kracht. 'Nina, je ziet er niet kwetsbaar uit. Je hebt nog steeds felle ogen. En misschien heb je nu een goed excuus om even rust te nemen. Daar is niets fouts aan.'

Nina moest nu echt hardop lachen en pakte Nika's hand vast, om er geruststellend in te knijpen. 'Nika… Gevoelens zijn gewoon klote. Negeer ze en volg je hart. Klopt ie hard als je bij Bradley bent? Nou, dan weet je het wel.' Ze schudde wat onzin uit haar mouw, want als er iemand slechte tips over liefde kon geven, dan was het Nina wel. En het was nou niet bepaald haar favoriete onderwerp. Ze zuchtte en zakte wat dieper onder haar deken. Misschien was wat rust inderdaad goed.

Nina's woorden stelden haar in zekere zin gerust. Ze glimlachte verlegen en legde een hand op Nina's schouder. 'Dankjewel.' Ze praatte nooit met iemand over haar en Bradley behalve met hem zelf. Dan kon je er nooit goed op reflecteren. 'Ben jij wel eens verliefd geweest?' Ze wilde graag Nina met rust laten, maar steeds bleef ze verder vragen. Het was fijn om met haar te praten.

Nina schoof ongemakkelijk heen en weer op het bed tot ze met haar gezicht richting Nika lag. Een tijd lang zweeg ze en besloot toen uiteindelijk toch maar de waarheid te vertellen. 'Ja… Ja, ik ben ooit verliefd geweest. Ik ben zelfs verloofd geweest.' Nog steeds klonk het als iets onwerkelijks in haar oren. En als iets pijnlijks. 'Maar mijn vriend is toen overleden,' besloot ze maar meteen erbij te vertellen. 'En daarna heb ik mezelf nooit meer opengesteld tot een man. Relaties ging niet verder dan fysiek contact.'

Nika's mond vormde een kleine 'o' toen ze naar het verhaal van Nina luisterde. Dat had ze absoluut niet verwacht. Geschrokken pakte ze haar hand vast met beide van haar zelf. Ze zei echter niets, want wat kon je hier nou opzeggen? In het Russisch hadden ze er iets voor, het kwam in de buurt van een condoleance, maar het was meer dan dat. Ze mompelde het zachtjes tegen Nina en glimlachte bescheiden. Meer viel er niet echt te doen.

Nina klopte geruststellend op de handen van Nika en glimlachte vriendelijk naar haar. Ze had geen idee wat Nika zei, maar het zou vast iets aardigs zijn geweest. Het maakte Nina ook niet uit, ze was gewoon blij met de aanwezigheid van de vrouw. 'Het is niet erg, we hebben leuke tijden samen gehad,' mompelde ze. Ze hadden nog één vakantie gehad, voordat ze samen weer het leger in moesten en het noodlot toesloeg. 'Maar wat ik probeer te zeggen is… Grijp je kans, zolang je die nog hebt.'