Roberts Hut

Madison haalde haar schouders op. 'Ik hou van fitness, hardlopen dat soort dingen. En ik was altijd erg gesteld op mijn fotocamera die nu ergens in duizend stukjes ligt.' Ze baalde ervan dat ze haar fotocamera niet meer had gevonden, niet dat ze er veel aan zou hebben, maar het zou een goede afleiding zijn geweest. 'En jij?'

'Fotograferen... Dat is gaaf ja, zonde van je camera, inderdaad.' Hij ging wat rechter zitten en schraapte zijn keel. 'Ik hield ervan om te wandelen, door bossen, over stranden, in de duinen. Onbekende dingen opzoeken. Oh, en ik ben echt gek op films kijken, ik heb zo'n abonnement bij de bios dat als ik iets van dertig euro per maand betaal, dat ik onbeperkt naar de bios mag.' Hij lachte; hij maakte er ook heel veel gebruik van.

'En van wat voor films hou je? Actie films, of science fiction?' Op een of andere manier was Madison nieuwsgierig naar hem. Ze kende al aardig wat mensen op het eiland, maar van hem wist ze nog niet veel. Ze vond het altijd leuk om de verhalen van andere te horen, ze waren vaak veel interessanter dan haar eigen verhalen.

'Je zou het niet denken, maar ik houd het meest van waar gebeurde verhalen. En oké, ik geef het toe, ik vind hem extra leuker als er actie in zit.' Hij keek haar benieuwd aan. 'En jij dan? Kijk je ook weleens films? Waar hou jij het meeste van?' Hij beet op zijn lip en keek haar toch aan. 'Heb je eigenlijk een vriend of vriendin thuis, die nu op je aan het wachten is? Of ben je single?'

'Ik ben niet zo'n film kijker, maar soms keek ik wel eens van die natuur documentaires op tv, omdat ik ook fotografeer enzo - het is vaak een goede inspiratiebron.' Er waren zoveel plekken die ze op tv had gezien waar ze eens naartoe zou willen. Madagaskar was er eentje van, maar ze had bij lange na niet genoeg geld om daarheen te vliegen. 'Nope, honderd procent single, en jij dan?'

'Ook honderd procent single,' gaf hij toe en keek haar even met een glimlach aan. Hij stond weer op en haalde een bidon met drank erin uit een mand. 'Wil je misschien ook iets? Het is goed spul en het zat nog in mijn koffer.' Hij ging weer naast haar zitten en nam zelf een slok. Hij was niet zo'n fanatieke drinker, maar soms een glaasje ging er zeker wel in. Ook wel twee... of drie.

Madison schudde haar hoofd. 'Nee dankje, ik drink alleen 's avonds.' grinnikte ze en pakte het flesje water weer uit haar tas. 'Ik hou het voor nu even op water, maar misschien een andere keer?' Ze was niet vies van drank, maar overdag dronk ze het niet. In plaats daarvan nam ze nog een slok water.

Hij haalde zijn schouders op en nam zelf weer een slok. 'Maar dan echt een andere keer he, Maddy, afgesproken?' Hij stak zijn hand uit en keek hierbij recht in haar ogen. Ze waren prachtig en nogal betoverend. Haar hele voorkomen werkte afleidend. 'Mag ik misschien een slokje van je? Ik leef nu enkel nog op drank, water heb ik niet meer.'

Ze knikte. 'Deal.' Madison schudde zijn hand en keek hem ook aan. 'Oh ja, natuurlijk. Maar niet helemaal opdrinken hè - ik heb zelf ook niet meer zoveel.' Ze hoopte dat het snel weer ging regenen, maar ze schatte de kansen niet erg groot. Het was namelijk alweer vier dagen geleden en sinds die regenbui had ze geen wolkje meer aan de lucht gezien.

Robert kon het niet laten om iets langer haar hand dan noodzakelijk vast te houden en toen de bidon met water over te nemen. Hij nam een klein slokje en genoot van de smaak van water. Het was natuurlijk regenwater, je kon het niet vergelijken met echt water, maar toch was het lekker en vertrouwd. Hij gaf hem weer terug en legde nonchalant zijn arm over de bank leuning achter haar rug.

Madison stopte de fles bij het restant van het fruit dat ze nog had en keek naar zijn nonchalante blik in zijn ogen. 'Hoe denk jij er eigenlijk over, dat we hier zitten? Ik vind het nog niet eens zo erg eigenlijk, ik heb het wel naar m'n zin.' Natuurlijk was ze liever thuis, maar ze had geleerd om er het beste van te maken, in welke situatie je dan ook zat.

Hij haalde zijn schouders op. 'Het had natuurlijk veel erger kunnen zijn. We hebben voedsel, spullen, we zijn met een grote groep. Thuis had ik niet zoveel te doen, niemand zal verdrietig zijn dat ik hier ben. Dus ja, eigenlijk heb ik er ook niet zoveel problemen mee.' Hij zuchtte. 'Nou ja, misschien zullen mijn neefjes mij missen. Ik ging altijd met ze naar pretparken of naar de dierentuin, als mijn broer en zijn vrouw moesten werken.'

'Er zijn altijd mensen die je zullen missen Robert, dat weet ik zeker.' Ze kon het simpelweg gewoon niet geloven dat er geen mensen waren die om hem gaven. 'Ik zou je in ieder geval wel missen.' Hij was aardig en een van de eerste mensen - naast Mac - waar ze echt een goed gesprek mee had gevoerd. Ze had wel gepraat met de meeste mensen, maar dat was kort en ging over fruit of over hoe aardig mensen haar vonden. Dit echter, was een goed gesprek - en dat kon ze wel gebruiken.

Hij legde zijn hard over haar schouder en kneep even zacht in haar arm, terwijl hij haar met een glimlach aan keek. 'Ik zou jou ook missen, Maddy,' zei hij en hield zijn hoofd schuin. 'Misschien is dit alles ook niet eens zo erg. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik jou heb leren kennen en daar zal ik altijd dankbaar om zijn.' Hij hield de mango voor haar mond. 'Wil je ook nog een hapje?'

'Dat is lief.' zei ze met een glimlach rond haar lippen en schudde haar hoofd. 'Nee dankje, ik heb al hartstikke veel fruit op vandaag, en daarbij ben jij de hardwerkende man - dus heb je het meer nodig dan ik denk ik zo.' Ze zat propvol van al dat fruit wat ze had gevonden, maar ze vond het gewoon zo ongelofelijk lekker dat ze er steeds maar wat van bleef snoepen.

Hij nam zelf nog een hap van de mango en veegde het sap dat over zijn kin liep snel weg. 'Ja, misschien moet ik maar iets minder hard gaan werken. Ik krijg helemaal niet de kans om de andere mensen te helpen of te ontmoeten. Ik heb zin om met expedities mee te gaan. En nu ik toch bezig ben, ik heb me toch ook en gigantische pijn in mijn duim. Moet je kijken, ik heb er met een steen op gehamerd.' Hij liet zijn duim zijn, die helemaal blauw en zwart was, en die hij ook niet meer kon bewegen.

Madison trok een pijnlijk gezicht bij het zien van zijn duim. 'Moet je niet naar de dokter toe dan?' vroeg ze geschrokken en dacht even na. 'Heb je hem gekoeld?' Ze had absoluut geen verstand van medicijnen of verwondingen, enkel was ze toen ze klein was vaak genoeg tussen de deur beland met haar vinger en het eerste wat ze van haar moeder altijd moest doen was haar vinger koelen.

'Ja, ik ben al naar Bradley geweest, maar die zei ook dat ik er niets tegen kan doen. Het koelen heeft het wat minder pijnlijk gemaakt en waarschijnlijk is hij gebroken. Maar Bradley zei dat hij dat mijn hele hand moest inspalken en daar had ik geen zin in.' Hij haalde zijn schouders op en grijnste naar haar. 'Ik kan wel tegen een stootje, maak je maar geen zorgen.'

Madison knikte met een glimlach. 'Dan is het goed.' Ze vertrouwde er volledig op dat de dokter precies wist wat hij deed. Misschien was ze tegenover andere wel iets té goedgelovig, maar zo was ze nou eenmaal. Ze had hoop in de mensheid, dat zei haar moeder altijd tegen haar. En dat was ook waar: ze geloofde ook dat mensen goed waren.