Clarks Hut

Clark kuste haar begerig, toen hij een stem hoorde. Hij herkende de stem niet, maar hij wist wél waar het vandaan kwam. 'Shit..' Hij griste zijn boxer van de grond af, deed deze aan en pakte tevens zijn broek, die hij half stuntelend aandeed, terwijl hij naar zijn eigen tent rende. Toen hij de flap opende, zag hij Nina en vernauwde zijn ogen. 'Als je niet binnen enkele tellen buiten mijn tent staat, ik zweer het dan doe ik je wat.' siste hij woedend.

Olivia hoorde de stem ook, maar negeerde het in de hoop dat ook Clark zich er niets van aan zou trekken. 'Clark- Het is vast niets-' Ze kwam vlug overeind en trok haar short en shirt aan zonder over ondergoed na te denken. 'Fuck, fuck,' vloekend volgde ze Clark en probeerde ze te bedenken waarom Nina het een verstandig idee vond om zoveel lawaai te maken. Ze twijfelde wat ze nu precies kon doen en legde een hand op Clarks arm terwijl ze met ingehouden adem afwachtte wat Nina's reactie was.

In een snelle reflex had Nina het pistool weer van de grond afgepakt en wees ze het naar de deuropening, toen Clark opeens binnen kwam. 'Met je handen waar je Olivia weet ik niet waar heb aangeraakt? Oh god, wat ben ik bang!' grinnikte Nina schamper en keek toe hoe Olivia ook binnen kwam. Met een zelfvoldane grijns kwam ze samen met Etta overeind, terwijl ze het mes weer op haar nek had gelegd, en trok ze een wenkbrauw op. 'Ik was middenin een interrogation, Clark. Wil je alsjeblieft weer weggaan?'

(weet het Nederlandse woord niet)

Op een onverwachts moment griste Clark het pistool uit haar handen en richtte het op Nina. 'Ik meen het serieus.' zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. 'Laten we dit zonder problemen oplossen, Nina.' Hij begon nu al langzaam aan zijn geduld te verliezen en voelde hoe de hand, waar hij het pistool niet in beet had, zich langzaam tot een vuist balde.

De tranen die zich in haar ogen vormden hield Etta met zoveel mogelijk kracht tegen, maar uiteindelijk hoorde ze toch hoe er een bijna jankend geluid haar mond verliet. Hoewel het slechts haar hand was, was haar hele lichaam ingenomen door de pijn. Ze had maar half door dat er anderen bij waren gekomen en strompelend kwam ze overeind. Ze keek naar het pistool en keek naar de man. 'Schiet niet, schiet nou niet.' Ze stond simpel gezien in de baan van het geweer en anders zag ze het nog wel gebeuren dat de vrouw haar voor zich zou gooien.

Nina's ogen werden even groter van verbazing toen Clark haar pistool overnam, maar gemakkelijk trok ze Etta voor zich. Gelukkig was ze klein, zodat Etta's lichaam een groot deel van de hare bedekte. Nina moest opnieuw lachen: Clark zou heus niet gaan schieten. 'God, Olivia, was je zo slecht dat Clark zich zo opwindt?' grinnikte ze en spuugde ondertussen op de grond. 'Als ik mijn pistool krijg, krijg jij dit meisje. Deal?'

Clark was zo bezig met de situatie, dat hij niet door had wat Nina nou eigenlijk had gezegd. 'En sinds wanneer kan ik jou vertrouwen?' vroeg hij, het meisje negerend. Natuurlijk was hij niet van plan om haar echt neer te gaan schieten - al zou het wel een grote last minder zijn. 'Olivia, ga Killian halen.' zei hij, terwijl hij Nina aan bleef kijken.

'Nina!' Olivia had zich naast Clark gevoegd en keek haar woest aan. 'Ben je gek geworden?' Ze kon nog steeds niet geloven dat Nina háár plan riskeerde door zo ongelooflijk stom te zijn. Olivia had nooit gedacht dat ze het meisje zo erg zou toe takelen, eerder dat ze genoeg zou dreigen tot ze in haar broek plaste, meer niet. Als Clark nu de link ging leggen dan had ze mooi alles verpest. Daarom deed Liv altijd alles in haar eentje, ze kon anderen gewoon niet vertrouwen. God waarom moest dat kind ook schreeuwen? 'Nee, Clark, jullie doen elkaar nog wat als ik een stap buiten deze hut zet!'

Etta liet haar hoofd hangen toen ze voor de vrouw, Nina, kwam te staan. Ze was veel langer dan de vrouw, een groot genoeg schild en ze had niet eens de energie meer om tegen te stribbelen. Het bloed droop langs haar vingers in het zand en ze zag het bij haar voeten. Toen besloot ze om te gaan schreeuwen. Zij wilde juist dat Killian kwam, liet hem alsjeblieft in de buurt zijn. Roepend, schreeuwend en gillend kronkelde ze in Nina's grip.

'Ben ik gek geworden? Er wijst toch echt iemand anders met een pistool naar mij?!' riep Nina ongelovig uit en keek de twee ongeduldig aan. Als ze niet de hut in waren gestormd, had Nina van alles uit het meisje kunnen krijgen. Clark verpeste werkelijk alles en Olivia was gewoon de levende slaaf van Clark. Ze voelde zich stom dat ze dat nu pas inzag. 'Natuurlijk kan je mij vertrouwen! Ik heb in het leger gezeten,' zei ze, verward door de vraag. Daar was alles gebouwd op vertrouwen. 'En omdat ik meer om mijn pistool geef, dan om dit meisje.' Op hetzelfde moment begon het meisje te stribbelen en legde Nina weer het mes tegen haar nek. 'Waag het om te gillen of te bewegen!'

'Olivia... ga Killian halen.' herhaalde hij nogmaals, met zijn kaken strak op elkaar. 'Ik heb nog niet veel van dat vertrouwen gemerkt.' merkte hij op, maar zette een stap naar voren. 'Haal dat mes van haar keel af en laat haar los.' Hij liet de loop van het pistool naar beneden wijzen, als teken dat hij meeging in haar overeenkomst. Hij zou het meisje krijgen, zij haar pistool.

Olivia was het zo beu om toe te kijken hoe die twee elkaar af probeerden te troeven dat ze met een verontwaardigend geluid de hut verliet. Ze zag hoe er al mensen met nieuwsgierige blikken deze kant op keken. Ze streek haar bezwete haar uit haar gezicht en liep vlug naar Killians hut terwijl ze iemand anders richting de dokter stuurde. Dat meisje had een aardige wond opgelopen en zonder verzorging zouden ze haar straks niet eens meer kunnen ondervragen als ze stierf aan een vreselijke ontsteking. Olivia begon steeds zuurder te kijken terwijl ze voor Killian riep.

Nina keek ongelovig toe hoe Olivia ook werkelijk wegging. Het was meer en meer een bevestiging voor haar dat ze Clark boven Nina plaatste. En Nina hield er niet van als ze niet op nummer één stond bij een persoon. 'En jij hebt zoveel vertrouwelijks gedaan?' lachte Nina. 'Ik geloof dat je nogal moeite hebt met zelf-reflectie.' Na een lange, argwanende blik liet Nina het meisje los en haalde ze het mes van haar nek af. 'Geef me mijn pistool.'

Clark zorgde ervoor dat het meisje veilig achter hem stond, voordat hij het pistool naar Nina toereikte. Voordat hij hem losliet, haalde hij met zijn andere vuist uit, recht tegen haar neus aan. Het maakte hem vrij weinig uit wat hij raakte, als hij maar iets raakte. Ze dacht dat ze hier alles in de hand had, maar hij zou haar laten zien dat ze het mis had. Ze was niets zonder haar pistool en haar grote bek.

Nina keek toe hoe het meisje achter Clark werd gebracht en wachtte ongeduldig op haar pistool. Toen ze hem eindelijk in haar handen had, wilde ze net triomfantelijk grijnzen, toen opeens Clark's vuist haar gezicht raakte. Meteen voelde ze hoe ze het zand raakte en hoe er een pijnlijke kreun uit haar mond kwam. Ondanks haar legerachtergrond en vaardigheid met wapens was ze echt niet bestand tegen een vuistslag van een man zoals Clark. Ze spuugde grote hoeveelheden bloed uit haar mond dat zich mengde met het bloed uit haar neus.

Toen Etta achter de man stond vroeg ze zich af wat ze nu dan met haar gingen doen? Hoe lang zou het duren voor ze toch weer over gingen op het haar pijnigen aangezien ze nu al helemaal haar mond niet meer zou openen. Ze schrok oprecht toen er plots klappen werden uitgedeeld. Ze zag het mes wegschieten en wist dat ze nu haar kans moest nemen als ze nog weg wilde proberen te komen. Ze liet zichzelf op haar knieën zakken en rolde op haar rug, bleef intensief zagen op het lemmet tot haar handen vrij waren en ze met haar benen verder kon. Wanhopig bevrijdde ze zichzelf en strompelde overeind om de hut uit te vluchten.

Als Clark boos werd, was er vaak geen stoppen meer aan. Zijn gezonde verstand had plaats gemaakt voor woede die door zijn lichaam heen gierde. Het feit dat ze met een bloedende neus op de grond lag, was niet genoeg. Zijn knieën raakte het zand en zijn vuist maakte nogmaals contact met haar gezicht, echter dit keer raakte hij haar linker kaak.

Nina had niet eens door dat Clark naast haar was gezakt en realiseerde dat pas toen zijn vuist haar weer raakte. Opnieuw moest ze een pijnlijke klap incasseren en het verbaasde haar dat ze nog bij bewustzijn bleef. Er was enkel wel een andere duisternis die voor haar ogen kwam en dat had niet met pijn te maken. Haar hand met het mes duwde ze in zijn lichaam - waar, daar had ze geen idee van, het was in elk geval niet enorm diep - en ze schopte hem ergens rond zijn kruis. Snel rolde ze weg van hem, maar ze kon nog niet opstaan.

Clark gaf een pijnlijke kreun en zakte in elkaar toen hij het mes in zijn zij voelde. 'Son of a bitch..' siste hij kwaad tussen zijn tanden door en hield zijn twee handen op zijn zij. Hij hoefde niet te kijken om te weten dat het bloedde: dat kon hij zo ook al voelen. Hij wilde overeind komen, om nog een laatste klap uit te delen, maar bij iedere beweging die hij maakte, schoot er een stekende pijn door zijn zij heen. Toen hij opkeek, zag hij pas dat het meisje weg was. 'Wel godver-' Hij staakte zijn zin, stond krampachtig op en strompelde naar buiten toe, waar hij door zijn benen heen zakte, zo het zand in.

Nina wou overeind komen, ze wou al het leven uit hem slaan, maar ze had geen enkel spiertje kracht meer in haar lichaam. Haar eerdere wonden, de slagen van Clark en de slapeloosheid begon zijn tol van haar te eisen. Ze zag Clark door haar wimpers heen en zag hem opstaan. Het was niet eens Clark die ze nu als grootste dreiging zag, maar juist de dokter die hier elk moment kon zijn. Ze kwam dus op handen en knieën omhoog en begon uit de hut te kruipen.

Olivia had vernomen dat de dokter onderweg was en Killian, die was nergens te bekennen. Ze was daarom maar weer terug het strand over gesprint om daar de situatie nog erger aan te treffen dan toen ze hem achter had gelaten. Met grote ogen knielde ze bij Clark neer en rolde hem op zijn zij. 'Houd je hand hier. Drukken. Het doet pijn, maar blijf drukken.' Ze had een stuk van zijn eigen shirt afgescheurd en op de wond gelegd waar nu zijn hand lag. Toen ze dat had gedaan liep ze op Nina af en gaf haar zodanig een duw dat ze op de grond lag. 'En blijven liggen. Het helpt niet als je weg probeert te komen.' Vloekend realiseerde ze zich toen dat het meisje zich uit de voeten had gemaakt.

Jonathan had rustig liggen lezen in zijn tent, toen zijn aandacht werd getrokken door wat rumoer aan de andere kant van het kamp. Verbaast legde hij zijn stripboek weg, en duwde hij de flap van zijn tent opzij. Wat er precies aan de hand was, kon hij niet uitmaken in het donker, maar wat hij wel zag, was een gedaante, die langs zijn tent richting de jungle rende. Zonder er verder bij na te denken, sprintte hij achter de gedaante aan en onderschepte hij deze, door er bovenop te springen. Misschien niet de meest tactische manier, maar wel het meest effectieve.

Etta was maar met moeite het strand over gekomen maar had nog hulp van Killian gekregen die haar in de juiste richting had gestuurd. Ze hoefde nu alleen nog maar rechtdoor te gaan en dan zou ze vanzelf in het gebied van het dorp komen. Ze kon weer rennen, met moeite, maar het voelde goed om niet hulpeloos en vastgebonden op de grond te liggen. Juist toen ze bijna de jungle in was, kwam er zo'n impact van links dat ze met een flinke klap neerkwam. Haar arm was op een akelige manier onder haar terecht gekomen en kermend van de pijn probeerde zich los te worstelen. Ze haalde uit met haar hand en trapte met haar voeten.

Clark luisterde maar half naar wat Olivia zei en kwam half overeind. Zijn lichaam wilde niet meewerken, maar de adrenaline die nog steeds door zijn lijf gierde, zorgde ervoor dat hij niet direct instortte. Net voordat hij bij Nina in de buurt kwam, om haar nog een laatste dreun te geven, begonnen zijn benen te protesteren, en zakte hij ineens. Hij vloekte een paar keer en gaf toen op.

Nina schold kwaad toen ze op de grond werd geduwd door Olivia en nog meer toen ze opeens Clark weer op haar af zag gaan. 'De volgende keer vermoord ik je!' riep ze met schorre stem uit en probeerde weer overeind te komen. Nog steeds oversteeg de angst voor de dokter haar pijn. Als ze weer op de been was, ging ze metéén weg uit het kamp. Ze zou geen dag langer meer met die mensen omgaan. Van Clark had ze dit nog wel verwacht, maar niet van Olivia.