De Ziekenboeg

Een aantal hutten naast en aan elkaar worden voornamelijk gebruikt voor de zieken en wat nog meer. Primitief uitgerust, maar voldoet prima.

Ook al had ze nog geen spiegel of water gezien, ze wist dat ze er vreselijk uitzag. Elke keer als ze haar lippen, kaak of neus aanraakte, ging er een golf van pijn door haar gezicht heen en voelde ze hoe dik het was geworden. Haar gezicht zat vast vol van de bloeduitstortingen. En de pijn was ook nog niets in vergelijking met de pijn die ze voelde in haar schouder. Ze was zo koppig geweest om niet naar Bradley te gaan en gewoon af te wachten dat de pijn wegging. En nu zat ze verdomme ook nog eens opgesloten op de ziekenboeg.

Hoewel ze een dag geleden geclaimd had dat ze ruimte en tijd nodig had, was het er van gekomen dat Nika nog iedere minuut in de ziekenboeg en dus rondom Brad hing. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om hem alleen met de patiënten te laten of om nog specifieker te zien hoe Nina wegvluchtte voor de dokter. Daarom had ze de taak op zich genomen om voor de vrouw te zorgen, samen met Mac gelukkig. In haar eentje zou ze nooit Nina tegen kunnen houden. Met vers water kwam ze de hut binnen en zag ze dat Nina wakker was. 'Niet aanraken,' merkte ze streng op en ging naast Nina zitten.

Met een zucht zag Nina hoe Nika haar hut binnen kwam lopen. Ondanks dat Nika goed voor haar zorgde, liet Nina niet bepaald haar dankbaarheid zien: minstens een paar keer per dag probeerde ze uit de hut te ontsnappen, maar of Nika of Mac of Bradley hielden haar altijd tegen. Ze kon het nog wel van Nika hebben, maar totaal niet van Mac. Op de een of andere manier voelde ze een grote schaamte als hij in de buurt was en dat kwam niet enkel door hun openhartige gesprek. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek Nika aan. 'Dus, je hebt me uiteindelijk toch bij de dokter gekregen.'

Nika hing kort over Nina heen om te zien of er wonden open waren gegaan, maar leken aleln prima in orde voor nu. Voorzichtig hield ze een hand in Nina's nek om haar omhoog te helpen en haar scheutjes water te geven. 'Natuurlijk.' Ze glimlachte naar de vrouw en streek met een geconcentreerde blik strengen haar uit het gezicht van Nina. Het zou geen pretje zijn als die vast bleven plakken aan de fragiele huid. 'Mac wisselt straks met mij,' vertelde ze Nina. 'Hij maakt huizen.' Ze praatte over het algemeen erg veel tegen Nina, gewoon om haar bezig te houden.

Nina bleef Nika aankijken toen ze wat plukken haar achter haar oren duwde en probeerde er ondertussen een klein glimlachje uit te persen. 'Ondanks dat ik het je soms erg moeilijk maak, ben ik toch blij met je hulp,' mompelde ze bijna onhoorbaar. Daarna verdween de glimlach al snel weer en keek ze van Nika weg. 'Mac is veel te druk om langs te komen. Zeg maar dat ik ook best alleen kan blijven.' Haar blik gleed weer nieuwsgierig naar Nika. 'Dus, is Clark al doodgebloed?'

'Geen dank,' glimlachte Nika en leunde toen weer naar achteren om Nina genoeg ademhalingsruimte te geven. Het was vast niets om constant iemand boven je te hebben hangen, recht boven je gezicht. 'Mac wil komen. Hij staat er op.' Ze negeerde het deel over het alleen blijven. Iedereen wist wat er dan zou gebeuren en dat kon echt niet nu Nina in deze staat was. Ze had een dokter nodig die alles scherp in de gaten hield. 'Bradley is een erg goede dokter, Nina, dus nee. Hij is fijn.' Nika had maar een vaag idee van wat er precies gebeurd was tussen die twee en ze snapte al helemaal niets van de onbekende vrouw die was gevonden.

Nina pakte Nika's pols vast en trok haar weer dicht naar haar toe. 'Nika… Je mag Clark níét vertrouwen. Hij is diegene die me dit heeft aangedaan. Het mes was enkel zelfverdediging.' Na haar nog even doordringend aangekeken te hebben, liet ze Nika los en ging ze weer op haar bed liggen. 'Laat Mac eerder iets aan deze hut doen. Hij lekt.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen, maar na enkele seconden pakte ze toch de kan met vers water.

Nika schrok toen Nina haar plots zo daadkrachtig naar haar toetrok en aansprak. 'Ja- Ja, oke, dat beloof ik.' Ze probeerde Nina te sussen en haalde opgelucht adem toen ze los kwam uit de ferme grip van de vrouw. 'Ik zal het tegen hem zeggen.' Ze lachte zacht om het norse gezicht van Nina en verborg haar glimlach achter een hand. Ze hielp Nina met de kan water en leunde toen met een zucht tegen het hout. 'Het is erg warm,' stelde ze afwezig.

'En anders vertel ik het hem zelf wel,' antwoordde ze nors en dronk van de kan water. Gelukkig kreeg ze hulp van Nika, want er zat nauwelijks meer een greintje kracht in haar lichaam. Het enige wat haar nog een beetje vertrouwen was, was het gevoel van haar pistool tegen haar lichaam aan. Die had ze zorgvuldig onder haar kleding verborgen. Ze keek naar Nika op en knikte. 'Het is nauwelijks uit te houden,' gaf ze toe. 'Als ik weer kan lopen, dan nemen we samen een duik in de zee.'

Nika voelde hoe haar glimlach langzaam verdween. Die duik in de zee kwam steeds weer terug in haar gedachten, maar niet omdat ze het zo graag wilde, eerder omdat ze steeds aan de woordenwisseling tussen haar en Bradley dacht. 'Misschien kan ik dan ook weer lopen.' Nika's stem kwijnde langzaam weg. Ze perste er een glimlach uit en legde een hand op die van Nika. 'Straks breng ik je bloemen. Ik heb mooie gevonden. Ruiken heel lekker!'

Nina keek naar Nika's been en haalde haar schouders op. Toen ze zag dat haar woorden Nika echt iets deden, legde ze even twijfelend haar hand op Nika's arm en zuchtte ze. 'Ik weet zeker dat je dan weer kan lopen. En anders zal ik je tot die tijd dragen.' Ze knipoogde en glimlachte bij het idee van bloemen. Haar verloofde had haar ook altijd bloemen gebracht. Ze ging wat comfortabeler in haar bed liggen en staarde naar het plafond. 'Hoe lang denk je dat ik nog in bed moet blijven liggen?' In andere woorden: hoe lang zouden ze haar hier nog gevangen houden?

Nika verdrong Bradley weer zoals ze eigenlijk de hele dag al deed. Het was moeilijk om om hem heen te werken. Tot nu toe was het aardig gelukt. 'Weet ik niet. Heeft Bradley je dat niet gezegd? Of Mac?' Nika vond het vervelend dat Nina zo graag wilde weten wanneer ze weg kon. Ze had echt haar best gedaan om de vrouw hier op het strand op haar gemak te laten voelen. Dat werkte echter niet voor iedereen.

Nina schudde haar hoofd en had meteen spijt van haar woorden, toen ze het gezicht van Nika zag. 'Nee… Nee, dat hebben ze niet gezegd. Nika, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben compleet in elkaar geslagen door een of andere gek die onze leider is. Er is een onbekend meisje in ons kamp, waar we niets van weten. Ik moet op onderzoek uit in de jungle!' Ze twijfelde. 'Als ik weer beter ben. Maar in elk geval zo snel mogelijk.'

'Nina, rustig.' Met een geruststellende glimlach pakte ze Nina's hand vast. Het was niet goed als Nina zich zo op ging winden, zeker niet met de hitte nu, daar was ze te zwak voor. 'Leg het eens rustig uit,' besloot Nika. Eerlijk gezegd was ze niet erg geïnteresseerd in het hele verhaal, het ging haar om de mensen, maar het leek Nina zo dwars te zitten. Als ze het dan al aan iemand kwijt moest, was Nika bereid te luisteren.

Nina keek naar hun handen en glimlachte vluchtig. Daarna werd haar blik serieus en ging ze er eens goed voor liggen. 'We hadden een deal. Ik zou het meisje aan Clark geven, hij zou mij het pistool geven. Dat deden we en toen begon hij me te sláán. Hij sloeg verdomme een gewonde vrouw, hoe zielig ben je dan?!' Ze lachte ongelovig. 'Na de tweede klap stak ik hem neer met mijn mes. Niet zo hard, natuurlijk, dus hij zal snel weer op de been zijn. Jammer genoeg.'

'Nina, begin bij begin. Wie is het meisje?' Nika had slechts vanuit secundaire bronnen vernomen dat er meisjes waren gevonden in de jungle, maar niemand had haar verteld hoe de vork nou echt in de steel stak. Bovendien dacht ze niet dat het niet zo zwart-wit was als Nina het voorstelde. Niet omdat ze haar niet geloofde, maar eerder omdat ze zo'n vermoeden had dat Nina gewoonweg de neiging had om Clark slecht af te spiegelen. Maar iedereen vond hem moeilijk om hem als het kwaad van alles te zien.

Nina keek Nika met grote verbazing aan. 'Heeft niemand je nog iets verteld?' Gefrustreerd balde Nina haar handen: Ann, Clark of iemand anders had vast bevolen dat iedereen zijn mond dicht moest houden. Niet dat Nina dat zou doen. 'Ik kwam twee meiden in de jungle tegen. Ik nam ze mee, één ontsnapte, de ander hebben we gehouden. Nu wordt ze ergens vast gehouden, maar ik weet niet waar.' Ze sloeg haar armen triomfantelijk over elkaar heen. 'En ik ga nu uitzoeken waar ze vandaan komen.'

'Ik was hier,' verklaarde Nika. Ze vond het belangrijker om goed te zorgen voor de gewonden dan te weten wat er precies aan de hand was. Daarom kon ze Nina nu ook niet vertellen waar het meisje werd gehouden, ze had haar nog niet eens gezien. 'Niet nu, heb je al eens geprobeerd overeind te komen? Je valt zeker.' Ze giechelde zachtjes en klopte op haar hand. Ze had nu nog niet eens genoeg kracht om zelf water te drinken. Hoewel, als Nina eenmaal iets in haar hoofd had gehaald was ze waarschijnlijk moeilijk te stoppen.

Nina haalde haar schouders op en keek Nika met een glimlach aan. 'Als ik iets wil, dan kan ik het. Zelfs lopen.' Met een knipoog ging ze weer gemakkelijker in haar bed liggen en trok ze de dekens hoger op. Ondanks dat het erg warm was, voelde Nina de rillingen over haar lichaam trekken. 'Nika… Hoe zal het nu verder gaan? Met dat meisje, met Clark, met mij? Als ik hem nog een keer zie, ik zweer je, dan doe ik hem iets aan. Ik móét hier wel weg.'

Sceptisch trok Nika een wenkbrauw op. Nina mocht het nog wel zo graag willen, als haar lichaam het niet aan kon, dan gebeurde het niet. Toen ze zag dat Nina de dekens hoger op trok, hielp ze haar met instoppen aan de zijkanten. 'Jullie zien elkaar een tijdje niet.' Ze hoopte dat Clark zo slim was om haar te vermijden als hij eerder op de been was en ze wist dat Nina zou vertrekken als zij weer hersteld was. Ze probeerde het onderwerp maar een andere richting op te sturen. 'Moet het meisje hier blijven?'

Het was maar goed dat zij en Clark elkaar een tijd niet zouden zien. Enkel de gedachte aan hem maakte haar al furieus. Nina dacht over het meisje na. Ze had geen idee wat het meisje nu was en wat ze met haar hadden gedaan. Gelukkig had ze nog wel íets uit haar kunnen krijgen. 'We houden haar, natuurlijk. Wie weet wat voor informatie we nog uit haar kunnen krijgen!' zei Nina enthousiast. Ze keek Nika dankbaar aan toen ze haar instopte en draaide op haar zij.

'Oh-' Nika keek over haar schouder toen ze buiten iemand voorbij zag lopen en was opgelucht dat het niet Bradley was. Vervolgens richtte ze zich weer op Nina en zuchtte onhoorbaar. Ze was nogal verbaasd dat ze het meisje als gevangene hier hielden. Blijkbaar was ze nog erg jong en Nika kon niet anders dan zich met haar vergelijken. Stel zij werd zo vast gehouden zonder echt iets fout te hebben gedaan behalve hier opduiken. En niemand hier op het strand wilde toch vijandig zijn? 'Wat voor informatie?' Wat kon zo'n meisje nou weten dat bruikbaar was voor hen.

Nina dacht eerst goed na voordat ze antwoord op de vraag van Nika zou geven. Aan de ene kant vertrouwde ze het meisje, aan de andere kant wist ze niet wat Nika Bradley allemaal zou vertellen. 'Geen idee wat voor informatie. Gewoon, iets bruikbaars. We weten helemaal níéts van haar.' Nina sloeg haar armen om haar kussen heen en probeerde zo wat comfortabeler te liggen. Ze had in weken niet meer in een normaal bed geslapen, of wat voor iets dit ook moest voorstellen. 'Ben jij dan niet benieuwd?'

'Nee. Dat arme meisje.' De hele groep had inmiddels ervaren hoe het was om vast te zitten op een eiland, om nergens heen te kunnen en nu deden ze iemand anders precies hetzelfde aan. Bovendien was Nika niet eens zo nieuwsgierig naar waar ze vandaan kwam. Het ging prima hier tot ze besloten haar hier te houden. 'Misschien leeft ze met anderen hier expres.' Nika had moeite met het uitleggen van haar gedachten en wist niet of Nina begreep wat ze bedoelde.