De recreatieruimte

'Ik zal nieuwe boeken voor je meenemen als ik naar het vaste land toe ga.' beloofde hij en glimlachte. Inmiddels wist hij wel van wat voor soort boeken ze hield, dus kon hij er weer wat voor haar kopen. Hij ging niet ontzettend vaak naar het vaste land, zo eens in de drie maanden, maar soms ging hij maar tweemaal per jaar: het lag eraan of ze mensen nodig hadden of niet.

Marie keek hem dankbaar aan en na een korte aarzeling leunde ze tegen hem aan. 'Bedankt Jason, dat is lief van je,' zei ze gemeend, maar toch voelde ze alsof hij haar niet helemaal begreep. Of dat hij haar misschien wel niet wilde begrijpen. Haar gevoelens voelde voor haar ook heel vervelend: ze wilde het gewoon naar haar zin hebben op dit eiland! 'Denk je dat je bij het kamp van de overlevenden ook echt met ze moet gaan communiceren? Of gaan jullie stiekem Etta proberen weg te halen?'

Jason keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet hoe het gaat lopen, ik weet niet wat we gaan aantreffen en in welke staat Etta zich bevind.' Hij zou willen dat hij antwoord op haar vragen had, maar ze gingen compleet blind naar het kamp toe. 'Ik weet niet eens of we Etta überhaupt wel vrij krijgen, misschien is dit enkel de reis om te kijken naar de stand van zaken. Sowieso leggen we een porto met informatie neer voor Killian, zodat hij op te hoogte is van onze plannen en daar wellicht op kan inspelen.'

Marie keek toe hoe enkele mensen de ruimte in kwamen, maar die gingen al snel naar de andere kant van de kamer om met de flipperkast te spelen. Op een zachtere toon ging ze verder. 'Maar is Alain wel geschikt voor zoiets? Begrijp me niet verkeerd, ik vertrouw hem wel, maar ik kan me niet herinneren dat hij ooit eerder zo'n missie heeft gedaan.' Alain werd soms nogal gedreven door zijn emoties en omdat het nu om Etta ging…

Jason had ook zijn twijfels gehad over Alain... Eigenlijk had hij die nog steeds, maar hij had ze richting niemand uitgesproken. 'Ben lijkt hem te vertrouwen en daar zal hij vast een goede reden voor hebben.' sprak hij, alsof hij er de volste vertrouwen in had. Nog steeds snapte hij niet waarom ben Alain op deze zaak had gezet, en al helemaal omdat het om Etta ging. 'Maar ik begrijp je zorgen.'

Marie keek Jason peilend aan en kon niet zo snel enig wantrouwen vinden. Terwijl ze hem zo bekeek, dreven haar gedachten weg naar de dag dat ze Jason ontmoette. In die tijd hadden ze een relatie gehad en eigenlijk voelde ze nog steeds hele sterke gevoelens voor hem. Enkel waren deze blijkbaar niet meer wederzijds, tot haar eigen teleurstelling. Zelf had ze niet de moed om hem te vragen waarom hun relatie zomaar was verbroken. 'Ik denk dat het wel goed gaat. Als jij hem vertelt wat hij moet doen…'

'Zolang hij zijn emoties en gevoelens onder controle kan houden en niet hieruit gaat handelen, maak ik me ook geen zorgen.' Enkel wilde hij niet dat hij impulsieve handelingen zou verrichten omdat hij werd gedreven door zijn gevoelens. 'We zullen wel zien hoe het afloopt, ik hoop dat het goed gaat.' Meer dan dat kon hij er op dit moment niet over zeggen.

Marie draaide zich naar hem om en legde even zacht haar vingers op zijn wang. 'Ik hoop ook dat het goed gaat en dat je snel terugkomt.' Verlegen glimlachte ze even naar hem en haalde toen haar hand weg, om deze door haar korte haren te halen. 'Waar was je eigenlijk naar op weg? Ik denk niet dat je expres hiernaartoe bent gekomen om een spelletje te spelen,' lachte ze en keek hem benieuwd aan.

'Ik hoop het ook.' zei hij oprecht en glimlachte bij de aanraking van haar vingers. Toen hij naast het vaste land was gegaan, op zoek naar rekruten die hen konden helpen bij het versterken van hun sonar-omheining, was hij Marie tegen het lijf gelopen. Ze was een ontzettend slimme studente (?) geweest en het had niet lang geduurd voordat hij voor haar was gevallen. Echter, op het eiland had hij zijn toenmalige vriendin zitten, dus hebben ze het nooit kunnen voortzetten. Niemand hier op het eiland wist iets van hun relatie af en eigenlijk wilde hij dat ook zo houden: hij wist niet goed hoe hij zich eronder moest voelen.

Marie keek hem nog even met een glimlach aan en wendde toen verlegen haar gezicht af. Ze beet op haar lip en besloot toen maar het initiatief te nemen. 'Heb je misschien zin om iets te komen drinken bij mij thuis? Alain is net klaar met mijn aanbouw en ik besloot om er een kleine serre van te maken. Binnenshuis heb ik namelijk genoeg ruimte in mijn eentje, maar ik vond het wel gezellig om ook iets buitenshuis te hebben.'

Jason keek haar kort aan en twijfelde. Hij vond het gezellig om bij haar iets te gaan drinken, dat zeker, maar hij wilde niet de verkeerde gedachten opwekken bij haar. 'Natuurlijk, klinkt gezellig. Ik ben benieuwd naar het werk van Alain.' Hij had al meerdere mensen over die aanbouw gehoord, maar zelf had hij er geen interesse in: Hij had ruimte genoeg in zijn huis.

Marie keek hem onzeker aan toen ze enige twijfeling op zijn gezicht was, maar al snel veranderde dat in enthousiasme en sprong ze op. Ze sloeg haar tas over haar schouder en trok hem omhoog. 'Dan doen we dat!' glimlachte ze en liep samen met hem naar buiten, richting haar woning. 'Ik had geluk dat ik er vroeg bij was. Ik had Alains eigen aanbouw gezien en toen meteen gevraagd of hij het ook bij mij kon doen.'

'Ja ik hoorde dat er meerdere mensen voor in de rij stonden. Ach, ik heb genoeg ruimte, ik kom er wel met mijn huisje.' lachte hij en stond eveneens op om achter haar aan te lopen. Het voordeel van zo'n kleine community was dat iedereen wist waar iedereen woonde, je kon alles aan elkaar vragen, je raakte nooit de weg kwijt, er waren geen vreemde. Natuurlijk konden mensen dat ook zien als nadelen, maar Jason vond het enkel fijn.

Marie keek over haar schouder of Jason mee kwam en liep daarna weer verder. Zoals het de hele week al was geweest, was het heerlijk warm weer en liep iedereen in luchtige kleding rond. 'Eigenlijk zijn die huizen allemaal veel te groot voor één persoon,' gaf ze toe. Veel mensen, vooral de jongvolwassenen in de community, woonden alleen. Ze waren inmiddels aangekomen bij haar huis en meteen ging ze naar binnen om wat te drinken te pakken.

'Daar heb je zeker gelijk in. Volgens mij rekenen ze voor iedereen ook nog de ruimte van gezinsuitbreiding erbij.' lachte hij en stapte naar binnen toe. Zelf vond hij de mosterdgele kleur afschuwelijk, maar om het nou als enige te gaan verven vond hij ook zoiets, dus liet hij het maar voor wat het was. Natuurlijk was hij al vaker binnen geweest hier, maar nog steeds vond hij de inrichting van haar huis leuk, veel kleurrijker (?) dan dat van hem.

Marie stak haar hoofd om het hoekje van de keuken en keek Jason met een glimlach aan. Haar huis was nogal mediterraans ingericht: de kleuren blauw, geel, rood en wit kwamen veelvuldig in haar huis voor. Ze had zo weinig plaats in haar huis nodig, dat ze bijna alleen maar op haar onderverdieping leefde. 'Misschien zelfs wel twee kamers voor kinderen,' zei ze met een knipoog en ging weer verder. Ze nam een fles met wat frisdrank mee, ook een fles drank en voor de zekerheid ook koffie. 'Via die deur kunnen we naar de serre!'

Jason liep door de aangewezen deur naar de aanbouw toe en glimlachte. De zon straalde fel naar binnen en het was er heerlijk warm. 'Ik moet Alain nageven dat hij goed zijn best heeft gedaan.' Inmiddels was hij op een stoel gaan zitten en keek hij naar het drinken dat ze vast had. 'Zo, je bent van plan om los te gaan.' lachte hij, terwijl hij naar de fles drank wees.

Marie liep voorzichtig met het dienblad in haar handen de serre in en zette het blad neer op tafel. Daarna zakte ze neer in een stoel en moest ze lachen om zijn woorden. 'Op zulke warme dagen heb ik nog weleens zin in een glaasje drank. Vooral als ik vrij heb,' zei ze met een knipoog en schonk een glas voor haarzelf in. 'Wat wil jij?' Ze nam een slokje en keek hem vragend aan. Eigenlijk was ze helemaal niet vrij - ze moest 24/7 klaar staan als er iets fout ging met de omheining - maar ze gunde zichzelf een vrije dag.

'Ik hou het voor nu even op frisdrank. Ik moet straks nog naar Alain toe om alles te bespreken en ik wil niet zo zat als een schup voor zijn deur eindigen.' lachte Jason en pakte het glas van het dienblad om deze zelf vol te schenken met frisdrank. 'Ik hoorde dat Ben erg tevreden was met je werk, zeker toen je die storing van vorige week zo snel had opgelost.'

Marie knikte begripvol en nam nog een slokje van de drank. Toch was het misschien verstandiger om het op één glas te houden: ze kon niet zo heel erg goed tegen drank en ze wou vanavond niet ziek boven het toilet hangen. Ze bloosde bij het - soort van - complimentje en knikte. 'Ik had gewoon geluk dat ik heel toevallig in de buurt was en het snel kon oplossen,' zei ze bescheiden. Het maakte haar niet zoveel uit wat Ben van haar dacht, maar wat Jason dacht natuurlijk des te meer.

'Voor alsnog, als ik er in de buurt had gestaan, had ik mezelf waarschijnlijk geëlektrocuteerd.' lachte hij en nam een slok van de frisdrank, om deze vervolgens op het tafeltje te zetten. Hij had - naast het rekruteren van mensen - niet echt een taak op het eiland. Soms voelde hij zich de loopjongen van Ben, maar zo wilde hij zichzelf niet noemen. Er viel een wat ongemakkelijke stilte tussen hen en Jason had geen idee wat hij tegen haar moest zeggen.

Ondanks dat ze in de serre in de schaduw zaten, was het nog steeds enorm warm. Het was totaal niet goed weer voor Alain en Jason om op expeditie te gaan. Toen haar glas met drank op was, vulde ze haar glas met frisdrank en dronk ze dit wat sneller op. Na al haar moed bij elkaar verzameld te hebben, keek ze hem aan. 'Waarom gingen we niet verder met onze… relatie toen we hier op het eiland kwamen?' vroeg ze zachtjes. Ergens in haar achterhoofd zat nog steeds de gedachte dat hij haar enkel had verleid om haar mee te kunnen nemen naar het eiland. Ze wist dat Jason niet zo'n persoon was, maar het was wel heel erg abrupt dat hij hun relatie verbrak, precies toen ze op het eiland waren aangekomen.

Jason keek haar aan. Het was altijd een gevoelig onderwerp voor hem geweest. 'In de tijd dat ik naar het vaste land toe ging had ik een relatie. Ze was een jaar jonger dan dat ik was, we zijn hier samen opgegroeid.' zei hij en keek naar zijn glas limonade. 'We hadden een relatie voor een paar jaar, we waren steeds dichter naar elkaar toegegroeid. Toen kwam de tijd dat ik steeds vaker op pad werd gestuurd. We raakte steeds afstandelijker omdat ik zo vaak weg was. De keer dat ik naar het vaste land kwam en jou rekruteerde verlangde ik zo naar iemand, en jij was er.' Hij zuchtte uit en keek haar aan. 'Je herinnert het je misschien nog wel, toen we terug kwamen was er een begrafenis.. In de tijd dat ik op het vaste land was- niemand weet wat er precies gebeurd is, maar ze hebben haar dood aangetroffen in de bossen hierachter.' Sindsdien had hij zich niet meer kunnen binden aan iemand.

Toen Jason op ernstige toon begon met praten, zette Marie haar glas neer op de tafel en luisterde ze aandachtig naar zijn woorden. Ze knikte toen hij over de begrafenis begon, maar sloeg haar hand voor haar mond [xd] toen hij vertelde dat het de begrafenis van zijn vriendin was geweest. Na zijn woorden wist ze niet wat ze moest zeggen en keek ze hem enkel vol medeleven aan. Voorzichtig en teder legde ze haar hand op de zijne. 'Ik snap dat je dan niet zomaar door kon gaan met mij… Het spijt me dat ik eerder dacht dat het om andere redenen ging,' zei ze zachtjes en vol verontschuldiging.

'Het is oké, je wist het niet. Het is mijn keuze geweest om het je niet te vertellen, dus geef jezelf niet de schuld.' Hij had het haar expres niet verteld en het was nu, enkele jaren later, dat hij besloot het vrij te geven. Voorheen hadden ze het nooit over hun korte, passionele relatie gehad en hij was blij dat hij er nog niet eerder mee was geconfronteerd. Hij voelde zich schuldig, ze wisten niet wat er was gebeurd en het enige scenario dat door zijn hoofd ging, was dat ze zelfmoord had gepleegd... door hem.