De recreatieruimte

Alain stopte bij de waterrand en leunde hijgend en lachend op zijn knieën met zijn handen. 'Het spijt me, Chloe,' glimlachte hij en legde zijn hand op haar schouder. 'Maar je zou me nooit verslagen hebben.' Met een plagerige knipoog liet hij haar weer los en staarde hij over de zee. Enkele andere bewoners van hun dorp liepen er ook rond, maar leken weinig aandacht aan Chloe en Alain te schenken. 'Ik vind dit de mooiste plek van het eiland.'

Chloe trok een wenkbrauw op. 'Onderschat me niet, Welling!' grijnsde ze en liet met haar voet wat water opspatten, zodat hij nat werd. 'Ooit pak ik je terug, geloof mijn woorden.' grinnikte ze, terwijl ze zelf ook uit pufte. Deze plek was het dichtste bij 'vrijheid' dat ze ooit zouden komen. Dit was het dichtste bij het vaste land, bij de andere wereld. 'Ja, ik ook.'

'Dat zou ik nooit durven!' lachte hij en hield zijn armen beschermend voor zich, toen ze met het zeewater ging spetteren. Toen zij ook moest uithijgen, liet hij zich in het zand vallen en keek zo opnieuw de zee over. 'Dat wil ik nog maar eens zien, Chloe. Jij mij terugpakken? Serieus?' plaagde hij en liet zijn tenen net de waterrand raken.

'Zoals ik al zei, moet je me niet onderschatten jij.' grijnsde ze en ging eveneens zitten in het zand. Niet lang daarna ging ze liggen en staarde ze naar de kraak heldere lucht boven zich. Het ene moment was het kraakhelder, terwijl het misschien twee minuten later begon te stortregenen: dat was het enige nadeel van het eiland, het wisselvallige weer. 'Echt, mijn tijd komt nog.'

Alain ging naast Chloe liggen en staarde naar de lichtblauwe lucht. 'Trouwens, Chloe, als je je eens eenzaam voelt... Je mag altijd bij mij langskomen. Ik ben toch altijd alleen. Dan kunnen we wel wat films gaan kijken en ik heb nog wel een logeerbed.' Vriendelijk keek Alain haar zijdelings aan en keek toen weer naar de lucht. Het was fijn om wat gezelschap te hebben. Meestal was hij best eenzaam, vooral in de avonden.

'Oh ja! Dat lijkt me hartstikke gezellig!' zei ze met een glimlach rond haar lippen en keek hem enthousiast aan. Het was wennen om vaak 's avonds alleen te zijn. Natuurlijk had ze wel zo haar bezigheden, zoals boeken lezen of gewoon lekker muziek luisteren, maar dat begon na een tijd ook saai te worden: ze wilde ook gewoon iets leuks met anderen doen. Gelukkig kwam Etta vaak langs en er waren genoeg andere mensen die zich over haar wilde bekommeren, maar toch.

Alain was opgelucht dat Chloe er zo enthousiast over was: het had ook best kunnen zijn dat ze het helemaal niet had zien zitten. 'Leuk!' zei Alain ook enthousiast en glimlachte terug naar haar. 'Weet je trouwens al wanneer Killian terug komt? Want Ben kan jullie toch niet zó lang uit elkaar houden?' Hij keek Chloe benieuwd aan en sprak ondertussen ook wat zachter, omdat er rond hun ook wat bewoners op het strand liepen.

'Ben kan alles als hij dat wil, tenminste dat denkt hij zelf. Ik heb geen idee hoe lang hij Killian daar gaat houden, ik weet nog niet eens waarom hij daar precies is.' Wat wilde Ben met al die mensen? Wilde hij hen bij de community betrekken? Ze gokte dat dát niet het geval was. Maar waarom was Killian er dan? Als hij ze weg wil houden van hun dorp, kon hij gewoon de omheining aanzetten en ze konden er niet in, was dat nou zo moeilijk?

Alain legde zijn hoofd weer neer in het zand en staarde naar de lucht. 'Etta en ik hadden het er vorige week nog over dat we beiden ook geen idee ervan hebben waarom Killian bij de overlevenden is. Niemand laat iets los, zelfs Judy niet. Ook denk ik dat Jason er misschien van op de hoogte is, maar dat weet ik niet zeker.' Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en keek toen Chloe zijdelings aan. 'Zou jij de overlevenden willen ontmoeten?'

'Ik weet het niet, aan de ene kant wel, maar aan de andere kant... wie weet wat voor mensen het zijn. Niet dat ik denk dat het slechte mensen zijn, helemaal niet, maar ik weet niet.' zei ze schouder ophalend. 'En jij dan?' vroeg ze eveneens nieuwsgierig aan hem en keek zijn kant op. Natuurlijk was ze wel nieuwsgierig naar de mensen op de andere kant van het eiland, maar was ze ook zo nieuwsgierig dat ze de community waar ze in leefde op het spel wilde zetten?

Alain draaide zich op zijn zij en keek haar zo zijdelings aan. 'Ik weet het niet, Chloe. Een deel van mij zegt dat we ze moeten helpen, maar een ander deel zegt ook dat we ons niet met hen moeten bemoeien. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik wel erg benieuwd naar de personen ben. En ik vind het uiteraard dieptriest dat ze uitgerekend hier zijn neergestort - redding zal namelijk ver weg zijn.' Hij draaide zich weer op zijn rug en zuchtte.

Chloe knikte. 'Redding zal niet komen. Volgens mij doet Ben er alles aan om mensen hier weg te houden. Ik weet niet waarom hij het doet, of hoe hij het doet, maar wat voor verklaring zou er anders zijn? Nog nooit heeft iemand dit eiland gevonden, het moet toch een keer gefotografeerd zijn met satellieten, of weet ik veel, er zullen vast mensen met een boot ooit langs moeten varen... toch?' Er klopte zoveel dingen niet, maar er waren ook geen antwoorden of oplossingen voor.

Marie lag liggend op haar buik in de hoek op een zacht kleed een boek te lezen. Het was eigenlijk een speelhoek voor de wat kleinere kinderen, maar die waren er op dat moment niet, dus had zij hun plek tijdelijk ingenomen. Ze las een historisch boek over de klassieke tijd en had naast haar nog een hele stapel met historische boeken liggen. Ze had de laatste dagen zo hard gewerkt dat ze zichzelf nu wat tijd voor zichzelf gunde.

Jason was op zoek naar Alain, hij wilde nog wat overleggen met hem voor ze morgen weg zouden gaan naar de andere kant van het eiland. Helaas voor hem was Alain alleen nergens te vinden. De enige plek die hij nog niet had bezocht was de recreatieruimte. Met zijn handen duwde hij de klapdeur open en keek rond, om te constateren dat Alain ook hier niet was. Wel viel zijn oog op iemand die in de speelhoek lag. Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Ben je niet een beetje oud om met poppen te spelen?' vroeg hij grijnzend en keek neer op Marie, die lag te lezen.

Marie werd uit haar boek getrokken, toen iemand haar aansprak. Ze keek geschrokken op en bloosde toen ze zag dat het Jason was. 'Als jij hier eenmaal ligt, wil je ook nooit meer weg. Dit kleed is zo ontzettend zacht!' glimlachte ze en klopte op de plek naast haar, terwijl ze in kleermakerszit ging zitten. 'Dus… Ik heb gehoord dat je morgen naar het kamp van de overlevenden gaat. Denk je dat jullie Etta mee zullen krijgen?'

Jason liet zichzelf op het kleed zakken en knikte. 'We gaan het proberen, maar je weet niet wat er gebeurd.' Ze konden nu niet weten waar ze precies zat en Killian moest zich ook rustig houden met al die oproer in het kamp, dus van hem hadden ze helaas ook niets meer vernomen. 'Maar je moet het echt stil houden, niemand mag er vanaf weten dat Etta daar zit. Ik weet ook niet precies waarom niet, maar Ben wil het stil houden en haar terug krijgen zonder al te veel problemen te veroorzaken.' Hij wist dat hij haar kon vertrouwen, of tenminste, daar hoopte hij op.

Marie klapte haar boek dicht en legde het op de stapel van de andere boeken. 'Uit de woorden van Chloe kon ik opmaken dat de overlevenden inderdaad erg onvoorspelbaar kunnen zijn.' Zelf kon ze nog heel erg weinig herinneren van haar leven vóórdat ze op het eiland was gekomen als klein meisje. Met een geruststellende glimlach keek ze Jason aan. 'Ik zal mijn mond houden. Doe wel alsjeblieft voorzichtig, Jason.'

'Ik ben altijd voorzichtig, dat weet je.' Jason ging wel vaker op pad voor Ben en niet enkel op het eiland zelf. Hij was al meerdere keren naar het vaste land teruggekeerd om mensen te rekruteren voor hun community. Vaak ging hij op zoek naar mensen met een speciale gave: zeer getalenteerde doctoren of wetenschappers die hun samenleving konden aanvullen. 'Als jij beloofd hier een oogje in het zeil te houden.' grijnsde hij.

Marie grijnsde terug naar Jason, maar keek daarna naar de grond. 'Én je bent altijd lang weg,' mompelde ze wat minder vrolijk en pulkte aan de onderkant van haar jurkje. De laatste tijd was ze goed bevriend geworden met Jason - dat gevoel had ze in elk geval -, en dus vond ze het altijd vervelend om hem zo lang niet te zien. 'Maar ik weet dat je voorzichtig bent.' Ze knipoogde naar hem en begon haar boeken in haar tas te stoppen. 'Dat doe ik toch altijd?!' lachte ze en gaf hem een zachte por.

'Er zijn nou eenmaal dingen die ik voor Ben moet doen.' zei hij verontschuldigend. Aan de ene kant vond hij het vervelend dat hij vaak weg was, maar aan de andere kant was het heerlijk om zo vrij te zijn: hij moest er niet aan denken om altijd opgesloten te zitten op het eiland. Na een tijd begon hij altijd weer te verlangen naar het vaste land. 'Weet ik,' glimlachte hij en streek met zijn vingers langs de zachte stof van de deken waar ze op zaten.

Net zoals enkele andere uit het dorp had ze niet een geweldige verstandhouding met Ben. Vooral toen hij constant Jason begon weg te zenden toen hij eenmaal oud genoeg was, begon haar respect voor hem kleiner en kleiner te worden. 'Kan ik niet een keer mee naar het vaste land?' vroeg ze met glunderende ogen. In al die tijd was ze nog geen één keer van het eiland af geweest: ze was veel te belangrijk voor het eiland. Dat snapte ze, maar ze voelde zich zo ontzettend opgesloten.

'Je weet dat ik dat niet kan en mag doen.' Ook al zou hij nog zo graag willen: Ben zou het nooit toelaten om iemand anders van het eiland af te laten. Enkel de mensen die hij het meest vertrouwde stuurde hij erop uit. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat het geheim van het eiland naar buiten kwam, dat kon hij niet riskeren en Ben wist dat Jason nooit, maar dan ook nooit iemand iets zou vertellen over het eiland.

Marie sloeg haar ogen neer bij zijn woorden en pulkte weer aan haar jurkje. 'Ik weet het,' zei ze zachtjes, 'maar dat maakt het niet even makkelijk. Ik ben al in jaren niet meer van het eiland afgeweest. Niet meer sinds jij me hier hebt gebracht.' Ze legde even haar hand op zijn been en stond toen op, om tegen de muur aan te leunen en ondertussen naar buiten te kijken. 'Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat je me hebt meegenomen, maar mijn leven hier is op dit moment gewoon zo… eindeloos. Het leidt tot niets.'

Jason zuchtte uit. Natuurlijk snapte hij wat ze bedoelde, maar hij voelde zich verantwoordelijk om mensen tevreden te houden hier op het eiland en hij kon onmogelijk instemmen met de emoties die ze omschreef. 'Zo slecht is het hier toch niet? Je hebt een goed leven, genoeg eten, leuke mensen om je heen. Waarom zou je iets anders willen?' vroeg hij, hoewel hij het antwoord wel wist.

Marie wilde als een kip zonder kop antwoord op zijn vraag geven, maar al snel bedacht ze zich en ging ze weer naast hem zitten. 'Het is hier inderdaad niet slecht. Het- Ik voel me gewoon opgesloten. Ik kan nergens naartoe. Al deze boeken heb ik al drie keer gelezen!' Ook wilde ze een normaal leven gaan starten: een normale baan uitoefenen, met vriendinnen roddelen, een partner zoeken, samenwonen, alles wat vrouwen op het vaste land overkwamen.