De hut van Jonathan

De hut van Jonathan is nogal complex opgesteld. Overal zijn draden met elkaar verboden, bladeren zijn geweven en de stukken metaal staan ingewikkeld opgesteld, maar dan heb je ook wat: de hut is waterdicht en er is genoeg ruimte voor twee personen om te slapen.

Nika voelde het zweet op haar rug staan, maar besteedde er niet al te veel aandacht aan. De hitte was nog ondraaglijker nu ze ook nog met die stomme wond rondliep. Ze had Brad eindelijk zo ver gekregen dat ze de ziekenboeg uit mocht. Zolang ze maar dichtbij bleef én niet te veel liep. Maar nu strompelde ze juist naar de andere kant van het strand om Jonathan op te zoeken. Ze was er achter gekomen waar hij woonde en wilde hem bedanken. Met een stok als ondersteuning kwam ze bij zijn hut aan. 'Jonathan?'

Jonathan had beschutting gezocht in zijn tentje. Het was er benauwd, maar minder heet dan in de brandende zon. Nog steeds probeerde hij om zijn laptop aan de gang te krijgen, maar het mocht nog steeds niet baten. Hij was compleet verzonken in zijn gedachten, toen hij een vrouwenstem zijn naam hoorde roepen. Hij piepte met zijn hoofd om de hoek van de ingang en zag Nika staan. 'Hé, Nika.'

Nika zag Jonathan in zijn hut en liep dichter bij om naar hem te glimlachen en in de schaduw van één van de bomen te kunnen staan. 'Heel, heel erg bedankt voor je goede hulp, Jonathan.' Ze had Madison met veel gebaren proberen duidelijk te maken dat ze Jonathan wilde bedanken, maar dat ze niet wist hoe ze het goed kon doen in het Engels. Madison was zo aardig geweest het haar te leren en Nika was blij hem in goed Engels haar blijk van dank te kunnen geven. Ze vond de Engelse woorden alleen niet zo sterk als de Russische die zij kende. Met een glimlach voegde ze die toe.

'Oh, ja - geen probleem.' zei hij zacht en kroop uit zijn hut om toch nog een beetje sociaal over te komen. 'Hoe gaat het nu met je been?' Hij wees naar haar been, maar persoonlijk vond hij het er nog niet al te best uitzien. Ach ja, hij was niet degene die er verstand van had, dus vond hij zelf ook dat hij zich daar verder niet mee moest bemoeien.

Nika wreef haar plakkerige, donkere haar uit haar gezicht en stopte het achter haar oren. Ze had de neiging gehad om het gewoon allemaal af te knippen. Lang haar was echt geen pretje in deze omstandigheden: de klitten, de warmte, het was echt vervelend. 'Goed.' loog ze met een glimlach en wees toen naar Jonathan. 'Goed met jou?' vroeg ze en bestudeerde zijn gezicht. Ze had nog niet veel van hem gezien op het eiland en ze was nieuwsgierig naar deze man van wie iedereen dacht dat hij een genie was.

'Dat is mooi.' zei hij met een bescheiden glimlach op zijn gezicht en knikte. 'Met mij gaat alles prima hoor.' Hij had het hier dan wel niet erg naar zijn zin, hij voelde zich naar de omstandigheden prima. Het was hier veel te warm naar zijn mening en naast fruit zoeken, hout sprokkelen en vissen vangen was er niet veel te doen. Daarbij was hij ook niet echt een sociale vlinder, dus veel met mensen praten deed hij niet.

Nika keek Jonathan met een sceptische blik aan, maar zei niets meer. Het was niet haar taak iedereen in twijfel te trekken. Ze keek om naar zijn hut en bewonderde de constructie. Het zag er zo veel beter uit dan de meeste hutten op het eiland. Hij had er echt werk van gemaakt. Ze glimlachte naar Jonathan en wees naar de hut. 'Mooi. Alles zelf?' vroeg ze hem met enige bewondering.

Jonathan keek om naar zijn hut en knikte. 'Ja, ik heb alles zelf in elkaar gezet.' zei hij bescheiden. 'Jij slaapt bij de ziekenboeg toch?' Hij wees naar de ziekenboeg en daarna weer naar haar. Hij probeerde van iedereen een beetje te onthouden waar ze sliepen en wat hun taken waren, maar dat was nog lastiger dan verwacht.

Nika volgde zijn vinger en knikte. 'Ja.' Dat waren veruit haar enige middelen van communicatie. De weinige woorden die ze kende en haar nee-geschud en ja-geknik. Ze werd er gek van, maar liet dat vanzelfspreken niet merken. Stiekem had ze gehoopt dat de genie van het eiland Russisch kon, maar haar hoop was misplaatst. Ze geloofde graag dat hij inderdaad erg slim was, zo zag hij er wel uit, maar hij kon niet haar taal en had dus ook niet de middelen om haar te helpen.

Het leek Jonathan frustrerend om niet te kunnen communiceren met de rest van de mensen. Hoewel het voor hem niet er veel zou uitmaken: als einzelgänger zou hij het ook wel overleven. Zo zag hij zichzelf ook eigenlijk, als een alleen staander, iemand die altijd buiten de boot viel, omdat mensen hem niet leken te begrijpen.

Nika keek naar het zand onder hen terwijl ze rustig nadacht over haar volgende woorden. Dat was wat haar vooral zo aanstond aan het eiland: tijd speelde geen rol. Tenminste niet voor haar. Sommigen telden misschien de dagen die ze al wachtend op redding hadden doorgebracht, maar Nika telde de dagen die ze hier in vrijheid spendeerde. Ze richtte zich weer op Jonathan. 'Wat is leuk?' vroeg ze met een frons en schudde toen haar hoofd. 'Nee, sorry: wat jij leuk vind?' besloot ze uiteindelijk en keek hem afwachtend aan.

'Ik hou van - eh - technologie, computers.' Hij had geen idee hoe hij haar duidelijk moest maken wat hij bedoelde. Plots kwam hij overeind en dook zijn tent in om zijn laptop te pakken. Deze zette hij voor haar neer. 'Elektronica.' zei hij tegen haar en keek haar nieuwsgierig aan. 'En jij? Heb je hobby's?'

Nika begreep hem in eerste instantie niet, maar het tonen van zijn laptop zie haar genoeg. Ze glimlachte en knikte als een soort bevestiging van haar eigen verwachtingen. 'Ja.' zei ze als antwoord op zijn vraag en beeldde een boek uit waar ze doorheen bladerde. Ze hield van lezen - en voorlezen - maar helaas was ze haar Russische boeken kwijt geraakt. Die waren nu waarschijnlijk tot as gereduceerd aangezien ze in haar handbagage hadden gezeten. 'En-' Ze wees in de richting van haar hut, die hij eerder ook had aangewezen. 'Bloemen.' Ze hield van de geur, de kleuren en de sfeer die bloemen en planten met zich meebrachten.

'Oh je houdt van lezen?' vroeg hij verrast. 'Ik ook!' Dan hadden ze tenminste nog iets van een overeenkomst. 'Hoe gaat het met je Engels?' vroeg hij vervolgens ook nieuwsgierig. Hij nam aan dat het leren vast wel wat sneller ging nu ze op een eiland zat met mensen die alleen maar enkels spraken.

Nika keek hem met een lach aan. Ze vond het altijd leuk er achter te komen dat anderen ook graag lazen. 'Wat?' vroeg ze vervolgens, ze wilde graag weten wat voor boeken hij las. De boekkeuze van mensen was vaak erg verrassend. 'Oke.' zei ze terwijl ze met haar hand gebaarde dat niet goed, maar ook niet slecht ging. Ze had graag iemand die haar er mee hielp, maar ze begreep dat het praten met andere haar beste leermiddel zou zijn. En dat deed ze dus nu ook.

'Van alles eigenlijk.' Hij dacht even na over haar vraag, er was niet echt een bepaald genre wat hij las. 'Ik lees veel stripboeken... wacht.' Weer verdween hij in zijn tent en kwam met een stapel stripboeken terug. Vooral zaten er veel Marvel-stripboeken tussen, maar ook andere en wat onbekendere. 'Wil je ze lenen om te oefenen?' Hij wees naar de stripboeken en vervolgens naar haar.

Met grote ogen keek Nika naar de tijdschriften en gretig pakte ze er eentje van de stapel. Ze sloeg ze open en moest toen lachen. Hier zou ze zeker mee uit de voeten kunnen komen. Dankbaar legde ze een hand op Jonathan's schouder en bladerde vervolgens door de strip die ze al vast had. Toen ze klein was had ze een bescheiden verzameling gehad. Haar oom die voor werk wel eens naar Amerika ging, nam zo nu en dan een cadeautje voor haar en haar broers en zusjes mee. 'Dankje!'

'Geen enkel probleem, ik hoop dat je er wat aan hebt. Ze zijn niet heel moeilijk om te lezen, dus tja..' Jonathan glimlachte naar haar en pakte er zelf ook eentje op. Hij had er eigenlijk nog niet eens aan gedacht, maar dit was een goede manier om de tijd door te komen. Inmiddels had hij wel door gekregen dat zijn laptop het echt niet meer ging doen, dus dan werd het maar strips lezen. 'Als je nog andere wilt mag je altijd komen om ze te lenen.' zei hij, hopend dat ze begreep wat hij bedoelde.

Nika legde nog eens haar hand op zijn schouder en lachte naar Jonathan. Haar dag kon al niet meer stuk, maar nu was ze alleen nog maar opgewekter. Ze had straks die operatie wel, maar daar zou ze wel doorheen komen. Ze was in goede handen, die van Bradley. En ze vertrouwde hem zo volkomen en roekeloos dat het haar bang maakte, maar dan in de goede zin.

Jonathan wreef zijn bril schoon en plaatste hem weer op zijn neus. Één ding was hem hier in ieder geval duidelijk geworden: brillen bleven hier niet lang schoon. Hij moest hem constant poetsen om er een beetje fatsoenlijk doorheen te kunnen kijken, wat hem mateloos irriteerde, maar veel viel er niet aan te veranderen. Met een diepe zucht nam hij plaats voor zijn hut, in een comfortabele vliegtuigstoel en sloeg één van zijn stripboeken open. Helaas had hij ze allemaal al gelezen, maar het was beter dan niets doen.

Aiden had de laatste dagen vrijwel alles en iedereen ontweken. Hij wist niet zeker of Jess het met anderen over zijn probleem zou hebben en hij wist niet of hij het aankon de veroordelende blikken te moeten aanschouwen. Hij moest toch eens zijn hut weer opzoeken en zag toen hoe zijn buurman, Jonathan, een buiten zijn hut te vinden was. 'Hé, Johnny.' Met een zo groot mogelijke grijns liep hij op hem af.

Jonathan legde zijn stipboek weg, toen de enige jonge man aan kwam lopen die Jonathan als zijn vriend beschouwde. 'Hé Aiden.' zei hij met een vriendelijke glimlach en klopte op de vliegtuigstoel naast die van hem. 'Tijd niet gezien,' constateerde hij, ietwat fronsend, maar hij liet de frons al snel weer gaan. Jonathan was niet iemand die veel contact had met anderen. Mensen kwamen wel eens naar hem toe omdat ze iets nodig hadden, maar veel verder dan dat kwam het niet.

Aiden aarzelde nog om het aanbod af te slaan, maar ging toen alsnog naast zijn vriend zitten en glimlachte. 'Ik wilde je niet storen, je leek de hele tijd zo druk met je laptop.' Hij zette zijn voeten op de stoel en sloeg zijn armen onrustig om zijn benen heen. 'Is het gelukt om hem aan de praat te krijgen?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij zijn benen weer los liet en zijn voeten terug op de grond zette. Stil zitten koste hem nu nog meer moeite dan normaal. Maar hij moest nu toch echt een dag zonder kunnen, toch?

Jonathan schudde spijtig zijn hoofd. 'Nog steeds niets, enkel een zwart beeldscherm.' Er waren teveel dingen die het niet deden en die kon hij onmogelijk repareren op een eiland als dit. Daarbij was het ontzettend moeilijk om te bepalen waar precies het probleem zat. De grote onderdelen waren niet het gedeelte waar hij moeite mee had, maar hij kon onmogelijk iedere schakeling en elk draadje onderzoeken, dat was veel te veel werk. 'En waar heb jij je de laatste dagen mee bezig gehouden?'