Clarks Hut

Olivia besteedde niet eens aandacht aan Clark die niet eens zo ver kwam. Ze richtte zich op Nina en drukte voorzichtig met haar vingers haar kin omhoog. 'Nina, Nina, kijk me aan.' Ze had een aardige klap gehad, wellicht dicht tegen bewusteloosheid aan, dus - zo herinnerde ze zich - moest ze haar aan de praat houden. 'Wat gebeurde er? Nina, leg uit.' Ze trok nog wat stof van haar shirt en gebruikte het om het bloed van Nina's gezicht te deppen. Met haar andere hand hield ze Nina tegen de grond gedrukt. 'Verdomme, blijf liggen. Wees eens níét koppig, wil je?' Ze glimlachte zwakjes en keek of het mes nog ergens in de buurt lag. Ze moest natuurlijk niet hebben dat Nina haar ook nog probeerde neer te steken.

Jonathan draaide de persoon waar hij tegenaan was gesprongen om, zodat hij kon zien wie het was. Echter was het een onbekend gezicht dat zich onthulde. 'Wie ben jij?' vroeg hij verbaast en trok een wenkbrauw op van verbazing. Hij was dan misschien niet het sociale type, de gezichten van hun kamp wist hij allemaal uit zijn hoofd, en zij hoorde daar zeker niet bij.

Nina sloot haar ogen toen Olivia haar zo doordringend aan keek en zonder de druk van Olivia's vinger was haar hoofd onmiddellijk omlaag gevallen. 'Ik- ik had haar bijna zover dat ze iets zou vertellen,' stootte ze moeizaam uit en liet toen een ijzig, beestachtige grom uit haar mond komen. 'En het is jullie schuld dat ik nu niets weet. Ik was er verdomme bijna achter! Het vuur in de jungle, de stemmen…' Toen Olivia haar wou helpen, probeerde Nina haar weg te duwen en protesteerde ze hevig. 'Laat me verdomme met rust! Zometeen pak ik mijn spullen en dan ben ik weg!'

'Doe je best!' siste hij terug en keek kort naar Olivia. 'Die trut heeft me neergestoken.' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen anderen. Één ding was zeker: na vandaag was de relatie tussen hem en Nina er niet beter op geworden. In tegendeel zelfs, hij had haar genoeg kansen gegeven, nu was het over. 'Ga maar! Dan zijn we tenminste van je af.'

Compleet buiten adem keek Etta de persoon aan die haar tegen de grond had gedrukt. Ze staarde het onbekende gezicht aan terwijl ze hevig adem haalde. 'Wie ben jíj?' wierp ze terug waarna haar gezicht vertrok van de pijn. Uiteindelijk liet ze haar hoofd verslagen achterover vallen en beet ze op haar onderlip. 'Alsjeblieft, laat me gaan. Als je me nu laat lopen dan weet niemand dat. Alsjeblieft-' Met één hand had ze naar zijn shirt gegrepen en probeerde ze zijn blik vast te houden.

Haar laten gaan? Er was een vreemdeling in hun kamp en ze vroeg hem om haar te laten gaan? Kort keek hij naar haar bloedende hand die zijn shirt krampachtig vastgreep. 'Ik vrees dat dat niet gaat.' Hij kwam overeind en trok haar eveneens - voorzichtig op haar voeten. 'Kom op.' Clark zou wel weten wat hij met haar aanmoest.

Olivia werd gek van het gedrag van die twee en het koste haar moeite om het niet gewoon op te geven. 'Nina, je blijft liggen,' zei ze dwingend, terwijl ze haar greep versterkte. 'Het kan me niet schelen wiens fout het is. Heeft iemand gezien waar die meid heen is gegaan? Is er überhaupt iemand achteraan?' Ze hadden nu al enkele toeschouwers die op een veilige afstand toekeken, maar zij hadden blijkbaar verder niets door gehad. 'Clark, houd je kop, zorg dat dat bloeden van je stopt. En ik geloof dat jij Nina ook aardig wat klappen hebt verkocht. Jullie hebben hoop ik door dat je de ander had kunnen vermoorden?' Om Nina's aandacht erbij te houden gaf ze kleine tikjes tegen haar wang.

Etta bleef de jongeman aanstaren tot hij haar vertelde dat hij dat niet kon doen. Ze kneep haar ogen samen en hield haar hand voor haar mond. Er ging te veel adrenaline en angst door haar heen om nog iets zinnigs te doen en daarvoor haatte ze zichzelf. Waarom kon ze niet gewoon kalm blijven? Haar moeder zou dat vast hebben gekund. Of Alain, hij wist zich vast ook wel uit dit soort situaties te redden. Het hielp niet echt om aan hen te denken dus richtte ze zich weer op de man. 'Ik ga niet terug. Ik zet geen stap. Je zult me mee moeten sleuren.' Standvastig klampte ze zich aan hem vast.

'Oh, Clark, er komt nog een tijd dat je zult smeken dat ik terugkom!' riep ze kwaad terug en ontweek ondertussen de blik van Olivia. Op samenzweerderige toon ging ze verder: 'Je kan hem niet vertrouwen. We hadden een deal gesloten dat ik het meisje zou ruilen voor mijn pistool. Ik gaf het meisje netjes terug, hij gaf me mijn pistool en meteen erachteraan twee klappen in mijn gezicht. Die gast is nog zieker dan dat ik ben.' Ze spuugde weer wat bloed uit haar mond. 'Ik hoop dat ze is ontsnapt.' Dan zou de informatie die ze uit haar had gekregen enkel voor haar blijven.

Jonathan keek haar aan en knikte. 'Prima.' Hij pakte haar bij haar middel beet en wierp haar zonder enig probleem over zijn schouder heen. Hij wist haast wel zeker dat het rumoer op het strand om dit meisje ging: als je logisch zou nadenken kon het niet anders. Er gebeurd iets, mensen beginnen erover te roddelen en nog geen uur later staat er een onbekend meisje. Dat was net zo makkelijk op te lossen als één plus één is twee. 'Volgens mij zijn jullie iets verloren.' merkte hij op toen hij bij een krioelende Clark en een bebloede Nina aankwam.

Etta had niet verwacht dat de man echt zo ver zou gaan en haar zou dragen, maar ze kon zich er niet meer druk over maken. Ze was verslagen en kapot en bleef lusteloos over zijn schouder hangen. Etta zag Killian ook niet meer en ze wist ook niet hoe hij haar ongezien en zonder iemand het door had kon helpen. Toen ze weer terug bij af was, probeerde ze de aandacht van de man weer te trekken. 'Laat me niet bij hen,' smeekte ze hem.

'Nina, waren wij niet degene die ook achter zíjn rug om gingen?' Olivia mompelde dat zo zacht dat Clark het hopelijk niet verstond. Ze bekeek hem echter fronsend toen ze overdacht wat Nina precies had gezegd. Ze had hem nooit ingeschat als iemand die zoiets zou doen, maar tegelijkertijd haalde Nina al wekenlang het bloed onder zijn nagels vandaan. Ze keek echter met grote achterdocht op toen Jonathan met het meisje aan kwam zetten. Zwijgend staarde naar hem op en zag ze toe hoe iedereen nu kennis had van het onbekende meisje. Waar bleef Killian? Waar bleef die dokter!?

Ann had al een tijdje tussen de anderen staan toe kijken. Ze had al een tijd zitten wachten op dit moment. Het was een typische gebeurtenis die ze al van mijlen ver aan had zien komen. Toen iedereen er besluiteloos bij stond en zelfs Clark en Nina voor een keer hun mond hielden, stapte ze naar voren. 'Jamie en Jeremy, jullie gaan met Jonathan naar mijn hut en brengen daar het meisje onder. Bindt haar handen vast met stof en alsjeblieft niet met dat schurende gras.' Ze keek de twee aan en ging zonder te wachten op consent verder. Adam en Nora kunnen jullie voor Clark zorgen en hem naar de ziekenboeg brengen? Damien, Donny en Idris, probeer Nina daar ook heen te slepen maar leg haar vanzelfsprekend ergens anders dan Clark. Vanavond leg ik uit wat er gebeurd is. Madison en Olivia helpen mij daarbij. Oke, actie mensen.' Zelf ging ze alvast vooruit om de dokter in te lichten.

NEW

De dokter had naar Clark's verwondingen gekeken en was tot de conclusie gekomen dat de steekwond die hij had opgelopen niet zo ernstig was als ze in eerste instantie hadden gedacht. Nadat hij alles had ontsmet, had hij een drukverband aangelegd en had hij Clark naar zijn eigen tent gestuurd: het was veiliger voor iedereen als Clark en Nina niet in dezelfde hut doorbrachten.

Olivia had op gezien tegen deze verplichting. Ze wist dat ze langs Clark moest, maar ze wilde de uitleg, de verwijten en wat nog meer niet horen. Liv haalde diep adem en bond haar haar vast. Toen ze gecheckt had dat ze Bradley daar niet tegen zou komen - of iemand anders - en liep toen naar de hut. 'Clark.' Haar stem was zacht en bijna breekbaar toen ze zich door de opening boog. Met een kleine glimlach ging ze naast hem zitten.

Clark kneep zijn ogen samen toen er een streep zonlicht op zijn gezicht scheen. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij Olivia zag. 'Hé.' Hij had over een hoop dingen nagedacht de afgelopen nacht. Er waren dingen, dingen die nu pas op zijn plaats waren gevallen voor Clark. Wat betreft Olivia en Nina, maar ook over het meisje. Voorzichtig pakte hij haar hand beet en gaf en een zacht kneepje in.

Olivia was eerder al bij Nina langs geweest, toen ze sliep en er werkelijk vreselijk uitzag. Clark had haar akelig toegetakeld en hier lag hij en zag ie er eigenlijk nog prima uit. Ze glimlachte en leunde voorover om een bescheiden kus op zijn voorhoofd te drukken. 'Hoe voel je je?' vroeg ze nieuwsgierig en kneep terug in zijn hand. Haar vrije hand legde ze op zijn wang. 'De dokter vertelde me dat het gelukkig mee viel.'

'Het gaat wel.' verzekerde hij haar en glimlachte toen ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf. 'Hoe is het in het kamp? En met het meisje?' Hij had geen idee wat er was gebeurd nadat ze waren verplaatst naar de ziekenboeg. Het leek alsof ineens niemand hem meer iets vertelde en dit was pas de eerste keer dat hij Olivia zag.

'Iedereen heeft grootse theorieën over de afkomst en het hoe en wat, maar Ann houdt iedereen prima op een afstand. Er zijn slechts enkelen die bij haar kunnen komen, de dokter, Jonathan, ik.' Olivia glimlachte en keek naar het verband dat om zijn bovenlijf zat. 'Denk je dat je een beetje op kan schuiven? Dan kom ik bij je liggen.' Voorzichtig hielp ze hem met opschuiven zodat ze op haar zij naast hem op het bed lag en gelukkig niet in het zand.

Clark schoof voorzichtig op en legde een arm om haar heen. 'Ann heeft het goed voor elkaar zo te horen.. Heeft het meisje nog iets gezegd?' vroeg hij nieuwsgierig en drukte een kus op haar slaap. Het voelde goed dat ze hier naast hem lag, al lag er wel een vraag te branden op zijn tong. Hij wilde het moment niet verpesten, dus hield hij zijn mond dicht.. maar ooit moest hij hem stellen.

'Wat ik van Ann begrepen heb is dat ze haar voor even met rust laten, haar op kracht laten komen. Ze was aardig in shock door wat er was gebeurd.' Olivia glimlachte bij de kus en leunde naar voren om haar voorhoofd tegen zijn schouder te leggen. 'Clark kun je alsjeblieft uit leggen wat er precies gebeurd is? Ik heb via Mac het verhaal van Nina gehoord, maar het is nogal eenzijdig.' Afwachtend streek ze met haar vingers langs zijn arm. Ze stond er nog steeds van versteld hoe hij Nina had toegetakeld.

Clark knikte. 'Dat geloof ik graag.' mompelde hij en keek haar aan toen ze om uitleg vroeg. 'Nina moet leren dat niet alles opgelost kan worden met geweld. We hebben afgesproken geen geweld te gebruiken en wat doet ze? Inderdaad, ze martelt haar. Ze verdiende het Olivia.' bromde hij en keek naar het tentzeil boven hem. 'Ik heb haar twee klappen gegeven, zij heeft me neergestoken. Laten we het erop houden dat we nu weer quitte staan.' Hij was niet trots op wat hij had gedaan en hij had zijn verdiende loon gehad, dus het liefste wat hij deed was nu alles vergeten. 'Ik heb ook een vraag.. Heb je me meegenomen zodat Nina de kans kreeg om mijn tent in te komen? En ik wil dat je eerlijk tegen me bent.'

Olivia wilde het zeggen: nog één klap en je had haar vermoord. Ze wist echter dat zij daar niet de persoon voor was bovendien wilde ze hem daar niet mee confronteren. Dat mocht iemand anders taak zijn. Ze wilde hem meer vragen, maar kwam er niet tussen omdat hij zelf al een vraag stelde. Ze had hem aan zien komen en had zich er op voorbereid. Verontwaardigd keek ze hem aan en kwam ze een stuk omhoog. 'Clark, probeer je nu te beweren dat ik mijn lichaam maar in de strijd gooi en daar mensen mee omkoop?'

Clark liet zich terug in het bed zakken en zuchtte diep uit. 'Olivia, je weet ook wel dat ik dát niet bedoel.. Ik vind het gewoon raar. Ik heb jullie beide de hele avond niet gezien, jij staat voor mijn neus - ik ben nog geen tien minuten weg en Nina staat haar ineens te martelen. Het spijt me, maar dat is in mijn ogen gewoon verdacht..' zei hij en keek haar aan. Hij pakte haar zachtjes beet en trok haar weer terug naast zich. Het was fijn om haar bij zich te hebben, om haar warmte te voelen. 'Wordt alsjeblieft niet boos..'

Olivia staarde Clark een lange tijd aan en wendde toen haar blik af. 'Het was van ons beiden stom om die hut onbewaakt achter te laten. Natuurlijk stond Nina daar gewoon te wachten tot er een moment zou komen dat jij of Killian die hut onbewaakt zou laten.' Ze keek naar het dak van het hutje en pakte één van Clark's handen vast. 'Ik ben niet boos-' zei ze zacht.