De hut van Jonathan

'Maar wat heb je er aan als hem aan de praat krijgt? Er is hier geen internet. Het is niet dat je even een mailtje kan sturen naar de Australische regering.' Aiden snapte niet waarom Jonathan zo gekluisterd aan zijn laptop zat. Misschien was het wel net zo onbegrijpelijk als zijn eigen probleem. Nerveus beet hij op een los velletje van zijn vinger en haalde zijn schouders op. 'Niet veel,' was zijn korte antwoord.

Jonathan keek hem kort aan, zonder iets te zeggen, en richtte zijn blik vervolgens op de zee. 'Laten we het erop houden dat er dingen opstaan die belangrijk zijn.. zelfs hier.' Al zijn informatie over Olivia... of Helen, stond erop en die wilde hij maar al te graag te pakken krijgen: aangezien de rest van de files die hij had, onvindbaar waren: waarschijnlijk verbrand, samen met de rest van het vliegtuig. 'Niet veel? Klinkt interessant..' mompelde hij, al geloofde hij er niet veel van.

Aiden had geen idee wat voor informatie op een laptopje belangrijk kon zijn voor het overleven op dit eiland. Of Jonathan moest toevallig een mapje hebben met opgeslagen bestanden die een hele survival guide inhield hebben. 'Uh, niet echt.' Aiden ging met zijn handen door zijn haar en tikte toen met zijn vingers op zijn benen. 'Jonathan, jij kunt alles altijd erg logisch beredeneren, toch? Misschien kun je iemand daar wat advies mee geven, niet mij natuurlijk, een eh- vriend hierzo.' Hij fronste diep en keek Jonathan kort aan.

Jonathan focuste zijn aandacht nu volledig op Aiden en fronste. 'Een vriend?' herhaalde hij verbaast en sloeg zijn armen over elkaar. 'Welke vriend? Aiden, ik ben misschien "socially awkward" zoals iedereen het noemt, maar ik ben niet dom.' Verre van zelfs, en als er één ding was wat hij wél kon aflezen aan mensen, was het wanneer ze aan het liegen waren. 'Wat is er aan de hand?'

'Niets, er is niets met mij. Maar het gaat dus over die vriend.' Aiden keek weg en zuchtte toen. 'Oke, geen vriend, maar beschouw het als een hypothetische situatie. Stel iemand is hier gestrand en hij overleeft hier al een paar weken. Dus je zou denken dat de shock voorbij is. Maar die persoon-' Hij had moeite met hoe hij dit moest formuleren. 'Hij heeft het mentaal zwaar, hoort stemmen bijvoorbeeld. En eerst denkt hij dat het aan iets anders licht, bijvoorbeeld ontwenningsverschijnselen, maar dat blijkt het niet te zijn. Kan dat? Of is het een compleet gestoorde situatie die echt niet voor kan komen? Zou dit eiland invloed kunnen hebben?' Afwachtend staarde hij Jonathan aan.

Jonathan fronste zijn wenkbrauwen diep, en trok na het hele verhaal er eentje omhoog. 'Dus wat je me nu eigenlijk vraagt is of de stemmen die "iemand" - iemand die hier niet werkelijk zit, maar stel dat hij hier zat - hier op het eiland hoort, veroorzaakt kunnen worden door het eiland zelf?' herhaalde hij verward. 'Serieus, Aiden, ik heb geen idee waar je het allemaal over hebt...' zuchtte hij. 'Post traumatische stess wellicht? Schizofrenie, er zijn genoeg stoornissen waar je stemmen kan horen, maar of het eiland hier iets mee te maken heeft? Nee, dat denk ik niet.' Dat zou theoretisch gezien onmogelijk zijn. Een eiland, een ding, kon zoiets niet.

Aiden voelde zich enigszins beter door Jonathans woorden. 'Dus eigenlijk is de meest logische reden dat het gewoon door ontwenningsverschijnselen komt, toch? Of misschien zijn het bij effecten van de pillen die hij eh- snuift?' Twijfelend klemde Aiden zijn handen samen en ging toen verder: 'Het zou ook wel te gek voor woorden zijn om te denken dat dit eiland iets magisch heeft, toch?' Hij lachte schamper en draaide zijn hoofd weg om opgelucht adem te halen. Ja, wat Jess had gezien waren ontwenningsverschijnselen. Maar niet alles wat hij in de jungle had gehoord en gezien kon hij daaronder schuiven. Toch, als hij Jonathan zo hoorde, moest het er wel mee te maken hebben.

'Wacht...' Jonathan staakte zijn denkproces en keek Aiden aan. 'Serieus? Drugs? Hier op het eiland, Aiden?' Als hij slim was geweest, had hij het na de eerste dag al weggespoeld: het vroeg enkel om problemen. Als hij écht slim was geweest, was hij er natuurlijk nooit aan begonnen, maar daar had Jonathan natuurlijk geen enkele invloed op. 'Niets is magisch, Aiden? Alles wat magisch lijkt, heeft een perfect logische verklaring, geloof mij maar.'

Beschaamd liet Aiden zijn hoofd hangen. 'Het is- Het zijn voorgeschreven medicijnen, niet gewoon XTC of of-' Zwijgend staarde hij naar zijn handen. Het was niet dat hij zijn verslaving goed kon gaan praten. Bovendien, nu hij de pillen nog maar op één hand kon tellen, werd hij steeds meer geconfronteerd met zijn eigen fout. Hij snapte maar al te goed wat hij zichzelf aan gedaan had. 'Oke, dankje, dat stelt me gerust, geloof ik.' Hij glimlachte kort en zette zijn handen in zijn haar. 'Jess kwam er op eigen houtje achter.'

Jonathan richtte zijn blik op de oceaan en liet zichzelf achterover leunen in de stoel. 'Heeft ze er nog wat over gezegd?' vroeg hij, met enige belangstelling en haalde wat vuil onder zijn nagels vandaan. 'Voor hoelang heb je nog? Je realiseert je toch wel dat het niet heel erg lang meer gaat duren voordat je voor die voorraad heen bent en je móet afkicken omdat je niets meer hebt.. Voelt het dan niet beter om op eigen houtje te stoppen? Er zijn vast genoeg mensen die je daarbij een handje willen helpen, de dokter misschien.'

'Ze werd eerst boos en wilde me toen helpen, maar dat moet ze niet doen. Werkt toch niet.' Aiden groef zijn voeten in het zand, maar haalde ze er vervolgens al snel weer uit. 'Ik wil echt geen hulp. laat me maar gewoon in mijn eigen lijden weg kwijnen, werkelijk. Er is me in mijn hele leven al genoeg hulp aangeboden. Ik verdien het nu ook niet.' Hij verwachtte niet dat Jonathan hem tegen zou gaan spreken. Eerlijk gezegd dacht hij dat zijn vriend het allemaal wel goed zou vinden, zo emotioneel betrokken was hij nou eenmaal niet. 'Misschien moet ik maar een tijdje van het strand weg gaan.'

'Kijk. Je moet doen wat je zelf wilt. Het is jou leven, dus als jij het aan de drugs wilt vergooien, prima. Het enige wat ik zeg is dat we hier zitten, op een onbewoond eiland, iedereen is hier naar de klote... Waarom zou je geen nieuwe start verdienen? Gewoon een schone lei?' vroeg hij en keek hem aan. 'Dat is het eerste en het laatste advies op het gebied van psychologie wat je van me gaat krijgen.' merkte hij op en grijnsde. Gaf hem maar wetenschap, dat was logisch: mensen waren alles behalve logisch.

Aiden knipperde verward met zijn ogen en knikte vervolgens. 'Ik ga stoppen, ik moet wel. Maar niet hierzo.' De enige reden daarvoor was een erg zelfzuchtige. Hij wilde niet zien hoe iedereen met wie hij vriendschappen had opgebouwd hem nu zou gaan verachten of dat hij ze in zijn waanideeën iets zou doen. 'Mag ik je alsjeblieft nog één ding vragen op sociaal gebied? Echt het allerlaatste!' Smekend keek hij Jonathan aan.

Jonathan keek hem aan en schudde zijn hoofd kort bij zijn antwoord. Nee, hij snapte mensen echt niet. Bij de volgende vraag, knikte hij echter. 'Natuurlijk, verwacht enkel niet teveel van mijn antwoord.. je kent me.' grapte hij luchtig en pakte zijn bril van zijn neus, om deze wederom schoon te maken.

'Oke, nou, het is ook meer dat ik het aan iemand moet vertellen. En jij bent de enige aan wie dat kan.' Aiden lachte ongemakkelijk en stond op omdat niet langer stil kon zitten. 'Jess, ik geloof dat ze me wel ziet zitteb. En echt ze is een prachtmeid dat weet jij vast ook. Maar ik, eh, val niet op vrouwen-' Aiden liet een stilte vallen en lachte toen bijna hysterisch. Dit was zo'n absurde situatie. 'Je hebt vast geen tips over hoe ik dat aan haar moet vertellen, niet?'

Jonathans mond viel letterlijk open. 'Je bedoeld - oké - nee, wauw. Eh.. leuk?' zei hij twijfelend en krabde kort op zijn hoofd. 'Nee, geen tips. Niet aan mij besteedt... sorry.' zei hij verontschuldigend. Alle informatie die hij had gekregen was voor hem even teveel, hij wist niet hoe hij op dit soort situaties moest reageren en hij voelde zich plots ontzettend ongemakkelijk.

Aiden moest hardop lachen toen hij de blik van Jonathan zag. Er waren maar weinig mensen die goed om konden gaan met dat nieuws. Ze namen altijd aan dat je hetero was, dat was gewoon bijna iets onbewust. Dus te horen krijgen dat dat niet zo was, kwam altijd als een verrassing. 'Ik heb ook nog nooit zoiets meegemaakt,' verzuchtte hij vervolgens. Hij nam weer plaats op de vliegtuigstoel en leunde met zijn hoofd naar achteren zodat hij de lucht kon zien. 'Bedankt voor het luisteren en het niet oordelen.'

Jonathan keek zijn kant op en knikte. 'Geen probleem.' verzekerde hij, hoewel hij er niet zeker van was hoe hij zich hier tegenover moest voelen, maar zoals Aiden al had gezegd: beoordelen deed hij hem niet. In zijn ogen was hij nog steeds gewoon... Aiden. De enige jongen op dit eiland waar hij nog een beetje sociaal contact mee had.

Aiden had een afwezige glimlach op zijn gezicht terwijl hij zo naar boven tuurde. Hij had er nooit problemen mee om mensen te vertellen dat hij op mannen viel, maar hij zou Jess waarschijnlijk gaan kwetsen. Gewoon omdat hij haar niet kon geven wat ze wilde. En overigens ook nog een ramp op twee benen was. Hij was een simpele surfer zonder werk en zonder doelen. Hij deed werkelijk maar wat. 'Johnny, hoeveel procent overlevingskans hebben we hier? Kun je even rationeel gebabbel geven? Ik heb even iets logisch nodig.' Zijdelings keek hij zijn vriend aan.

Jonathan keek zijn vriend aan en haalde zijn schouders op. 'Zolang we aan de basisbehoefte kunnen komen, kunnen we hier overleven. We hebben schoon drink water door de regen. Vis en fruit om te eten. We hebben mensen om ons heen, we kunnen communiceren... Je verwacht het misschien niet, maar onze kansen zijn best redelijk. Ze zijn niet optimaal, maar ze zijn er wel.' Zolang ze nog aan hun basale behoefte konden komen, zouden ze het overleven, daar twijfelde hij niet over. 'Maar natuurlijk slinken de kansen naarmate de tijd verstrekt.' Dat gaf hij ook eerlijk toe: voedsel zou opraken, spullen zouden verslijten en zonder bronnen konden ze niet aan nieuwe komen.

Aiden knikte bedenkelijk. Het zou steeds zwaarder worden of in ieder geval: ze zouden steeds primitiever moeten gaan leven. Als lucifers opraakten en aanstekers, als hun kleding versleten was, als iedereen alle boeken uitgelezen had en als de mensen elkaar beu werden. Aiden wist niet of hij het zo lang uit zou houden. 'Het is goed om iemand met logica op het eiland te hebben, normaal ben ik een gevoelsmens, je weet wel: één met de zee. Maar gezond verstand hebben we hier het hardste nodig.' Aiden had werkelijk geen idee waar die diepe beschouwingen vandaan kwamen.

'Niet iedereen wil naar gezond verstand luisteren.' Hij was al vaak genoeg naar de "leiders" geweest, om hen zover te krijgen het gehele eiland te verkennen, maar blijkbaar vonden ze dat niet nodig: keer op keer werd er door Clark gezegd dat ze zolang ze hier nog konden overleven, hier zouden blijven. Jonathan was niet iemand die in zijn eentje op zo'n expeditie zou gaan, al was hij ontzettend benieuwd wat er aan de andere kant van dit eiland lag. Misschien moest hij het eens bij andere proberen, die wél interesse hadden om naar zijn verhaal te luisteren.

Aiden wist dat Jonathan gelijk had. Hoe vaak had hij zelf nou naar gezond verstand geluisterd? Hij spendeerde de laatste 5 jaar van zijn leven als surfer op een afgelegen strand in Australië en zo af en toe deed hij een klusje om geld bij te verdienen. Dat was niet slim of verstandig, maar Aiden had zich er altijd of over het algemeen goed bij gevoeld. 'Ik ga stoppen, Johnny, dat beloof ik je nu. Misschien heb je dan nog iets aan me, kan ik onderdelen voor je zoeken bijvoorbeeld.' Hij glimlachte kort naar zijn vriend.